Vorige week is Wild Hearts™ voor de Xbox Series uitgebracht. Wat mag je van deze game verwachten? Je leest het in deze review!
Omega Force is een Japanse ontwikkelaar en een dochteronderneming van Koei Tecmo. Het bedrijf werd opgericht in 1996 en is in Tokyo gevestigd. Omega Force staat voornamelijk bekend om het ontwikkelen van de “Musou”-serie. De “Musou”-serie bevat verschillende franchises, zoals Dynasty Warriors, Samurai Warriors en Warriors Orochi. Omega Force heeft ook gewerkt aan andere games, waaronder Dragon Quest Heroes en de Attack on Titan.
Nieuw in het portfolio van de Japaners is de game Wild Hearts. Deze monster hunter game is in samenwerking met EA Originals tot stand gekomen.
Interessante lore
In tegenstelling tot de meest recente monster hunter game die ik gespeeld heb, vind ik het verhaal in Wild Hearts interessant om te volgen. Kemono (monsters) hebben de wereld overgenomen en de mens probeert tegen de enorme monsters weerstand te bieden. Om hierin te slagen is de mens technologie (Karakuri) gaan ontwikkelen. Met Karakuri is het mogelijk om grote monsters aan te vallen en daarmee de wereld weer een stukje veiliger te maken.
De setting waar de game zich afspeelt heet Azuma. Hoewel jouw character weinig background krijgt, worden de wereld en de monsters mooi geïntroduceerd en van de nodige achtergrond voorzien. Met name de cinematics zijn mooi ontworpen en een genot om te bekijken. Deze cinematics zorgen ervoor dat de wereld tot leven komt en dat komt de sfeer van het jagen ten goede.
De Karakuri-technologie is mooi in de wereld en in het verhaal verwerkt. De Karakuri zie je overal in de wereld terug en Azuma voelt dan ook als een mooi geheel aan. Met name jouw stadje Minato ziet er goed uit. De stad kent verschillende lagen, veel details en er zijn interessante NPC’s om te ontmoeten. De meeste NPC’s zien er tof uit. Er is overduidelijk met de nodige aandacht aan gewerkt.
De ontwikkelaars hebben bij het ontwikkelen van Wild Hearts van hun eigen Katana Engine gebruik gemaakt. De art direction van de game ziet er gelikt uit. Met name het brede kleurenpalet is een genot, met Minato als oogappel. Ook de monsters zijn enorm mooi geworden. Ze zien er indrukwekkend uit en iedere confrontatie met een nieuw ontdekt monster is er weer eentje om te onthouden!
Typische hunter game, maar met een eigen smoel
Wild Hearts volgt de typische monster hunter principes. Jij bent een jager en jouw doel is om monsters te verslaan. Hiervoor ga je op ontdekking in een grote open wereld. In de open wereld van Azuma, die uit verschillende biomes bestaat, ontdek je resources, kleine monsters en grote monsters. Na het verslaan van de monsters kun je resources claimen, waarmee je vervolgens in jouw basis wapens en armor kunt upgraden. De stad Minota is jouw hoofdbasis, maar in de open wereld kun je tevens overal kleine outposts vrijspelen. Handig om tijdens het jagen jezelf even terug te trekken en hier en daar wat aan je strategie te tweaken.
De ‘eigen smoel’ van Wild Hearts zie je met name in de combat terug. Tijdens jouw jacht op monsters, kun je van de Karakuri-technologie gebruik maken. Door deze technologie kun je bijvoorbeeld met blokken een muur bouwen, op strategische plekken een soort van springveren neerzetten en allerlei varianten hierop.
Het concept van de Karakuri-technologie is leuk bedacht en pakt bij vlagen ook goed uit. Het is heerlijk om jouw bouwwerk op te klimmen om vervolgens met een flinke sprong een enorme attack op het monster te maken. Als het goed uit pakt dan kun je als speler enorme damage doen en dat voelt zeer bevredigend aan. Maar, in de regel pakt het (in ieder geval bij mij) niet goed uit.
Het bouwen is een redelijk tijdrovend klusje en ook werkt de bediening hiervan niet erg lekker. Het bouwen voelt stroef en statisch aan en juist dit staat in schril contrast met de snelle en dynamische gameplay van het monsters jagen. Zo gebeurde het mij dan ook regelmatig dat ik iets aan het neerzetten was, om vervolgens te concluderen dat het monster alweer elders is en het bouwwerk dus niet echt strategisch goed is neergezet.
Wild Hearts krijgt naarmate je verder komt ook meer verdieping in de gameplay. De game is een uitstekende instapper, mocht je nog niet eerder een monster hunter game gespeeld hebben. Naarmate je verder komt, maakt het hack-and-slash plaats voor complexere combatsystemen. Zo kun de Karakuri skill-tree flink uitbreiden, waardoor er een breed scala aan aanvalsmogelijkheden bij komt. Ook is het mogelijk om jouw wapens en armor te upgraden. Er zijn in de skills-tree flinke vertakkingen mogelijk, waarbij je jouw gear van allerlei elemental effecten kunt voorzien. Op jacht naar de Kemono ga je dan ook gaandeweg de jacht meer plannen en houd je rekening met de omgevingsinvloeden en het type monster dat je wilt verslaan.
Wild Hearts is zowel in solo als co-op te spelen. Qua balans lijkt de game primair als multiplayer game ontwikkeld te zijn. De gevechten zijn in 2 of 3 speler co-op prima te doen en de verschillende combat strategieën kunnen dan ook redelijk goed uitgevoerd worden. Ook de Karakuri technologie komt hier het best tot haar recht.
In solo zijn de gevechten lastiger en is het monster eigenlijk vrijwel voortdurend op jou als speler gericht. Hierdoor is er weinig ruimte om nieuwe dingen te proberen of Karakuri technologie goed te benutten. Het liefst speel ik Wild Hearts dan ook in co-op, maar helaas liep ik tegen de nodige technische problemen aan. Een ‘call for help’ heeft niet één keer tot resultaat geleid. Als speler zelf kun je ook andere spelers opzoeken dus ben ik dat maar gaan doen. De helft van de keren werkt dit echter niet of werd ik tijdens het spelen uit de sessie gegooid. De keren dat het wel gelukt is, waren de momenten dat Wild Hearts het tofst was om te spelen.
Spelbreker
Laat ik op dit punt van de review een korte samenvatting geven: interessante lore, typische monster hunter gameplay met pluspunt voor de uitgebreide skills-tree, en hoewel het naar mijn smaak niet helemaal lekker uit de verf komt weet de game de combat te vernieuwen dankzij de Karakuri technologie en de mogelijkheden die hieruit voortvloeien. De game is geen hoogvlieger, maar weet qua gameplay een plekje in het monster hunter genre in te nemen.
Helaas wordt de game echter geplaagd door forse performance problemen. De framerate is zeer instabiel en schommelt in performance mode tussen de 30fps en 60fps. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want veel details kent de open wereld niet en de resolutie is ook niet om over naar huis te schrijven. In performance mode laat deze beelden in 1080p zien, maar zijn verschillende assessts gewoon simpelweg zeer matig afgewerkt. Rotsen, water, mineralen, en mos, het ziet er allemaal niet uit en oogt vlak en wazig. Een flinke domper voor de sfeer van de game. Ook de schaduwen en reflecties laten flink te wensen over. Schaduwen ontbreken soms geheel, waardoor hele stukken van de wereld flets ogen. Ook heb ik om de haverklap last van flikkerende beelden en texturen die voortdurend zichtbaar aan het inladen zijn. Het haalt mij als speler voortdurend uit de spelbeleving.
Wild Hearts draait verre van soepel op zowel de Xbox Series X als Xbox Series S. De lage resolutie in combinatie met performance problemen, maken dat ik de game als verouderd en vooral heel erg ongepolijst ervaar. Als gamer heb ik zo mijn voorkeuren: verhaal > gameplay > performance/resolutie. Maar, in de huidige vorm draait de game zo matig dan het voor mij ingrijpt op de algehele sfeer van de game, dat het mij niet goed lukt om van het verhaal en de gameplay te genieten. En zo eindigt dan ook mijn reis in Azuma, wachtend op een flink aantal updates en patches, voordat ik mijn jagerskostuum weer uit de kast trek.
Conclusie
Wild Hearts™ geeft een eigen smoel aan het monster hunter genre, mede door de implementatie van enkele unieke bouw- en combat elementen die toegevoegd zijn. In de wereld van Wild Hearts™ is veel te verkennen en de monsters om op te jagen zijn uitdagend. In de huidige vorm wordt de game echter geplaagd door zeer forse performance problemen en daarnaast ziet de game er over de gehele linie zeer gedateerd uit. Voor mij persoonlijk een spelbreker, maar laat je daar als digitale jager niet van weerhouden de 10 uur durende gratis EA-trial te proberen. Misschien klikt het voor jou wel!
