Eén van de laatste grote games van dit jaar is Steep. Ik mocht de game reviewen en had er best wat moeite mee om tot een oordeel te komen. Laat ik maar beginnen met uitleggen waarom.
Steep is een game die je in de categorie ‘sport’ in kan delen. Wintersport om precies te zijn en ik ben niet echt een groot liefhebber van sportgames. Dus stond Steep eigenlijk al 1-0 achter (pun intended) toen ik aan de game begon.
Het doel in Steep is om de beste extreme wintersporter te worden. Dit doel bereik je door mee te doen aan verschillende events en je reputatie op te bouwen door diezelfde events te voltooien. Hoe beter je dit doet, hoe mooier de kleur van de medailles die je verzamelt en hoe hoger het aantal punten dat je verdient. Heb je genoeg punten, dan stijg je in rang. Simpel genoeg.
Je kunt jezelf op 4 verschillende manieren van de bergen af storten, namelijk: met een snowboard, op ski’s, met een wingsuit of al paraglidend met je parachute. Nu hoor ik jullie denken, “maar Renco, dit klinkt toch best gaaf? Waarom is die game dan zo moeilijk te beoordelen voor je?” Nou, het spel doet namelijk best wat dingen goed, maar doet ook behoorlijk wat dingen waar ik me aan ergerde.
Wat een klotespel
Aan het begin van het spel zie je een mannetje de berg op klimmen met een snowboard op zijn rug. Er wordt je verteld dat je de beste in extreme sports moet worden en hoe je dat moet doen. Vervolgens wordt je doorverwezen naar een route die je moet snowboarden en vanaf dat punt mag je het uitzoeken.
Ik hou van games waar ik met filmpjes en een verhaal een doel krijg. Wie is mijn character? Waarom wil ik de beste sporter worden? Steep biedt dit niet. De game laat je vrij in de grote open wereld en je gaat je gang maar. Jammer. Ook vind ik het gebrek aan luidruchtige muziek jammer. Extreme sports, daar hoort gewoon een hardrock soundtrack bij man!
Verder zijn een aantal challenges bizar moeilijk, erger ik me dood aan willekeurig geplaatste bomen waar ik steevast bovenop duik, pauze betekent een reset van je challenge, de G-kracht meter die je op je muil laat gaan zodra hij vol zit en zo zijn er wel meer punten van ergernis. Ik heb meerdere keren de gedachte “wat een klotespel” door mijn hoofd zien spoken.
Wacht even, eigenlijk is dit toch wel tof
Ik ben bezig met de wingsuit challenge genaamd Vliegende Eekhoorn. De omschrijving geeft Moeilijk aan. En moeilijk is hij. Wanneer je de challenge goed uitvoert ben je in ongeveer 27 seconden klaar. Na een uur heb ik de challenge nog altijd niet gehaald en heb ik vrijwel alle bomen die je tegenkomt wel van dichtbij gezien. Het frustratieniveau stijgt boven de 9000 uit.
Pissig druk ik de Xbox uit. Een kwartier later ben ik gekalmeerd, heb ik op YouTube bekeken of de challenge wel te halen is en begin ik opnieuw. En langzaam maar zeker merk ik dat het beter gaat. Steeds kom ik verder en frustratie verandert in concentratie.
Op dit moment begin ik ook te merken dat Steep er eigenlijk prachtig uitziet. De besneeuwde berg, waarop je tegen de zonsondergang in naar beneden raast, ziet er zo mooi uit. En na uiteindelijk 2,5 uur bezig te zijn geweest, heb ik de Vliegende Eekhoorn challenge in the pocket. Met gouden medaille en al. Yes, dit is eigenlijk toch ook best wel tof.
Wintersport
Hoe langer je bezig bent in Steep, hoe beter de game wordt. Het ziet er echt prachtig uit en warempel, bij de extreme challenges zit een hardrock soundtrack. Je merkt ook dat je steeds beter wordt in de game. Steep is geen SSX en het is moeilijker maar daardoor voelt het ook heerlijk als een challenge je dan eindelijk lukt.
Verder kent de game vrijwel geen laadtijden waardoor je lekker in de flow blijft. Mislukt een challenge je, dan is het een kwestie van de Y-knop ingedrukt houden en je staat weer aan het begin. Hierdoor restart heel makkelijk een challenge.
Waar ik in mijn preview al aangaf dat de game me af en toe een winstersportgevoel geeft, is dat in de volledige game niet minder geworden. De Solomon challenges, waarbij je ruim 5 minuten naar beneden suist op weg naar de finish, zijn daar het ultieme voorbeeld van. Je bent vrij om je eigen weg te vinden, tricks te doen (of juist niet) en je wordt nergens dwars gezeten door andere snowboarders of skiërs.
Multiplayer
Die andere snowboarders, of skiërs, paragliders en wingsuit dragende figuren zijn andere spelers die ook op de berg zijn losgelaten. Met één druk op de knop kun je ze uitnodigen om samen een route te boarden of een challenge te doen. Daar kun je dan elkaars puntentotaal proberen te verbreken. Je zit elkaar nooit in de weg en als je geen zin hebt om sociaal te doen, dan reageer je gewoon niet en gaat ieder zijn eigen weg.
Het is lekker dat dit zo makkelijk werkt want dit maakt dat je vaker tegen andere spelers wil racen. Elkaars highscore verbreken werkt namelijk erg verslavend en is sowieso bevredigender dan alleen maar tegen AI ghosts te spelen.
Conclusie
Steep is de meest schizofrene spelervaring die ik dit jaar heb gehad. Ik heb de game op bepaalde momenten zo gehaat dat ik de disc het liefst naar buiten had gelazerd en nooit weer naar omgekeken had. Maar ik heb me ook uitstekend vermaakt met de game.
Steep ziet er prachtig uit en als je niet vies bent van een beetje uitdaging, zeker de moeite waard! Heb je niks met wintersport of games die je flink uitdagen af en toe, laat hem dan links liggen.
