Op 16 december kwam The Gunk uit. Een game die door Image & Form Games exclusief voor de Xbox ontwikkeld is. In deze review lees je mijn indrukken.
The Gunk was een titel waar ik erg naar uit keek. Eerder getoonde beelden zagen er veelbelovend uit. En met SteamWorld in hun portfolio, hebben de ontwikkelaars van Image & Form Games hun strepen wel verdiend. Op de hypemeter scoorde de game bovendien nog een half puntje hoger doordat het als Xbox console exclusive in de markt is gezet én de game op release in de Game Pass te spelen zou zijn. Na een schitterend jaar, waarin Team Xbox de concurrentie op respectvolle wijze alle hoeken van de entertainment business heeft laten zien, zou ons groene Xbox-hart met de release van The Gunk nog één keertje sneller kloppen. Off to a good start dus!
Die goeie start moest helaas even op zich laten wachten. Terwijl ik de game nog aan het spelen was, druppelde de eerste positieve reviews binnen en kreeg de game ook op onze Discord de nodige positieve reacties. Mooie wereld, goed verhaal, leuke game, en zo nog wat meer van dergelijke comments.
Ik zie de positieve feedback uit de community helaas niet in mijn speelsessies terug. Toen ik de game uitgespeeld had, besloot ik The Gunk nog een keer te spelen. Om vervolgens opnieuw te concluderen dat de game in middelmatigheid grossiert. Op alle fronten: van verhaalvertelling tot level-design tot implementatie van de gameplay en alles daar tussenin. Laten we eerst eens kijken naar de verhaalvertelling.
Voorspelbaar verhaal met weinig diepgang
In The Gunk kruip je in de huid van Rani, een ruimtetransporter die als een soort van ghost buster zijn geld probeert te verdienen. Samen met Becks doorzoekt zij planeten op zoek naar de goede scoop. Zo ook de planeet waar de openingsscene van de game mee aftrapt. Al snel wordt duidelijk dat het voor Rani en Becks geen gewone planeet is. De planeet zonder naam (ik heb het niet kunnen vinden) is namelijk vergiftigd door een Gunk-parasiet. Gunk is een soort besmetting, zoals je dat uit tientallen andere games kent. Rani en Becks denken met de gevonden Gunk een spreekwoordelijke goudmijn getroffen te hebben, waarmee tevens het doel van de game snel duidelijk wordt: verzamel zoveel mogelijk Gunk.
Tijdens het opslurpen van Gunk ontrafelt zich een verhaal, waarin het duidelijker wordt hoe het komt dat de planeet door deze parasiet bedekt is. Diegenen die games als Subnautica en Journey to the Savage Planet gespeeld hebben, zullen qua verhaalvertelling een aantal parallellen zien. De verhaalvertelling van The Gunk ontstaat voornamelijk via radio-dialogen tussen Rani en Becks en daar zit mijns inziens tevens de kracht van de game. De dialogen zijn grappig, de voice-acting is uitstekend en de onderlinge relatie tussen de twee is er eentje om met interesse te volgen.
Waar ik minder gecharmeerd van ben, is het voorspelbare verloop. Het verhaal zit mijns inziens vol met wendingen die van mijlenver al voorspelbaar zijn. Veel vragen die ik heb worden niet of nauwelijks beantwoord. Wie zijn Rani en Becks? Wat is hun achtergrond? Hoe moeten we het bezoek van hen aan deze planeet begrijpen? Hoe begrijpen we de oorsprong van deze planeet kijkend naar het grotere geheel aan planeten? Het wordt niet of nauwelijks aangestipt. En hetgeen dat wel aangestipt wordt, namelijk de oorsprong van de flora en fauna op de betreffende planeet, krijgt nagenoeg geen verdieping.
Daarnaast is een deel van de verhaalvertelling ook niet handig verwerkt. Zo gebeurde het regelmatig dat ik een nieuw gebied binnentrad, er enige actie van mij gevraagd werd (puzzelen, verkennen, Gunk verwijderen en/of combat), maar tegelijkertijd ook dialogen ingeladen werden. Dat vraagt net iets te veel van mijn eigen werkgeheugen, om het maar even technisch uit te drukken. Hierdoor kreeg ik soms ook niet mee wat er in de dialogen gezegd werd.
Weinig spannende gameplay
Qua verhaalvertelling en character building vind ik het dus allemaal vrij matig. Over de gameplay zelf ben ik helaas ook niet erg enthousiast.
In de basis brengt The Gunk een aantal prima concepten. De gameplay bestaat uit het verkennen van de planeet, het verzamelen van resources en het oplossen van puzzels om verder te komen. En het overleven van aanvallen van kleine gemuteerde wezens. In de basis is er dus voldoende gameplay-variatie, maar gevoelsmatig ben ik 5 tot 7 uur lang (de totale tijd dat de game duurt) alleen maar hetzelfde aan het doen. Er ontstaat ook hier geen verdieping. Puzzels worden niet moeilijker. Upgrades die je vrij kunt spelen door resources te verzamelen, zijn niet echt nodig om progressie te boeken. De combat blijft kinderlijk eenvoudig en in de tussentijd slurp je liters Gunk op like there’s no tomorrow. Het is allemaal oké, maar meer dan dat ook niet.
Daar komt bij dat ik bij vlagen het level-design weinig intuïtief aan vindt voelen. Regelmatig verloor ik mijn oriëntatiegevoel: ‘ben ik hier nou al geweest?’ en ‘hoe moet ik hier verder?’. Ik weet niet goed waar dat in zit. The Gunk kent een lineaire structuur, maar heeft daarbinnen een aantal semi-open gebieden waar je door middel van het oplossen van (environmental) puzzels je een nieuw deel van de wereld unlocked. Het was juist in deze meer open gebieden dat het voor mij onduidelijk werd. Ik denk doordat het in vele opzichten allemaal op elkaar lijkt en er geen duidelijke landmarks ontstaan.
Mooie landschappen en vergezichten
Een game is natuurlijk meer dan alleen het verhaal en de gameplay. Het oog wil ook wat en dat biedt The Gunk tot op zekere hoogte. The Gunk kent een zevental verschillende gebieden die er vanaf een afstandje prachtig uit zien. De ontwikkelaars hebben met The Gunk een breed kleurenpalet aangeboord en een aantal mooie scenes neer weten te zetten. Verschillende typen biomen komen voorbij en zien er sfeervol uit. Naast de dialogen zit hier wat mij betreft de kracht van de game.
Toch heb ik The Gunk als wat ‘rough around the edges’ ervaren. De mooie vergezichten blijken bij nadere inspectie soms weinig gedetailleerd en weinig gevarieerd. Het geheel voelt van dichtbij wat ‘flets’ aan. De belichting kent hoogtepunten (ik denk aan het laatste level), maar is in sommige levels matig uitgewerkt. Leidend tot een gevoel van overbelichting of onderbelichting. Ook de schaduweffecten lijken niet overal even consistent en de contouren van de fauna ogen van dichtbij soms nogal diffuus.
Daarnaast heb ik ook last gehad van meerdere bugs, waaronder een gamebreaking bug. In chapter 4 los je een grote puzzel op die uit drie delen bestaat. Het voltooien van de laatste puzzel werd niet geregistreerd. Na een uur zoeken en het checken van een YouTube walkthrough, was ik er 100% zeker van dat de oplossing correct was. Ik kon niet verder en moest de game weer vanaf de start beginnen. De tweede keer ging het gelukkig wel goed.
Ook waren er een aantal keer dat een nieuw deel van de puzzel niet triggerde. Vaak doordat niet geregistreerd werd dat alle Gunk opgezogen was. Toch wel irritant bij een game die leunt op environmental puzzels. Het gevolg is dat ik eerst 10 minuten rond ga lopen om te kijken en uit te vinden wat er mis gaat, om vervolgens te constateren dat het waarschijnlijk een fout in de game is. Gelukkig kon ik bij deze kleinere bugs een beroep doen op de recentere save files, waarna het level binnen enkele tellen voltooid werd. Desalniettemin halen dit soort foutjes toch een beetje het tempo uit de game.
Leuk voor tussendoor en voor de achievement hunters
Het moge duidelijk zijn dat ik over de gehele linie voor The Gunk niet erg warm ben gaan lopen. Maar voor wie zou de game dan eventueel wel geschikt zijn?
In de eerste plaats is The Gunk een laagdrempelige game. De game vraagt weinig inspanning om te voltooien en ziet er over-all goed uit. De puzzels zijn niet al te moeilijk en na een paar uurtjes kun je de game voltooien. The Gunk is daarmee een prima instapgame voor: diegenen die houden van een lekker tussendoortje, diegenen die in het Game Pass assortiment variatie zoeken en voor diegenen die nog nooit een puzzel-exploratie game gespeeld hebben en zoeken naar een game om met dit genre kennis te maken. Ook is de game geschikt voor de achievement hunters onder ons. De game kent geen missables (je kunt namelijk op ieder moment terug naar de verschillende delen), vraagt weinig skills en is in 6-8 uur te voltooien. Een easy + 1000gs is dus op je vrije zondag zo geregeld.
Conclusie
The Gunk is een action-adventure game die, met uitzondering van de kleinste onder ons, voor gamers van alle leeftijden geschikt is. De game kent een laag instapniveau door de eenvoudige puzzels, rechttoe rechtaan combat en de toegankelijke exploratie- en upgradesystemen. De keerzijde van de laagdrempeligheid is de beperkte verdieping die deze game biedt. The Gunk blijft eenvoudig, kent weinig variatie en is qua verhaalvertelling ook geen uitblinker. Daarnaast is The Gunk nog wat rough around the edges met puzzels die soms niet voltooid kunnen worden en andere oneffenheden in de gameplay. Ook zal The Gunk geen game zijn die je zult blijven spelen. Na een uur of 10 is het echt wel klaar en heb je ieder hoekje en gaatje van het spel gezien. Of de game voldoende te bieden heeft om 25 euro aan uit te geven, vind ik lastig in te schatten. Gelukkig kun je de game ook in de Xbox Game Pass spelen.
