Afgelopen week is Wanted: Dead op de Xbox uitgebracht. De XBNL-redactie heeft DM4S gevraagd om zijn indrukken met ons te delen. Je leest hier zijn review:
De 6de generatie consoles (ps2, xbox, gamecube, dreamcast) heeft ons vele parels gebracht. Games zoals Shenmue, Ninja Gaiden en Dead or Alive 2 wisten ons dagen zo niet weken dan wel maanden te boeien. Een stevige moeilijkheidsgraad werd niet geschroomd en Japans georiënteerde games kregen steeds meer voet aan de grond in het westen. Met Wanted: Dead willen de ontwikkelaars (Soleil Ltd), makers achter de Ninja Gaiden en Dead or Alive franchises, een ode aan deze gouden tijden brengen. Maar is dit een waardige lofzang of hadden ze beter het verleden kunnen laten rusten?
Corporate conspiracy
Wanted: Dead’s verhaal speelt zich af in Hong Kong, waarbij je een samengeraapt team volgt genaamd de Zombie Squad. Een politieteam dat gevormd is uit oud-soldaten die allen een straf uitzitten voor diverse redenen en op deze manier een kans krijgen om hun straf te ontlopen. Je team bestaande uit Stone, Doc, Herzog en Cortez worden buiten wat vage scenes tussen de missies door amper uitgediept. Door de levels heen liggen documenten verspreid die nog enigszins wat verdieping proberen te brengen van de karakters. Maar veel verder dan wat vage informatie over dat Herzog een extreme vrouwen liefhebber is, en de vage anime stijl flashbacks die Stone heeft, kom je niet. Hierbij komt nog eens kijken dat de voice-acting echt om te janken is. Personages klinken ongeïnspireerd en net alsof de voice-actors hun boodschappenlijstje aan het opdreunen zijn. Het verhaal is een 13 in een dozijn waarbij je als team een groot complot probeert bloot te leggen. Eerlijk gezegd ben ik halverwege de game afgehaakt op het verhaal. Deze mankementen zou ik naast me neer kunnen leggen als de gameplay ijzersterk is maar ook hier is veel op aan te merken.
Live by the gun, die by the sword
Wanted: Dead’s gameplay bestaat uit een combinatie van 3th person shooter elementen en hack & slash gameplay ala Ninja Gaiden. Op papier klinkt dit als een interessante combinatie waarbij je lange afstand gevechten kunt afwisselen met close combat op het moment dat de enemies dichterbij komen. Maar in Wanted: Dead komt dit concept niet zo lekker uit de verf.
De game kent een hoge snelheid en vijanden zijn over het algemeen volleerd hardlopers die snel door de levels heen rennen. Je schiet dan ook vaker mis dan raak. Je krijgt wel de optie om je wapens wat te customizen zodat je wat minder tegenslag hebt of een hogere damage output hebt. Hierbij had ik echter niet het gevoel dat het mij meer voordeel bood. Komt er ook nog bij dat je op sneltrein vaart door je munitie heen bent en dus om de haverklap op zoek moet naar kogels. Gelukkig heb je dan nog je trouwe Katana. Hier ligt wat mij betreft dan ook de kracht van deze game. Wanted: Dead blinkt uit in de close combat en hier zal je dan ook gretig gebruik van maken. Vijanden kunnen worden gecounterd, gestagneerd worden door middel van een schot uit je handpistool of ledematen kunnen vakkundig worden verwijderd. Als kers op de taart kan je doormiddel van brute finishers vijanden gruwelijk aan hun einde laten komen.
Met het omleggen van de vijanden vergaar je XP die je in het skills menu kan verzilveren voor bijvoorbeeld nieuwe moves, sterkere defense of meer health packs. Wel jammer is dan weer dat er maar een 3-tal combo’s zijn om te gebruiken. Hier had ik toch meer van verwacht aangezien de makers met Ninja Gaiden en Dead or alive wel ervaring hebben met dikke combo moves.
Don’t be afraid to die
Dat er makers van Ninja Gaiden achter deze game zitten is wel aan de stevige moeilijkheidsgraad te merken. Zelfs op normal zal je je beste beentje voor moeten zetten wil je niet gruwelijk afgeslacht worden. In het begin zal het allemaal nog wel meevallen omdat de vijanden hier vooral op afstand blijven. Maar naarmate de game vordert komen er steeds meer close combat vijanden bij. Hierbij is het een must om het blocken onder de knie te krijgen anders leg je snel het loodje.
Een ander groot nadeel is de camera. Deze staat naar mijn mening net iets te dicht op je karakter waardoor je net niet lekker ziet waar de vijand zich bevindt. Een voorbeeld: zo moet je aan het einde van de game door de smalle straten van Hong Kong manoeuvreren waarbij je diverse appartementencomplexen bezoekt. Met regelmaat raak je hier de vijanden kwijt omdat de camera achter muren blijft hangen. Dit had opgelost kunnen worden met een lock-on systeem, echter zit dit er niet in. Jammer, want dit had de gameplay zeker kunnen versterken.
De diversiteit van vijanden is ook maar mondjesmaat. Zo heb je vijanden die je van afstand proberen te bestoken met kogels, een grote bepantserde juggernaut en zijn er een 3-tal ninja’s die buiten een ander outfitje en sterkte niet veel verschillen van elkaar. Daarbij komt nog dat de enkele bazen ook niet heel veel meer doen dan wat het kanonnenvoer al deed. Gemiste kans!
Een ander puntje van ergernis is het checkpoint systeem. Soms liggen deze zo ver uit elkaar dat als je doodgaat je gewoon een kwart level teruggeworpen wordt. Dit gaat irriteren als je steeds net voor een nieuw checkpoint het loodje legt omdat je een shitload aan enemies op je dak krijgt.
Been there, done that
Als we kijken naar het leveldesign dan lijkt het of je terug in de tijd geworpen wordt. Niks geen grote open ruimtes gevuld met veel detail. Veelal zijn het krappe smalle gangen die op elkaar aansluiten en op elkaar lijken. Performance issues komen ondanks het beperkte detail in levels dan weer regelmatig voor. Met regelmaat had ik grote performance dips waarbij de game naar een schammele 20 fps terugzakt. Onacceptabel!
Waar het aan detail in de levels wat te wensen overlaat, daar blinken de main protagonisten dan weer in uit. Stone en haar metgezellen zijn prachtig gedetailleerd en je kan nog net niet de poriën in de gezichten tellen. Tussen de levels door mag je een kijkje nemen in het politiehoofdkwartier (Stone doucht overigens wel heel graag). En word je getrakteerd op in mijn ogen akward cutscenes die veelal tot overbodige mini-games leiden. Zo krijg je van Herzog een geschiedenisles over het ontstaan van Ramen (Japans soep gerecht) om vervolgens in een rhythm game stijl je soep te verorberen. Daarnaast mag je op eenzelfde manier nog een karaoke versie van ‘99 luftballon’ spelen, waarmee je jouw skills kunt laten zien in een gradius/r-type achtige arcade kast. Dit had voor mijn part geschrapt mogen worden, want het voegt buiten de te verzamelen collectibles nul komma nul toe.
Conclusie
‘Maar DM4S’, hoor ik je denken, ‘is de game dan zo slecht?’. Nee, allesbehalve dat. Het stijgt alleen niet boven de middenmoot uit. Het is alsof je kijkt naar een Steven Seagal film. De B-kwaliteit druipt ervan af, maar toch kijkt het eigenlijk best lekker weg. En dat geldt hetzelfde voor deze game. Ja, het script is te verwaarlozen en de voice-acting om te janken. Om nog maar te zwijgen over de tenenkrommende mini-games. Maar door de enigszins stevige difficulty en goede close combat gameplay, heeft de game mij toch weten te boeien en ben ik toch weer begonnen aan een nieuwe playthrough op de hoogste moelijkheidsgraad. Met 60 euro is de game wel erg stevig geprijsd voor de kwaliteit en kwantiteit die je ervoor terugkrijgt. Mijn advies is wacht lekker tot deze game een eurootje of 15 a 20 is.
