In de categorie Tales-games, zagen we afgelopen week Tales of Symphonia op de Xbox verschijnen. Altijd een goed teken als een Tales-game de weg naar de Xbox weet te vinden, toch? We vroegen community member (en Tales liefhebber van het eerste uur) Eddie om een review.
Toen ik het nieuws hoorde dat ik deze game mocht reviewen (dankzij Renco die zijn plekje afstond), was ik echt enthousiast. Ik heb namelijk altijd al een zwak voor de Tales-serie gehad. Ook alle eerdere uitgaves op Xbox zijn in mijn bezit. Op Steam heb ik vroeger al de nodige uren in de Tales-werelden rondgebracht. Dus, bring it on!
Deze episode uit de Tales-serie komt uit 2004 en was voor de Gamecube door Namco Tales Studio ontwikkeld. Daarnaast is deze game op de PS2 uitgekomen. De ontvangst van de game destijds? Hartstikke goed! De fans liepen weg met de game (inclusief mijn persoontje). Waarom hij zo lang in de mottenballen is blijven liggen ten opzichte van andere Tales-games die wel eerder zijn geport? Geen idee.
We gaan de wereld maar weer eens redden
Tales of Symphonia is in beginsel niet anders dan alle honderden of misschien wel duizenden RPG’s die iedereen al kent. Jouw wereld staat er beroerd voor en moet natuurlijk hoognodig gered worden. Niet echt grote verrassingen dus.
Jouw wereld heet in dit geval Sylverant en is een wereld waar mensen, elfen en de ultieme slechteriken van dit verhaal, de Desians, leven. Sylverant heeft het probleem dat de Mana in de wereld om de zoveel tijd minder wordt. Alleen de Chosen One kan dit dan oplossen. Nu is het weer zo ver en moet er weer een Chosen One worden benoemd die de wereld van de ondergang zal redden. Nee, dit keer niet de hoofdpersoon, maar een vriendin daarvan genaamd Colette Brunel. De Chosen One heeft echter wel bescherming nodig en daar kom jij om de hoek kijken.
Jij bent Lloyd Irving, de jeugdvriend van Colette. Samen met je elfenvriend Genis werk je jezelf regelmatig in de problemen. Terwijl Colette op weg is om de wereld te redden, voer jij een nobele maar niet gewaardeerde actie uit, waardoor je het dorp wordt uitgestampt. Wat ga je dan doen met je elfen-vriend en je hond? Je gaat uiteraard je jeugdvriendin achterna om haar te beschermen op haar quest!
Donkere randjes rondom een simpel verhaal
In tegenstelling tot de gemiddelde RPG, kent het verhaal in Tales of Symphonia echt wel wat donkere kanten. Het is niet allemaal feest en de zon schijnt ook niet elke dag. De game kent geen scherpe scheidslijn tussen goed en kwaad. Iedereen heeft wel duistere kanten en geheimen. Daarnaast behandeld de game zware onderwerpen zoals dood, dood door jouw schuld, misbruik van mensen en marteling. Soms subtiel, soms zo subtiel als een baksteen. Let dus zeker op met kids die deze game willen spelen.
Gevechtssyteem, Techs, Ex Gem/Skill en Titels
Het gevechtssysteem is zo opgezet dat het een beetje een mix is tussen real time en turn-based. Jouw team en vijanden staan in een rij opgesteld. In die ruimte selecteer jij je vijand die je aanvalt en waar jouw team de focus op legt. Dit laatste moet je doen in het menu, dus verwacht geen echt turn-based menuutje tijdens een gevecht. Echter door de beperkte speelruimte (een vaste lijn) kun je ook niet echt spreken van real time en compleet de vrije hand hebben (ik kon bijvoorbeeld geeneens naast of achter mijn vijand lopen, ik moest recht voor zijn neus blijven staan). Je kunt natuurlijk gewone aanvallen gebruiken tijdens het gevecht, maar ook speciale aanvallen. De zogenaamde Tech-aanvallen. Deze unlock je door de game te spelen en de characters sterker te laten worden. Hoe sterker jouw Techaanval, hoe meer TP je zult verbruiken.
Om de Tech-aanvallen te kunnen gebruiken heeft een character een viertal slots waar een EX-gem in kan. Afhankelijk van welke gem je gebruikt, krijg je abilities. Wil je een andere gem/ability, maar zitten je slots vol? Dan zul je een gem moeten vernietigen. Tegelijk verlies je daarmee alle abilities die gekoppeld waren aan die gem. Je moet dus goed nadenken en plannen hoe de characters wilt laten ontwikkelen. Fijne tactische toevoeging die de game beter maakt.
Door de game heen krijg je op gezette momenten Titels. Deze Titels kun je in het inventory-menu activeren en dan zie je meteen resultaat in je stats. Deze veranderen namelijk mee. Een geinige manier om een extra laag in de game aan te brengen. Geen hersenloze RPG, maar ook even moeten nadenken over hoe je een gevecht in gaat.
Remastered?
Ok, jammer genoeg moet ik dit deel van mijn review een beetje een klaaghoekje maken. Deze game wordt in de markt gezet als Remastered, maar wat mij betreft mag deze titel deze beschrijving niet dragen. Er zijn namelijk issues met deze game. Sommige waar je makkelijk overheen kunt stappen, maar ook essentiële problemen die zwaar impact hebben op hoe je het spel ervaart en kunt spelen.
Allereerst de graphics. Natuurlijk is dit een oude game, maar bij een game die is remastered verwacht ik dat de graphics tenminste een beetje zijn opgeleukt. Wat scherpere kleuren, daar waar mogelijk wat bijwerken van de oorspronkelijke graphics, etc. En als er zaken worden veranderd qua graphics ten opzichte van het origineel, dat deze veranderingen dan ook positief zijn. Bij deze game gebeurt bijna niets van dat alles. De kleuren zijn regelmatig flets en in de cutscenes zijn de graphics zwaar gedateerd en bijna blokkerig te noemen. Geen groot struikelblok, maar vooral een gemiste kans.
De ontwikkelaar heeft op het grafische gebied wel iets gewijzigd op zowel positief als negatief vlak. Eerst maar snel het positieve. In de gevecht scènes zijn de graphics opgepoetst. De vijanden hebben een nieuw likje verf gekregen ten opzichte van het origineel. Dus dat is een meevaller. Helaas ook een negatieve aanpassing door Bandai. Wat hebben ze gedaan? In de wereldkaart lopen vijanden die als zwarte vormen over de wereldmap lopen. In het origineel kon je deze goed zien en hadden deze allemaal de zelfde vorm. Nu is er wat afwisseling in hoe de zwarte vijanden eruit zien.. Wat is dan negatief? Wat loop je te zeiken? Nou, door deze aanpassing heb je te maken met krankzinnig veel pop-in en pop-out op het scherm. Je hebt dus werkelijk geen idee waar jouw vijanden zijn. Hierdoor worden de gevechten dan ook gewoon random encounters. Zwaar irritant wanneer je al niet zo lekker in je health zit.
Nog een heel rare beslissing van de ontwikkelaars is om deze game op 30 fps te laten draaien. Het origineel op de Gamecube draaide destijds al op 60 fps en dat ging goed. Dus waarom deze downgrade is uitgevoerd is mij een raadsel. Dit gevoel wordt ook gedeeld door vele spelers van deze game en is Bandai op social media al op het nodige commentaar komen te staan.
Helaas is niet alleen het grafische deel wat teleurstellend. Ook qua gameplay ontkomt deze Remastered niet aan de malaise. De gevechtsinstellingen die je aan het begin van de game kunt kiezen (volledig automatisch, zelfstandig met ondersteuning, volledig zelfstandig) veranderen vanuit het niets zonder dat jij dat hebt gedaan. Dus denk je zelf even lekker een vijand een ram te geven, blijkt dat je geen controle meer hebt en doet jouw character ineens iets heel anders. Sterker nog, wanneer de setting naar volledig automatisch springt, kun je helaas niks meer doen tijdens het gevecht. Je kunt de setting wel weer terug zetten, maar het gaat je meerdere keren tijdens de game overkomen.
Als laatste ergernis: de game crasht regelmatig. Ben je net ff lekker bezig, knal je zomaar naar het Xbox homescreen. Da’s zwaar ruk. Ook hierbij zijn er geen redenen aan te wijzen waarom de game dit doet.
Lengte
Dit is een echte RPG. Wanneer je geen van bovengenoemde issues zou krijgen, ben je een goede 40 uur onderweg. Kortom, een nette speelduur. Met bovengenoemde fouten verwacht ik niet dat veel gamers dit spel zullen uitspelen. Hopelijk trekken de ontwikkelaars alle kritiek die op ze geuit wordt op hun fatsoen en patchen ze de game ASAP.
Achievements
Tales of Symphonia heeft 40 achievements. Zoals te verwachten valt, is het voornamelijk een grindy lijst. Je moet met elk character alle titels behalen, je moet de game op de verschillende moeilijkheidsgraden uitspelen, en uiteraard krijg je ook wat achievements door progress te maken. Er is één specifieke achievement die in de achievement-wereld bekend staat als potentieel kansloos: behaal alle andere achievements. Zou Bandai een van de weinige devs zijn die dit goed heeft geprogrammeerd? Misschien een poll aan wijden :-). Tot nu toe is er wereldwijd in ieder geval nog niemand die hem heeft behaald.
Conclusie
Ik was op een prettige manier gespannen toen ik Tales of Symphonia mocht reviewen. Yes, een nieuwe Tales-game en op Xbox nog wel! Helaas is de game voor mij vooral teleurstellend. Een luie, ongeïnspireerde port met de nodige technische issues van wat vroeger een top game was. Zo ontzettend jammer!
