Het is alweer bijna tien jaar geleden dat het derde deel van Dead Space uitkwam. Het creatieve brein achter die serie, Glen Schofield, is ondertussen hard bezig geweest met The Callisto Protocol. De game oogt heel erg als Dead Space. Kan het dat niveau ook evenaren?
Zodra je The Callisto Protocol opstart, zie je de gelijkenissen tussen deze game en Dead Space. Niet zo gek ook. Een deel van de mensen die aan het originele Dead Space werkten, hebben ook aan deze game gewerkt en dat schept verwachtingen.
In Dead Space ging je in de verre toekomst de ruimte in om op onderzoek te gaan op het mijnbouw schip USG Ishimura. Al snel bleek dat hier de pleuris volledig uitgebroken was en moest je vechten om te overleven. In The Callisto Protocol speel je Jacob Lee, een freelancer die verdachte vrachtjes van en naar de gevangenis Black Iron Prison op Callisto brengt. Tijdens je laatste vlucht gaat het echter mis en stort je neer op Callisto, een van de manen van Jupiter. Hier wordt je gevangen genomen en vastgezet in Black Iron. Zodra je in je cel ontwaakt, blijkt dat hier flink de pleuris is uitgebroken en moet je vechten om te overleven. Zie je de gelijkenis?
En behalve het verhaal zijn er nog veel meer gelijkenissen met Dead Space. Zo vecht je ook hier tegen de meest gruwelijke ruimtemonsters, kijk je ook hier naar de nek van je hoofdpersonage om je health in de gaten te houden, krijg je ook nu de mogelijk om je vijanden telekinetisch door de ruimte te gooien, kun je ook nu je wapens bij een workbench upgraden en stamp je ook nu weer op lijken die je achtergelaten hebt voor resources. En dan heb ik vast nog wel wat gelijkenissen vergeten op te noemen. Is dit niet gewoon een ordinaire kloon van Dead Space?
Geen Dead Space
Om meteen maar mijn eigen vraag te beantwoorden, nee, The Callisto Protocol is geen Dead Space-kloon. De game lijdt wel heel erg onder de verwachting dat wel te zijn, maar zodra je dat los weet te laten, merk je dat dit, ondanks de overeenkomsten, toch echt wel een andere game is.
Waar je dit het meest aan merkt is de combat. Geen ladingen verschillende schietijzers, maar juist close combat melee. De gedrochten die je in Black Iron achterna zitten, dienen allemaal in close range een kopje kleiner gemaakt te worden.
Dat werkt in de praktijk als volgt. Je struint door de donkere en sfeervolle gangen en wordt plots overvallen door zo’n lelijk mormel. Het valt je aan en jij krijgt de mogelijkheid om links en rechts te dodgen. Daarna mep je hem een paar keer met je wapen. Rinse and repeat totdat hij dood is. Stomp hem vervolgens op z’n dooie bakkes voor loot en we gaan weer verder.
Op zich werkt dit systeem best lekker, totdat je groepjes vijanden tegenkomt. Dan merk je al snel dat Jacob te traag en lomp is. Je kunt namelijk wel dodgen, maar niet duiken of rollen. Snel omdraaien is er ook niet bij. Tel daarbij op dat de vijanden echt meedogenloos zijn en je hebt een recept om te sterven. Vaak en gruwelijk. Jacob kan werkelijk op de meest gruwelijke manieren sterven. Het is tof om die animaties voor het eerst te zien, maar na vijf keer hetzelfde stuk over te moeten doen wordt het wel irritant.
Andere opties heb je ook niet echt. Je vindt wel een aantal schietijzers, maar je kunt echt belachelijk weinig ammo meenemen, dus je bent en blijft aangewezen op de melee combat. Ook je telekinetische krachten, die je na een poosje in de game vindt, zijn beperkt. Je bent namelijk afhankelijk van batterijen en die nemen inventory ruimte in. En hoewel het ontzettend leuk is om je vijanden in scherpe punten, snel draaiende ventilatoren en andere obstakels te gooien vreet dit batterijen en dus is ook dit iets om spaarzaam te gebruiken.
Gelukkig kun je al je wapens wel upgraden bij de Reforge, een soort 3D printer. Dit kost wel geld en dus moet je kiezen. Upgrade ik de kracht van mijn melee wapen? Wil ik harder kunnen gooien met de GRP, de telekinetische handschoen? Of wil ik een sterker pistool? Keuzes, keuzes.
Gangetje, gangetje
The Callisto Protocol is een ontzettend lineaire game. De game leidt je vanzelf van punt A naar punt B. Dat doet het door je allerlei gangen, nauwe doorgangen en luchtroosters door te sturen. Onderweg kom je vrij regelmatig een of meerdere vijanden tegen en hier en daar moet je een puzzel oplossen, vaak in de vorm van een fuse die van de ene stoppenkast naar de andere gebracht moet worden. Ruimte voor exploratie is er niet veel. Er zitten een paar geheime kamers verstopt in de game, maar verder beperkt het zich vaak tot een ruimte waar je als je geluk hebt wat geld of ammo kunt vinden.
Je houdt hiervan, of je haat het. Ikzelf vond het in elk geval niet storend. De sfeer in de game is goed en zo blijft het tempo er ook lekker in zitten.
Grafisch een plaatje
Grafisch is The Callisto Protocol echt een plaatje. De omgevingen, de vijanden, de personages, lichteffecten. Het ziet er allemaal echt prachtig uit. Vooral de personages stelen de show. De gezichtsanimaties zijn echt heel erg goed gedaan.
Ook de voice acting is ontzettend goed gedaan. Jacob, gespeeld door Josh Duhamel, en de andere personages klinken ontzettend natuurlijk en geloofwaardig. Dit draagt in grote mate bij aan de sfeer van de game.
Door de goeie graphics en voice acting merkte ik dat ik helemaal in de game gezogen werd. Ik bleef maar screenshots maken en kijken naar de omgevingen. Ik merkte ook dat ik hierdoor de irritaties van de combat en wazige checkpoints ook veel makkelijker naast me neer kon leggen. The Callisto Protocol is zeker niet perfect, maar als een game er zo goed uitziet en je zo in de atmosfeer weet te zuigen, dan maakt dat een hoop goed.
Conclusie
The Callisto Protocol lijkt in eerste instantie erg veel op Dead Space. Die vergelijking en de bijbehorende verwachtingen maken ook dat veel gamers teleurgesteld zijn in de game. Laat die verwachting los en er blijft een toffe ervaring over.
De game is niet perfect. De combat is bij vlagen ontzettend frustrerend en door diezelfde close combat verliezen vijanden al snel hun echte dreiging/creepiness. De gameplay is ook nogal voorspelbaar. Kruip door een gangetje, vecht, kruip verder. Daarnaast werken de checkpoints ook niet altijd even lekker.
De game ziet er echter zo ontzettend goed uit en de voice acting is zo goed dat ik dat al snel naast me neer kon leggen. The Callisto Protocol kent een aantal ontzettend vette setpieces en ook sterke personages. Dit alles maakt dat ik de game ondertussen voor een tweede keer heb opgestart en ik er in de toekomst ook vast nog wel eens op teruggrijp.
Verwacht je een Dead Space-kloon/opvolger? Dan is dit niet de game voor jou. Wil je gewoon een toffe game met een futuristische setting en griezelige atmosfeer? Dan is dit een must-have.
