Met Sonic Frontiers krijgen we voor het eerst een Sonic-game met een open wereld. Werkt de snelle gameplay van Sonic daarin wel, of moeten we rap terug naar de ouderwetse gameplay?
Ken je dat? Je hebt eigenlijk gewoon heel veel zin in een game, maar aan de andere kant ben je ook wel een beetje bang om de boel op te starten omdat er gewoon heel veel gruwelijk mis kan gaan. Ik had dat zelf heel erg met Sonic Frontiers. Ik hoef de meesten niet meer te vertellen dat ik een behoorlijke fan ben van de blauwe egel en ik wilde dan ook heel graag dat dit nieuwe, open wereld concept zou slagen. Gelukkig is dat wat mij betreft ook gelukt.
Digitale wereld
In Sonic Frontiers ben je als Sonic samen met je vrienden op zoek naar de Chaos Emeralds die ergens op de Starfall Islands terecht gekomen zijn. Eenmaal in de buurt kom je terecht in een soort digitaal wormgat. Sonic weet te ontsnappen, maar zijn vrienden zitten vast en dus begint een avontuur om je vrienden te redden.
Die ontsnapping uit de digitale wereld is vrij bijzonder. Dat heeft nog niet eerder iemand voor elkaar weten te krijgen en dat roept vragen op. Met name bij een mysterieus meisje dat Sonic zowel observeert als hem lastigvalt door enorme robots op hem af te sturen. Wie is ze? Waar komt ze vandaan? En wat wil ze van hem?
Open wereld
Om verder maar meteen met de grootste verandering van de formule te beginnen. De open wereld. De Starfall Islands bestaan uit vijf afzonderlijke, vrij grote eilanden waar je vrij kunt rondrennen. Aanvankelijk voelt dit wat onwennig. Het is niet meteen duidelijk wat je moet doen en alles voelt ook nogal random aan. Denk aan grindrails die willekeurig geplaatst lijken te zijn zonder doel, springveren en boostpads en meer dingen zoals we uit eerdere Sonic games kennen.
Hoe langer je echter speelt, hoe meer alles ook op zijn plek valt. Er zijn diverse kleine puzzels die je op kunt lossen om gedeelten van de kaart in te vullen. Daarmee ontdek je weer nieuwe puzzels, maar tover je ook nieuwe grindrails en dergelijke tevoorschijn. Op deze manier wordt steeds duidelijker hoe het eiland in elkaar steekt en krijg je ook steeds meer mogelijkheden om je over de eilanden te verplaatsen. Daarnaast ontdek je ook dat die rails, veren en boostpads helemaal niet zo willekeurig geplaatst zijn als je in eerste instantie zou denken, maar dat ze je hoger gelegen gebieden laten bereiken en ook speciale voorwerpen zoals medailles die je weer nodig hebt om het hoofdverhaal verder te stuwen.
Daarnaast zitten de eilanden ook vol met vijanden. Robots in allerlei soorten en maten en allemaal met hun eigen aanvalspatronen en zwakke plekken. Die kleintjes zijn redelijk makkelijk te verslaan en leveren je ervaringspunten op. Als je daar genoeg van verzameld hebt kun je ze inruilen voor een nieuwe skill.
Die groten vergen wat meer oefening. Het uitzoeken hoe je die krengen neer moet krijgen is een puzzel op zich en voelt, mede ook door de heerlijke ontploffing als ze stukgaan, erg bevredigend. Daarnaast leveren ze voorwerpen op die je weer nodig hebt om de digitale wereld in te duiken voor de wat traditionelere Sonic gameplay.
Traditionele gameplay
In die open wereld staan her en der portalen die je toegang verschaffen tot de digitale wereld. Wanneer je hier doorheen gaat belandt je ineens in een heel andere game met weer de klassieke gameplay; namelijk zo snel mogelijk van punt A naar punt B rennen en onderweg ringen verzamelen, robots uitschakelen en obstakels ontwijken.
Er zitten aan elk level vier verschillende missies verbonden. Voltooi het level, vind alle rode munten, voltooi het level met een x-aantal ringen en speel het level onder een bepaalde tijd uit. Voor elk doel ontvang je een sleutel en voltooi je ze allemaal dan krijg je er nog een extra. Die sleutels heb je in de open wereld weer nodig om de Chaos Emeralds te vinden, dus deze missies zijn zeker niet optioneel en verbinden zo de klassieke gameplay keurig met de open wereld.
Eindbaas
Wanneer je op een eiland al je doelen voltooid hebt wacht er nog de eindbaas. Deze staat een bevrijding van één van je vrienden in de weg en moet dus stuk. Deze eindbazen zijn echter gigantisch groot en de enige manier om ze te verslaan is door de Chaos Emeralds te gebruiken en in Super Sonic te transformeren. Wat dan volgt is een heerlijk spektakelstuk, ondersteund door vette muziek en fijne animaties. Echt hele fijne afsluiters van een eiland.
Daarna ga je naar een volgend eiland en mag je het allemaal opnieuw doen…
Herhaling
Hoe tof het ook is om door die open wereld te rennen, die grote vijanden te verslaan, voorwerpen te verzamelen om sterker te worden en die digitale levels door te sprinten, je ontkomt bij de start op een nieuw eiland niet aan het gevoel van: daar gaan we weer. Je begint letterlijk weer op nul. Wederom een eiland in kaart brengen, wederom medailles verzamelen en wederom die Chaos Emeralds zoeken.
En toch merkte ik dat me dit minder stoorde dan ik aanvankelijk dacht. Elk eiland heeft namelijk iets andere puzzels, andere omgevingen en andere vijanden waardoor de sleur er nooit echt in weet te komen en ik toch gewoon door wilde spelen. Sterker nog, hoe langer ik de game speel, hoe leuker ik hem vind worden.
Beeld en geluid
Grafisch gezien is Sonic Frontiers niet bijzonder. Het is de cartoony stijl die we gewend zijn en dat is prima, maar verwacht geen showcase voor de current gen consoles. Qua geluid is dit eigenlijk hetzelfde. De voice acting is niet slecht, maar ook niet briljant.
De muziek daarentegen vind ik dan wel weer ontzettend goed. De achtergrondmuziek wanneer je over het open eiland rent is heerlijk relaxed, bijna sereen te noemen. Wanneer je dan met één van de grotere robots in gevecht gaat dan zweept de boel snel flink op om je een dikke oppepper te geven voor het gevecht. De muziek in de digitale wereld is dan juist weer compleet tegenovergesteld aan die van de open wereld. Niks relaxed, maar juist in hoog tempo, zoals het level ook gespeeld hoort te worden. De muziek bij de eindbazen spant echter helemaal de kroon. Ik heb nog altijd het metal-nummer dat bij het gevecht met de tweede baas, de Wyvern, hoort in mijn hoofd zitten. Zo hoort muziek een game te ondersteunen.
Schoonheidsfoutjes
Qua gameplay steekt de game prima in elkaar. Sonic laat zich lekker soepel besturen en ook tover je zomaar diverse combo’s en speciale aanvallen tevoorschijn. Zelfs op hoge snelheid. Wat ik niet lekker vind werken, zelfs na bijna 18 uur spelen, is het inschatten van afstand. Soms mis ik een sprong volledig, domweg omdat ik niet zie hoe ver ik precies moet springen. Datzelfde geldt ook voor het raken van een grindrail op hoge snelheid. Op de een of andere manier zit er niet een lekkere duidelijke manier in de game om die afstand in te schatten.
Daarnaast heeft de game best veel last van zijn eigen snelheid. Sonic rent bij vlagen sneller dan dat de game bepaalde voorwerpen in kan laden. Als dat eens een struik of een steen is dan is dat tot daar aan toe, maar in Sonic Frontiers zijn het soms complete ruïnes die ineens voor je neus opduiken en dat is behoorlijk storend. Game brekende bugs en andere ongein ben ik verder gelukkig niet tegengekomen.
Yes, je kunt vissen
Nog een laatste dingetje, je kunt in de game ook vissen. Dit is een redelijk simpele minigame die je wel behoorlijk leuke dingen op kan leveren. Denk dan aan de mogelijkheid om naar bepaalde punten te kunnen fast travelen, voorwerpen om Sonic sterker te maken of juist medailles om het verhaal mee verder te kunnen stuwen. Even ontspannen in een verder razendsnelle game dus.
Conclusie
Sonic Team levert met Sonic Frontiers een ontzettend toffe nieuwe game af. De open wereld in combinatie met de klassieke gameplay in de digitale werelden werkt als een zonnetje. Hoewel de boel wat herhalend kan aanvoelen is de gameplay wel dusdanig leuk dat je toch telkens weer de game op wilt pakken.
Technisch werkt het nog niet allemaal perfect en dan is met name het feit dat soms grote delen van de wereld ineens voor je neus opduiken erg storend. Daarnaast is ook afstand en diepte bij vlagen moeilijk in te schatten.
Desondanks is de game met zijn verslavende gameplay en heerlijke muziek wel een absolute must play voor iedereen die de blauwe egel een warm hart toedraagt.
