Diep in de jungle van Zuid-Amerika speelt zich het verhaal af van The Church in the Darkness. Een open-ended wereld waar je middels ouderwetse top-down actie infiltreert in een religieuze cult om je neefje Alex uit de klauwen te redden van achterdochtige fantasten. Stealth, timing en close combat lijken key in de door Paranoid Productions ontwikkelde game. Maar is de game ook vermakelijk en uitdagend genoeg?
Enige tijd zat ik alweer te wachten op een leuke uitdagende stealth-achtige game. En ineens is daar The Church in the Darkness. Een game die al een tijd in ontwikkeling is, maar die ik zelf niet op mijn radar had staan. Na het zien van de trailers werd ik enthousiast van de top down gameplay en unieke art style. En die jaren ’70 vibe in combinatie met religieuze fanatiekelingen in de hoofdrol maakte me zeker niet minder nieuwsgierig.
Zou het me lukken om Alex veilig uit Freedom Town te redden? En wat moet ik met die andere bewoners die er tegen hun wil verblijven? In deze review neem ik jullie mee in mijn goed en minder goed gecoördineerde reddingsacties en hoe het afgelopen week mijn levensmissie werd om iedereen die maar wilde te bevrijden uit deze ziekmakende cult. Gekkies.
Hoe het verhaal begint
Het verhaal van The Church in the Darkness, dat zich afspeelt in de jaren ‘70, lijkt aanvankelijk nogal straight forward. Je moet je neefje bevrijden uit een religieuze cult. Maar wat is er precies gaande? Nadat de 500 inwoners van The Collective Justice Mission de VS uitgejaagd zijn door de overheid hebben Isaac en Rebecca Walker het dorpje Freedom Town opgericht in de Jungle van Zuid-Amerika. Een op socialistische principes gebaseerd utopische commune, waarbij cult-leiders Isaac en Rebecca Walker op profetische wijze het woord van God vertolken. En de commune bij elkaar houden door angst en haat voor de buitenwereld verder aan te wakkeren.
Jij speelt als Vic en je hebt vanuit jouw familie de opdracht gekregen om je neefje Alex te vinden en over te halen om terug naar huis te keren. De familie van Alex maakt zich namelijk grote zorgen. Alex klinkt niet meer als zichzelf.
Na een zeer korte introductie waarbij een stukje van de voorgeschiedenis en de belangrijkste karakters wordt toegelicht begint de game op een random plek in de jungle. Je hebt dan al zelf een personage mogen kiezen en een aantal handige items om mee te nemen zoals bijvoorbeeld een pistool of pijnstillers.
Je weet dat je Alex moet zien te vinden, maar je hebt geen idee waar hij is in de open wereld jungle. Bij aanvang heb je de naam van één persoon gekregen en die moet je zoeken, want mogelijk kan diegene je verder helpen. Je weet op dat moment niet waar je veilig rond kunt lopen, welke acties je kunt doen en wie je potentiële vrienden en je vijanden zijn. Ook weet je niet wat je wel en niet moet doen om voldoende vertrouwen van je contactpersoon te krijgen, zodat diegene jou zal helpen.
De ontwikkelaars nemen je dus totaal niet aan je handje in The Church in the Darkness en je zult veel zelf uit moeten zoeken. Dat is in het begin wel even frustrerend omdat je hooguit 2 levens hebt (afhankelijk van wat je uitgespookt hebt in Freedom Town), en daarna ben je permadead en begin je weer van vooraf aan. Gelukkig is de leercurve goed uitgewerkt en lukt het na een aantal speelsessies om in 10 minuten voor elkaar te krijgen, waar je in de eerste playthrough wellicht ruim een uur over deed.
De Gameplay
Nadat je ergens willekeurig in Freedom Town gedropt bent, kun je met behulp van een map zien waar je jouw contactpersoon ongeveer kunt vinden. De weg ernaartoe is echter niet zonder gevaar. Het merendeel van de bewoners in Freedom Town dulden geen indringers en zijn in een voortdurende staat van paraatheid. Deze wordt versterkt door voortdurende indoctrinerende boodschappen die middels speakers door het kamp galmen.
Vaak is het doel om van locatie A naar locatie B te komen, om vervolgens weer verder te komen in het verhaal. Echter, rustig en onopgemerkt door de kampen, plantages en bossen rondlopen is er niet bij. In The Church in the Darkness ben je dus vooral in stealth modus aan het opereren. Ga je vaak van hut naar hut. Verstop je jezelf in kasten, achter huizen of in kisten. Van waaruit je vervolgens weer bezig gaat met observeren om zodoende bewegingspatronen, gewoontes en routines in kaart te brengen van gewapende bewakers. Je probeert door te krijgen wie van de bewoners een gevaar vormen en wie niet (vanwege spoilers ga ik hier niet op in).
Eenmaal voldoende kennis opgedaan van de omgeving zul je keuzes moeten maken. Je hebt verschillende opties met verregaande consequenties, die lang niet altijd duidelijk zijn. Je kunt ervoor kiezen om de vijanden te elimineren door ze neer te schieten of te wurgen. Je kunt er ook voor kiezen ze bewusteloos te maken, maar dan komen ze na een tijdje ook weer bij. Verder kun je er voor kiezen door hen af te leiden met geluid, gooien van steentjes, of andere omgevingselementen.
De gameplay is in zekere zin simpel, maar heeft mij persoonlijk op geen enkel moment verveeld. De game vraagt een voortdurende alertheid en een zekere mate van planning, organisatie en voortijdig anticiperen op verschillende scenario’s. Met de permadead als hete adem in je nek en de consequenties van je acties, blijft de game uitdagend.
Wat tevens sterk is uitgewerkt is dat er op een bepaald moment in het spel keuzes ontstaan om je neefje Alex te bevrijden. Parallel hieraan ontstaan er echter ook op de map andere missies die je kunt gaan voltooien. En dat is een onomkeerbaar proces. Met andere woorden, kies je ervoor je neefje te gaan bevrijden dan is de game afgelopen en uitgespeeld. Kies je ervoor om andere missies op te pakken en maar van de cult te gaan ontdekken, wellicht andere te bevrijden, dan voel je het voortdurend aanwezige risico op permadead, en dus weer opnieuw beginnen.
De game leent zich enorm om op verschillende manieren uit te spelen en de ontwikkelaars belonen je hier ook voor door bepaalde progressie uit vorige voltooide rondes mee te nemen in een nieuwe game, maar ook de verhaallijn in een volgend nieuw spel te verbreden. De variatie in gameplay maakt tevens dat de game voor herhaling vatbaar is. Grafisch is The Church in the Darkness niet echt een spektakel. Hoewel ik weinig bugs ben tegen gekomen, is het wel duidelijk dat het budget van het kleine ontwikkelteam beperkt was. Dat zie je tevens terug in de beperkte en repetitieve voices lines die door de luidsprekers galmen. De ontwikkelaars hebben dat echter netjes opgelost door in de wereld overal tekstdocumenten te verstoppen die meer context en verdieping geven. Tevens is de herhaling in de teksten ook wel passend bij de indringende en indoctrinerende boodschap van de cult-leiders.
Conclusie
Ik heb me boven verwachting goed vermaakt met The Church in the Darkness. De verhaallijn van ‘ga je neefje redden’, begint eenvoudig, maar naarmate je meerdere speelrondes hebt doorlopen ontvouwen zich meer details en wordt de game qua verhaallijn ook interessanter en complexer. Verfrissend is ook het spanningsveld dat je zult ervaren tussen enerzijds de game uit willen spelen door je neefje te redden, en anderzijds meer van Freedom Town te willen weten met het risico dat je keihard afgestraft wordt en opnieuw moet beginnen.
Ook de gameplay van stealth en close combat oogt eenvoudig, maar blijft opvallend uitdagend en verveeld geen moment door de combinatie van het observeren en plannen van je acties, de diverse scenario’s die zich aandienen, het permadead systeem én het principe van acties-hebben-consequenties. Na een uur of 12 spelen heb ik nog steeds geen genoeg van deze game en wat mij betreft is de gevraagde twee tientjes het dan ook meer dan waard.
