Reizen en de wereld bekijken. Het blijft toch één van de gaafste dingen die je kunt doen. Misschien daarom ook wel dat RPG’s zo’n aantrekkingskracht op mij hebben en ik vol goede moed begon aan een game die ik tien jaar geleden op de Xbox 360 ook al een aantal keer had doorlopen.
Ik hou van RPG’s en ik speel ze dan ook al jaren. Van Lufia 2 en Chronotrigger op de Super Nintendo, tot Tales of Symphonia op de Gamecube. Ik hou gewoon van het hele stijltje. Vrijwel allemaal beginnen ze met een jonge en onervaren hoofdrolspeler die op de een of andere manier betrokken raakt bij iets dat de hele wereld in gevaar brengt. En dus trekt de jonge held eropuit om de wereld te redden.
Onderweg doe je allerlei dorpjes en steden aan, help je mensen in nood, doorkruis je diverse grotten, kerkers, bossen of woestijnen, versla je allerlei soorten monsters en slechteriken en leer je nieuwe magische spreuken en combat skills. Allemaal om te groeien, sterker te worden en uiteindelijk de wereld te kunnen redden van zijn ondergang. In Tales of Vesperia werkt die formule net zo.
Stop! Dief!
Tales of Vesperia speelt zich af in de wereld Terca Lumireis. In deze wereld werkt vrijwel alles op ‘aer’, een soort magische brandstof om het even simpel te houden. Steden worden beschermd door barrières om monsters buiten te houden, fonteinen produceren schoon drinkwater en ga zo maar door. Alles wordt aangedreven door die brandstof. Om de aer in goede banen te leiden worden constructies gebruikt die Blastia genoemd worden.
Je avontuur begint met de jonge delinquent Yuri Lowell die in het arme gedeelte van de stad Zaphiras woont. De kern van de Aqua Blastia die voor schoon water zorgt in het arme district is gestolen. De bewoners hebben hier hard voor gespaard en nu hebben ze geen schoon water meer. Yuri kan dit niet over zijn kant laten gaan en gaat achter de dief aan. Uiteraard loopt dit niet zoals het zou moeten en Yuri belandt in de gevangenis van het kasteel. Hij ontsnapt en ontmoet Estellise, een meisje van adel dat uit het kasteel probeert te ontsnappen omdat ze iemand moet waarschuwen voor een groot gevaar.
Samen ontsnappen ze uit het kasteel en Yuri, die opgejaagd wordt door de ridders van het kasteel, besluit met haar mee te gaan. Hij moet toch nog achter de dief van de Aqua Blastia aan. Van hieruit ontvouwt zich een groot avontuur en, je raadt het al, moeten ze uiteindelijk de wereld gaan redden.
Lekker oldschool RPG’en
Tales of Vesperia is een lekker ouderwetse JRPG en dat betekent dat je flink rond mag rennen, tekstjes weg mag klikken, in elke stad even checkt of er nog betere gear te krijgen is en heel veel monsters dood mag slaan om maar een level omhoog te gaan.
Die monsters zie je gelukkig allemaal rondlopen op de map. Je hebt dus geen last van random encounters en als je dus even geen zin hebt om te vechten kun je er zo omheen lopen.
Dan de gevechten zelf. Een écht ouderwetse JRPG laat je vechten aan de hand van menuutjes. Poppetje kiezen, aanval selecteren, aangeven welk monster je een dreun wilt verkopen en dan maar kijken hoe je character een aanval doet. Tales of Vesperia, en de Tales serie in het algemeen, is iets moderner. Hier heb je zelf controle over je character. Je loopt binnen een afgezet gebied vrij rond en kiest zelf wat voor aanval je doet en wanneer. Wel kun je nog altijd in menuutjes pielen om items te gebruiken en tactieken in te stellen voor de rest van je party, maar de actie is dus veel minder statisch. Je hebt de beschikking over diverse zwaardaanvallen, magische spreuken en finishers. Alles ziet er lekker soepel en flashy uit en mede hierdoor gaat het vechten niet heel snel vervelen.
Je kunt met maximaal vier personages tegelijk een gevecht in gaan, terwijl je, uiteindelijk, negen personages tot je beschikking hebt. Dus als je dus iedereen langs wilt zien komen, dan zul je af en toe moeten switchen. Wat ook erg gaaf is, is dat je niet vast zit aan Yuri als personage. Je kunt tijdens de gevechten wisselen met welk personage je wilt spelen. Ieder personage heeft zijn eigen skills en manier van vechten en zo kun je dus het personage vinden wat het beste bij je past. Erg leuk.
Helaas blijft het geluid wel wat achter hier en daar. De muziek is prima en de geluidseffecten zijn goed, maar dit alles samen werkt niet altijd lekker. Als er te veel tegelijk gebeurt op je scherm en daar meerdere stemmen, geluidseffecten en de muziek bij nodig is, dan hapert de boel wel eens. Dan valt er ineens een deel van de geluidseffecten weg. Een beetje alsof je stereo af wilt spelen op maar één speaker. Zeker bij een remaster vind ik dat dit niet mag gebeuren.
Wat is er nieuw?
De Definitive Edition van Tales of Vesperia is dus een remaster van het origineel dat ruim tien jaar geleden uitkwam voor de Xbox 360 en heeft ten opzichte van het origineel een aantal nieuwe dingetjes.
Uiteraard zijn de graphics opgepoetst en kun je het avontuur nu in Full HD beleven. Dit ziet er prima uit, maar het origineel zag er destijds ook al gewoon goed uit. Het hele cell shaded, cartoony stijltje vind ik sowieso erg leuk en in combinatie met de vrolijke muziek maakt dit dat de game prettig weg speelt. Ook zijn er meer teksten ingesproken. Waar je in het origineel regelmatig stukken tegenkwam die niet ingesproken waren, zul je dat in deze versie nog maar zelden zien.
Wat dan wel weer jammer is, is dat ze Troy Baker niet terug hebben gehaald voor de stem van Yuri, maar dat ze daar een andere acteur op gezet hebben die qua geluid best afwijkt van het origineel. Op zich was dit nog geen eens echt een probleem geweest, maar dan hadden ze het wel iets beter moeten wegzetten. Ze hebben bij Bandai namelijk niet alle teksten opnieuw in laten spreken, maar alleen maar die stukken, die in het origineel niet ingesproken waren. Resultaat? Yuri wisselt om de haverklap van stem. Dit voelt goedkoop en lui aan en is eigenlijk best wel storend. Gelukkig hebben ze voor de overige characters wel de originele acteurs terug weten te halen, dus blijft het qua inconsistenties van stemgeluid alleen bij Yuri.
Een ander nieuw ding aan deze versie van de game is dat ze een nieuw character toegevoegd hebben aan de game. Het piratenmeisje Patty komt je party versterken, inclusief eigen verhaal, combat skills en dialogen. Het knappe hieraan is, is dat ze dit nieuwe personage en haar verhaal keurig door het reeds bestaande verhaal heen hebben weten te weven. Het voelt nergens aan alsof dit er later maar bijgegooid is en dat is ontzettend knap.
Tot slot zijn er bakken met nieuwe outfits in deze versie toegevoegd, een aantal nieuwe eindbazen en een stuk of wat kerkers om te ontdekken, dus ook voor de veteranen onder ons is er nog wel wat nieuws te ontdekken.
Conclusie
Tales of Vesperia was en is nog altijd gewoon een hele fijne game. Het hele sfeertje, de gameplay en de graphics, ik hou ervan en de game scoort dan ook nog altijd een ruime voldoende.
Helaas zitten er wel een aantal slordigheden in deze definitieve versie. Zo vallen er soms delen van het geluid kortstondig weg als er te veel tegelijkertijd gebeurt in de gevechten. Ook het feit dat ze een andere stemacteur voor de hoofdrolspeler hebben genomen en die afwisselen met de originele teksten werkt best storend. Verder merk je gewoon aan de schaal en de grootte van de steden en kerkers dat deze game al tien jaar oud is.
Desondanks, mocht je het origineel destijds gemist hebben, dan is dit een prima moment om hem alsnog eens op te pakken, want dit is echt één van de leukste JRPG’s die je kunt vinden.
