Afgelopen maand is Warhammer 40,000: Boltgun op de Xbox uitgebracht. De redactie heeft aan DM4S gevraagd of hij een review over deze game wil schrijven. Je leest hier zijn indrukken:
Warhammer, een franchise waar ik eigenlijk geen ene moer mee heb. De miniatuurpoppetjes die je zelf moet inkleuren met een kwast om vervolgens op een groot speelveld je battles uit te vechten, zijn niet aan mij besteed. Ik hoor je al afvragen waarom in godsnaam ik dan deze game ga reviewen. Nou, daar is natuurlijk één heel simpel antwoord op: retro PIXELS! De meeste mensen in de XBNL-community kennen mij ondertussen als “that retro pixel guy”. Mijn grote liefde voor retrogames en met name pixelated games schuif ik niet onder stoelen of banken. Toen ik dus de eerste beelden van Warhammer 40k: Boltgun zag, ging mijn hart een beetje harder kloppen. Want Warhammer 40k: Boltgun is een regelrechte ode aan de jaren 80 en 90 shooters, met zijn fast-paced combat en pixelachtige graphics. Wat zagen die eerste beelden er vet uit, maar weet de game zich ook te meten met de grootheden van weleer?
Gebrek aan verhaal
Warhammer 40k: Boltgun speelt zich af na de gebeurtenissen in Warhammer 40k: Space Marine. Je speelt als een marine die op missie is gestuurd door het Imperium. Jouw missie? Het uitschakelen van een kwaadaardig genootschap dat experimenteert met een gevaarlijke krachtbron. Onderweg stort je droppod neer, waarbij je hele team wordt uitgevaagd en jij als enige overlevende achterblijft. Er zit dus niets anders op dan de missie alleen tot een succes te brengen. Gewapend met je kettingzaagzwaard ga je op pad om de missie in naam van de Emperor te volbrengen. Dat is het verhaal in een notendop. Helaas wordt er tijdens het spel nauwelijks gesproken en als er al iets gezegd wordt, is het voornamelijk een waarschuwing dat er vijanden naderen. Dat is jammer, want een franchise zoals Warhammer heeft een diepgaande lore (heb ik gehoord), en het is teleurstellend dat hier niet meer mee gedaan is.
Splatterdamage
Waar het verhaal een beetje tekortschiet, daar kun je je lol op met de gameplay. Jongens, wat wordt die actie bruut in beeld gebracht! De gameplay is heerlijk snel en de vijanden die je tegenkomt zijn mooi en gevarieerd. Je vecht zowel tegen de fauna van de planeet als tegen de sekteleden, waarvan sommigen nog groter zijn dan anderen. Maar één ding hebben ze allemaal gemeen: ze spatten allemaal uit elkaar als rijpe kersen. De vele diverse wapens die je vindt, voelen daardoor allemaal krachtig aan en leveren epische gevechten op. Zo ging ik op een gegeven moment als een ware Rambo het gevecht aan. Ik liep op het eerste groepje vijanden af terwijl ik mijn geweer leegde met een salvo welgemikte kogels. De kleinere vijanden spatten uit elkaar en gingen schreeuwend ten onder. Vervolgens wisselde ik naar mijn shotgun en schoot de laatste overgebleven marine neer. Van een afstand stond het volgende groepje sekteleden al klaar om mij te bestoken. Ik maakte een charge en sprong richting mijn aanvallers. In mijn vlucht activeerde ik mijn kettingzaagzwaard en bij aankomst hakte ik het groepje aan stukken tot er niets meer overbleef dan een hoopje vlees en botten. Dit is slechts een voorbeeld van hoe intens de gevechten kunnen zijn. Het is echter jammer dat de vijanden zo dom zijn als het achterwerk van een paard. In benauwde situaties kun je jezelf zo positioneren dat je niet geraakt kunt worden, en vijanden zullen nauwelijks moeite doen om zichzelf te verplaatsen zodat ze je wel kunnen raken. Dit past natuurlijk wel bij de 80’s/90’s gameplay die de game hanteert, maar naar hedendaagse maatstaven is dit toch wel een minpuntje.
“Secrets”
De vele werelden zijn overigens wel mooi vormgegeven. Zo kom je langs grote rotsachtige gebergtes met daarop een grootse burcht, een kasteel gevuld met warp portalen en een diep ravijn midden in de woestijn. Er is genoeg variatie, aangezien de diverse levels in de verschillende werelden groot zijn opgezet en rijkelijk gevuld zijn met health-, shield- en ammopakketten. Dit moedigt de Rambo-aanpak die ik eerder beschreef aan. Door de levels heen zijn ook een aantal “secrets” verstopt die je extra slagkracht, ammopatronen of iets dergelijks opleveren. Zoals je hebt gezien, zet ik “secrets” tussen aanhalingstekens, want echt geheim zijn deze verborgen items niet echt. Ik vond ze regelmatig gewoon door even een ander pad te kiezen. Dat is wel jammer, want de game motiveert je juist om buiten de gebaande paden te treden. Je kunt bijna overal opklimmen en naar andere plekken dashspringen. Hierdoor kun je stukken overslaan (leuk voor speedrunners) of vijanden flanken. Wat ik echter wel een groot gemis vond, is het ontbreken van een overlay-kaart. Doordat de levels behoorlijk groot zijn, kan het soms onoverzichtelijk worden waar je ook alweer vandaan kwam en waar je naartoe moet gaan.
Features
Warhammer 40k: Boltgun heeft nog een aantal leuke features. Zo heb je de toegankelijkheidsopties waarmee je ervoor kunt kiezen om de game makkelijker te maken voor jezelf. Zo kun je de onoverwinnelijkheidsoptie aanzetten, zodat je niet doodgaat, of oneindige munitie en natuurlijk alle wapens om de chaos compleet te maken. Dit is stiekem ook een knipoog naar de hoogtijdagen van de “boomer” (god, wat haat ik dat woord) shooters, waarbij iedereen cheatcodes gebruikte om helemaal los te gaan. Een andere mooie feature is de retro-optie. Hiermee kun je ervoor kiezen om het spel meer bloomeffect te geven of de grootte van de pixels aan te passen. Dus zelfs voor de grootste grafische goeroes kuch Jeffrey kuch kan de game aantrekkelijk gemaakt worden
Conclusie
Warhammer 40,000: Boltgun is een ware ode aan de shooters uit de jaren ‘80 en ‘90, zoals Doom, Quake en Blood. De gameplay is heerlijk snel en biedt met zijn toegankelijkheidsopties en retro-functies voor ieder wat wils. Het ontbreken van een overlay-kaart en verhaal is een minpunt in het grotere geheel. Maar als je van brute actie houdt, niet vies bent van pixels en gewoon lekker hersenloos wilt knallen, dan is dit de game die je moet spelen!
NB: DM4S is één van de vaste gast-reviewers van XBNL. Metroidvania’s, soulslikes of welk spel dan ook dat enige mate van zelfkastijding vereist, heeft zijn voorkeur. Hoe moeilijker en meedogenlozer het spel is, hoe meer plezier hij eruit haalt. Wil je meer van DM4S zijn werk lezen? Als redacteur van Retrolike.net deelt hij dagelijks al zijn avonturen uit retroland.
