Wie onze redacteurs al een poosje volgt, weet dat ik gek ben op griezelige/spannende en verhalende games. The Quarry past op het eerste oog dan ook helemaal in mijn straatje. Eens kijken of dat ook daadwerkelijk het geval is.
In The Quarry volgen we een groepje van negen tieners die als kampleiders aan het werk zijn op het zomerkamp ‘Hackett’s Quarry’. Twee maanden lang begeleiden ze groepen kinderen om hun een onvergetelijke zomer te bezorgen. Tijdens deze periode bloeien er vriendschappen en zelfs iets meer op tussen deze kampleiders. Op de avond dat het kamp erop zit en ze de auto ingepakt hebben om naar huis te gaan, blijkt dat het ding niet wil starten. Zo zijn ze in ieder geval nog één nacht gestrand. Dit tot afgrijzen van de eigenaar van het kamp, Chris Hackett. Hij drukt ze op het hart om vooral binnen te blijven vannacht terwijl hij er zelf vandoor gaat. De volgende ochtend vroeg komt hij terug met hulp, maar blijf in godsnaam binnen. De tieners luisteren uiteraard niet en besluiten om van de situatie gebruik te maken om nog een avond flink te feesten. Helaas loopt dit niet helemaal zoals ze gepland hadden.
Bekend recept
The Quarry is gemaakt door Supermassive Games, dezelfde studio die ons ook al Until Dawn op de PS4 bracht en The Dark Pictures Anthology waar inmiddels ook al drie delen van zijn verschenen. The Quarry volgt hetzelfde recept als zijn voorgangers. Het doet totaal niks anders. Is dat erg? Ik denk dat dat afhangt van waar je naar op zoek bent. Persoonlijk vond ik het niet vervelend. De formule van de game is tof en dit soort verhalende games trek ik sowieso erg goed.
Voor wie niet weet wat deze formule is, even een korte uitleg. Je bestuurt afwisselend een van de verschillende personages. Met dit personage verken je de omgeving, zoek je naar collectibles en aanwijzingen, speel je hier en daar een quick time event en rol je van cutscene in cutscene. Dit alles is overgoten met een teen slasher/horror-sausje.
Ondertussen maak je ook om de haverklap keuzes. Keuzes in de manier waarop je reageert op andere personages, of je bepaalde voorwerpen wel of niet meeneemt, of je in bepaalde situaties juist wel of geen actie onderneemt enzovoort. Het mooie van de games van Supermassive is dat elke keuze een bepaalde consequentie heeft, maar dat die niet altijd direct duidelijk is. Zo kan het best zijn dat je door een bepaald voorwerp, zoals vuurwerk bijvoorbeeld, niet mee te nemen, je het jezelf een aantal uur later flink moeilijker maakt omdat je dit dan bijvoorbeeld weer heel goed had kunnen gebruiken om een belager mee af te leiden. Dit soort dingen draagt zeker bij aan de spanning in de game en geeft het ook een hoge replaywaarde.
Langer is beter
De sfeer in The Quarry is overigens lekker tof. Met zijn ruim tien uur aan gameplay is deze game ook minstens twee keer zo lang als de titels van The Dark Pictures Anthology en dus kan er ook lekker de tijd genomen worden om personages te introduceren en de sfeer neer te zetten. De eerste twee uur worden hier dan ook ruimschoots voor gebruikt. Hier en daar is er wel een aanwijzing dat er iets niet helemaal lekker zit in Hackett’s Quarry, maar nog niets om je echt druk om te maken. Zo wordt je langzaam maar zeker de game in gezogen en voor je het weet zit je er middenin en wil je eigenlijk alleen maar doorspelen om er precies achter te komen wat er nou eigenlijk aan de hand is. Halverwege de game ben je daar wel zo’n beetje achter, maar dan wil je de situatie juist oplossen.
Wat ze ook leuk gedaan hebben, is dat telkens als je denkt te weten welke kant de game opgaat, de makers iets toevoegen wat je dan net weer een andere richting uit stuurt. Zo blijf je ook aan jezelf twijfelen of je eerder wel de juiste keuzes gemaakt hebt. Dit werkt overigens ook alleen maar omdat de game langer duurt dan The Dark Pictures. Langer is in dit geval dus ook beter.
Mooie plaatjes
The Quarry ziet er ontzettend gaaf uit. Ik heb met regelmaat screenshotjes gemaakt van de omgevingen, mooie lichteffecten of een combinatie van beide. Water en regen zien er dan overigens weer vreselijk uit, maar dat mag de pret niet drukken.
De personages zijn vrijwel allemaal erg goed gelukt. Dat kan ook haast niet anders, want dit zijn allemaal echte acteurs. Een greep uit het rijtje namen: Lance Henriksen, bekend van zijn rol als de androïde Bishop in Avatar, David Arquette uit Scream , Ted Raimi, de broer van Sam Raimi die weer bekend is als regisseur van de Spider-Man films en Ariel Winters uit Modern Family.
Niet elk personage is overigens volledige gelukt. Qua uiterlijk wel, maar sommige personages hebben namelijk nogal vreemde grimassen bij bepaalde gezichtsuitdrukkingen, vooral bij het glimlachen. Dit heb ik verder trouwens nooit heel erg als storend ervaren, maar het viel wel op.
Dat de cast uit allemaal acteurs bestaat, heeft dan ook weer het voordeel dat de boel allemaal heel natuurlijk in elkaar zit. Geen cringy voice acting, geen over-acting en dat soort onzin. Dit helpt zeker mee in een game als deze die zo zwaar leunt op het verhaal.
Multiplayer ontbreekt (nog)
Zoals in eerdere titels van Supermassive Games kun je ook deze game weer samen met vrienden gaan spelen. Vooralsnog kan dat echter alleen in couch co-op waarbij je de controller doorgeeft aan je vrienden. Online moeten we nog een poosje op wachten. Helaas heeft ook dit weer te maken met de oorlog in Oekraïne. Een deel van het team dat aan The Quarry werkt zat namelijk gevestigd in Kiev, niet de minst stressvolle werkplek momenteel. Dat team en de servers zijn ondertussen allemaal verhuisd naar Polen, maar hierdoor heeft de online multiplayer wel vertraging opgelopen. Niet getreurd, uiterlijk 8 juli zou deze online moeten komen.
Even klagen
Tot nu toe is eigenlijk alles wat ik besproken heb rond deze game erg positief, maar er zijn ook zeker zaken waarvan je denkt: ga toch weg man! Zo zijn de personages qua acteerwerk behoorlijk geloofwaardig, maar qua script op bepaalde momenten dan weer totaal niet. Zo is er op sommige momenten totaal geen angst bij de personages waar te nemen terwijl er bij mij al lang wat poep naar buiten was gekomen. Hetzelfde geldt voor pijn. Er zijn personages die ergens in het verhaal een ledemaat verliezen, maar hier nauwelijks meer over piepen dan wanneer ze een schaafwond oplopen. Het zijn dit soort dingen waardoor je uit de ervaring getrokken wordt.
Een ander dingetje dat ik best vervelend begin te vinden zijn de tussenpauzes in het verhaal. In Until Dawn was het Dr. Hill en in The Dark Pictures is het The Curator die je vertellen, of eigenlijk niet vertellen, wat je wel of niet goed gedaan hebt. Het haalt het tempo uit de game en zit er wat mij betreft alleen maar in om de eindes van een hoofdstuk aan te geven.
In The Quarry zit een waarzegster die hetzelfde doet. Hoewel zij je wel degelijk flarden van een mogelijke toekomst laat zien als je haar maar Tarot kaarten brengt die verscholen zitten in de levels, blijf ik het een vervelende onderbreking vinden die er wat mij betreft uit gesloopt mag worden in de toekomstige games. Gelukkig duren deze onderbrekingen in deze game niet heel lang, maar toch.
Conclusie
Goed, laat je door deze laatste klaagzang niet van de wijs brengen. The Quarry is, ondanks zijn minpunten, toch nog steeds een ontzettend toffe game. De game ziet er ontzettend mooi uit, het verhaal is leuk om te ontrafelen, personages zijn voor het grootste deel geloofwaardig en je wilt ook echt je best doen om ze levend naar het einde van de game te brengen. Grote kans dat ze het tijdens de eerste playtrough niet allemaal redden, maar dan probeer je het gewoon nog eens. Of je wacht tot de online multiplayer beschikbaar komt en speelt de game dan samen met een vriend of vriendin uit.
Hoe dan ook, The Quarry is absoluut een aanrader voor fans van The Dark Pictures, Until Dawn en verhalende, spannende games in het algemeen.
