Review: Star Wars Jedi: Fallen Order – is the Force terug?

Het is een soort gameporn voor een fan zoals ik. Mijn favoriete filmreeks Star Wars in een Xbox game. Met een totaal nieuw verhaal. Maar vele pogingen om dit op een juiste manier te doen zijn voor het grootste deel in teleurstelling geëindigd. Gaat dit nu wel lukken?

Star Wars, het klassieke sprookje van het goede tegen het kwade in een totaal verzonnen universum. Dat scoort bij het grote publiek bijna altijd wel goed. De goede ridders, Jedi, tegen het kwade rijk van de boze keizer. Op het bioscoopscherm werkt deze formule geweldig. Je zou zeggen, klein kunstje om dat ook in een game te gieten. Nou, dat is dus een stuk lastiger. Vele pogingen zijn al gewaagd met verschillende uitkomsten. Ook EA heeft daarin pogingen gedaan. De laatste was Battlefront II waar best een aardig single-player verhaal in te vinden was. Maar de hoofdmoot was toch het multiplayer gedeelte. En nu is er Star Wars Jedi: Fallen Order. Een totaal nieuw verhaal gemaakt door de studio achter Titanfall, Respawn.

In een notendop

Laten we beginnen om iets van het verhaal te vertellen zonder dat we daarbij gigantische spoilers plaatsen. Star Wars Jedi: Fallen Order draait om de hoofdpersoon Cal Kestis, een jonge schroothandelaar die oude machines sloopt. Ooit was hij Padawan maar omdat er nu onder Order 66 op de Jedi gejaagd wordt, verbergt hij die talenten om niet ontdekt te worden. De Second Sister en haar inquisitie troepen jagen hen op en op de dag dat ze hem dreigen te ontdekken, gaat hij op de vlucht. Geholpen door Cere Junda, een oud Jedi Master, en Greez, de piloot van de Stinger Mantis, gaat hij zijn strijd tegen de Second Sister, de inquisitie en het keizerrijk beginnen.

In zijn strijd krijgt hij een trouwe bondgenoot, de droid BD-1, die hem helpt in zijn zoektocht over de vele planeten die hij in het verhaal bezoekt. Cal gaat op pad om eindelijk een Jedi Master te worden en, zoals altijd, de wereld te redden. Dat is kort geschreven waar het om draait.

Beetje van dit en een beetje van dat

Als we de game spelen, herken je een aantal andere games in de third-person gameplay terug. Een mix van Tomb Raider, Assassin’s Creed en The Witcher, zo kan ik het in mijn ogen het best omschrijven. Het zijn de puzzels van Tomb Raider, gemixt met de combat en de krachten van The Witcher. En die combinatie werkt als een malle. Het zwaartepunt ligt in mijn ogen bij het puzzelen. Het zoeken naar wegen om je doel te bereiken. De game werkt daarin parttime lineair. Dus het is geen totale open wereld maar evenmin een totaal geleide wereld. Geleid omdat je van punt A naar punt B moet zien te komen en je niet van een vastgelegd pad af kan wijken, maar open omdat er meerdere paden zijn om daar te komen. Zo vind je regelmatig geheime doorgangen of short-cuts die je sneller naar het punt van aankomst brengen. Maar je kan niet vrij in de wereld rondwandelen. Het blijven een soort sandbox-omgevingen.

De game levert je, door middel van BD-1, een prachtige holografische kaart waarop je de weg kan uitstippelen. Maar verwacht geen navigatiepunten op je scherm of indicatoren die de richting aangeven. Dat moet je echt zelf goed bekijken.

De puzzels zijn soms best pittig. Men heeft in de game gebruik gemaakt van best creatieve ‘oplossingen’. Denk hierbij aan windstromen die objecten moeten verplaatsen, triggerpunten die je moet raken met objecten om iets te veranderen, het hacken van deuren en combinaties van dit alles. En dat is bij tijd en wijle best complex. Ik heb er alvast mijn handen vol aan en het kost veel van mijn logisch denkvermogen om te doorzien wat men nu precies wil om net die deur of die doorgang te openen. Soms kom je op de kaart ondoordringbare plekken tegen. Ga dan niet onnodig zoeken om op dat punt toch verder te kunnen. Meestal heb je daar nog niet unlockte krachten voor nodig. Je kan altijd later terugkomen om net die ene kist achter die deur te openen.

Met de combat, die ook veelvuldig langskomt want je bent nu eenmaal een Jedi, heb ik een haat-liefde verhouding. De controls voelen voor mij niet altijd even logisch. Ik merk dat ik soms de neiging heb om iets anders te gebruiken dan de game wil. Dat geeft aan dat mijn logica na het spelen van veel van dit soort games, in SWJ niet opgaat. Voor mij is dat dan even werken want ik moet actief nadenken over welke knop of trigger ik voor een bepaalde actie nodig heb. Het kost dus even een tijdje spelen om je spiergeheugen wakker te maken.

Het vechten, zoals meestal in dit soort games, is veel timen. Maar ook daarin is het wennen en zoeken. Of dat nu aan mijn onkunde of de game ligt, daar ben ik nog niet uit. Het pareren of blocken van een aanval gaat bij best vaak net niet goed. Veel vijanden lijken mijn blokkeerpogingen ook gewoon te negeren. En dan resulteert het in mijn geval al vaak in het button bashen om een vijand uit te schakelen. Het is veel rollen, opzij springen en uit de buurt blijven. Ik was in een vlaag van overmoed op een wat hogere moeilijkheid begonnen. Maar al snel, na wat gevechten en 632 keer dood gaan, moest ik dat toch een standje lager zetten, soms zelfs twee standjes. De vijanden en wildlife zijn namelijk best pittig. Zeker omdat je pas je game savet als je ergens een meditatiepunt hebt gevonden.

Meestal komen die met enige regelmaat langs maar soms zijn ze ook net iets te ver weg waardoor je constant naar een eerder punt wordt teruggezet en dezelfde vijanden weer kan gaan verslaan. Daar zie ik dus weinig logica in. Soms zitten er twee van die punten dicht achter elkaar, soms moet je een halve grot doorsteken om bij het volgende punt te komen. Dit betekent dat je, zelfs na een level te hebben volbracht, toch ergens zo’n meditatiepunt moet vinden. Vergeet je dat en sluit je de game af om de dag erna weer verder te kunnen gaan, dan is de kans aanwezig dat je het laatste stukje, inclusief onskipbare cutscenes, weer over moet doen. Dat moet logischer, zeker na een afsluitende cutscene in een chapter.

Een ander irritatiepuntje in de level-design is dat je een halve stad aan Stormtroopers neer kan knallen en hakken, je vervolgens een grot instapt om iets te openen, de grot weer uitstapt en verdomd, het hele garnizoen is weer opgestaan. Dat voelt niet altijd even logisch aan.

Het arsenaal aan slagen is best basic. Dit wordt nog wel iets uitgebreid in de loop van de game maar verwacht geen ingewikkelde knoppencombinaties. Ook het ‘Witcher’-element, oftewel The Force, wordt stapje voor stapje meer. Vanaf het begin heb je al de kracht om voorwerpen en tegenstanders tijdelijk te vertragen.  Iets wat echt nodig is om de eerder genoemde puzzeltochten te volbrengen. Later komen daar nog andere krachten bij die onmisbaar zijn bij het vinden van je weg in de game en het oplossen van de puzzels.

Je maatje BD-1 is absoluut essentieel in het verhaal. Hij helpt je bij veel ontdekkingen en zorgt dat je heel heel veel informatie krijgt door middel van de Lore, de achtergrondinfo, die je overal vindt. Die is trouwens prachtig opgezet. Elke tegenstander, elk wezen, elk object van belang, wordt door BD-1 gescand en dat levert je in de game een aardige bibliotheek aan kennis op. Daarnaast is BD belangrijk om je te healen, en hemel wat is dat nodig, en om allerlei apparaten in werking te zetten. En, niet geheel onbelangrijk, is hij goed voor de komische noot.

Sound and Vision

Laten we met het geluid beginnen. Want als er een ding is die je direct in die Star Wars-sfeer brengt, dan is het de muziek wel. Die bombastische symfonische muziek die we van de film kennen is in de game echt subliem aangebracht. Vanaf de eerste noten ben je in het Star Wars universum. Het past ook precies bij wat je aan het doen bent en waar je in het verhaal staat. Opbouwend of mellow, spanning en ontspanning, je kan eigenlijk met je ogen dicht al horen wat er op dat moment staat te gebeuren.

Zet daarnaast goede acteer en voice-acting van de hoofdpersonen en je weet dat dit stuk gewoon netjes gedaan is. Cal wordt heel goed neergezet door Cameron Monaghan (Gotham) en zijn medespelers Debra Wilson (Avatar) en Daniel Roebuck, die de grappige vier-armige piloot Greez speelt, doen daar niet voor onder. Later in de game zie je nog meer bekende gezichten terug. Men heeft daar overduidelijk veel aandacht aan besteed.

Grafisch is het een beetje half half. Functioneel grafisch zal ik het maar noemen. Het is geen diep gedetailleerde game en de face-animations hadden best een graadje beter gekund. Het oogt allemaal wat vlak op dat gebied. De omgevingen zijn wel weer mooi weergegeven en men heeft het stijltje uit de films, de vergezichten, opstijgende en wegvliegende ruimteschepen, enz, goed in de game weten te brengen. Een extra elementje is de perfecte snijvlakken van al je met de lightsaber doormidden gehakte tegenstanders. Die zien er lekker verschroeid uit. Clean cut zouden ze bij de slager zeggen.

De game heeft ook nog wel de nodige bugs. Een van de meest duidelijke is het verspringen van characters voor of na een cutscene.

Customizing

Natuurlijk zit er ook in deze game een stukje uitbreiden en aanpassen van je kleding, je schip, je lightsaber, je droid en vooral je skills. Een stukje cosmetisch en natuurlijk een stukje skilltree. Deze skilltree is functioneel te noemen. Niet te uitgebreid maar ook weer niet te simpel. In mijn ogen is hij net goed. Geen woud van opties en functies maar een helder rijtje logische verbeteringen.

Conclusie

Star Wars Jedi: Fallen Order is in mijn ogen een game die precies doet wat je van een Star Wars-game mag verwachten. Hij geeft je die Star Wars sfeer en geeft je dat avontuur wat je van een hoofdrol in deze serie zou verwachtten. De elementen van komische tegenspelers, de onmisbare droid en de overduidelijk scheiding in het goede en het kwade, is wat wij als fans willen. De puzzels zijn zeer uitdagend en zorgen zo nu en dan voor de nodige hoofdpijn en wanhoop. Het vechten had iets intuïtiever gemogen en het kost mij nog steeds, na een aardig aantal uren spelen, moeite. Maar naar het geheel gekeken is het eye- en earporn voor de liefhebbers van Star Wars. De muziek blijft toch altijd iets waar je als fan van smult.

Of je deze game moet kopen hangt, zoals altijd, af van je interesse. Heb je niks met Star Wars, games zoals Tomb Raider of The Witcher, dan is het een no-go voor je. Lekker laten liggen. Maar ben je fan van één van beide, of beter nog, van beide, dan is het een no-brainer. Hier ga jij echt van genieten.