Review – Sekiro: Shadows Die Twice

Sekiro is een kneiterharde actie game van FromSoftware. Het is gefocust, opwindend en intens. Maar eh, Shadows Die Twice? Ik in ieder geval wel heel wat meer dan dat.

Sekiro: Shadows Die Twice draait om de shinobi Sekiro. Sekiro is de bodyguard van zijn jonge meester Koru. In het eerste half uur van de game wordt een verhaaltechnische kapstok neergezet waar je de verdere belevenissen van Sekiro aan op kunt hangen. Je leert wie de belangrijkste personen voor Sekiro zijn en hebt bij meet af aan eigenlijk al een duidelijk doel om voor te vechten.

The Wolf

Het verhaal speelt zich af in het Japan van de 16e eeuw, met een flinke twist fantasie. Een setting die garant staat voor mooie plaatjes en afwisselende omgevingen. Het verhaal is solide en is goed te volgen. Dit in tegenstelling tot eerdere FromSoftware titels waar je van losse zinnen en snippers die je in de wereld vindt met wat puzzelwerk een verhaal kon maken. Die snippers vind je ook in Sekiro en verrijken het verhaal maar ze zijn niet noodzakelijk om het verhaal überhaupt te kunnen volgen.

Sekiro blijft op dit vlak gedurende je eerste playthrough boeien en wordt des te interessanter wanneer je later in de game zelf invloed kunt uitoefenen op het verloop van het verhaal. Wat de de spelwereld betreft is het hoogtepunt voor mij de hoeveelheid karakter die From heeft zitten in de figuren die je tegenkomt en/of bevecht. Wat de bazen soms uitkramen maar ook hun animaties en uiterlijk draagt enorm bij aan de geloofwaardigheid van de wereld, voor mij.

Toegankelijk maar uitdagend

Aan de subtitel Shadows Die Twice proef je al af dat Sekiro voldoende uitdaging biedt. Het is daarnaast een verwijzing naar een van de gameplay elementen uit de game. Namelijk de mogelijkheid om jezelf t weer tot leven te wekken, Rise from every fall. Het geeft je een extra kans als je in een moment van onoplettendheid aan je einde komt of verrast wordt door een vijand die je nog niet kent. Het is een van de voorbeelden waarom Sekiro een meer toegankelijke ervaring is geworden dan eerdere titels van de Japanse ontwikkelaar.

Met Sekiro heeft FromSoftware echt stappen gezet. Het helpt dat Sekiro een meer rechtlijnige action game is en geen action-rpg zoals de Souls games dat wel zijn. Sekiro bevat een vrij uitgebreide tutorial die je tekstueel en direct ook in de praktijk bekend laat raken met de verschillende systemen en mechanics die de game rijk is. De beschrijving bij de items die je in de wereld oppikt is duidelijk. Met hints die je in de wereld mee krijgt, bijvoorbeeld door een gesprek tussen twee nietsvermoedende Japanners af te luisteren, ga je beter voorbereid het komende gevecht in. Het is ook weer niet zo dat de game je hand vasthoudt, maar met de informatievoorziening zit het wel snor.

Een andere welkome toevoeging is de mogelijkheid om de game te pauzeren. Een multiplayer aspect ontbreekt namelijk. Geen invasies door spelers die zichzelf willen bewijzen, maar ook geen steun van medespelers bij die ene moeilijke baas waar je maar op blijft steken zoals we gewend zijn van de From games van de laatste jaren. Door het spel te pauzeren gun je jezelf ademruimte en kun je op je gemak door je inventaris en movelist gaan.

Sekiro is dus een meer toegankelijk game dan de Dark Souls en Bloodborne titels van FromSoftware die ik eerder heb aangehaald. De leercurve is minder groot maar de uitdaging is er absoluut niet minder om. Dit is ook waar de vergelijking met eerdere From titels stopt. Het wil niet zeggen dat, als je weg bent van die andere titels, Sekiro je ding is. Naar verluidt begon Sekiro al vroeg in de ontwikkeling als een Tenchu game. Het tempo en ritme van de duels, de atmosfeer en de wat ruimere opzet van de omgevingen in Sekiro doet wel denken aan Tenchu

Sublieme zwaardgevechten

De hoofdattractie is zondemeer het gevechtssysteem. Het draait om het kunnen schakelen tussen aanvallen en verdedigen, gevoel voor ritme en een stukje opportunisme. Aanvallen en verdedigen doe je hoofdzakelijk met je katana Twee aanvallen, wachten tot je tegenstander komt en proberen zijn aanvallen om te zetten in een deflect. Deflect, dodge, deflect. Pauze. Deflect, deflect. Drie om twee. Op die manier onthoud ik de aanvalspatronen van bazen, minibazen en later zelfs reguliere vijanden.

Het mooie aan het gevechtssysteem is dat je met een effectieve verdediging je vijand net zoveel schade toe kunt dienen als met een goede aanval. Dat komt door het posture systeem. Als je de posture van je vijand weet te breken, kom je er in met een fatale aanval. Door health weg te nemen bij je tegenstander weet hij minder goed te herstellen van zogenaamde posture damage. Dat geldt overigens ook voor Sekiro zelf. Het zorgt voor even zenuwslopende als spectaculaire gevechten

Vroeg in de game ontvangt Sekiro een prothese van een figuur genaamd The Sculptor, een oud shinobi. The Sculptor doopt Sekiro om tot One Armed Wolf vanwege zijn prothese. Een veelzijdig hulpstuk waarmee The Wolf naast zijn katana Kusabimaru over opties op aanvallende en verdedigende gebied beschikt. Denk aan een paraplu die als schild fungeert of firecrackers waarmee je vijanden wegdrijft. De prothese zorgt ook voor meer mobiliteit door jezelf de lucht in te slingeren met een soort grappling hook. Hij is fijn in gebruik. Zo nu en dan kun je het gewenste grappling point niet goed in beeld vatten of grijp je een ander punt dan je voor ogen had.

Sekiro is lekker mobiel en met de weidse opzet van de omgevingen heb je altijd wel opties om een groepje tegenstanders te omzeilen, flanken of op een andere manier te verrassen. Het voelt bevredigend om met een bloederige stealth kill de groep tegenstanders uit te dunnen, een paar goede combinaties te maken, je terug te trekken en er opnieuw met een verrassingsaanval in te komen. Vloeiende bewegingen en snaar strakke actie. Het eerder beschreven opportunisme zit hem in het benutten van de tools en vaardigheden die je tot je beschikking hebt. Een snelle shuriken om een aanval van je vijand te onderscheppen. Geef hem geen ademruimte. Of je best doen om het gevecht met meerdere vijanden te openen met een stealth kill om er een duel van te maken, of om bij minibazen een hele levensbalk weg te nemen (!).

Eye of the Tiger

Sekiro draait om het verbeteren van je vaardigheden. Het bevat echter ook een skill systeem en een upgrade systeem voor je prothese. Als je je stukbijt op een baas, bijvoorbeeld, zit er niks anders op dan beter worden. Leer je vijand kennen. De game dwingt je beter te worden. Je kunt je aanvalskracht, posture en health alleen verbeteren als je bazen en minibazen blijft verslaan. Je kunt experience punten grinden om via de skill tree positieve effecten en nieuwe aanvallen vrij te spelen. Sommige van die unlocks zijn eigenlijk gewoon essentieel, daarmee ontgaat het doel van de hele skill tree mij een beetje.

Beeld en geluid

De toffe ontwerpen, goede animaties, sfeervolle belichting en prachtige vergezichten maken de game op grafisch vlak. De game draait helaas niet op een stabiele 60 fps, wat met de snelle en strakke combat een groot pluspunt zou zijn. In plaats daarvan draait de game op de Xbox One X op een framerate die varieert, niet ideaal maar voor mij als casual geen probleem. Op de S gaat de framerate richting de 30 fps. Iets anders waar ik tegenaan ben gelopen is dat de camera maakt dat je het gevecht zo nu en dan niet goed kunt volgen. Met name in de wat kleinere kamers of in smalle gangen

De audio is fantastisch. Vanaf het begin doe ik het met ondertiteling en de Japanse stemmen, het stoort me geen moment. De emoties bij de woorden voel ik evengoed. Een schreeuwende enthousiasteling, of een vijand die je de grond in probeert te praten, de delivery is in orde. De Engelse stemmen heb ik niet geprobeerd. De geluidseffecten zijn ook sterk. Gebries en gegrom, bijvoorbeeld. Of het gekletter van wapens. Functioneel is het ook, je kunt duidelijk onderscheid maken tussen een deflect of een mislukte deflect wat meestal resulteert in een block (en posture damage). Dan de soundtrack. De muziek zwelt aan bij gevechten. Bij het verkennen van de omgevingen wekt de muziek mijn interesse niet maar versterkt de sfeer die neergezet wordt wel. Het doet vrij authentiek aan, in ieder geval zijn er volop Aziatische klanken en instrumenten hoorbaar

Exploits

Tijdens mijn avonturen ben ik op op een aantal opvallende zaken gestuit waarvan ik soms twijfel of het exploits zijn of dat het allemaal zo bedoeld is. Je kunt minibazen bijvoorbeeld resetten door uit hun bereik te lopen, waarna ze vaak langzaam teruglopen naar hun originele positie. Daarbij kun je toeslaan met een vernietigende stealth aanval waarmee je direct een behoorlijk voordeel geniet. Dat geldt eigenlijk voor de meeste vijanden behalve bazen. Je voelt jezelf dan wel weer een baas als je er mee weg komt. In een ander geval bleef ik aan een richel hangen en kon ik mijn tegenstander blijven aanvallen zonder dat hij een poging deed me van de richel te werken.

Conclusie

Sekiro is een mijlpaal in het actiegenre. FromSoftware heeft zijn best gedaan een toegankelijke en meer gestroomlijnde ervaring neer te zetten dan eerdere titels van de Japanse ontwikkelaar. Het verkennen van de onderling verbonden mysterieuze omgevingen voelt bevredigend. Het gevechtssysteem is een aanwinst voor het genre en wat mij betreft de beste waar From tot nu toe mee is gekomen. Het is een Japanse game, maar ik zou hem niet op en top Japans noemen, zoals DMC 5 dat wel is. Laat dat je dus niet afschrikken. Je moet wel van een stevige uitdaging houden. Als je blijft geven, geeft Sekiro je er veel voor terug.