Uit de koker van DONTNOD verscheen vorige week Twin Mirror. Een gloednieuw IP van de makers van onder andere Life is Strange en Tell me Why. Genoeg reden om enthousiast van te worden, toch?
De games van DONTNOD staan ieder jaar hoog in mijn top 10 lijstjes. Vorig jaar was ik diep onder de indruk van Life is Strange 2 en ook dit jaar is het weer raak. Tell Me Why kwam afgelopen zomer uit en bracht verhaalvertelling naar een nieuw niveau. Afhankelijk van hoe goed Cyberpunk 2077 gaat zijn, maakt Tell Me Why een goede kans om op mijn nummer 1 te eindigen.
Dat DONTNOD vlak na Tell Me Why nog een nieuwe titel uit zou brengen, verraste mij. Twin Mirror is een volledig op zichzelf staande game en de eerste trailers die we afgelopen jaar voorbij zagen komen lieten een ruw, grijs en meer volwassen verhaal zien. Een psychologische thriller met een vleugje detectivewerk. Daar ben ik wel voor te porren en dus dook ik afgelopen week in Basswood (West Virginia) en leerde ik het verhaal en de Twin Mirror characters kennen.
Op zoek naar de waarheid (spoilervrij)
In Twin Mirror kruip je in de huid van Sam Higgs, een voormalig onderzoeksjournalist. Na een periode van afwezigheid, keert Sam weer terug naar Basswood om de uitvaart van zijn voormalige beste vriend Nick bij te kunnen wonen. Al snel merk je dat jouw terugkeer in Basswood met gemengde gevoelens wordt ontvangen.
Sam zit zelf ook niet lekker in zijn vel en heeft bovendien de nodige bedenkingen over het overlijden van zijn vriend. Het verhaal vervolgt na een korte introductie met een aantal verhaallijnen. Zo probeer je te weten te komen hoe anderen jouw vertrek hebben beleefd, ga je op onderzoek uit om de dood van je vriend Nick beter te begrijpen en kom je meer te weten over wat er zich allemaal in Basswood afspeelt. Voor wat betreft de inhoud van het verhaal zal ik er omwille van spoilers verder niet uitweiden. Wel wil ik proberen uit te leggen waarom ik dit keer minder gecharmeerd was van het verhaal en de characters daarbinnen.
Twin Mirror is, net als de vorige titels van DONTNOD, een zogenaamde point-and-click game. Dit betekent dat je jouw character al wandelend door kleine werelden verplaatst. Het verhaal vormt zich door clues te vinden, interactie met NPC’s aan te gaan en de omgeving te bestuderen. Doordat de context door het kunnen horen van de gedachten van je main character gegeven wordt, weet DONTNOD vaak de nodige (emotionele) verdieping te brengen en hebben ze dit gamegenre tot een kunst verheven. Visuals, muziek en goede voice-acting zijn mijns inziens de sleutel om een dergelijke game tot een succes te maken, naast het welbekende ‘keuzes hebben consequenties’-principe. In Twin Mirror komt dit op alle fronten minder goed uit de verf en dat heeft een aantal redenen.
In de eerste plaats doet het verhaal nogal geforceerd aan. De voice-acting, de tone of voice en de manier waarop de characters in hun rol zitten, laten vaak een mismatch zien met de inhoud van het (cq. gesproken) verhaal. Een voorbeeld uit één van de openingsscènes: Sam keert na twee jaar afwezigheid weer terug in Basswood en wordt herenigd met een aantal oude bekenden. Waaronder Joan, de dochter van zijn overleden vriend Nick. De hereniging vindt op nogal joviale wijze plaats, met gezichtsuitdrukkingen en scripts die volstrekt niet passend zijn bij de context. Zo zijn er meerdere momenten in de game waarin de sfeer op mij als speler onvoldoende overkomt en een mismatch met de context/inhoud van het verhaal is.
Een tweede punt is de emotionele verbondenheid met de characters. Deze ontstaat nauwelijks en dat heeft er voor mijn gevoel mee te maken dat ik als speler onvoldoende zicht krijg op de band die de characters met Sam hebben. Je leert relatief weinig over hun relationele geschiedenis en ook gedurende de game ontstaat er weinig verdieping. De voorwerpen (zoals brieven en foto’s) die je met Sam in de wereld vindt, compenseren enigszins op dit vlak.
Het gebrek aan emotionele verdieping met Sam en de andere characters maken dat de keuzes die gemaakt moeten worden ook met minder impact worden beleefd. Er zijn geen momenten dat ik echt niet wist wat ik moest kiezen geweest. Ook lijkt het merendeel van de keuzes überhaupt weinig impact te hebben op zowel het verhaal als de relaties met anderen.
Het sfeervolle Basswood
Tot dusver lees je dus dat ik nog niet erg enthousiast ben. Een belangrijke graadmeter voor mij is echter: zou ik de game ook doorspelen als ik deze niet in het kader van een review zou spelen? En dan is het antwoord: Ja! Maar, waar zit hem dat dan in?
Ik vind Basswood prachtig neergezet. Het bergdorpje in de staat West Virginia heeft iets authentieks en ademt een sfeer die als speler voelbaar wordt. De verschillende huisjes en gebouwen zijn met de nodige zorgvuldigheid en details vormgegeven. Het dorpse gevoel van een kleine gemeenschap komt op je beeldscherm goed tot leven.
Het is ook voelbaar dat de inwoners van het voormalige mijnwerkersdorp een geschiedenis met elkaar delen. Dat ervaar je in de interacties die de inwoners met elkaar hebben in het café, de lunchroom en op straat. Als Sam ervaar ik dat ik hier deel van ben geweest, maar dat ik inmiddels een vreemde ben in mijn eigen stad. Dit is door de ontwikkelaars erg sterk neergezet.
Hoewel ik kritisch ben over de verhaalvertelling, blijf ik echter wel nieuwsgierig gedurende het spelen. Ik blijf tijdens de vijf tot acht uur durende game benieuwd hoe het verhaal zich ontvouwt, welke wendingen er ontstaan en hoe het verhaal tot een einde komt. De afgelopen jaren heb ik door DONTNOD betere ervaringen voorgeschoteld gekregen. Echter, op de eindstreep is Twin Mirror gewoonweg een “oké” verhaal. Waar ik vind dat je titels als Tell Me Why en Life is Strange écht moet beleven, zou ik van Twin Mirror zeggen dat het een leuke titel voor tussendoor is, eentje die je in de aanbieding best een keertje mee kunt pikken.
Puzzelen en speuren
Het verhaal is dus “oké” te noemen en datzelfde geldt eigenlijk ook voor de gameplay. In Twin Mirror ben je voornamelijk aan het exploreren. Er is in Basswood genoeg te zien en te beleven. De werelden voelen redelijk compact en dat komt ten goede van het tempo. Iets waar andere DONTNOD-titels nog weleens ‘verweten’ wordt dat het tempo te traag is, zul je dat bij Twin Mirror iets minder hebben.
Wel heb ik wat kritische kanttekeningen bij het exploreren te plaatsen. Zo vind ik de camerapositie (en de kijkhoek vanuit je hoofdpersonage) niet helemaal optimaal. Bij vlagen zit je te dicht op je character en kun je overzicht verliezen. Dat is bij point-and-click games niet echt ideaal. Ook vind ik dat de controls wat cluncky aanvoelen en de interactie met objecten verloopt ronduit stroef. Ik zat er steeds net naast en aangezien je gedurende de game met enkele honderden objecten interactie hebt, wordt het op een gegeven moment wel irritant.
Een ander gameplay element komt uit de exploratie voort. In Twin Mirror heb je namelijk herhaaldelijk als doel om de geschiedenis aan de hand van omgevingscues te reconstrueren. Hierdoor ontstaat meer verdieping van het verhaal en krijgt de wereld waarbinnen het verhaal zich afspeelt ook meer betekenis.
Het reconstrueren gaat gepaard met het maken van keuzes en deze hebben enige impact. De ontwikkelaars hebben dat redelijk goed tot uitdrukking weten te brengen. Voor wat betreft het speurwerk worden daar tevens enkele principes van deductief redeneren toegepast, zoals je dat kent van games zoals Sinking City of L.A. Noire. Verwacht echter niet diezelfde diepgang en kwaliteit. Ik heb het meer ervaren als iets dat interessant is voor erbij.
Conclusie
De ontwikkelaars van DONTNOD weten met Twin Mirror een authentieke stad neer te zetten met in de basis interessante characters en een overkoepelend verhaal dat aanspreekt. De game mist echter diepgang in de verhaalvertelling en de emotionele betrokkenheid met de characters. De herhaaldelijke mismatch tussen de context/verhaalvertelling versus de matige gezichtsuitdrukkingen, voice acting en oninvoelbare scripts is storend. Het overkoepelende verhaal en met name de visuele stijl van de game zijn echter interessant genoeg om de game tijdens een goede sale aan te schaffen en op een vrije zondag door te spelen. Twin Mirror is geen hoogvlieger, maar gewoon oké voor tussendoor.
