Review: SolSeraph – Eindelijk echt een ActRaiser 2?

SolSeraph is de spirituele opvolger van de SNES game ActRaiser uit ’93. Half godgame, half sidescroller. SolSeraph is net zo’n melting pot. 

In ActRaiser laat je jouw goddelijke spierballen rollen om de ondergang van de mensheid op jouw 16-bit aardkloot tegen te gaan. Het toffe aan aan het spel is dat het 2d segmenten combineert met aspecten uit het citybuilder/godgame genre. Met ActRaiser 2 uit ’94 lag de focus puur nog op de 2d actie, de game kwam dan ook voor velen als een teleurstelling. Met SolSeraph brengt ACE Team die interessante mix aan genre’s gelukkig weer terug.

Invloed van bovenaf

Net als in ActRaiser heeft de mensheid het in SolSeraph het bepaald niet makkelijk. De oppergoden Sky Father en Earth Mother zijn verantwoordelijk voor hun schepping. De mens is de creatie waar ze het meest fier op zijn. Pa en moe hebben de de mens gezegend met een geheugen en de mogelijkheid verhalen te vertellen. Big deal, denk je misschien, maar het is voor de mindere goden in de wereld reden om de mensheid uit jaloezie te teisteren met wind, water en vuur. De speler staat de laatste overlevenden bij in een wereld die als gevolg van dit alles is gehuld in duisternis.

Het verhaal wordt verteld middels tussenfilmpjes en tekstballonen. De dialogen in de game zijn onderhoudend en voegen toe aan de spelbeleving. ACE Team heeft schrijver Jonas Kyrazes aangetrokken die je misschien kent van zijn werk voor The Thalos Principle. Ik denk dat het een goede zet is geweest.

Je speelt als Helios a.k.a. Knight of Dawn a.k.a. The Child of Man and God. Kortom, iemand waar je op terug kunt vallen. Hij is net als de mens een creatie van de Sky Father en Earth Mother. Helios beschikt over bovennatuurlijke krachten. Een regenbui om het land weer vruchtbaar te maken, donder om het kwaad af te wenden.. Godgame stuff.

Tower defense

In ActRaiser draait een simulatie van een levende stad waar je als hemelse helper indirect invloed op uitoefent. In SolSeraph heb je meer controle over je onderdanen. Je plaatst eigenhandig elk gebouw. Denk aan huizen, stallen en boerderijen om je populatie te laten groeien. Het volk moet ook aan de bak. Je nederzetting wordt namelijk belaagd door een stroom vijanden dia maar blijft komen. Je onderdanen kunnen zich met hand en tand verdedigen met behulp van de vele barakken, torens en valstrikken die je uit de grond stampt. In plaats van een citybuilder speel je eigenlijk gewoon tower defense.  

Ouderwetse sidescroller actie

Als je nederzetting groeit en je invloedssfeer groter wordt kun je nabijgelegen vijandelijke lairs aanvallen. Op zulke momenten laat SolSeraph zich als een 2d sidescroller spelen. Wat opvalt is dat de game op hierin maar weinig verschilt van ActRaiser van meer dan 25 jaar geleden. Ontwikkelaar ACE Team weet doorgaans toch wel te verrassen met variaties op bekende spelconcepten. Neem nu Rock of Ages of Zeno Clash. Hoewel de tower defense secties een vrij aardige alternatief zijn op hetgeen ActRaiser biedt is de sidescroller actie gewoon erg basic en ouderwets. Het weet me niet te pakken.

Helios beschikt over een zwaard, schild en boog. Hiermee gaat hij gespuis als goblins, jelly’s, kikkermannen en vleesetende planten te lijf. De controls zijn responsief maar het aantal moves dat je hebt is beperkt. Dat maakt dat Helios in het begin houterig overkomt.

Voortgang

SolSeraph kent een handvol werelden die je in elke willekeurige volgorde kunt doorlopen. Simultaan of een voor een. Weet je de baas in een wereld te verslaan dan speel je een nieuwe vaardigheid vrij als alternatief voor je boog. Je kunt ten alle tijde wisselen tussen je vaardigheden. Dit biedt je ‘on the fly’ meer aanvallende en verdedigende mogelijkheden. De game wordt er wat interessanter van maar bewegingsvrijheid wordt er nooit groter op.

In elk van de werelden speel je nieuwe gebouwen vrij die je weer meer opties geven om het dorp sneller uit te breiden en te verdedigen. In de woestijnwereld heb je rekening te houden met beregening om de opbrengst van je gewassen te maximaliseren. In de besneeuwde wereld moet je overstappen op veeteelt omdat je gewassen niet groeien. Elke wereld biedt zo net wat anders. Een deel van die nuance gaat verloren omdat je met de paar bovennatuurlijke krachten die je hebt veel van de steken die je in het management laat vallen kunt opvangen.

In tower defense kom je eigenlijk dezelfde vijanden tegen als in de 2d segmenten. Hoewel je ze in de 2e en top down segmenten op een heel andere manier bevecht maakt het ze herkenbaar. Je weet in tower defense vrij snel waar je tekort schiet en waar je jouw verdediging aan moet sterken. Middels een radial menu dat zich fijn laat bedienen maak je snel je selecties. Het vijandelijke gespuis baant zich een weg naar het hart van het dorp, waar een groot vuur brand. Wordt dit vuur gedoofd dan wordt het dorp gehuld in duisternis, game over.

Graphics en geluid

SolSeraph wordt geplaagd door problemen met de framerate. Zodra je stilstaat ondervind je hier geen hinder van, maar zodra je in beweging komt oogt het beeld gewoon erg onrustig, lijkt het te haperen. In de 2d onder water secties lijkt het soms wel of je half uit elkaar getrokken wordt.

Met de visuele feedback die je ontvangt als je klappen uitdeelt of krijgt zit het dan wel weer goed. Je ziet duidelijk of je geraakt wordt of een vijand raakt. De stijl van de overworld, de tower defense modus en de 2d sidescroller modus passen wel goed bij elkaar. Je baant je een weg door een grote diversiteit aan omgevingen en er zit vrij veel werk in elk van de omgevingen. De vrij cleane fantasy stijl doet me denken aan games van de jaren 90, in positieve zin.

Je komt een grote verscheidenheid aan monsters tegen. Slijmmonsters tussen de insecten en boogschutters? Prima, maar er lijkt soms maar weinig samenhang te zitten in hetgeen je bevecht. Ook hier haalt ACE Team zijn inspiratie uit de games van de jaren 90. Er zitten wel wat leuke ontwerpen tussen, qua bazen en monsters.

De game biedt je hier en daar visuele ondersteuning, bijvoorbeeld bij het terugvinden van de bonfire van waaruit je een dorp kunt stichten. Middels een pulserende ring is die makkelijk op de kaart te vinden. Er zitten meer van dat soort snufjes in. Een duidelijke indicatie van welke segmenten dodelijk zijn in de platform secties, bijvoorbeeld. Niks nieuws maar het vergroot de speelbaarheid van de game. Wat verder opvalt zijn de handgetekende ontwerpen van de volkeren die je tegenkomt. Ze zien er goed uit en zijn duidelijk geïnspireerd door inheemse stammen van over de hele wereld. Wat jammer is is dat het wel voor een stijlbreuk zorgt als je ze met de monsters en bazen vergelijkt.

De feedback bij de acties die je uitvoert en de gebeurtenissen op je scherm via geluidseffecten is wat minder sterk dan de visuele feedback die je ontvangt. Er zitten dan wel weer een paar lekkere tracks in de game. Voor het sterke openingsstuk heeft ACE Team zelfs Yuzo Koshiro aangetrokken. Yuzo heeft in de vroege jaren 90 de soundtrack voor ActRaiser verzorgd!

Conclusie

Met € 14,99 euro haal je SolSeraph voor een vrij zachte prijs in huis. Je bent er twee of drie avonden mee zoet; de game kan met name in de 2d stukken als vrij pittig worden ervaren. Het is mij duidelijk dat er voldoende liefde in de game is gaan zitten. Toch denk ik dat ACE Team steken heeft laten vallen. De 2d actie weet op geen moment te verrassen. De ontwikkelaar heeft voor een te traditionele aanpak gekozen. Daarnaast kan ik de grafische problemen niet negeren.

De tower defense mode speelt best lekker weg maar mist de kwaliteit om mij wat betreft het totale pakket over de streep te trekken. Natuurlijk heeft de studio met een beperkt budget gewerkt. Dat neemt niet weg dat als ze dit speltype verder hadden uitgewerkt je een hele solide basis had gehad. Dat de ACE Team en Sega zich door een bijzondere game als ActRaiser hebben laten inspireren is prijzenswaardig. Ik heb best plezier gehad aan het spel maar ik weet ook zeker dat de ontwikkelaar meer in zijn mars heeft. Persoonlijk prefereer ik de het spelletje uit 1993.