Met The Devil in Me zijn we bij het vierde deel uit de Dark Pictures Anthology en het einde van het eerste seizoen aanbeland. Sluiten we af met een knaller, of is het wederom hetzelfde recept?
Tot nog toe heeft er weinig variatie in de games uit de Dark Pictures Anthology gezeten. Elke game zijn we met vijf verschillende personages op pad gegaan en hebben we de raarste shit meegemaakt. Ondertussen verzamelden we wat voorwerpen en aanwijzingen, drukten we wat QTE’s weg en probeerden we met alle personages levend de eindstreep te halen. Het was nooit echt verrassend, maar ik heb me er elke keer wel weer mee vermaakt. Zit er meer variatie in The Devil in Me?
Huize Holmes
In The Devil in Me volgen we een groepje documentairemakers dat wanhopig op zoek is naar een klus om hun show van de ondergang te redden. Die redding lijkt er te komen in de vorm van een uitnodiging om te komen filmen in een replica van ‘Murder Castle’, het hotel van Amerika’s eerste seriemoordenaar Henry Howard Holmes. De crew grijpt deze kans maar al te graag aan, maar zodra ze arriveren merken ze dat ze bekeken worden en dat er veel meer op het spel staat dan alleen hun kijkcijfers.
Het verhaal is simpel en voorspelbaar. Je zit met een groep in huis opgesloten en er is een moordenaar die jacht op je maakt. Dat is het ook eigenlijk wel. Het personage van H.H. Holmes wordt vrijwel niet uitgediept en de overige relaties tussen de personages zijn ook verwaarloosbaar. Dit is eigenlijk gewoon het minst goed uitgewerkte verhaal uit de serie tot nu toe.
Qua sfeer zit het echter wel helemaal goed. De constante spanning dat er jacht op je gemaakt wordt, het huis dat qua layout de hele tijd verandert en de valstrikken waar je om de haverklap op stuit, het zorgde er allemaal voor dat ik met redelijke spanning aan het gamen was. En dat is nou net waarom ik dit genre zo tof vind.
Weinig nieuws
Ook qua gameplay hoef je weinig vernieuwing te verwachten. Het is nog steeds die interactieve film waarbij je door de omgeving loopt, voorwerpen verzamelt en quick time events probeert te overleven. Wat wel nieuw is is een stukje extra bewegingsvrijheid met je personages. Zo kun je nu over bepaalde obstakels heen klimmen, langs krappe plekken wurmen of over balken heen balanceren. Dit maakt dat je wel iets actiever bij je omgeving betrokken bent en dat het interessanter is om op zoek te gaan naar verborgen voorwerpen en aanwijzingen.
Keuzes? Welke keuzes?
Ook in The Devil in Me krijg je weer de illusie van keuze voorgeschoteld. Ook nu krijg je weer de opties om bepaalde voorwerpen wel of niet mee te nemen of bepaalde acties uit te voeren. Of het de juiste keuze is dat wordt vaak pas veel later in de game duidelijk. Op zich niets mis mee, maar dan moet het wel lekker uitgewerkt worden en dat is het probleem nou net. Het is veel te vaag of je daadwerkelijk de juiste keuze maakt of niet. Met regelmaat sterft er een personage omdat je ergens eerder in de game een keuze gemaakt hebt die nadelig uitpakt. Het grote probleem is alleen dat het vaak zo verschrikkelijk vaag of vergezocht is dat je dus nooit weet wat je moet kiezen. Hierdoor voelt die zogenaamde keuzemogelijkheid veel vaker aan als complete willekeur en dit is ongelooflijk frustrerend als er weer eens een personage de pijp uit gaat, al helemaal als dat aan het einde van een succesvol voltooide QTE is.
Nou is dit niet een nieuw probleem in de serie, maar dit keer ergerde ik me er dusdanig aan dat ik het een vermelding waard vond.
Graphics en geluid
Dan de graphics. Die zijn over het algemeen gewoon erg goed. Hoewel ik over de buitenomgevingen iets minder te spreken ben vanwege een gebrek aan details, zijn vooral de omgevingen binnen wel erg mooi gedaan. De sfeer druipt er vanaf. Kaarsen, oude gaslampen, overal kleine details, Murder Castle ziet er gewoon heel erg goed uit. Ook de personages zijn goed gelukt. Gezichtsanimaties zijn over het algemeen erg goed gedaan, al vind ik wel dat op het moment dat ze proberen te glimlachen dit eerder op een nogal griezelige grimas dan een leuke glimlach lijkt, maar goed.
Qua geluid zit The Devil in Me ook goed in elkaar. de voice acting is sterk en overtuigend en ook qua muziek wordt je lekker de griezelige sfeer ingezogen inclusief de jumpscares die niet overdreven veel aanwezig zijn, maar wel elke keer doen wat ze moeten doen. Geluidseffecten zijn ook prima. Voetstappen verderop, gestommel op een andere verdieping, alle geluiden zijn heerlijk effectief.
Conclusie
We kunnen het er lang en breed over hebben, maar The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me doet weinig nieuws. Als je de voorgaande drie delen gespeeld hebt, dan weet je precies wat je van dit vierde deel moet verwachten.
Dat betekent niet dat de game slecht is. De graphics, voice acting en de sfeer van de game zijn ontzettend goed en lekker spannend. Hoewel het verhaal het minst goed uitgewerkt is tot nog toe, weet de game je aandacht wel vast te houden. Als ze nou in de volgende game dat keuzesysteem wat minder willekeurig kunnen laten aanvoelen zou dat een grote stap in de juiste richting zijn.
Hou je van simpele, spannende horrorfilms/games, of ben je fan van de voorgaande delen dan kun je ook The Devil in Me rustig oppikken.
