Met Shattered Space lanceerde Bethesda op 30 september de DLC van Starfield. Een game die een moeizame start kende met terechte en, in mijn ogen, onterechte kritiek. Wordt deze DLC de redding van Starfield, zoals Phantom Liberty het was voor Cyberpunk 2077? Brengt het ons terug naar de hoogtijdagen van Morrowind en Skyrim? Of is de DLC een gruizelement van een grote space opera? Je leest het in deze review.
Ter voorbereiding op de DLC heb ik me na ruim 10 maanden weer ondergedompeld in Starfield. Dit was het moment waarop ik had gewacht om een aantal factions nog te spelen en zoveel mogelijk open eindjes weer op te pakken.
Ik was redelijk positief verrast met een aantal Quality-of-Life verbeteringen. Spelers hebben met de komst van de update de beschikking over een buggy waarmee zij zichzelf makkelijker kunnen verplaatsen. Ook zijn er stadskaarten toegevoegd waarmee spelers een veel duidelijker beeld krijgen waar zij heen moeten. Maar anderzijds zijn er ook nog de mindere punten, zoals de laadtijden, de enorme leegtes en de generatieve omgevingen.
Take-off
Om Shattered Space te starten, moet je de eerste missie van de main quest hebben gehad en naar een systeem springen waar je geen actieve quest of activiteit hebt. Hier kom je een nieuw, verlaten, spacestation tegen. Zorg ervoor dat je een behoorlijk level bent, Bethesda adviseert level 35 en dat heb je zeker nodig om de DLC door te spelen. Zelfs als Starborn met level 42 had ik op het einde van de DLC nog redelijk moeite om er doorheen te komen, dus hoewel je er toegang toe hebt vanaf het moment dat je de openingsquest hebt voltooid, word je op je donder gegeven als je een te laag level bent.
Bij de eerste missie in het ruimtestation kwam ik weer helemaal in Starfield. Dit type missie is waar ik Bethesda van ken en waarom ik van dit soort RPG’s houd. Een goed begin van het verhaal, een stukje puzzelen en ook nog zero-gravity gevechten.
Va’ruun’kai
Na de openingsmissie kom je op de planeet Va’ruun’kai, dit is het beste deel van Shattered Space. Het is een prachtige kleurenpallet van een paarse orchidee, lavendel of een heideveld en het diepblauw van een korenbloem en een lupine, echt een lust voor het oog. Het deed me een groot plezier om met de nieuwe buggy een ritje te maken en deze planeet echt te ontdekken. En daarmee wordt het direct duidelijk dat deze planeet niet generatief is opgebouwd, maar er veel liefde in is gestoken, zoals een schilder zijn canvas samenstelt.
De stad Dazra is op het eerste oog klein te noemen, maar als je goed kijkt zie je een enorme krater en een tempel waar een kolossale catastrofe is geweest. Dit was voor mij direct de trigger om meer te willen weten van de Va’ruun en wat er in hemelsnaam mis is gegaan in deze stad. Ik had Andreja meegenomen als metgezel. Het ontzagwekkende gevoel in haar stem toen ze haar verscheurde thuis zag, iets wat ze nooit voor mogelijk had gehouden, gaf me een bijzonder gevoel. De stemacteurs zijn over het algemeen solide, met slechts een paar van de bijpersonages en een hoofdpersoon die een overdreven sentimenteel tot misschien wel melodramatisch overkomen.
All Must Serve
Dit alles brengt je in een verhaal dat ongeveer 10 uur duurt, waarbij je de verschillende geslachten van de Va’ruun bij elkaar brengt en de wereld red van een nog grotere catastrofe. Met Va’ruun’kai als hoofdrolspeler en de Va’ruun in een prachtige religieuze bijrol; ‘All must serve the great serpent’.
Door het verhaal heen kom je een aantal variaties tegen op typische Bethesda missies die we kennen uit Elder Scrolls en Fallout. Van een gijzeling tot het rondbrengen van pakketjes, het terugbrengen van een verloren zoon tot het verkennen van grotten. Met de side quests en activiteiten erbij levert de DLC je zo’n 15 uur aan spelplezier op.
En daar houd het ook op. Je wordt totaal niet uitgenodigd om terug te gaan naar andere planeten. De DLC speelt zich alleen af op deze planeet. De enige reden die ik had om ergens anders heen te gaan was om wapens te verkopen en munitie en dergelijke te halen. Wat dat betreft staat de DLC compleet los van de rest van het universum.
Houston we have a problem
Nu komen we aan op een heel vervelend deel van Starfield. Ik ben er niet zeker van of alles te maken heeft met de laatste update en/of de DLC zelf, maar ik liep nog steeds tegen vervelende bugs aan.
Bij het starten van de DLC liep ik al tegen het eerste dingetje aan, nadat ik mijn laatste savegame had gestart en de eerste sprong had gewaagd kreeg ik de melding dat ik voor het starten van de DLC terug moest naar het startscherm van Starfield. Daarna deed hij het nog steeds niet en moest ik de game herstarten voordat ik een ruimtestation kreeg. Geen grote onvolkomenheid, maar wel vervelend.
De game is op 2 zeer willekeurige momenten volledig gecrasht, haperde op cruciale momenten en vertoonde vreemde glitches. Pas nadat ik de instellingen terug had geschroefd naar 30 FPS en performance, kwam ik de meeste problemen niet meer tegen. Dat Starfield na een jaar hier nog steeds last van heeft, vind ik niet kunnen. Cyberpunk 2077 was de meeste problemen na een jaar wel te boven. Maar Starfield is meer als een Boeing Starliner; je komt ermee in de ruimte, maar moet maar hopen dat alles blijft werken
Conclusie
Ik heb me zeker vermaakt met de Shattered Space DLC. Los gezien van Starfield zelf is deze uitbreiding op zichzelf een prima stuk content met afwisselende missies en een prachtige planeet. Dit is zoals ik al die andere ‘hoofd’ planeten ook wil zien, met content genoeg om om 10-15 uur per planeet te vermaken en me te blijven boeien.
Helaas geeft Shattered Space niet de voldoening die ik had bij Cyberpunk: Phanton Liberty. De totale speeltijd is te kort en nodigt me niet uit om weer een New Game+ te starten om het universum overnieuw te ontdekken. Het voegt niet toe aan het al bekende universum op wat nieuwe wapens en andere spulletjes na.
Kom op Bethesda geef me een nieuwe Morrowind of Skyrim, stop evenveel liefde in het oppoetsen van Starfield als in de DLC zit. Ik wil geen Boeing Starliner, ik wil die Falcon raket van SpaceX.
