Afgelopen week mocht ik aan de slag met Stela, een 2D side-scrolling platformer die ontwikkeld is door SkyBox Labs. In deze review laat ik mijn licht eens schijnen op deze donkere en duistere puzzelgame. Benieuwd?
Een puzzelgame tussendoor vind ik altijd wel even fijn. Zeker in een periode waarin grote games als Gears 5, Borderlands 3 en Ghost Recon Breakpoint al mijn uren opslurpen kan ik die afwisseling wel waarderen. Even een uurtje genieten van een ‘kunstwerk’ als het ware, om vervolgens de game weer een paar dagen weg te leggen. Wat dat betreft zat ik dus afgelopen weken wel goed met uitdagende en op sommige vlakken innovatieve platformers als Yooka-Laylee and the Impossible Lair en The Sojourn.
Ontwikkelaar SkyBox Labs
Eerst maar eens even iets over de studio achter Stela, voordat ik je mee neem in het verhaal en de gameplay. Misschien komt de naam je wel bekend voor. SkyBox Labs, opgericht in 2011, heeft namelijk aan meerdere grote games een substantiële bijdrage geleverd. Zo stonden zij mede aan de wieg van de latere Halo games, hebben zij een bijdrage geleverd aan Age of Empires en het uiterst succesvolle Minecraft. In samenwerking met 343 Industries werken zij momenteel aan Halo Infinite. De studio werkt onafhankelijk en is in London gevestigd.
De game Stela hebben zij wel volledig zelf ontwikkeld en is onderdeel van het ID@Xbox portfolio. Hoewel het officieel een Indie is heeft Skybox meer dan 150 mensen in dienst. Engineers, artists, designers, producers en nog veel meer. Geen kleine Indie dus en ik was dan ook erg benieuwd wat voor draai de ervaren studio aan het puzzelplatformgenre zou geven.
De verhaalvertelling in Stella
In Stela kom je nul dialogen tegen. De verhaalvertelling vindt dus volledig via symboliek plaats. Muziek, kleur, tempo van de game, type puzzels die opgelost moeten worden en omgevingscues. In eerdere reviews heb ik wel eens aangegeven dat dit een manier van verhaalvertelling is waarvoor je open moet kunnen en willen staan. Zelf ben ik daar altijd wel voor in, maar in Stela was de context en het verhaal van de game onnavolgbaar.
De omschrijving die de ontwikkelaars geven is dat Stela gaat over een jonge vrouw (het hoofdpersonage) die getuige is van de laatste paar dagen van de oude wereld. Het lijkt er in het spel op dat je probeert te ontsnappen aan het einde der dagen. Die urgentie voel ik wel tijdens het spelen. Je wordt namelijk voortdurend op de hielen gezeten door verschillende vijandige wezens en komt door gebieden die in vuur en vlam staan. De wereld stort voor en achter je voeten in elkaar, lijkt het. Timing en tempo zijn essentieel. Het blijft echter onduidelijk wie het hoofdpersonage is, wat haar relatie tot de verschillende omgevingen is waar je puzzels aan het oplossen bent en wie de ‘vijanden’ precies zijn.
Gameplay
Hoewel ik een 2D puzzel platformer natuurlijk vooral speel voor de platformelementen, maakt de combinatie met de verhaalvertelling en algehele sfeer voor mij wel uit. Met een onbegrijpelijk verhaal leunt Stela dus vooral op de gameplay en om maar direct met de conclusie te komen: de gameplay is te eenvoudig en weinig uitdagend.
Het doel is simpel: ga van links naar rechts en doorloop de levels. Dat hoeft natuurlijk niet eenvoudig te zijn, kan iedereen beamen die bijvoorbeeld Little Nightmares, Unravel 2 of Inside/Limbo heeft gespeeld.
In Stela zijn er af en toe obstakels en vijanden die de weg versperren of anderszins voor gevaar zorgen. Je kunt dan in Stela gebruik maken van drie gameplay-elementen: stealth, springen en interactie met een object. Dat repertoire breidt zich niet uit en zul je het dus mee moeten doen. Door deze beperkte mogelijkheden zijn de puzzels (voorbij de vijand komen of de beperking die in de fysieke omgeving opgelegd wordt) vaak (te) eenvoudig. Regelmatig zijn er namelijk maar 1 of 2 objecten waar je in het level interactie mee kunt hebben en na een korte trail-and-error is de oplossing dan ook snel gevonden.
De oplossing leunt daarbij dus niet op ingewikkelde planning en denkwerk, maar vooral kijken wat er los en vast zit in het betreffende level. Gedurende het spelen heb ik ook niet de indruk gehad dat de levels moeilijker werden.
Stela biedt sfeervolle levels
Het verhaal en de gameplay zijn dus wat mij betreft aan de magere kant. In Stela kun je echter wel rekenen op prachtig vormgegeven levels.
Prachtige desolate bosgebieden of indrukwekkende dorpen die in ijs bedekt zijn. De art-direction is absoluut de sterke kant in deze platformer. Daarbij heeft de game een lekker tempo, goed gekozen en sfeerversterkende muziek en een goed afgestemd kleurenpalet. Met de sfeer in de game zit het dus wel goed. Technisch steekt de game ook goed in elkaar. De game is enhanced voor de Xbox One X. Bugs of glitches ben ik niet tegengekomen en de game laat zich over de gehele linie soepel besturen. Het is dus met name op deze punten waar de game compenseert voor de tekortkomingen.
Conclusie
Hoewel Stela een prachtige, sfeervolle en vermakelijke puzzel-platform-ervaring biedt, is de gameplay bij vlagen te simpel, de puzzels te lineair en de symboliek van het verhaal onnavolgbaar. In mijn beoordeling weegt daarbij ook mee dat Stela momenteel €19,99 kost, in amper 120 minuten uitgespeeld is en weinig replay-value heeft. De matige beoordeling betekent niet dat de game slecht is, maar wel te weinig uitdagend en te weinig vernieuwend. Dit in combinatie met de hoge prijs in relatie tot het zeer beperkte aantal uren speelplezier. Toch, houd je van 2D puzzel platformers dan zou ik deze zeker in een aanbieding aanschaffen, want je zult er een prima avondje mee hebben. Helaas zal het daar dan waarschijnlijk ook bij blijven.
