Review: Strange Brigade

Vorig jaar op de Gamescom mocht ik Strange Brigade al spelen en ik vond hem toen al erg tof. Nu, ruim een jaar later mocht ik eindelijk met het eindproduct aan de slag. Mummies, maak kennis met mijn machinegeweer!

Een dikke vierhonderd jaar geleden werd Afrika overheerst door een wrede en barbaarse koningin, Seteki. Het volk werd haar zat, schopte haar van de troon en sloot haar op in een tombe zonder naam. Vele jaren later, in 1930, wordt haar tombe ontdekt door de archeoloog Edgar Harbin die per ongeluk haar geest bevrijdt. Serieus, kunnen die gasten nooit eens iets met rust laten? Hoe dan ook, Seteki is op z’n zachtst gezegd nogal ontstemd en is op wraak uit. Tijd voor The Strange Brigade om in actie te komen.

De jaren ’30 zijn erg grappig

De game speelt zich af in Egypte in de jaren ’30 en dat zie je ook terug in het stijltje van de game. Je ziet het terug in de wapens en in de kleding van de leden van The Strange Brigade, maar vooral ook in de presentatie van de game. Elke missie begint met een filmpje in zwart-wit waarin wordt uitgelegd wat de situatie momenteel is en wat de volgende opdracht voor het team is. Deze filmpjes zijn echt supergrappig, want de Brigade is echt een heerlijk stel ongeregeld. Daarbovenop komt nog de ouderwetse muziek die er perfect bij past, maar een ontzettend grote rol is ook weggelegd voor de verteller. Het ene moment vertelt hij waar The Strange Brigade is en wat ze aan het doen zijn en het volgende moment reageert hij weer op iets wat er tijdens het filmpje door de leden wordt gezegd. Dit alles doet hij met een erg Brits accent en een geweldig gevoel voor timing. Regelmatig lag ik weer in een deuk van het lachen. Zeer geslaagd. Behalve in de filmpjes heeft hij ook gewoon tijdens de gameplay een behoorlijke prominente rol, en nee, dat gaat niet vervelen.

Mummies! Overal mummies

Strange Brigade is een third person shooter die je in je eentje, maar ook met nog drie anderen samen kunt spelen. Je kiest één van de vier leden van The Strange Brigade, de soldaat Frank Fairburne, de engineer Gracie Braithwaite, de wayfinder Nalangu Rushida, of de professor Archimedes de Quincey. Ieder personage begint met zijn eigen wapens, maar je zit hier niet aan vast. Gracie begint bijvoorbeeld met een shotgun, maar je kunt deze ook omruilen voor een rifle of machinegeweer. Ook qua vaardigheden zit er onderling vrijwel geen verschil in de diverse personages. Dit maakt dat je gewoon je favoriete personage uit kunt kiezen en naar je hand kunt zetten.

Zodra iedereen tevreden is met de keuze voor zijn of haar personage kun je los en word je in Egypte gedropt. De bedoeling is om van de ene kant van het level naar de andere kant te rennen. Dit valt echter niet mee, want onderweg wordt je door veel, heel veel vijanden belaagd. Denk dan aan mummies, skeletten, veel te grote schorpioenen en wat ander Egyptisch gespuis. Gelukkig zijn de levels bezaaid met valstrikken die je kunt activeren. Overal en nergens vind je namelijk grote, gloeiende bollen. Schiet er op en je activeert een val. Dit kunnen ronddraaiende messen zijn, maar ook speren die uit de grond schieten, pijlen die uit de muren geschoten worden, vlammenwerpers en meer. Het is echt geweldig om groepen ondoden te verzamelen, een val te activeren en te kijken hoe ze voor de tweede maal sterven. Daarnaast heb je die vallen ook echt nodig, want sommige gevechten zijn echt gigantisch. Dan komt er zo verschrikkelijk veel tegelijk op je af. Rennen, schieten en vallen activeren is dan het devies. Heel erg hectisch, maar ook ontzettend leuk. Af en toe raak je echter omsingeld. Je krijgt wel een waarschuwing van de game van welke kant je vijanden komen, maar dit is vrij subtiel en als je in een situatie zit waarin je met grote groepen vijanden in de weer bent en heel veel explosies in beeld hebt, dan zijn deze aanwijzingen vrij makkelijk te missen.

De vijanden zijn behoorlijk divers. Tuurlijk, het zijn allemaal verschillende vormen van mummies en skeletten, maar telkens wordt er weer een iets sterkere vijand met nieuwe vaardigheden geïntroduceerd. Hierdoor worden de gevechten niet snel saai. Ook de eindbazen zijn tof om te doen. Allemaal hebben ze hun eigen vaardigheden en zwakheden en het is aan jou om ze te vinden. Helaas komt vooral hierbij de onnauwkeurigheid van het schieten aan het licht. Wanneer je op een horde monsters in aan het schieten bent raak je eigenlijk altijd wel iets, maar zodra je met wat meer precisie moet schieten merk je dat best lastig kan zijn. Niet iets waardoor de game een onvoldoende gaat scoren, maar best vervelend af en toe.

Tombes plunderen

Hoewel de game voor 90% draait om schieten en overleven is er ook tijd voor wat ouderwets puzzelwerk. Sommige deuren zijn afgesloten en aan jou als speler de taak om uit te vissen hoe ze open moeten. Het is nooit echt heel ingewikkeld. Vaak zijn het simpele codes die je in moet drukken en niet al te ver van de deur te vinden zijn. Eenmaal open vind je je beloning in de vorm van goud, artefacten en upgrades voor je wapens. Dat goud heb je nodig om betere wapens te kopen, maar het klinkt ook gewoon heerlijk als je al die muntjes weer je broekzak in hoort vliegen.

Kijk ook uit naar blauwe kattenbeeldjes. In elk level zitten er zes verstopt. Schiet ze allemaal kapot en je zult beloond worden met heel veel goud en een gouden kattenbeeldje. Oh, en de verteller heeft een bloedhekel aan katten en zal je dan ook elke keer dat je zo’n beeldje kapot schiet vertellen hoe geweldig hij je vindt. Dit is op zichzelf al een beloning.

Samen is het nog leuker

Ik heb de game grotendeels in mijn eentje gespeeld en dat was bijzonder leuk. Toen ik de game echter samen met Rob ging spelen kwam de boel pas echt tot leven. Met ons beiden werden we namelijk door nog veel meer vijanden belaagd. Wanneer iemand van de Brigade sterft is ook hilarisch. Die persoon wordt namelijk wakker in een sarcofaag ergens anders in het level, schreeuwend voor zijn leven en hopend dat jij hem weer bevrijdt.

Verder worden ook de puzzels aangepast aan de hoeveelheid spelers. Zo is er een puzzel waarbij je in een bepaald patroon over de vloer moet lopen. In je uppie is dit niet zo moeilijk, maar als je met twee of meer spelers bent zul je om en om een tegel moeten indrukken. Nog steeds niet heel moeilijk, maar toch op z’n minst iets ingewikkelder en vooral ook veel leuker. Schatkisten openen wordt ook een strijd, want loot wordt niet gedeeld. Of je maakt dus afspraken om de boel zo gelijk mogelijk te verdelen, of je rent als een malle door de levels om maar als eerste bij die kistjes te zijn.

Rennen, schieten, plunderen en herhalen

Eigenlijk zit er best weinig variatie in de game. Het is rennen, schieten, plunderen en herhalen. Er zijn negen verschillende levels, maar een aantal daarvan lijken best op elkaar. Zelfs de objectives die je moet doen zijn vaak hetzelfde. Desondanks wilde ik wel telkens weer terugkeren naar Strange Brigade. De verschillende vijanden, de gortdroge Britse humor bij de verteller en de one-liners van de personages en de pure fun van het afschieten van ondoden werkt gewoon erg aanstekelijk. Ben je trouwens klaar met de campaign, dan kun je nog aan de slag met de horde mode en de score attack.

Conclusie

Strange Brigade is een ontzettend vermakelijke game. Het jaren ’30 stijltje, de droge humor en de hectische gevechten, alles werkt gewoon prima en maakt de game best verslavend. Trommel echter een paar vrienden op en ik kan je garanderen dat je voorlopig een game hebt waar je veel plezier aan gaat beleven. Laten we hopen dat dit niet het laatste is dat we van de Strange Brigade horen.