Londen, 1964. De wereld is opgeschrikt door een overval in het British Museum. Met een veer van een raaf als enige aanwijzing. Kun jij dit mysterie oplossen?
Een speciaal genre
Je hebt vele genres in de game-industrie. Toch zijn click & point games een genre an sich. Je houdt er van of je vind het ronduit verschrikkelijk. Er is eigenlijk geen tussenweg. De voorliefde voor dit genre die de ontwikkelaar KING Art Games heeft, is iets wat ik echt kan waarderen. KING Art Games is inmiddels een relatief ervaren ontwikkelaar van dit soort type games. Zo hebben zij Black Mirror en Book of Unwritten Tales ontwikkeld. De oorspronkelijke versie van deze game stamt uit 2013. Toentertijd heb ik deze versie gespeeld op de Xbox 360. Sinds 13 maart is de geremasterde beschikbaar. Het is overduidelijk dat de ontwikkelaars hard hun best hebben gedaan om bepaalde irritatiepunten op te lossen. Verder hebben zij de game hier en daar grafisch gepolijst en is de performance van de game ook opgeschroefd. Met als gevolg dat het nu allemaal een stuk soepeler loopt.
Een overval in het British Museum
The Raven was een groot crimineel masterbrein uit de jaren zestig die veel mensen in zijn greep hield. Overdag was hij bezig om het vertrouwen van de rijke mensen waar hij mee omging te winnen. In de nacht sloeg hij toe en beroofde hen van al hun kostbaarheden. De politie heeft veel moeite met het traceren van The Raven. Tot het hoofdinspecteur Nicholas Legrand op een nacht wel lukt en hem raakt met een kogel. Iedereen dacht dat daarmee de zaak The Raven gesloten zou zijn.
Tot de wereld in 1964 weer wordt opgeschrikt. Een van de twee robijnen die bekend staan als The Eyes of the Sphinx is gestolen uit het British Museum. Het enige wat is achtergelaten door de dader is een veer van een raaf. Er rijzen velen vragen op. Leeft The Raven nog? Of hebben we te maken met een copycat? Wat is de volgende locatie waar hij gaat toeslaan?
Nicholas Legrand had inmiddels een tip gekregen over de tweede steen die onderweg is naar Egypte. Daar wordt de steen binnenkort tentoongesteld. Hiervoor moet de steen getransporteerd worden per trein van Zurich naar Venetië. Om vervolgens daar per boot te vertrekken naar Caïro. Er wordt in ieder geval verwacht dat The Raven ook achter deze steen aan zal gaan. Dus er worden allerlei valstrikken bedacht in de hoop The Raven te pakken.
Die game is opgedeeld in drie hoofdstukken die gespeeld kunnen worden vanuit verschillende perspectieven.
Het eerste perspectief is die van Constable Anton Zellner. Een Zwitserse politieagent die absoluut niet voldoet aan het prototype van een held. Een wat kalende besnorde man van middelbare leeftijd die ook nog eens kampt met wat overgewicht. Daarnaast weigert hij om zijn medicijnen in te nemen. Zellner heeft heel veel weg van Hercule Poirot; een detective uit de boeken van Agatha Christie. Het enige verschil is dat Zellner Zwitsers is en Piorot een Belg. Naarmate je meer vooruitgang boekt in de game tref je vele andere knipogen naar Agatha Christie.
In eerste instantie is Legrand niet heel erg blij betreft het feit dat Zellner hem gaat helpen met het onderzoek. Legrand komt over als een stugge man. Zijn reputatie is vooral gebaseerd op het vinden en doden van The Raven. De twee karakters staan loodrecht tegenover elkaar, niet alleen qua persoonlijkheid maar ook op de theorie of The Raven wél of niet is teruggekeerd. Dit zorgt voor een hele interessante interactie tussen beide karakters.
Je begint je reis vol intriges, leugens en mysteries op de Oriënt Express. Dit is ook de plek waar je kennis maakt met een aantal andere personages die je gedurende game veel tegenkomt. De overige twee locaties waar de game zich afspeelt is op het cruiseschip van Venetië naar Caïro en in het museum.
De volgende twee hoofdstukken die je speelt zijn qua concept niet veel anders dan hoofdstuk één. Het grootste verschil is dat je het niet speelt als Zellner. Wat mij opviel was dat de karakters in de overige twee hoofdstukken niet zo mooi uitgebalanceerd zijn als Zellner. In een van de hoofdstukken speel je als The Raven zelf. Hierin herhaal je een aantal misdaden die hij heeft begaan. Op deze manier kun je wel achterhalen waarom bepaalde dingen zijn zoals ze zijn.
Simpele gameplay
De basis van ieder hoofdstuk is in principe hetzelfde. Naarmate je verder komt in het speurwerk begin je langzamerhand steeds meer aanwijzingen te verzamelen. Het is een spel dat in ieder geval blijft prikkelen. Als de situatie een beetje gekalmeerd is dan gebeuren er wel weer dingen die ervoor zorgen dat je wilt blijven spelen. Het voor mij vrij zeldzaam dat er een game is die mij blijft boeien en door wil blijven gaan. Ik wilde ontdekken wie The Raven was. Mijn honger naar de waarheid was net zo groot als die van Zellner.
Veel van je tijd in The Raven besteed je pratend met personages. Dit wil niet zeggen dat er overweldigend veel dialoog is, het is hoogstens soms wat langdradig. Door het aangaan van de gesprekken worden steeds meer persoonlijkheden en achtergronden onthult. In mijn ogen is dit net zo belangrijk als het oplossen van de mysterie an sich. Dit zijn ook echt een van grootste geneugten van de game.
Wanneer je niet praat met personages, dan ben je bezig met het oplossen van puzzels. Het leuke van de game is dat handelingen realistisch zijn. Zellner heeft bijvoorbeeld geen magische zakken waarin alles past. Als Zellner een bijl oppakt dan verdwijnt deze niet in zijn zak. Hij sjouwt hem dus met zich mee. Het is geen verzamel alles wat je vind game. Je moet vaak teruglopen om iets te pakken dat voorheen niet nuttig leek te zijn.
De meeste puzzels kun je prima oplossen met de voorwerpen die in je inventaris hebt. Meestal is het makkelijk om te achterhalen wat je nou precies moet doen maar soms is het niet duidelijk. De game is geweldig voor de mensen die, zoals ikzelf, houden van een uitdagende game waarin je moet nadenken. De besturing is geen ingewikkeld verhaal. Die spreekt voor zichzelf. Je hebt ook de beschikking over een notitieblok welke erg handig is en waarin je nieuwe informatie over personages kan bijhouden. Dat scheelt weer een stuk onthouden.
Cartoonachtig met prachtige muziek
Grafisch gezien ziet de game er goed uit. Het is natuurlijk geen high tech game waarin alles er superrealistisch uit ziet. Als je de gameplay bekijkt is het een mix van realistisch en cartoony. De ontwikkelaars hebben hier bewust voor gekozen omdat ze geen game wilde creëren die er kinderachtig eruit zag – het is geen game die geschikt is voor kinderen. Datgene wat mij wel opviel ten opzichte van de eerste versie en deze geremasterde versie is dat onder andere de animaties en belichting naar full HD is opgeschaald. Ook is het duidelijk te zien dat ze de rauwe randjes hier en daar wat gepolijst hebben. Verder loopt de game ook makkelijker ten opzichte van de eerste versie.
De eerste keer dat ik deze game speelde waren de in-game bewegingen nogal schokkerig en kampte het met aardig wat bugs. Je liep geregeld vast tegen voorwerpen. Ook duurde het soms erg lang voordat er bepaalde interactie in gang werd gezet. Als je keer op keer per ongeluk een verkeerde interactie aanging, kon het een irritatiepuntje worden. Ook liepen in de eerste versie alle cutscenes en closeups niet altijd even soepel. Gelukkig hebben ze dat in deze geremasterde versie aangepakt, al gaat dat soms nog wel eens mis.
De soundtrack die onder deze game is geplaatst is prachtig. De eerste keer dat ik The Raven opstartte werd ik verrast door de muziek. Het pakt je op en het neemt je meteen mee op reis. De geluidseffecten in de game zelf zijn ook erg goed. Tijdens mijn eerste speelsessie maakte ik gebruik van mijn headset met Dolby Surround. Ik had daadwerkelijk het idee dat ik mij in de Oriënt Express bevond. De stemacteurs die voor de game zijn gecast passen ook helemaal bij de personages. Een voorbeeld hiervan is de stem van Matt, een ondeugend jongetje waar Zellner dol op is. Normaliter is het heel erg lastig om kinderen te casten, maar in The Raven is dit uitzonderlijk goed gelukt!
Een beetje verwarrend en een man met overgewicht
De game kan in het begin verwarrend zijn. Sommige inventarispuzzels die je moet oplossen zijn een beetje lastig – vooral als je niet weet wat je moet. Het is soms ook onduidelijk waar je precies naartoe moet. Gelukkig heeft de game daar een oplossing voor. Je kunt namelijk gebruik maken van hints! Hier zit alleen wel een kanttekening aan. Voor het opvragen van hints verlies je scorepunten die er voor zorgen dat je niet alle achievements in één playthrough kunt halen.
Het volgende punt is overigens wel een dingetje. Het tempo in de game is nogal laag. Dit is wel iets wat gamers zou kunnen afschrikken. Zoals ik eerder heb vermeld is Zellner een agent van middelbare leeftijd die ook nog eens kampt met wat overgewicht. Hij kan niet rennen en waggelt een beetje rond. Verder moet je ook veel praten en onderzoeken. Ikzelf heb hier geen problemen mee, maar ik kan wel begrijpen dat er mensen zijn die hier meer moeite mee hebben. De uiteindelijke duur van The Raven bedraagt ongeveer zo’n 12 a 15 uur.
Eindoordeel
The Raven: Remastered is een erg goede point & click game met een een intrigerend verhaal die je van het begin tot het einde vastgrijpt. De sfeer en de soundtrack van deze game neemt je mee op reis. Iedere karakter heeft zijn eigen karaktereigenschappen. Het lage tempo van de game kan voor vele gamers wel een issue zijn. Als je hier doorheen kunt kijken en graag mysteries oplost, dan is The Raven: Remastered een leuke game voor je collectie.
