Soms komen er games voorbij die vanaf de eerste trailer indruk weten te maken. Dat was voor mij het geval met Wildermyth. De unieke art style trok me meteen aan en wist me direct te boeien. Eerlijk gezegd had ik mezelf verder niet verdiept in wat voor type game ik voorgeschoteld zou krijgen, dus ging ik blindelings het avontuur aan. Tot mijn verrassing bleek de ervaring die volgde nog veel beter dan ik had verwacht.
Wildermyth is een verhaalgedreven turn-based RPG, waarbij de kracht vooral ligt in de willekeurig gegenereerde verhaallijnen. Je kunt kiezen voor een vooraf opgezette campagne of dus een willekeurig gegenereerde. Elke campagne begint met een groep van drie of vier personages, die je naar wens kunt aanpassen. Je kunt bijvoorbeeld de haarkleur, haarstijl en baard (of geen baard) bepalen. Daarnaast kies je ook de persoonlijke eigenschappen van je personages. Zijn ze bijvoorbeeld heldhaftig of kiezen ze liever het hazenpad? Hebzuchtig of juist vrijgevig? Deze keuzes beïnvloeden het verloop van het verhaal.
Na lang wikken en wegen over de samenstelling van je team, kun je elk personage toewijzen aan een class: warrior, mystic of hunter.
Moeilijke keuzes
Elk avontuur begint met een introductie van de personages die je meeneemt. Persoonlijk had ik verwacht dat de personages, vanwege de willekeurig gegenereerde verhalen, generiek en saai zouden zijn, waardoor je er geen echte band mee zou opbouwen. Gelukkig zat ik er volledig naast. Wildermyth weet met zijn boeiende schrijfwerk een sterke band tussen jou en je karakters te smeden.
Op een gegeven moment stond ik voor een moeilijke keuze. Mijn team, waarin ik al vele uren had geïnvesteerd, kwam na een heftig gevecht zwaar gehavend uit de strijd. Mijn hunter had vlak voor het einde een fatale klap gekregen en lag op sterven. Op dat moment krijg je de keuze: laat je hem leven, of kies je ervoor om je andere personages een bonus te geven?
Misschien denk je nu: dat is toch een makkelijke keuze? Dat klopt, maar het addertje onder het gras is dat, als je ervoor kiest om je personage te laten leven, hij een penalty krijgt op zijn statistieken. Sterft hij daarna nogmaals, dan is het definitief einde verhaal voor hem of haar.
Zoveel keuzes, zo weinig tijd.
Tussen de gevechten door krijg je regelmatig keuzes voorgeschoteld die het verloop van het verhaal beïnvloeden. Ga je achter die schim aan die je net zag, of niet? Neem je het kristal van het altaar mee, met alle mogelijke gevolgen van dien, of laat je het liggen? Maar ook transformaties van je personages dwingen je tot nadenken of je wel de juiste keuze hebt gemaakt.
Zo transformeerde een van mijn personages halverwege de campagne stap voor stap in een wolf, terwijl een ander de pech had dat een stuk materiaal van een vijand met zijn gezicht versmolt. Dit zorgt ervoor dat geen enkel verhaal hetzelfde is en dat de game nooit saai of repetitief aanvoelt.
Naast de verhalende elementen moet er natuurlijk ook gevochten worden. Dit gebeurt op een speelbord waarop je je karakters over verschillende vakken verplaatst, vergelijkbaar met een spel zoals Risk. Hierbij krijg je diverse keuzes: verover of onderzoek je een stuk land, versterk je je huidige positie met verdedigingen, of voeg je toch een extra karakter toe aan je team?
Al deze keuzes worden beïnvloed door een “tijdslimiet.” Na een bepaalde tijd (dagen) worden de monsters en vijanden op de kaart sterker, of vallen ze je veroverde gebieden aan. Hierdoor moet je beslissen of je nog snel een side quest meeneemt of doorgaat met de hoofdmissie. Maar uiteindelijk ontkom je niet aan de strijd, want die zal, ongeacht je keuze, hoe dan ook komen.
Interessante gameplay.
Ik was vooral verrast door de diepgang van de combat. Waar ik aanvankelijk dacht dat het een simpel turn-based spelletje zou zijn, bleek het systeem veel uitgebreider te zijn. In de gevechtsscènes verplaats je je karakter om beurten over het speelveld, waarbij je een aantal actiepunten hebt om te gebruiken. Deze punten kunnen worden ingezet om aan te vallen, je personages te verplaatsen, of om te verdedigen. Elke actie kost 1 of 2 punten. Heb je al je zetten gedaan, dan is de tegenstander aan de beurt. Het leuke is dat je ook omgevingsobjecten kunt gebruiken met de Mystic en deze kunt inzetten als aanvallen. Rotsen kunnen worden geworpen, vuur kan delen van het veld in brand zetten, en boomwortels kunnen de vijand vastzetten. Dit voegt een leuk tactisch element toe waar je regelmatig goed gebruik van maakt.
Zo werd ik op een gegeven moment omsingeld door een groep vijanden, en ik was er bijna zeker van dat ik het gevecht niet zou overleven als ik frontaal zou aanvallen. Ik besloot me terug te trekken in een huisje en zette het pad ernaartoe in vuur en vlam met de lantaarns die daar hingen. De vijanden probeerden me alsnog te volgen, maar ik wist ze vast te pinnen met boomwortels. Met een paar welgemikte schoten van mijn Hunter en Mystic schakelde ik de helft van de vijanden uit, waardoor mijn overlevingskans verdrievoudigde.
Na ieder gevecht wordt de vijand door middel van kaarten sterker. Dit kan betekenen dat ze meer health points krijgen, sterkere aanvallen kunnen uitvoeren, of dat er nieuwe vijanden bijkomen. Deze kaarten kunnen worden verbannen door het inzetten van legacy points, die je verdient door succesvol een aanval, verdediging, of onderschepping te voltooien op het grote speelbord. Je moet dus zorgvuldig kiezen welke kaarten je wegstreept.
Misschien zijn de enige minpuntjes die ik kan bedenken dat het spel op de langere termijn repetitief kan aanvoelen en dat potjes minder geschikt zijn voor korte speelsessies.
Kijkdoos.
Zoals ik in mijn intro al aangaf, ben ik erg te spreken over de artstyle. De prachtige, handgetekende plaatjes deden me denken aan een kijkdoos die je vroeger tijdens knutseluurtjes op school moest maken van een oude schoenendoos. Elk level is schitterend vormgegeven en zit boordevol objecten die als het ware rechtop op het veld zijn geplakt. De vijanden, bestaande uit vier verschillende rassen, zijn stuk voor stuk schitterend ontworpen en komen in allerlei vormen en maten voorbij. Dit zorgt voor een unieke stijl die ik graag vaker in spellen zou willen terugzien. Deze prachtige beelden worden begeleid door een heerlijke soundtrack, die perfect bij de setting past.
Conclusie
Al met al heb ik me uitstekend vermaakt met Wildermyth. De prachtige artstyle, in combinatie met de diepgaande strategische spelelementen en de willekeurig gegenereerde campagnes zorgen ervoor dat geen enkele speelsessie hetzelfde is. Hou je van boeiende verhaallijnen en ben je niet bang om keuzes te maken, dan kan ik Wildermyth niet genoeg aanbevelen.
