Een mysterieuze muziekdoos, een dodelijke melodie, afschuwelijke nachtmerries en hallucinaties. Dat klonk als liefhebber van horrorgames als iets voor mij. Of het ook daadwerkelijk iets was, dat lees je in onderstaande review van Song of Horror.
Song of Horror begon in 2015 als een kickstartproject van de Spaanse ontwikkelaar Protocol Games. Het doel werd niet gehaald, maar de makers lieten zich hier niet door afstoppen. Ze gingen aan de slag met de eerste twee episodes die ze uiteindelijk in 2019 uitbrachten op Steam. Inmiddels zijn alle episodes klaar en mogen we ook op de Xbox aan de slag met de complete editie. Is dit indie-project de moeite waard, of is het zonde van de moeite geweest?
Mysterieuze muziekdoos
Het verhaal in Song of Horror begint met de verdwijning van de beroemde schrijver Sebastian P. Husher en zijn familie. Husher’s editor stuurt zijn assistent, Daniel Noyer, naar het huis van de schrijver om te kijken wat er aan de hand is.
Het enige wat Daniel in het huis van Husher kan vinden is een mysterieuze muziekdoos. Iedereen die naar de melodie van de doos luistert, krijgt te maken met verschrikkelijke nachtmerries en hallucinaties. Daar bovenop komt de aanwezigheid van The Presence, een angstaanjagende entiteit die jacht begint te maken op Daniel. Een race tegen de klok om het geheim van de muziekdoos op te lossen voordat je je verstand en je leven verliest begint.
Puzzel horror
Song of Horror is horrorgame met vaste camerapunten. Wie de beelden ziet zou ook meteen aan de eerste delen van Resident Evil kunnen denken, maar Song of Horror is geen survival horror zoals de bekende zombiegame. Er zit namelijk geen combat in. Song of Horror is dan ook meer een puzzelgame in een horror setting.
De game bestaat uit vijf verschillende episodes. Elke episode speelt zich op een andere, unieke locatie af. Zo begin je in het huis van Husher, maar doe je later ook een verlaten kathedraal en een psychiatrisch ziekenhuis aan.
Elke episode zit vol met puzzels die je op moet lossen om verder te komen. Afgesloten deuren, voorwerpen die gecombineerd moeten worden, sleutels die gevonden moeten worden en ga zo maar door.
Terwijl je zo bezig bent is er ook constant de dreiging van The Presence. In het begin is alles nog redelijk tam, maar hoe verder je in de game komt, hoe meer last je gaat krijgen van hallucinaties. Een schim die plotseling opduikt, iets of iemand die een enorme klap op een deur geeft waar je net langs loopt en als je pech hebt, duikt The Presence ineens op en moet je rennen voor je leven. Lekker op je gemakje alles uitpluizen is er niet bij en deze combinatie van puzzelen en horror werkt ontzettend goed.
Wat hier aan bijdraagt is dat al die jumpscares en aanvallen van The Presence random zijn en dat je speelstijl dit ook aanzet. Ren je constant door de locaties heen en knal je met een hoop kabaal door deuren en dergelijke heen, dan is de kans dat The Presence je vindt en aanvalt een stuk groter dan wanneer je behoedzaam en zachtjes door de levels heen sluipt. Elke playthrough kan dus helemaal anders aanvoelen.
Sowieso is de sfeer in deze game fantastisch. Of je nou in een goed verlichte ruimte stapt, of een kamer vol met schaduwen, nergens voel je je echt veilig. Nergens ben je ook echt veilig. Plekken waar je enge shit verwacht gebeurt er niks en andersom. Ik hou ervan.
Permadeath
Behalve Daniel Noyer heb je in elke episode de beschikking over nog enkele andere personages die zich bij zijn onderzoek aansluiten. Die personages zijn ook lekker verschillend. Zo kun je in de eerste episode ook spelen met Sophie, de ex van Daniel. In de tweede episode kun je de hulp inroepen van de dochter van een antiekhandelaar die bevriend is met Sebastian Husher en nog later in de game kun je aan de slag met een psycholoog.
Elk personage heeft weer andere specialiteiten. De een is beter in stealth, de ander heeft meer kracht en weer anderen zijn emotioneel sterker. Deze statistieken hebben ook werkelijk invloed op je run door een episode. Een stealthy personage zal minder vaak belaagd worden door The Presence, iemand die sterker is zal The Presence juist makkelijker van zich afschudden en iemand die mentaal sterker is kan zich beter wapenen tegen de diverse hallucinaties.
Er zijn in Song of Horror zat mogelijkheden om je personage om zeep te helpen. Soms is dat omdat je gegrepen wordt door The Presence, een andere keer vergeet je een deur goed te controleren voordat je naar binnen gaat en weer een andere mogelijkheid is dat je een puzzel nog niet opgelost hebt waardoor een ruimte niet veilig is om te betreden.
Wanneer je personage sterft, ben je hem of haar ook definitief kwijt voor de rest van de game. Dan ga je met een ander personage verder. Wanneer Daniel sterft is het echter game over en begin je de volledige episode opnieuw. Dit omdat hij het hoofdpersonage is waar het verhaal van de game omheen gemaakt is.
Het is mogelijk om de game uit te spelen zonder personages te verliezen, maar de kans is behoorlijk groot dat je er om wat voor reden ook een aantal gaat verliezen tijdens je eerste playthrough. Wees gewaarschuwd.
The Presence
The Presence duikt in de game in meerdere vormen op en elke vorm vereist een andere manier om er weer vanaf te komen. Zo kan het zijn dat de entiteit plotseling via een deur binnen probeert te komen. Dan moet je als een malle zorgen dat je die deur weer sluit. Een andere keer moet je jezelf simpelweg verstoppen in een kast of onder een tafel en weer een andere keer moet je zorgen dat je je ademhaling onder controle houdt om ervoor te zorgen dat The Presence je niet kan vinden.
Elke confrontatie heeft zijn eigen minigame. Voltooi je deze succesvol, dan ben je weer even van het monster af. Wanneer je faalt ben je je personage kwijt. De minigames zijn erg verschillend, over het algemeen niet heel lastig, maar wel spannend. Vooral ook omdat The Presence op elk moment en op elke plek op kan duiken.
Het kan ook zijn dat The Presence je in een ruimte opwacht. Open je de deur naar zo’n ruimte, dan is het instant bye bye en kun je het met een ander personage nog eens proberen. Gelukkig is ook hier iets tegen te doen door domweg elke deur te controleren voordat je hem opent. Je kunt met je personage luisteren of er iets aan de andere kant is. Hoor je niks, dan is het veilig om de deur te openen.
Het is wel zaak om scherp te blijven. Een ruimte die eerder veilig was, kan later alsnog bezet zijn door The Presence.
Visueel en audio
Visueel is er weinig mis met Song of Horror. De omgevingen zijn sfeervol en zijn rijk aan details. De vaste camerapunten dragen hier zeker aan bij. Ook de voorwerpen die je oppakt en kunt bekijken zien er gewoon erg goed uit.
De personages zijn iets minder sterk. Animaties zijn functioneel, maar niet hoogstaand. Datzelfde geldt voor de gezichtsanimaties die wat houterig overkomen, maar echt storend wordt dit nooit.
Het geluid in de game is wel ontzettend sterk. Alles piept en kraakt. In de verte hoor je eens iets omvallen, dan klinkt er weer een enorme dreun en hoor je ineens de hartslag van je personage omhoog gaan. Ook de muziek is enorm sfeer verhogend. Vaak speelt hij redelijk zacht op de achtergrond en versterkt hij het onheilspellende e of beklemmende gevoel dat de beelden je toch al geven.
De voice acting is degelijk. Niet van topkwaliteit, maar goed genoeg om niet vervelend te worden.
Gammele besturing
Ik ben ontzettend te spreken over Song of Horror, maar de game is niet zonder gebreken. Met name de besturing is niet echt lekker. Personages voelen lomp en zwaar aan. Soepel door een episode navigeren valt daardoor niet mee. Zeker wanneer The Presence in het spel komt en je moet vluchten voor je leven is dit erg vervelend. Het is niet game breaking en je went er uiteindelijk wel aan, maar dit had zeker beter gekund.
Een ander punt van kritiek zijn sommige puzzels. Bij de meeste puzzels is er met wat logisch nadenken wel uit te komen, maar sommige puzzels zijn bizar cryptisch en die heb ik dan ook echt op moeten zoeken. De hints zijn zo vaag dat je werkelijk geen flauw idee hebt wat de bedoeling is en dan wordt het al gauw vervelend. Gelukkig zijn dit slechts de uitzonderingen.
En dan is er het permadeath systeem. Het voegt zeker een extra element van spanning toe, maar sommige manieren van sterven voelen zo onvoorstelbaar willekeurig. Soms zijn er voorwerpen of deuren waar een vraagteken bij staat. Aan jou de keuze om door zo’n deur te gaan of zo’n voorwerp op te pakken. Het probleem is alleen dat je bij sommige van dit soort keuzes direct sterft, terwijl je bij andere situaties wel veilig een interactie aan kunt gaan. Wanneer zo’n vraagteken wel of niet veilig is, dat is volledig onduidelijk en komt dus neer op trial and error en dat is niet fijn met een permadeath.
Conclusie
Song of Horror is een heerlijke puzzel horror game. De game ziet er goed uit, het geluid en de muziek is ontzettend goed en de sfeer in de game is ijzersterk. Daarnaast is ook het mysterie van de muziekdoos en de dodelijke melodie interessant om te ontrafelen. De combinatie van puzzelen en horror werkt ook erg goed en ondanks dat er geen combat in de game zit wordt het nooit saai.
De aanwezigheid van The Presence die je op elk moment kan overvallen, de random hallucinaties en jumpscares en de mogelijke gevaren achter elke deur houden je constant scherp. Het feit dat je je personages definitief kunt verliezen als je een verkeerde keuze maakt draagt daar ook aan bij.
De game is niet helemaal zonder zijn gebreken. Zo kan de lompe besturing, zeker op de spannende momenten, vervelend zijn, voelen sommige manieren van sterven volledig willekeurig aan en zijn sommige puzzels net even iets te cryptisch. Kun je hier doorheen prikken, dan blijft er een ontzettend toffe en spannende game over die ik je van harte kan aanbevelen.
