Op 9 september 2024 wordt Warhammer 40,000: Space Marine 2 uitgebracht. Afgelopen week heb ik samen met Danny alvast een voorproefje mogen nemen. De vele beelden die we afgelopen jaar voorbij zagen komen, beloofden steevast een bruut spektakel. In deze review lees je of de ontwikkelaars dit ook waar hebben weten te maken.
Ontwikkeld door Saber Interactive (World War Z, Insurgency: Sandstorm), nodigt Warhammer 40,000: Space Marine 2 spelers uit om de bovenmenselijke vaardigheid en brutaliteit van een Space Marine, de grootste krijger van de Emperor, te belichamen. De pr-teksten liegen er niet om: ‘Ontketen dodelijke vaardigheden en een arsenaal aan verwoestende wapens om de meedogenloze Tyranid-hordes te vernietigen. Houd de verschrikkingen van het heelal op afstand in epische gevechten op verre planeten. Ontdek duistere geheimen en drijf de eeuwige nacht terug om je ultieme loyaliteit aan de mensheid te bewijzen’. Klinkt als een game die mij op het lijf geschreven is!
Genetisch verbeterde supersoldaat
Spelers kruipen direct in de intro van de game in de huid van Demetrian Titus, lid van het Ultramarines Chapter van de Space Marines. Als genetisch verbeterde supersoldaten is het enige doel van de Space Marines om de mensheid te verdedigen tegen de vele vijanden van het Imperium. Na ten onrechte beschuldigd te zijn van corruptie, wordt Titus opnieuw toegelaten, hoewel hij is gedegradeerd tot de rang van luitenant. Hij wordt vergezeld door twee strijdbroeders: Chairon en Gadriel.
Zo, nu we de intro achterwege hebben gelaten, laten we het hebben over de game. Ik probeer waar mogelijk zoveel mogelijk spoilers te vermijden en de focus te leggen op de gameplay-elementen.
Het eerste wat mij opviel bij de start van de game, is dat het qua gameplay veel weg heeft van World War Z. Deze game heb ik destijds met veel plezier gespeeld, en ik was daarom ook blij om te zien dat ik een soortgelijke ervaring tegemoet zou gaan. De game gebruikt dezelfde Swarm Engine als World War Z, wat het mogelijk maakt om grote aantallen vijanden tegelijkertijd op het scherm te tonen. En geloof me, er zijn genoeg vijanden.
Uitstraling en performance
Uiteraard is Space Marine 2 geen één-op-één kopie van WWZ, maar het algemene idee is hetzelfde, zij het in een Warhammer-jasje gestoken. En laat ik het maar meteen zeggen: de hele Warhammer-stijl spat er vanaf.
Vrijwel alles wat je ziet in de game schreeuwt Warhammer, van kathedralen tot werkplaatsen, van uitrustingen tot wapens. Warhammer-fans zullen dit dan ook zeker weten te waarderen. Alles is prachtig vormgegeven en ziet er fantastisch uit in de 4K-modus die de game biedt. Elk level dat je speelt is uniek, en je zult vrijwel geen herhaling van omgevingen tegenkomen.
De gebouwen die je tegenkomt zijn ook immens groot en lijken eindeloos te zijn, wat je het gevoel geeft dat de levels enorm zijn. Kortom, er is veel visuele pracht en praal. Spelers kunnen kiezen of ze nog iets meer hiervan willen genieten middels een Quality Mode die de game biedt. Dit komt echter wel met een prijs.
De Quality-modus gaat maar tot 4K bij 30fps. Dit zal voor sommige mensen geen probleem zijn, maar ik vind het toch belangrijk om te vermelden. De game biedt meerdere vormen van motion blur om de ervaring wat soepeler te laten overkomen, maar ik merkte wel dat de framerate op sommige intensere momenten onder de 30fps kwam. Dit is niet geheel storend, maar voor een game waarin snelle actie veel voorkomt, doet het soms wat afbreuk aan de ervaring.
De game biedt ook een Performance-modusoptie van 60fps, maar dan gaat de resolutie maar tot 1080p. Dat wil zeggen dat de game vaak onder de 1080p zit in plaats van daadwerkelijk erop. Helaas is het ook niet altijd een stabiele 60fps.
Ik merkte regelmatig dat de framerate tijdens intensere momenten onder de 60fps dipte. Maar al met al vond ik dit niet te storend, en ik heb het merendeel van de tijd in de Performance-modus gespeeld.
Gameplay
Nu iets wat denk ik toch wel het belangrijkste is: de gameplay. Want het kan visueel allemaal prachtig zijn, maar als de gameplay te wensen overlaat, valt het geheel als een kaartenhuis in elkaar.
Gelukkig zit de gameplay goed in elkaar. Zoals ik al eerder aangaf, leent deze game veel gameplay-elementen van World War Z. Denk aan de algemene missiestructuur en de finales van de levels. Vaak bewandel je redelijk lineaire paden en kom je hier en daar vijandelijke encounters tegen, om vervolgens op een breder stuk te komen waar je bijvoorbeeld de boel moet verdedigen tegen grote groepen vijanden. Deze grote groepen vijanden zijn in dit geval de Tyranids.
De Tyranids zijn een extragalactische, insectoïde soort, ook wel Xenos genoemd. Dit ras functioneert als een grote collectieve hivemind van verschillende soorten die via Hive Fleets door de ruimte reizen om biomassa van planeten te vergaren, waarmee ze zichzelf verder voortplanten.
Jij als speler bent uitgerust met een hoofdwapen, zoals een Bolt Carbine met vele variaties of een Melta Rifle, wat een short-range thermisch wapen is, of een Plasma Incinerator. Veel van deze wapens zul je in de levels tegenkomen en kun je dan ook uitwisselen voor wat je bij je hebt.
Daarnaast heb je een betrouwbare sidearm, zoals een Bolt Pistol of Plasma Pistol, en last but not least, de pièce de résistance: je melee-wapen. Denk hierbij aan een simpele Combat Knife, een Power Sword, of naar mijn mening het gaafste wapen in de game: de Chainsword. De Chainsword is persoonlijk mijn favoriet om te gebruiken; het is een zwaard met een ingebouwde kettingzaag, waarmee je vijanden kunt openscheuren tot een bloederige pulp.
Deze wapens zul je ook echt nodig hebben om tegen de massa’s Tyranids te vechten. Je vuurwapens zijn ideaal om grote groepen van een afstand te bestoken, en je melee-wapens heb je nodig als ze doorbreken en dichtbij komen. Elk melee-wapen biedt een select aantal combo’s die je kunt gebruiken. Nu moet ik zeggen dat ik meestal maar één type combo gebruikte, omdat ik vaak omringd was door vijanden en geneigd was om de eenvoudigste combo te kiezen. Maar desalniettemin kun je mooie combo’s maken, waardoor het geheel een indrukwekkend schouwspel wordt.
Zo is er ook een parry-systeem aanwezig. Denk hierbij aan een blauwe cirkel die verschijnt wanneer een vijand naar je toe springt of een speciale aanval uitvoert. Bij kleinere vijanden kun je, als je de timing goed hebt, hun aanval pareren en ze bruut tegen de grond smijten. Dit is ontzettend gaaf om te zien; het ene moment ben je om je heen aan het slaan en vervolgens springt er vanuit de groep een vijand naar je toe, die je dan opvangt en terug in de groep smijt.
Ook bij grotere vijanden kun je parries uitvoeren, maar er zijn ook aanvallen die je niet kunt pareren. In dat geval is het enige wat je kunt doen, deze zo goed mogelijk ontwijken. Dit vond ik soms wat lastig, omdat je vaak tussen grote groepen vijanden staat, waardoor het moeilijk kan zijn om de timing goed te krijgen of in de juiste richting weg te duiken.
Last but not least zijn er de executions. Deze zijn belangrijk, want in de game heb je zowel een health bar als een armor bar. Is je armor bar leeg door de vele klappen die je te verduren krijgt, dan begint je health bar te dalen. Om te voorkomen dat je zonder armor komt te zitten, kun je executions uitvoeren. Deze kun je doen wanneer je een vijand genoeg schade hebt toegebracht en deze rood begint te gloeien. De executions zijn ongelooflijk bruut en echt een van de highlights van de game. Ze zijn echter ook functioneel, want bij elke execution krijg je een deel van je armor bar terug.
Het deed me meteen denken aan Doom, waar je health en ammo terugkrijgt wanneer je vijanden executeert. Op deze manier spoort de game je aan om actief midden in het gevecht te blijven zitten, zodat je meer overlevingskansen hebt.
Al met al is de combat gewoon zeer goed uitgewerkt en voel je jezelf als een echte badass die heerlijk wat alien-tuig in elkaar aan het rammen is. Overigens, de game is buiten de tutorial om volledig in co-op te spelen met maximaal 3 mensen. Persoonlijk raad ik het ook aan om de game in co-op te spelen, solo is wel goed te doen en dan zijn je teamgenoten twee door AI bestuurde spelers maar ik merkte dat die niet altijd even behulpzaam zijn. En mocht je op een hogere moeilijkheidsgraad willen spelen, dan zal dit ook des te lastiger worden.
Operations
Naast de campaign heb je ook de Operations mode. Dit zijn losstaande missies buiten de verhaallijn om, en hierin zit dan ook de meeste replay value. Er zijn in totaal zes missies waarin je opdrachten moet uitvoeren die parallel lopen aan de verhaallijn. Dit vind ik persoonlijk interessant, omdat je in andere scenario’s terechtkomt die wel met het verhaal te maken hebben. Denk bijvoorbeeld aan het helpen van Titus om een blokkade op een andere locatie op te zetten, zodat hij zijn missie kan uitvoeren zonder overweldigd te worden door de Tyranids.
In de Operations mode heb je ook de keuze uit zes verschillende classes, elk met een eigen speelstijl. Daarnaast worden er RPG-elementen toegevoegd, zoals perk trees en een levelsysteem. Door het spelen en voltooien van deze missies krijg je XP, waarmee je na verloop van tijd wapenvarianten kunt vrijspelen en perks aan je wapens kunt toevoegen.
Elke class heeft bovendien zijn eigen perks die je kunt toewijzen naarmate je deze verder levelt. Al met al biedt deze modus veel replaywaarde en is er genoeg vrij te spelen.
Eternal War
Als laatste hebben we de Eternal War modus, dit is de PvP-modus van de game waarbij je in 6v6-gevechten tegen andere spelers kunt strijden. De Eternal War kent drie modes: Seize Ground, Capture and Control, en Annihilation.
Ik vind het verfrissend om te zien dat deze game niet leunt op battle passes en seasons, maar gewoon een ouderwets levelsysteem heeft waarbij je nieuwe wapens vrijspeelt voor je loadout door simpelweg te spelen. Daarnaast kun je alle cosmetica die je vrijspeelt in de Operations mode meenemen naar de Eternal War mode.
Conclusie
Al met al heb ik veel plezier beleefd aan de campaign, en visueel is de game in de Quality mode een pareltje. Helaas gaat dit wel gepaard met wat framedrops hier en daar, waardoor ik er uiteindelijk voor koos om op de Performance mode te spelen. Hoewel ook daar soms framedrops voorkwamen, maakte de verhoogde framerate dit minder storend.
De combat zit sterk in elkaar, en het is dan ook een feest om door de grote groepen vijanden heen te rammen. De Operations mode is een fijne toevoeging die veel replaywaarde biedt naast de campaign, en dankzij het levelsysteem heb je ook iets om naartoe te werken.
De multiplayer mode vind ik verfrissend, juist omdat het lekker ouderwets aanvoelt. Geen battle passes of seasons die je het gevoel geven dat je elke dag moet spelen om niets te missen. Gewoon lekker oud en vertrouwd.
