Vandaag is Tomb Raider I-III Remastered uitgekomen. De redactie van XBNL heeft aan gast-reviewer DM4S gevraagd of hij in de pen wil klimmen. Je leest zijn review hier:
Lara Croft, een naam die je vast en zeker wel eens hebt gehoord. Deze pittige dame met een sterk voorkomen en een goed stel hersenen wist in de jaren 90 menig gamer aan de buis te kluisteren, met een bekendheid die zelfs buiten de gamewereld zichtbaar was. Zo sierde ze de covers van tijdschriften, speelde ze rollen in reclamespotjes en werden er zelfs echte look-a-like wedstrijden gehouden. Tot op de dag van vandaag wordt ze nog steeds gezien als een van de bekendste hoofdpersonages uit een gamefranchise. Mensen die de originele franchise nog nooit hebben gespeeld, krijgen nu de kans om te zien waar het allemaal is begonnen met deze remasters. Ik wil je daarom graag even meenemen in een stukje geschiedenis van de franchise.
Opa vertelt
Het begon allemaal met de allereerste Tomb Raider uit 1996, gemaakt door Core Design. In deze game mocht je voor het eerst met Lara grotten, oude ruïnes en zelfs het oude Atlantis verkennen in een voor die tijd prachtige 3D-omgeving. Dankzij het succes van dit eerste deel volgden er in rap tempo meerdere delen. Binnen een tijdsbestek van 5 jaar werden maar liefst 5 nieuwe delen uitgebracht in de franchise, iets wat Core Design veel kritiek wist op te leveren. Core Design probeerde zich in 2003 dan ook te revancheren met een donkere versie van Tomb Raider genaamd “The Angel of Darkness”. Maar doordat er veel van de oorspronkelijke content uitgeknipt was en de game geteisterd werd door bugs en slordigheden, werd Tomb Raider: The Angel of Darkness een ware flop. Een fiasco dat bijna het einde betekende voor de franchise. Hierop werd besloten door uitgever Eidos om de franchise onder te brengen bij een nieuwe ontwikkelaar genaamd Crystal Dynamics.
Crystal Dynamics wist de franchise weer nieuw leven in te blazen met Tomb Raider Legend, Tomb Raider Anniversary en Tomb Raider Underworld, alvorens de franchise naar nieuwe hoogtes te brengen met de reboot uit 2013. Met nog twee uitstekende reboot-entries in de franchise is Tomb Raider weer terug op het voetstuk waar deze hoort te staan, in mijn ogen. Nou, genoeg gezeverd hoor ik jullie denken. We zijn hier natuurlijk niet voor een geschiedenisles, maar voor mijn oordeel van Tomb Raider I-II-III Remastered. Mijn oordeel lees je dan ook hieronder.
Remaster
In Tomb Raider Remastered worden we getrakteerd op, hoe kan het ook anders, remakes van de eerste drie delen. Het eerste deel neemt ons mee in de avonturen van Lara, die ingehuurd is door Jacqueline Natla om het verloren artefact, de Scion of Atlantis, te vinden. In het tweede avontuur mag je op pad om de magische dolk van Xian te bemachtigen. Hierbij worden spelers gedwarsboomd door een Italiaanse cult genaamd Fiamma Nera. En in het laatste deel van deze compilatie mogen spelers op zoek gaan naar vier stukken van een meteoriet die een immense kracht bevatten. Stuk voor stuk leuke maar simpele verhalen die jouw als speler een goede reden geven om op zoek naar deze artefacten te gaan. Maar het draait bij een remaster niet om het verhaal. Hier kan namelijk weinig aan veranderd worden. Wat wel flink onder handen is genomen, is het grafische gedeelte.
Grafisch genot
En jongens, wat ben ik hiervan onder de indruk. Aspyr en Crystal Dynamics weten een perfecte balans te vinden tussen oud en nieuw. Verwacht geen fotorealistische graphics, maar de geüpdatete HD-textures zijn een verademing om naar te kijken. De textures hebben een flinke upgrade gehad en zijn daardoor voorzien van prachtige details. Sommige textures zijn zelfs zo bewerkt dat het lijkt alsof er bijvoorbeeld een steen uitsteekt in een muur, terwijl dit niet het geval is. Ook zijn de aanwezige objecten veranderd van platte 2D-sprites naar volledige 3D. Doordat je met een simpele druk op de knop kunt switchen tussen nieuwe en oude graphics, kun je goed zien wat er veranderd is. Ik stond dan ook om de haverklap stil om de verschillen te bekijken.
Maar dat is niet alles wat er veranderd is. In het origineel speelde je door beperkingen van de hardware vaak in grotten waar lichtbronnen onnatuurlijk aanwezig waren. Zo werden de grotten belicht terwijl er geen openingen aanwezig waren of andere vormen van lichtbronnen. Hier hebben ze in de remasters slim op ingespeeld door bijvoorbeeld openingen of putdeksels te maken in het plafond, om zo de lichtbron op een natuurlijke manier binnen te laten komen. Door het gebruik van deze lichtbronnen worden schaduwen op een natuurlijkere wijze geprojecteerd. Zo beweegt de schaduw van Lara mee met de kant van de lichtbron en ogen de grotten nu donkerder dan voorheen.
De personages hebben daarnaast ook een flinke facelift gekregen, waarbij extra aandacht aan de animaties is geschonken. Lara en de diverse vijanden bewegen soepeler waardoor het met name tijdens de platformmomenten net allemaal ietsje fijner speelt, maar daarover later meer.
Grafisch gezien is de game dus een flinke stap voorwaarts. Ondanks de sterk verbeterde graphics vond ik het een enorme tegenvaller dat de diverse filmpjes die de game bevat geen facelift hebben gekregen. Ben je net lekker in de nieuwe stijl aan het spelen, komt er ineens een oud filmpje voorbij dat je in één klap terugwerpt naar de jaren 90-stijl. Jammer, want als ze hier hadden gekozen voor verbeterde cutscènes dan had dit erg meegeholpen aan de overkoepelende sfeer.
Ijzersterke gameplay
Zoals ik hierboven aangaf, speelt Tomb Raider Remastered een stuk soepeler. Dat komt mede door de optie voor moderne controls. Hierbij wordt een lay-out gebruikt die gebaseerd is op de controls uit Tomb Raider Legends. Mocht je deze manier van spelen echter toch niet fijn vinden, dan kun je ook spelen met de ouderwetse tank controls. Persoonlijk vond ik dit net wat fijner spelen en had ik het gevoel hier net wat meer controle over Lara te hebben.
Naast de tank controls stond Tomb Raider ook wel bekend om zijn pittige platformsecties en dit is tegenwoordig niet anders. Bereid je dus maar voor op een abonnement naar het hiernamaals, want deze zal je met regelmaat zien. Diepe afgronden, puntige vallen en zwaaiende zeisen maken je het leven zuur. Het is dan ook een must om met regelmaat je game te saven, want auto save kenden ze in die tijd nog niet.
Naast de drie originele games komt deze compilatie ook met de uitbreidingen die destijds bij de gold versies zaten. Deze brengen je nog wat extra speelplezier boven op de originele speeluren. Ondanks de pittige gameplay wist de eerste game me weer flink te vermaken. Ik kijk er dan ook erg naar uit om de andere twee delen weer volledig door te spelen.
Karig pakket
Helaas is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Buiten de grafische verbeteringen en toevoegingen van de expansions biedt de compilatie maar weinig. Zo had de game een gallery niet misstaan. Als nieuwkomer en fan was het leuk geweest als er een artwork sectie of een making-of sectie had ingezeten. Persoonlijk had ik graag nog wat meer achtergrondinformatie gezien die mij het ontstaan van de franchise vertelde.
Conclusie
Tomb Raider Remastered weet de klassieke games een nieuw leven in te blazen. De nieuwe grafische stijl voelt zowel vernieuwend als klassiek tegelijk. De pittige gameplay is tot op de dag van vandaag nog steeds ijzersterk en wist me wederom aan de buis te kluisteren. Helaas mist de compilatie een vorm van galerij, waardoor deze remaster wat karig aanvoelt. Maar desondanks kan ik deze compilatie van harte aanbevelen. Voor 30 euro krijg je drie iconische spellen die je zeker 40 tot 60 uur gameplay bieden.
NB: DM4S is één van de vaste gast-reviewers van XBNL. Metroidvania’s, soulslikes of welk spel dan ook dat enige mate van zelfkastijding vereist, heeft zijn voorkeur. Hoe moeilijker en meedogenlozer het spel is, hoe meer plezier hij eruit haalt. Wil je meer van DM4S zijn werk lezen? Als redacteur van Retrolike.net deelt hij dagelijks al zijn avonturen uit retroland.
