Een eiland, een sekte en een ritueel dat vreselijk mis gaat. Dat klinkt interessant als game. Uiteraard wilde ik dat wel uitproberen. Was het de moeite waard of juist verspilde energie?
In The Chant speel je als Jess Briars. Jess is op jonge leeftijd haar zusje verloren en daar voelt ze zich tot op de dag van vandaag schuldig over. Om iets aan die schuldgevoelens te doen, besluit ze naar het Prismic Science Spiritual Retreat op Glory Island te gaan.
Wat echter een vredig weekendje weg had moeten worden, verandert in een doffe ellende nadat de groep met een groepszang (chant) een portaal naar een psychedelische dimensie, The Gloom, heeft geopend. The Gloom voedt zich met negatieve energie en daar is er genoeg van binnen het groepje mensen. Om de horror te overleven moet je er alles aan doen om het ritueel weer om te keren.
Tof concept
The Chant is gemaakt door Brass Token, een studio die in 2017 opgericht werd, en is het eerste project van de ontwikkelaar. Het is een third person horror action-adventure game die volop gebruik maakt van de mogelijkheden die we in de intro beschreven zien en dat zorgt voor een aantal erg toffe dingen.
Het spirituele deel bijvoorbeeld. De balans tussen, geest, lichaam en ziel. Jess heeft niet één, maar drie verschillende ‘healthbars’. Een voor Mind, een voor Body en een voor Spirit. Aan jou als speler om dit allemaal in balans te houden. Wanneer Jess zich in de Gloom begeeft, loopt de meter Mind langzaam leeg. Vijanden kunnen ook aanvallen inzetten op je geestelijke gesteldheid. Is de meter leeg dan raakt Jess in paniek en moet je als speler vluchten. Weet je te ontkomen aan datgene wat de paniek veroorzaakte, dan herstel je langzaam weer een klein beetje. Lukt dit niet en wordt je gegrepen. Game over.
Je kunt je Mind meter weer aanvullen met bepaalde planten die je in de spelwereld kunt vinden. Je kunt hem echter ook weer aanvullen door te mediteren. Dan hevel je een deel van je Spirit over naar Mind. Spirit heb je echter weer nodig om bovennatuurlijke aanvallen te doen. Het laatste metertje, Body, werkt als een gewone healtbar. Is hij leeg, dan is het wederom game over.
The Gloom speelt dus een hele grote rol in de game. Je ziet hem over bepaalde delen van de wereld hangen als een gekleurde mist. Je weet dat je hem moet betreden en je weet ook dat hierbinnen rare shit gebeurt. Vreemde wezens, agressieve vijanden, stemmen, niet echt een prettige plek dus.
Om de Gloom te kunnen betreden heb je prisma’s nodig. Elk lid van de groep op het eiland heeft een eigen prisma met een eigen kleur en eigenschap. Je begint met alleen je eigen prisma. Dat beperkt je dus ook in het aantal gebieden die je kunt betreden. Op die manier duwt de game je een bepaalde richting uit. Stukje bij beetje verzamel je de andere prisma’s ook en zo kun je dus steeds verder komen. Behalve dat de prisma’s als sleutel fungeren, ontgrendelen ze ook spirituele krachten die je tegen vijanden in kunt zetten. Handige dingetjes dus.
Doordat de game je eigenlijk wel een beetje in de richting duwt waar je heen moet, ligt het tempo ook lekker hoog. Geen eindeloos heen en weer sjouwen op zoek naar een voorwerp en ook geen puzzels die je op moet lossen door een aanwijzing die je ergens aan de andere kant van het eiland moet zien te vinden.
Niet heel griezelig
Ik ging de game in met de verwachting een enge horrorgame te gaan spelen. Dat is The Chant niet. Zeker, er zitten een hoop vage dingen in, vreemde vijanden en hier en daar een poging tot een jumpscare, maar het is het allemaal net niet. Daar ligt het tempo van de game te hoog voor en zit er te veel dialoog in. Je hebt zelden het idee dat je alleen en geïsoleerd bezig bent met overleven. Daarnaast is de game ook best voorspelbaar voor wat betreft de aanvaringen met de vijanden. De meeste freaky shit gebeurt in de Gloom. Daarbuiten is het meer zoeken naar voorwerpen die je nodig hebt, puzzels oplossen en praten met de rest van je groepsgenoten.
Dit alles maakt de game overigens niet slecht, maar als je op zoek bent naar een echt griezelige game, dan moet je wel verder zoeken.
Beeld en geluid
Om maar met de deur in huis te vallen, qua graphics is het niet de mooiste game die je zult spelen. Er zitten een aantal hele mooie vergezichten in, maar de rest van de game is niet heel indrukwekkend. Er zit overal net niet zo veel detail in als je zou willen. Ook animaties lopen af en toe net niet helemaal soepel in elkaar over en elk personage beweegt ook exact hetzelfde. Je kunt trouwens wel zien dat ze erg hun best hebben gedaan op de gezichtsanimaties van met name Jess. Die zijn namelijk wel erg goed.
Voor de voice acting geldt eigenlijk hetzelfde. Het is functioneel, maar niet hoogstaand. Het grootste issue dat ik hiermee had was dat ik alle stemmen van de vrouwelijke personages erg op elkaar vond lijken. Het onderscheid tussen wie er wanneer aan het woord was, is daarom soms wat lastig.
Gameplay
Zoals ik eerder al beschreef is The Chant een third person horror action-adventure. Het is een combinatie van voorwerpen verzamelen, puzzels oplossen en vijanden verslaan/ontlopen. Een deur waar je een aparte sleutel voor nodig hebt, de Gloom die een andere kleur heeft dan de prisma’s die je op dat moment in je bezit hebt, een generator die defect is en gerepareerd moet worden, de game zit vol met dit soort dingen.
De combat in de game is vrij simpel. Je kunt slaan met voorwerpen, dingen gooien en ontwijken. Die wapens om mee te slaan moet je trouwens zelf craften en gaan maar beperkt mee. Dit houdt in dat je zult moeten kiezen welk wapen je maakt en op welke vijand je deze inzet. Wapens hebben vaak namelijk een overlap qua grondstoffen die er nodig zijn om ze te maken. Zo komt er ook een stukje resource management om de hoek kijken. Ga je een vijand te lijf, of probeer je hem juist te ontlopen?
Dit alles werkt prima en de game speelt lekker soepel, maar ik merkte op een bepaald moment wel dat ik eigenlijk niet meer keek wat voor soort wapens ik maakte. Ik gebruikte gewoon wat er voor handen was en daar kwam ik een heel eind mee. Datzelfde geldt ook voor de spirituele krachten die je unlockt wanneer je een nieuw prisma tot je beschikking krijgt. Dit maakt alle stukken info die je over vijanden kunt vinden en tips om ze het beste te lijf te kunnen gaan redelijk overbodig. Jammer, want de vijanden zijn op zich redelijk divers. Hoe mooi was het geweest als ze daadwerkelijk allemaal een eigen strategie hadden vereist om te verslaan?
Qua speelduur hangt de game rond zes uur, maar daarna kun je hem nog een keer doorspelen om te kijken of je dan een ander/beter einde kunt halen.
Conclusie
The Chant is een vermakelijke game met een tof concept en soepele gameplay. De graphics en voice acting zijn niet het beste dat je ooit hebt gezien, maar is ook zeker niet storend genoeg om de game voor te laten liggen.
Hoewel er een aantal goede ideeën in de game zitten is niet alles even goed uitgewerkt. De verschillende wapens die je nodig zou hebben voor vijanden bijvoorbeeld, maar uiteindelijk ook de spirituele krachten die je kunt gebruiken. Het voelt wat te veel gimmicky.
Voor een eerste project is het echter een prima resultaat en liefhebbers van het genre zouden The Chant dan ook prima een kans kunnen geven.
