Review: The DioField Chronicle

De XBNL-redactie heeft veteraan, en tevens eindbaas van de Discord XBNL-community, Eddie gevraagd om The DioField Chronicle voor onze achterban te reviewen. Je leest hier vakkundig oordeel.

Square Enix staat natuurlijk om jaar (J)RPG’s bekend. En dan met name de grootste, bekende series zoals Final Fantasy, Star Ocean en Dragon Quest. Helaas zijn we op Xbox niet altijd met deze titels verwend en bleven ze regelmatig op andere platforms hangen.

Plots was daar toch weer een game van Square Enix en nog een RPG ook. Nee, geen grootse titel van een bekende serie. Sterker nog, het is een stand-alone titel die met minimale marketing de markt op getrapt is. Het is dat ik goed in de gamewereld zit, anders had ik niet geweten dat deze game uitkwam. Ik heb het natuurlijk over The DioField Chronicle.

Welkom bij Final Fantasy……of toch niet?

Bij het starten van deze game krijg je sterk het Final Fantasy gevoel. Er wordt in een vrij typische stijl een verhaal uit de doeken gedaan, met in eerste instantie ook de grafische stijl die je eigenlijk verwacht. Tot halverwege de intro de stijl een beetje omslaat. Buiten het typerende RPG-verhaal, komt nu ook een tactisch deel de hoek omkijken.

Gelukkig dat ze dit meteen in de intro doen. Het is direct duidelijk dat je een game hebt gestart, die niet sec Turn-based RPG of action RPG is. Nee, je moet ook tactisch gaan nadenken hoe je gevechten aangaat.

Heeft het dan helemaal niks met Final Fantasy te maken? Waarom dan teasen met de kopregel?

Nou, er zijn wel degelijk Final Fantasy invloeden in The DioField Chronicle. Zo zijn summons een onderdeel dat bekend in de oren moet klinken. Sterker nog, verschillende summons in deze game komen rechtstreeks uit Final Fantasy. Je eerste summon die je al snel krijgt is Bahamut. Dus toch voldoende herkenning. 

Verhaal

Het verhaal gaat over een opkomend rijk in het oosten van de wereld dat de rest van het continent dreigt over te nemen. De resterende vrije landen gaan samen de strijd aan in de vorm van een alliantie. Uiteraard kom jij terecht in die alliantie. De strijd van deze groep staat centraal in de game. En dan met name in de regio Alletain op het eiland DioField. 

Het precieze verhaal wordt op een behoorlijk uitgerekte manier uit de doeken gedaan. Ook hoe je de game speelt wordt op dezelfde uitgerekte manier aan je uitgelegd. Hierdoor heb je niet dat alle info (en dat is veel) ineens bij je binnen wordt gegooid. Maar nadeel is wel dat de opening van de game voor mij iets te traag verlies en te ver uitgerekt werd. 

Gameplay

Omdat de game ook tactische invloeden heeft, gaat de gameplay net iets anders dan je gewend kunt zijn. Zeker in deze game, omdat ook binnen het tactische stuk de game niet de platgetreden paden volgt.

Normaal heb je met een tactische RPG een zogenaamde grid waar de gevechten op plaats vinden. Je krijgt op die manier te zien hoe ver je kunt lopen, wat de range van je aanval is, etc. Hier is het iets anders. Jouw characters kunnen individueel of als groep door jou neergezet worden, waar je maar wilt. Tijdens dat proces van verplaatsen, doet de game alsof het een turn-based combat game is. De vijand valt jou dus niet aan. Tijdens aanvallen gedraagt de game zich wat meer als een real-time RPG. Kortom jij valt aan, maar de vijand kan jou ook te grazen nemen.

Gedurende het deel dat het verhaal uit de doeken wordt gedaan (veelal op de legerbasis waar je ook missies opgelegd krijgt), gaat de game verder in third-person-view. De legerbasis is in het begin vrij leeg. Naar mate je verder komt, komt er steeds meer in de basis. Je vindt er de shop waar je de wapens en accessoires kunt kopen. De war-room waar je de missies krijgt, een onderzoekslab waar wapens en orbs onderzocht worden, en een plaats waar je al eerder gespeelde missies opnieuw kunt spelen.

Dit laaste is een belangrijke plek. Waarom? Omdat je daar XP kunt grinden en geld kunt sparen zodat je sterker kunt worden. Nu is de game niet extreem moeilijk, dus echt XP-farmen is in het begin niet nodig. Mogelijk is later dit een belangrijk onderdeel om bij te kunnen blijven bij de groei van je vijanden.

Klassen

Naast dat je de standaard vier klassen hebt (soldaat, ridder, scherpschutter en genezer/mage), heb je ook een arsenaal aan wapens en accessoires tot je beschikking. Door deze laatste twee onderdelen, kun je een breed assortiment aan vechtstijlen opbouwen. Zeker als je ook nog eens meetelt dat je elk character bepaalde skills kunt leren. Ga je voor een tank-build, of ga je voor een build waarbij magie een grote rol speelt? 

Elke klasse heeft zijn sterke en zwakke punten. Ben je een scherpschutter en blijf je van een afstand vechten, hou dan gerust rekening met het feit dat je Health wat vlotter geraakt wordt als je schade oploopt. De ridder heeft een goede weerstand tegen aanvallen, maar is beperkter in de range van vijanden die hij in 1x kan aanvallen.  

Graphics en geluid

The DioField Chronicle heeft een mooie stijl waarin het verhaal is opgebouwd. Vaak wordt gebruik gemaakt van de grafische stijl zoals deze ook in een Final Fantasy plaatsvindt (veelal bij summons). Net zo vaak wordt gebruik gemaakt van een waterverf-achtige tekenstijl die voor mij een aangename verrassing was. Binnen de gevechten heb je als laatste nog te maken met de minst indrukwekkende stijl. Je ziet je characters redelijk top down en zonder al te veel detail. Deze is netjes maar niet echt indrukwekkend, daar waar de andere twee stijlen een wow-factor hebben.

Qua geluid is het een dubbel gevoel. Nee, niet alle tekst die langskomt is ingesproken. En dat is sowieso niet erg. Ook de stemmen en de overige geluiden zijn best ok. Bij de stemmen is echter een puntje van ergernis. Er is door de Japanse dev en pub gekozen voor een stemtype dat zij heel voornaam vinden klinken, maar dat in de westerse wereld juist als heel vlak en ongeïnteresseerd over komt. Voor korte tijd is dit nog wel te pruimen, maar na en tijdje werkt het op de zenuwen. 

Levensduur

Zoals het een echte RPG betaamt, ben je wel even zoet met deze game. Doordat je missies opnieuw kunt spelen (omdat je ze leuk vindt, of omdat je XP wilt grinden) wordt deze levensduur nog langer. Ik ben ruim 6 uur bezig geweest met de game en heb hoofdstuk 1 nog niet uitgespeeld. Komt gedeeltelijk door de trage opbouw, maar ook omdat er genoeg te doen is. 

Om door deze game heen te komen verwacht ik dat je wel een uurtje of 40 tot 60 bezig zult zijn. Meer dan genoeg dus om je even bezig te houden tijdens de natte en donkere dagen die eraan komen.

Achievements

The DioField Chronicle heeft 39 achievements. Jammer genoeg zijn ze ook allemaal rechttoe-rechtaan. Dus verwacht een x-aantal kills te moeten maken, ga de hoofdstukken door, koop een wapen, etc, etc. 

Natuurlijk zijn er ook typische achievements die je stevig moet grinden. Zo heb je bijvoorbeeld 7 skills voor een klasse, of krijg 25 Blue Fox badges. Zoals je kunt voorspellen moet je jouw character ook naar level 50 krijgen. 

Deze laatste types achievements had ik graag wat origineler gezien. Nu voelt het vooral aan als vulling voor een game, die je dan moet grinden terwijl je er eigenlijk al wel klaar mee bent.

Conclusie

The DioField Chronicle is een bovengemiddelde RPG, die vooral te lijden heeft van de slechte marketing. Hierdoor zullen (te) veel mensen de game links laten liggen. Echt een gemiste kans, want het is een game met lekkere gameplay. Minpunten zijn dan weer de stemmen van de characters en het punt dat characters zich niet echt ontwikkelen. Zoals ze in de eerste minuut zijn, zijn ze ook in de laatste minuut van de game.