Met House of Ashes zijn we alweer bij het derde deel uit The Dark Pictures Anthology aangekomen. Blijft deze serie leuk, of is de magie er wel wat van af?
Terwijl ik mijn reviews van Man of Medan en Little Hope eens teruglees valt me op dat ze allebei eigenlijk redelijk identiek zijn. Dat is op zich ook helemaal niet zo vreemd, want de games zijn ook identiek. De gameplay is, met uitzondering van verbeteringen hier en daar, gelijk. De verschillen zitten hem dus puur en alleen in het verhaal dat verteld wordt. Met House of Ashes is dat niet anders. Het is meer van hetzelfde, maar ik moet zeggen dat ik me daar niet echt aan gestoord heb.
Team America
In House of Ashes reizen we af naar Irak in 2003. Amerika en Irak zijn volop in een oorlog verwikkeld na de gebeurtenissen van 9/11. De game begint met de ontdekking van een ondergrondse holte op satellietbeelden. De Amerikanen denken dat dit een ondergrondse wapenfabriek van Saddam Hoessein is en lanceren een missie om deze fabriek te infiltreren en vernietigen. Hier aangekomen blijkt het helemaal niet om een fabriek te gaan, maar om een plek vol onverklaarbare monsters en andere gekkigheid.
In de vorige games speelde je met groepjes mensen die allemaal redelijk van elkaar verschilden. In House of Ashes volg je een groepje van Amerikaanse soldaten. Het krijgt hierdoor een enorm Team America of ‘Murrica, fuck yeah’-gehalte. Ikzelf ben hier lichtelijk allergisch voor en kan me dan ook best storen aan de zogenaamd stoere dialogen en oneliners.
Na een poosje zwakt dit gelukkig allemaal wel wat af en dat heeft uiteraard te maken met de rare shit die ze ondergronds gaan meemaken, maar ook door de aanwezigheid van Salim. Salim is een Irakese soldaat die noodgedwongen moet gaan samenwerken met de Amerikanen om te overleven. Zijn aanwezigheid zorgt voor een andere kijk op dingen en zo ook voor een andere toon.
Behalve de personages is ook het tempo van het verhaal behoorlijk anders dan die van zijn voorgangers. In Man of Medan en Little Hope was er constant dat beklemmende gevoel dat er iets was, dat er elk moment iets zou kunnen gebeuren. Het was allemaal nogal suggestief en vooral de wat zenuwachtigere gamer kon zichzelf hier lekker gek mee maken. In House of Ashes is het eigenlijk vanaf het begin actie. Je maakt al snel kennis met de monsters die op je jagen en die blijven je ook de hele game achterna zitten. Dit geeft een ander soort spanning. In plaats van dat er mogelijk iets achter je aanzit weet je nu dat er daadwerkelijk iets achter je aanzit. Dit is echt een smaakdingetje, maar ik ben er zelf net iets minder fan van.
Bekende gameplay
Dan de gameplay. Dat kun je eigenlijk aan de hand van mijn verhaal hierboven al wel invullen. Voor degenen die nog niet eerder een game van Supermassive Games hebben gespeeld zal ik kort even vertellen hoe House of Ashes in elkaar steekt. The Dark Pictures-games zijn eigenlijk gewoon interactieve films waar jij als speler een rol in speelt. Je bestuurt vijf afzonderlijke personages waarmee je door lineaire gebieden heen loopt, hier en daar wat geheimen verzamelt of aanwijzingen bestudeert en dit alles wordt afgewisseld met wat quicktime events. Daar komen nog de keuzemogelijkheden bij. Je kunt in sommige situaties namelijk kiezen hoe jij reageert op andere personages of hoe je een bepaalde situatie aan kunt pakken.
Keuzes die je maakt hebben invloed op het verhaal, maar dan ook echt. Het mooiste uit de reeks is dat je vaak pas veel verder in de game merkt wat de gevolgen van bepaalde keuzes zijn. Volg je je hart, of je hoofd? Gevolgen van deze keuzes kunnen leiden tot de dood van één, meerdere, of alle personages, maar net zo goed tot juist tot de redding van hen. Het loont daarom ook om meerdere runs te doen, of door ze met een of meerdere vrienden te doen. Met zijn speelduur van tussen de vier en zes uur is dit overigens ook geen straf.
Multiplayer
Ook de multiplayer werkt weer hetzelfde als voorheen. Je hebt de offline multiplayer mode ‘Movie Night’ en de online mode ‘Shared Story’. In Movie Night kies je samen met je vrienden een van de vijf personages uit om mee te spelen. Als jouw personage aan de beurt is speel je en als er dan een ander personage aan de beurt komt geef je de controller door aan degene die dat personage gekozen heeft. Dolle pret.
In Shared Story speel je online met een vriend. Het leuke aan deze mode is dat je niet op elkaar hoeft te wachten, maar dat je gelijktijdig speelt. Delen uit de game overlappen elkaar namelijk. Zo speel je dus met twee personages gelijktijdig. Het mooie hiervan is dat je dus met je eigen verhaal bezig bent. Dat betekent je eigen keuzes en je eigen quicktime events. Je hebt dus geen tijd om elkaar te beïnvloeden om bepaalde keuzes te maken die verderop wel eens in je voordeel zouden kunnen werken, maar moet het dus echt doen met wat de andere speler gekozen heeft. Dit werkt echt ontzettend lekker!
Er zijn voor deze mode overigens geen multiplayer lobby’s en dus moet je gericht mensen uitnodigen om mee te doen. Dat is ergens prima natuurlijk, maar met een wildvreemde wordt dit element van verrassing natuurlijk alleen maar groter, al snap ik ook dat het risico op trolls die de boel expres verzieken hiermee ook groter zou worden.
Presentatie
Grafisch ziet House of Ashes er over het algemeen ook gewoon weer erg goed uit en dat hoort ook zo bij zo’n lineaire, verhaal gedreven ervaring. De omgevingen zijn lekker sfeervol en zitten vol met details. De verschillende personages zien er over het algemeen ook goed uit, maar qua gezichtsanimaties zit er nog wel wat verschil in en is de een sterker dan de ander.
Waar de game wel wat last van heeft zijn textures die, met name in de overgangen tussen scenes, vaak net te laat ingeladen worden. Het is niet gamebreaking, maar wel irritant en zou eigenlijk niet mogen gebeuren. Daarnaast zit er hier en daar ook nog wel eens een grafische bug of andere imperfectie in. Slordigheden die er wat mij betreft na drie delen toch echt wel eens uit zouden mogen.
Het geluid in de game is wel weer dik voor elkaar. De spanning die je voelt wordt met de muziek en geluiden lekker aangewakkerd en de voice acting is ook goed voor elkaar. Een pluspuntje dat ik echt even wil benoemen is dat Salim met zijn Irakese achtergrond ook daadwerkelijk Arabisch spreekt. Hij kan goed Engels spreken en doet dit ook tijdens zijn conversaties met de Amerikanen, maar valt terug op zijn moedertaal als hij alleen of met zijn medesoldaten is. Dit komt de immersie zeker ten goede.
Conclusie
Met de formule die The Dark Pictures Anthology hanteert hoef je van de game zelf weinig verrassingen te verwachten. Qua gameplay doet ook House of Ashes weer hetzelfde als zijn voorgangers en zit het verschil met name dus in het verhaal. Dat verhaal vindt ik persoonlijk dan net weer wat minder tof dan die van zijn voorgangers, maar desondanks is ook dit wel weer leuk om te ontrafelen en kun je deze game voor drie tientjes dan ook prima aanschaffen. Vooral samen met een of meerdere vrienden is dit bijzonder vermakelijk om te spelen.
Je zou kunnen zeggen dat het weer het bekende recept is en dan zou je gelijk hebben, maar wees eerlijk. Af en toe een keer naar de snackbar omdat het zo lekker voorspelbaar en makkelijk weg te happen is, daar is toch ook niks mis mee?
