Soms kom je zo’n game tegen waarbij je vreest voor het ergste, maar hoopt op het beste. Werewolf: The Apocalypse – Earthblood was voor mij zo’n titel, wat heeft het gewonnen, de hoop of de vrees?
Werewolf is gemaakt door Cyanide, een relatief kleine studio die onder de vlag van uitgever Nacon valt. Als je de lijst met games erbij pakt die door deze studio zijn gemaakt, dan gaat mijn gamerhart in elk geval niet direct heel veel sneller kloppen. Er zitten een paar hele toffe titels tussen zoals Styx en Call of Cthulu, maar die worden weer afgewisseld door games als Le Tour de France en Pro Cycling Manager.
Bij het zien van de eerste beelden van Werewolf was ik ook nog niet meteen overtuigd, maar het volledige team achter Styx werkte aan deze game en het concept leek tof en dus verdiende de game een kans.
Captain Planet
Earthblood speelt zich af in het noordwesten van Amerika in de World of Darkness, een fictieve wereld waarin wezens als weerwolven en vampiers leven en strijden (dezelfde wereld waarin bijvoorbeeld ook Vampire the Masquerade: Bloodlines zich afspeelt). De wereld wordt geregeerd door drie entiteiten: The Wyld (een chaotische kracht die zorgt voor het leven en de natuur), the Weaver (de kracht die is opgedragen om vorm te geven aan de creaties van the Wyld) en dan is er nog the Wyrm (een kracht die oorspronkelijk moest zorgen voor balans tussen the Wyld en the Weaver). Een kracht die zowel vernietigd als vernieuwd, maar nu losgeslagen is, alles probeert te vernietigen en de mensheid corrumpeert.
De game draait om Cahal, een weerwolf (Garou) die met zijn roedel als een ware Captain Planet een strijd voert met de oliemaatschappij Endron. Endron lijkt naar de buitenwereld een voorbeeldige maatschappij te zijn die een nieuwe biobrandstof ontwikkelt voor het welzijn van de planeet, maar ondertussen zorgt voor enorm veel vervuiling, milieuproblemen. Daarnaast tappen ze stiekem van de kracht van de Wyrm, waardoor ze een gevaar voor de planeet zijn.
Door een tragische gebeurtenis tijdens een aanval op de raffinaderij vlakbij Cahal’s thuis, geeft Cahal toe aan de razernij die in de vorm van een woeste weerwolf in hem opgesloten zit. Hierdoor vermoordt hij per ongeluk iemand van zijn roedel. Als gevolg hiervan laat hij zijn thuis, familie en vrienden achter om als huurling aan de slag te gaan. Na vijf jaar brengt een klus hem weer terug naar zijn thuis. Hij komt erachter dat Endron het op zijn roedel gemunt heeft en besluit om te helpen en zijn strijd tegen het oliebedrijf weer op te pakken.
Lekkere mengelmoes
Werewolf: The Apocalypse – Earthblood is een lekkere mengelmoes van verschillende soorten games. Deels is het een lineaire actiegame waarin je alles en iedereen met soepele hack and slash acties een kopje kleiner maakt en deels is het juist weer een stealth-game waarbij je zo stil mogelijk door de levels heen sluipt. Het heeft ook een vleugje RPG-light met een heuse (simpele) skilltree en de mogelijkheid om hier en daar een optionele missie te doen en met wat mensen te praten.
Deze mengelmoes ontstaat vanuit de mogelijkheden die Cahal als weerwolf en als mens heeft. In zijn menselijke gedaante heeft Cahal de mogelijkheid om zich tussen de mensheid te begeven, het gesprek met ze aan te gaan en technologieën, zoals computers, schakelaars en wapens, te gebruiken. Je begint dus ook vaak in zijn menselijke vorm en start daar een missie, wint informatie in, ondervraagt npc’s en ga zo maar door.
In je Lupus-vorm, de wolf, kun je makkelijker rondsluipen zonder ontdekt te worden en kan je doorgangen gebruiken waar je menselijke vorm niet doorheen komt, zoals luchtschachten en andere kleine openingen. Zo kun je redelijk ongemerkt plaatsen bereiken waar je eigenlijk niet hoort te komen.
Dit schakelen tussen de verschillende vormen werkt ontzettend soepel en ook vrijwel direct. Met één druk op de knop verander je na een korte animatie in een mens of in een wolf. Ideaal, want soms moet je een schakelaar gebruiken om een deur te openen, een computer, camera’s of turrets uit te schakelen of wil je juist een vijand op een afstand uitschakelen met je kruisboog om de weg vrij te maken.
Een ander hulpmiddel dat erg goed werkt is je penumbra vision. Met dit zicht wordt je hele spelwereld rood en lichten vijanden, technologie en andere handige dingetjes op. Zo wordt direct duidelijk waar vijanden lopen, waar je camera’s uit kunt schakelen, enzovoort. Ontzettend handig en te gebruiken in zowel je menselijke als je Lupus-vorm.
Maar soms slaat het noodlot toe en kan je niet meer ontsnappen, loop je tegen een baas aan of moet je gewoon alles en iedereen uitschakelen om verder te komen. Dan heb je nog je krachtigste vorm achter de hand, de Crinos-vorm waarbij je jezelf transformeert in een woeste weerwolf. In deze vorm ga je helemaal los op je vijanden in snelle hack and slash actie.
In deze vorm gebruik je alle woede en razernij die je gedurende een level hebt opgebouwd. Dit doe je door gesprekken te voeren met de vijand waaruit blijkt hoe erg ze de wereld verknoeien, door vijanden stilletjes uit te schakelen of door domweg alcohol te consumeren. Deze woede gebruik je om speciale vaardigheden te activeren en als je genoeg razernij hebt verzameld, kun je ook nog je frenzy mode activeren. In frenzy wordt je helemaal een onstuitbaar monster en blijft er weinig anders van je vijanden over dan bloedige hoopjes ellende.
Ook deze vorm kun je gebruiken wanneer je wil. Bevalt een antwoordt van een npc die je ondervraagt je niet, dan kun je hem of haar in deze vorm prima in stukken scheuren. Je verliest dan alleen wel de mogelijkheid om nog meer informatie in te winnen. Je Crinos-vorm is verdomd krachtig, maar wel een laatste redmiddel. Wanneer je deze vorm activeert kun je er pas weer uit als je alles en iedereen in een ruimte vermoordt hebt, of ze nou onschuldig zijn of niet. Hou dat dus wel in je achterhoofd.
Presentatie
De game speelt lekker, maar er zijn wel een aantal minpuntjes. Zo is de AI bij vlagen echt diep triest. Het ene moment zien ze je van een behoorlijke afstand al aankomen, het andere moment kun je er naast staan en gebeurt er niks. Hetzelfde geldt voor het uitschakelen van vijanden. Soms reageert de AI er meteen op, andere keren weer helemaal niet. Die afstand tussen wanneer ze wel en niet meer reageren is flinterdun en soms best vervelend, maar het houdt je nooit heel lang tegen. Op een gegeven moment leer je er ook wel weer mee omgaan.
Dan de graphics. Ik heb best een aantal mooie plaatjes kunnen schieten in deze game, maar als puntje bij paaltje komt moet ik wel concluderen dat dit niet de mooiste game is die je op de Xbox kunt spelen. Omgevingen zijn minder mooi en gedetailleerd uitgewerkt dan in bijvoorbeeld een Assassin’s Creed Valhalla. Het voelt allemaal wat vlakker en stijver. Ook de animaties zijn van een minder niveau en ogen hier en daar wat stijfjes. Ze worden daarnaast soms ook gehinderd door de omgeving. Zo gebeurde het dat ik een vijand over een omheining heen wilde trekken om hem uit te schakelen, maar bleef hij haken achter datzelfde hekje. Ik schakelde hem wel uit, maar het lichaam bleef mooi in het zicht van zijn maatjes liggen. En dus mocht ik de woede van de Crinos weer loslaten.
Die gevechten zijn trouwens wel weer dik voor elkaar. De actie is snel, werkt lekker soepel en vloeit ook lekker door, dus daar verdient de ontwikkelaar weer een dikke pluim voor.
Het geluid vind ik dan wel weer tof en dan met name de soundtrack. Die is lekker ingetogen en sfeervol wanneer je in de hubwereld of aan het sluipen bent, maar verandert vervolgens in een snoeiharde metal soundtrack wanneer je in je Crinos-vorm gaat huishouden. Het past er helemaal bij, sterker nog, het hoort er helemaal bij wat mij betreft.
De voice acting is functioneel. Het is geen topniveau met stemacteurs zoals Troy Baker of Nolan North, maar de stemacteurs achter Werewolf weten wel dialogen neer te zetten die nooit irritant of overdreven aanvoelen en dat is wat mij betreft vaak al voldoende.
Conclusie
Werewolf: The Apocalypse – Earthblood is een game waarvan ik ontzettend blij ben dat ik het een kans gegeven heb. Grafisch is het dan niet de mooiste game die ik ooit gezien heb, de animaties ogen wat stijfjes en ook zitten er soms wat rare dingetjes in de gameplay, zoals een nogal onnozele AI bij vlagen, maar jongens wat heb ik een plezier gehad van deze game. Het switchen tussen de verschillende vormen werkt soepel en snel, de actie en de combat werkt ook lekker en is heerlijk bruut en het rondsluipen, op zoek naar alternatieve ingangen gaat bij mij in elk geval nooit vervelen.
Ik hou van stealth games, ik hou van heavy metal en ik hou van hack and slash en Werewolf combineert dit allemaal. Het mag dan wel geen triple A-game zijn en er mogen dan wel wat imperfecties inzitten, maar onderaan de streep heb ik er wel heel veel plezier van gehad en daar gaat het uiteindelijk om. Als ze de game nou een tientje goedkoper in de markt gezet hadden was het plaatje helemaal af geweest.
