Na ruim 9 jaar heeft The Stanley Parable eindelijk haar weg naar de consoles gevonden! Uiteraard zijn we daar op de XBNL-redactie direct ingedoken. In deze review lees je onze indrukken.
Als we de Steam-community mogen geloven dan is de Stanley Parable een absolute parel van een game. Lovende kritieken heeft de game in 2011 (eerste versie) en 2013 (tweede versie) ontvangen. De ontwikkelaars van Crows Crows Crows wisten een meeslepend verhaal neer te zetten, waarbij een flinke dosis humor, sarcasme en cynisme hen niet vreemd was. De console gamers die houden van verhalende games keken afgelopen jaren dan ook reikhalzend naar een console release uit.
Nu is het dan eindelijk zo ver! Staat de game een decennium later nog steeds als een huis? En, is er nieuwe content aan toegevoegd? Het kan natuurlijk ook zijn dat je nog nooit van The Stanley Parable gehoord hebt. Daarom eerst een korte introductie over Stanley in deze spoilervrije review!
Stanley
The Stanley Parable staat omschreven als een ‘first person adventure game’, maar in feiten is het een echte verhaalgedreven walking-sim. Als speler kruip je in de huid van, de titel verklapt het al, Stanley. Stanley is een simpele man die op een dag op zijn kantoor wakker lijkt te worden. Vreemd genoeg is het pand waar Stanley werkt leeg. Gelukkig hoort Stanley een narrator die hem precies weet te vertellen hoe hij het kantoor kan verlaten. Als speler kun je er uiteraard voor kiezen de narrator in zijn instructies te volgen, maar veel interessanter is het natuurlijk om op onderzoek uit te gaan. Want, wat is hier in vredesnaam aan de hand?
In sommige walking-sim games zien we een iets breder repertoire aan gameplay elementen toegevoegd. Denk hierbij aan bijvoorbeeld puzzels, actie-reactie spelelementen of het verzamelen van collectibles om progressie te boeken. The Stanley Parable leunt echter nagenoeg volledig op het principe het verkennen van ‘de wereld’ en daarmee het volgen van een verhaal. Het verhaal is de puzzel. Daarmee is The Stanley Parable een vrij specifieke game, met tot op zekere hoogte een traag tempo, waar niet iedere speler blij van wordt. Ik wel! En wel om de volgende drie redenen:
Verschrikkelijk veel te verkennen
In The Stanley Parable kun je uren door allerlei kantoorruimtes lopen en laten we eerlijk zijn, dat klinkt verschrikkelijk saai, toch? De kantoorruimtes zien er veelal grijs en grauw uit, de bureaus als 13 in een dozijn en laten we over de bureaustoelen maar niet beginnen.
The Stanley Parable biedt echter veel meer dan de op het oog wat saaie kantoorruimtes. De ontwikkelaars hebben namelijk een steengoed verhaal neer weten te zetten. Achter iedere deur die je door kunt schuilt een nieuwe wereld en wordt je als speler uitgenodigd om nieuwe keuzes te maken die jou verder helpen om de wereld van Stanley te begrijpen en alle vreemde dingen die daarbinnen gebeuren. The Stanley Parable kent ontzettend veel gedetailleerde verhaallijnen en eindes. Het is knap te realiseren dat, op het moment dat je een deur achter je dicht trekt, er een nieuwe web aan verhaallijnen ontvouwt die substantieel verschillend of aanvullend zijn. Soms tot onvrede van de doorgaans vriendelijke narrator.
Hoewel iedere ‘run’ tussen de 10-30 minuten duurt en telkens anders kan verlopen, is het geheel van de verhalen die verteld worden meer dan de som der delen. Met andere woorden, iedere run staat op zichzelf, maar als speler leer je Stanley steeds beter kennen, vallen puzzelstukken op hun plek en begint de wereld steeds meer te leven! Deze verdieping maakt dat ik als speler betrokken blijf. Maar dat is niet de enige reden.
Jij bent Stanley!
De absolute kracht van deze game, naast het overkoepelende verhaal, zit in de verhaalvertelling zelf. De narrator, Kevan Brighting, weet zijn rol op fenomenale wijze neer te zetten. Zijn klassieke en deftige Engels, resoneert goed met de voortdurend sarcastische en cynische ondertoon.
De humor in de game heb ik zeer gewaardeerd. Worden er geen grappen gemaakt over het character, dan is het wel over jou als speler of de acties die uitgevoerd worden. Ook de gamesindustrie wordt een aantal keren op een heerlijk passief-agressieve manier aangepakt. Bijvoorbeeld over keuzes in games die je kunt maken en de zogenaamde impact die deze moeten hebben. Of, in het geval van de Deluxe edition, games als remastered in de markt zetten. Daarover zometeen trouwens meer.
De narrator weet door de manier waarop hij vertelt, jou als speler het gevoel te geven dat hij rechtstreeks tegen jou praat. Zo was er een stukje verhaal dat ik volgde, puur om een achievement te unlocken: ‘ben je echt zo wanhopig om deze achievement vrij te spelen’. Vervolgens komt er een heel relaas over achievements. Uiteraard kon ik hier hartelijke om lachen, maar als speler heb ik ook gemerkt dat ik me enigszins betrapt voelde. De game heeft me door en praat tegen mij! Een gevoel dat ik zelden in games heb.
Waar zit dat precies in? De afwisseling van de narrator tussen het op meta-niveau praten over acties in de game die gemaakt worden, en dan vervolgens jou op directieve manier aanspreken, maakt dat je als speler snel het gevoel zult hebben dat je echt in de schoenen van Stanley staat. Het first-person perspectief helpt hier natuurlijk ook bij.
Je leest dat ik over deze game erg te spreken ben. Er is één punt waarover ik je wel graag nog wil informeren. Naarmate je verder komt in de game, lijkt de game af en toe bizarder te worden. Verhalen die verteld worden krijgen bijzondere wendingen en op bepaalde punten in het verhaal raakte ik daarmee een beetje uit de sfeer van de game en uit de rol van mijn character Stanley. Echter, de uitstekende humor en de kadering van het einde na ieder kwartier tot half uur, maakt dat ik de soms wat vreemde wendingen voor lief kon nemen en met veel plezier weer aan een nieuwe reeks avonturen begon. Ik vraag me echter wel af of hierdoor spelers mogelijk afhaken.
The Stanley Parable 2
The Stanley Parable is een ‘remastered’ van het origineel en wordt als Ultra Deluxe edition verkocht. Een in mijns inziens dikke knipoog naar de vele uitgevers die allerlei vage remasters van games opnieuw uitbrengen, daar de volle prijs voor vragen, zonder ook maar enigszins merkbare verschillen te bieden. De Ultra Deluxe edition stelt de verwachtingen bij: ‘hier en daar wat aanpassingen en wat content toegevoegd’.
Het klopt dat de game hier en daar wat gepolished is, voor zover er iets te op te poetsen valt. De belichting is verbeterd en de resolutie en framerate hebben een upgrade gekregen. Waar het vooral om gaat is dat er een deurtje is toegevoegd ‘nieuwe content’. Eén deurtje. Dat zal dan wel mee vallen, toch?
De deur is de opening naar een flinke berg aan nieuwe content. Niet een paar uurtjes, maar tig nieuwe eindes, dialogen en verhaallijnen om te volgen. Deze Extra Deluxe edition had prima een The Stanley Parable 2 kunnen zijn.
Deze nieuwe content is aanvullend op de basisgame en zit uitstekend hierin verweven. Niet een apart tabje in het menu, maar organisch verwerkt. Je speelt de nieuwe content op een logisch moment vrij en de wereld van Stanley wordt vervolgens weer groter.
Dezelfde narrator blijft uiteraard aan het woord en de nieuwe verhaallijnen passen feilloos in Stanley’s wereld en weten deze verder te verrijken. De speler die de basisgame afgelopen jaren al herhaaldelijk gespeeld heeft, zal genoeg nieuwe content tegenkomen die de prijs van 25 euro rechtvaardigen. De kritische speler zal wellicht vinden dat het truckje van het type verhaalvertelling wat uitgemolken wordt, maar persoonlijk kan ik er geen genoeg van krijgen. Doe mij over 5 jaar nog maar zo’n remaster van een Ultra Super Deluxe Director’s Cut Edition ‘met hier en daar wat aanpassingen’ en ik leg er met plezier een aantal tientjes voor neer.
Conclusie
De ontwikkelaars van de The Stanley Parable brengen met de Ultra Deluxe edition een dijk van een game uit. De nieuwe editie brengt uren aan verhalende content van zeer hoge kwaliteit, uitstekende verhaalvertelling en een narrator die de humor van de game goed over weet te brengen. Een must play!
