Elke titel waar Star Wars in voorkomt trekt automatisch mijn aandacht. En wie wil er nu niet vliegen in een TIE of een X-wing?
Het ontstaan van Star Wars: Squadron is een verhaal op zich. Een aantal Star Wars fans bij ontwikkelaar Motive wisselden herinneringen uit aan de eerste Star Wars flight games uit de jaren 90. Vanuit dat gesprek ontstond het idee om daar iets mee te gaan doen en Star Wars Squadrons was geboren.
Star Wars Squadrons is een pure flight combat simulator waarin je op verschillende battlegrounds tegen AI tegenstanders of in de multiplayer met andere teams het gevecht aangaat. Eigenlijk is dit al de hele beschrijving dus verwacht daar ook niet meer van dan dat. Er zit een singleplayer campaign in die overduidelijk bedoeld is om je met de reeks aan ruimtevaartuigen bekend te maken. Men heeft geprobeerd om je een volledige vliegervaring in de meest voorkomende starfighters te laten krijgen. Fighters, bombers, interceptors en support zijn de vier classes waarin je kan rondvliegen.
Het verhaal
De meest logische plek om de game te beginnen is de story in de game welke zich afspeelt na Return of the Jedi. In 14 missies wissel je in het verhaal van Rebel naar Imperial kant en weer terug om je op deze manier met alle fighters te laten kennismaken. Het verhaal is onderhoudend en draait om een deserterende Imperial piloot en de jacht om hem te pakken en het herrijzen van de New Republic. Je speel dus afwisselend als Rebel piloot bij het Vanguard Squadron en als Imperial piloot bij het Titan Squadron. Ook in het verhaal draait het vooral om het vliegen, logisch.
De tussenscenes zijn informatief maar soms ook wat langdradig. Zeker als je met alle personen die in je beeld staan een gesprek aangaat. Tenminste, je krijgt een monoloog te horen die je iets meer kennis geeft over alle achtergronden maar soms ook erg overbodig lijkt te zijn. Alles is nogal statisch dus je loopt niet rond maar staat, kijkt rond en klikt om een gesprek of briefing te starten. Wat direct opvalt is dat het camerastandpunt zo is gemaakt dat het constant lijkt alsof je maar 1.20 meter groot bent. Het is nooit op ooghoogte en dat is een wat vreemde keuze.
Is iedereen nou twee koppen groter dan ik? 
Begin jij ook al?
Maar grafisch gezien is het best een feestje. Alle omgevingen, de characters en vooral de starfighters zijn prachtig weergegeven. Je kan de laatste van alle kanten bekijken en bestuderen.
Bij het vliegen zie je volledig gedetailleerde cockpits waarin de verschillen per fighter heel duidelijk zijn. Daarnaast zit er veel detail in alles wat je ziet. Het met je fighter dicht langs een groot schip vliegen is geweldig. Maar ook ruimteobjecten zoals nevels zien er gewoon goed uit. Een hoogtepuntje is als je vlak voor je een schip uit elkaar ziet knallen. De brokstukken en het vuur maken dat je echt even dat YES-gevoel krijgt.
Groep tegen groep
Uiteindelijk draait de hele game om de multiplayer mode. In groepen van vijf tegen elkaar strijden tussen kapotgeschoten battleships in dogfights of een rijtje aan objectives uitvoeren in de Fleet Battles. Er zijn dus twee modes in de multiplayer te vinden, Dogfights en Fleet Battles.
In Dogfights ga je gewoon 5v5 elkaar de ruimte in schieten. Het is een simpele mode. Je start met vier collega’s en probeert zoveel mogelijk kills te halen. Knal je eruit, dan komt er een korte afkoel en start je opnieuw totdat het gewenste aantal punten is behaald en jouw ploeg de winnaar is. Het speelt snel en soepel en ik heb tot nu toe tijdens de battles geen echte hickups gezien. Die framedrops zijn wel tijdens tussenscenes aanwezig maar gelukkig, als het erop aankomt, merk ik er niets van.
Fleet Battles is een wat uitgebreidere mode die je ook tegen de AI kan spelen. Het bestaat uit drie onderdelen. Je start met een dogfight waarin je de vijandelijke starfighters neer moet halen. Na het winnen heb je genoeg moraal verdiend om de grotere schepen aan te vallen. Heb je dat gedaan, dan komt het Flagship in beeld. In verschillende fases waarbij je telkens de opdracht krijgt om bepaalde onderdelen uit te schakelen, probeer je dit grote schip van de tegenstander te vernietigen om zo de eindstrijd te winnen.
Men heeft het ook zo ingericht dat men hoopt dat je als squadron elkaar ondersteunt en helpt. Dat merk je ook aan de classes en aan de manier waarop men de communicatie met elkaar heeft ingericht. De game is trouwens cross-play dus je speelt met pc en PS gamers. Of dat communiceren daadwerkelijk lukt en of dat squadrons gevoel er ook echt is, dat hangt denk ik ontzettend af van met wie je gaat spelen. Het doet mij in dat opzicht een beetje aan Rainbow Six denken. Met randoms doe je je eigen ding terwijl ik mij kan voorstellen dat je met een vaste ploeg echt tactieken afspreekt en elkaar waarschuwt of om hulp vraagt mocht er iemand op je staart zitten.
Daarnaast zie je een aantal onderdelen die ook bij de online ervaring horen. We zien de Challenges, Operations en natuurlijk het level waarin je opklimt. In al deze onderdelen kan je met Glory worden beloond, de currency waarmee je upgrades koopt. Door challenges te voltooien, een systeem wat periodiek rouleert, verdien je het meeste van deze currencies. De Operations worden elke 8 weken vernieuwd en in deze mode krijg je cosmetische beloningen waarmee je jouw fighter en piloot uniek kan maken. Bereik je level 40 dan heb je alle aanpassingen op je schepen vrijgespeeld.
Het vliegen
Want daar draait het uiteindelijk toch allemaal om. Hoe vliegt deze game? Als je een flight sim gaat spelen en dat een beetje realistisch wil doen, dan is een Flight Stick wel de controller om het mee te doen. Helaas heb ik mijn HOTAS maar kort kunnen gebruiken. De game heeft namelijk op het moment van dit schrijven een nogal grote bug waardoor je verplicht bent om naast je HOTAS ook een gewone controller aan te hebben staan. Helaas stopt je gewone controller, als hij inactief is, na een bepaalde tijd met werken en dat betekent dat je game automatisch in pauze gaat. De HOTAS werkt op zich heel fijn. Mede door de veelheid aan knoppen op je stick die allemaal een functie hebben, werkt het snel en intuïtief. Helaas was ik dus aan een gewone controller gebonden. Niet dat dit slechter werkt want de controller doet ook wat je wil maar het is voor mij een wat mindere ervaring.
De controls zijn goed opgezet en bedacht. Je kan spelen met verschillende energy modi waarin je in flight kiest om meer energie naar je wapens, je motor of je schilden te gooien. Natuurlijk gaat dit altijd ten koste van het andere. Een snellere motor maakt je wapens en schilden zwakker en andersom. Elke cockpit is mooi gedetailleerd in beeld gebracht en je ziet de duidelijke verschillen tussen de verschillende fighters. Zeker de TIE laat nu duidelijk zien dat je eigenlijk maar in een metalen bol zit met bijna niets tussen jou en de oneindige ruimte.
De controls reageren snel en direct en geven je echt het gevoel een ruimteschip te besturen. Zeker als je rakelings langs grotere schepen schiet en alle details van dat schip van dichtbij kan zien. De verschillen tussen de types starfighters is ook duidelijk te merken. De wat loggere bombers die trager draaien tegenover de snel draaiende fighters. Ook qua loadout zijn er veel verschillen te zien. Loadouts die je trouwens langzaam bij elkaar verdiend in de multiplayer.
Zoals eerder gezegd kan je je loadout redelijk aanpassen. Kies je voor mijnen of ga je voor een disruptive raket die je tegenstander even uitschakelt waardoor hij een makkelijk doel wordt. Ga je voor betere schilden of kies je voor een andere vorm van shields. Elke keuze heeft zijn voordeel en nadeel en dat maakt dat je het helemaal naar eigen smaak kan inrichten. Ook de kleuren van je fighters kan je lekker aanpassen evenals het uiterlijk van je character. Dit alles met ingame credits want de game kent geen micro-transactions. Dat is ook wel een keer verfrissend.
De gevechten voelen in het begin best chaotisch aan omdat er zoveel tegelijk op je scherm gebeurt en er van alle kanten zaken op je af komen. Ook hier zal je de maps een beetje moeten leren kennen om de plekken te weten waar je de vijand kan opwachten of waar je kan wegduiken.
Conclusie
Het is echt een game voor Star Wars fans. Wil je echt een keer het gevoel hebben dat je in een starfighter tegen die verraderlijke keizerlijke piloten tekeer gaat of juist als bad-ass imperial die rebellen op hun donder geeft, dan is dit de game voor jou. Het weet dat gevoel goed te simuleren en je voelt je echt even een fighterpilot, zeker als je met een flightstick vliegt (als die hopelijk straks beter gaat werken). De controls zijn goed behapbaar en net niet te ingewikkeld om voor iedereen geschikt te zijn. De prijs van net geen 40 euro maakt ook dat de game een mooie prijs heeft. Verwacht er ook niet meer van dan dit. Het is vliegen, schieten, uit de lucht geknald worden en opnieuw beginnen.
De story is eenvoudig, onderhoudend en, zoals we dit kennen van Star Wars, voorspelbaar en dient vooral om je op een leuke manier kennis te laten maken de vloot aan starfighters. Het is typisch zo’n game waarvan je met een groepje een paar potjes gaat spelen tussen het spelen van andere games door. Lekker even vliegen en knallen.
