Review: Shadow of Mordor – Meester van de Jacht DLC

Als je, zoals ik, een fervent Tolkien liefhebber bent, je de boeken leest, de films ziet, dan kan het bijna niet anders dan dat je games met het onderwerp Middle Earth liefhebt. Menig uur heb ik doorgebracht in de uitgebreide wereld die LOTRO heet, oftewel Lord of the Rings Online (PC). Een spel die ze eigenlijk nog naar de Xbox One moeten gaan brengen. Terug naar de Xbox. Nog maar net bekomen van de laatste Hobbit film, start ik de Shadow of Mordor, Meester van de Jacht (zoals hij zo mooi heet in het Nederlands) DLC op.

Wat gelijk opvalt is de oudere versie van de hoofdrolspeler Talion die tijdens het laadscherm in beeld komt. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik Shadow of Mordor nog niet uitgespeeld heb. Dus precies vertellen waar we met deze DLC zijn in het verhaal kan ik niet. Gewoon gebrek aan tijd en teveel games in mijn mandje. Maar dat maakt in wezen niets uit voor het spelen van deze aanvulling.

(spoiler alert!)

Master Dwarf

We starten het verhaal bij een ontmoeting met de master dwarf Torvin die je, als in een soort tutorial, uitlegt hoe je de caragoths, een nieuw soort caragors met sluiptalent, kan bestijgen en berijden. Nu was dat niet nieuw, want dat deed ik al een tijdje in het hoofdverhaal. Het verschil is dat de beesten nu een hoofdrol spelen in het verhaal en de missies. De eerste missie die ik aanpak is het vermoorden van een Warchief. En om deze Warchief uit zijn spreekwoordelijke tent te lokken, moet ik, zittend op mijn Caragoth, stealth aanvallen doen. Dit is namelijk wel gelijk een nieuwe functie. Naast het gewoon berijden, is er nu ook de mogelijkheid om stiekem je Caragoth het vijandelijke kamp in te leiden en te voet je tegenstander stilletjes om te brengen.

Alhoewel stilletjes, het gekraak van de Uruk-schedel is duidelijk te horen als de Caragoth in zijn kop bijt. En dit is één van de redenen waarom ik dit spel zo geweldig vind. De geluiden zijn gewoon prachtig. Van het kraken van schedels, de lage hoorntonen die over het gebied loeien tot het zingende geluid van het staal van een zwaard dat ander staal raakt. Maar goed, terug naar de missie. De missies gaan op de bekende Shadow of Mordor wijze. Je sluipt gebieden in, vermoord wat Uruks op een specifieke wijze en bij de Warchief kill missies lok je de big boss uit zijn tent. In dit geval kwam de Beastmaster Warchief, een nieuw soort Uruk in deze DLC, het kamp binnengewandeld. Vergezeld met wat Uruk-maten zag ik hem al van verre aankomen. Ik leid mijn Caragoth netjes een toren op en schakel stiekem, met wat pijlen in de schedel, een aantal begeleiders uit. Daarna in for the kill. De Caragoth neemt een stealth aanval en breekt de schedel van mijn eerste Warchief, die ongetwijfeld een prachtige naam had als Malmûg the Relentless (maar hoe hij echt heet ben ik vergeten). Eerste missie voltooid. Ik moet zeggen dat dit snel en soepel ging.

Wretched Graug

Dus snel naar missie 2 gereden. Eerst terug naar onze kleine vriend Torvin om verslag uit te brengen en daar vertelt hij mij over de Graug. Een afzichtelijk groot monster waar er in deze DLC superversies van rond lopen. En zo’n superversie had ik nodig om de volgende chief af te maken. Dus op weg naar een Wretched Graug die omsingeld door Uruks en nog meer Uruks een gevecht leverde. Eerste taak, ontzet de Graug en bedwing hem. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik even moest zoeken hoe ik deze Graug moest bedwingen. Ik had ergens de controller combi gemist en was dus lustig op allerlei triggers en knoppen aan het drukken maar kreeg het beklimmen niet voor elkaar. Bij een 2^e poging zag ik de tip langs komen en walla, ik klom op het grote monster en kon hem sturen en controleren. Een 2^e beast die wij in deze DLC onder de duim konden houden en hem zo sturen dat hij zielige Urukjes kon vermorzelen.

Oh, was ik zomaar iets vergeten over onze nieuwe huisdieren. Deze Graugs doen namelijk iets wat ik zelf alleen na een avondje te zwaar tafelen zou doen, ze kotsen in golven. En niet zomaar kots, maar zwaar giftige kots. Dit is het gevolg van… ja ja, Torvin legt het je allemaal uit, een avond zwaar tafelen met als menu de giftige Ghûls. Als je op de nek van deze jongens zit, kan je kiezen tussen een klein kotsmoment om je heen (best leuk) maar ook, ja, hou je vast, een gerichte kotsstraal. In één woord…Vomit-treffelijk. Op die manier straal je je tegenstanders totaal ondersteboven en laat je ze creperen. Oh… en dan is er nog de EAT mogelijkheid waarin de Graug in 1 zwaai de Urukjes oppakt en in zijn grote bek laat verdwijnen met de bijbehorende geluiden. Dit levert ook weer wat gezondheid op zodat je Graug langer mee gaat. Dus met de Graug onder mijn billen ging ik op weg naar de volgende warchief. Deze moest ik tevoorschijn laten komen door 20 schutters met projectiel kots uit te schakelen. Ook hier zie je weer een onderdeel van het spel waar ik totaal verliefd op ben, de dialogen. Stel je voor, je wandelt richting een Uruk captain (een rangetje lager dan de Chief) op de rug van je Graug en deze grappenmaker kijkt je recht aan en zegt in een vet plat Engels Cockney accent: ‘So, You brought your daddy with you, didn’t you’. In één woord subliem. Ik hou er van. Deze kleine dingen maken de game en deze DLC voor mij echt de moeite waard.

Bekend

Daarnaast zijn er nog de bekende vechtanimaties die prachtig zijn. Vloeiende bewegingen waarmee Uruk na Uruk na Uruk het hoofd verliest of een zwaard door het lijf geboord krijgt, blijven een lust voor het oog. Is het hoogstaand? Nee.

Ik voer deze gevechten uit door simpelweg in hoge snelheid toetsen aan te tikken al moet ik zeggen dat ik wel steeds beter de Y (verdediging) en A (ontwijken) weet te tikken op momenten dat dit aangegeven wordt. Ondanks dat delf ik nog heel vaak het onderspit. De laatste warchief heb ik niet bereikt maar als dit een voorbode is van wat er nog meer in de DLC te beleven en ontdekken valt, dan weet ik genoeg. Deze DLC is een geweldig lekkere aanvulling op het voor mij al eerder geslaagde hoofdspel en biedt je, naast het bekende systeem van Shadow of Mordor (Nemesis, quests en side-quests, enz), toch genoeg nieuwe elementen om het leuk te houden.

Conclusie

Als je van het originele spel houdt, dan ga je absoluut geen spijt krijgen van deze DLC. Hij biedt genoeg extra’s en nieuwe variaties om je weer een tijdje tevreden te houden. Ik vind dit spel grafisch prachtig. De omgeving ademt echt de Mordor- en Middle Earth-sfeer. Het Nemesis systeem (het opklimmen van Uruks in rang als ze je weer eens klop hebben gegeven) draait weer als vanouds. De teksten zijn grappig en vermakelijk en de Assassin’s Creed-achtige animaties bieden mij genoeg voldoening. Is het een perfect spel? Nee, absoluut niet. En de DLC is dat ook niet. Ik raak nog regelmatig de weg kwijt in de knoppen die ik moet aanraken om te sluipen of rennen en heb nog regelmatig moeite om de juiste zichtlijn te krijgen. Maar ik heb er, ondanks de minpunten, erg veel plezier in. Voor het luttele bedrag van net geen 10 euro is de DLC in mijn ogen waar voor je geld.

7,5/10