Ah Japan. Het is en blijft een bijzonder land met bijzondere mensen die weer een bijzondere smaak hebben. Dat merk je ook in hun games die vaak toch een beetje een bijzondere smaak vereisen. Is Scarlet Nexus ook weer zo’n game?
Scarlet Nexus speelt zich af in een alternatieve realiteit waarin de mensheid technologie ontwikkeld en maatschappijen vormt die gebaseerd zijn op substanties die in de menselijke hersenen te vinden zijn. Deze substanties zorgen er ook voor dat mensen psychische superkrachten ontwikkelen. Tegelijkertijd wordt deze wereld ook geplaagd door hersenloze mutanten, die Others genoemd worden, die de bevolking aanvallen en doden.
De OSF, Other Supression Force, is opgericht om deze mutanten te bestrijden. Om dit te kunnen doen worden mensen met bijzondere bovennatuurlijke gaven gerekruteerd en eropuit gestuurd om te patrouilleren, mensen te helpen en Others te vernietigen. En dit allemaal met zwaarden en superkrachten.
Ja, het is allemaal weer lekker vreemd en Japans, maar als je even doorbijt ook zeer de moeite waard.
Je speelt in deze game als Yuito Sumeragi of als Kasane Randall. Beide leden van het OSF, maar met een compleet verschillende achtergrond. Allebei hebben ze hun eigen verhaal dat hier en daar in de game overlapt. Wanneer je het einde met een van beide hebt gehaald zit je dus feitelijk pas op de helft van de game en kun je de game nogmaals opstarten om het dan vanuit het perspectief van het andere personage te beleven. Dikke replay value dus.
Anime
Wat als eerste opvalt aan deze game zijn de graphics. Geen superfancy, hyperrealistische beelden, maar anime. Deze Japanse tekenfilmstijl werkt in Scarlet Nexus ontzettend goed. Zoals je in bovenstaande trailer waarschijnlijk al gezien had zit de game barstensvol actie. Die actie kan dankzij de grafische stijl ook heerlijk spectaculair in beeld worden gebracht.
Personages en vijanden flitsen door de game heen met dikke combo’s en brute powers, brokstukken vliegen in het rond en dit alles wordt in beeld gebracht zoals dat eigenlijk alleen maar kan in een anime.
De cutscenes zijn in tegenstelling tot de actie in de game juist weer wat tam. De meeste scenes zijn gesprekken tussen je personage en de rest van het team en bestaan uit stilstaande plaatjes waarop de spreker geprojecteerd wordt.
Er zijn uitzonderingen waarop alles in realtime wordt getoond, maar het merendeel van het verhaal volg je via dit soort stilstaande scenes. Wil je het verhaal dus volgen dan ben je grotendeels veroordeeld tot dit soort statische gesprekken.
De muziek in deze game is een mengelmoes van elektronische muziek en metal. Nou ben ik sowieso een fan van metal, maar zeker in dit soort actiegames werkt dit soort muziek gewoon erg goed. Het versterkt de actie die je op het beeld ziet namelijk enorm. Niet elke track is even sterk, maar overall is het gewoon dikke prima.
Gameplay
Scarlet Nexus is een actiegame met wat RPG invloeden. Vanuit een hubwereld kun je kiezen waar je naartoe wilt, maar eenmaal op locatie is alles zeer lineair. Hier en daar zit wel een item verstopt, maar je hoeft er nooit echt ver van het gebaande pad voor af te wijken.
Verder is er de mogelijkheid om sidequests aan te nemen van NPC’s, maar dit zijn eigenlijk altijd quests waarbij je ze een item moet geven, of een specifiek monster op een specifieke manier af moet maken. Voor de diversiteit en beloningen hoef je het in elk geval niet te doen, maar je kunt ze wel prima als excuus gebruiken om experience te verzamelen.
Die ervaringspunten kun je namelijk weer inzetten om je Brain Map uit te breiden en nieuwe skills te leren. Extra health, meer aanvalskracht, een charge aanval enzovoort. Eigenlijk precies wat je van een actiegame verwacht.
Krankzinnige gevechten
Dan de actie zelf. Die is spectaculair maar tegelijkertijd ook vrij simpel onder de knie te krijgen. Je hebt een snelle aanval, een langzame aanval en met de triggers kun je je psychische krachten gebruiken. Dit werkt ontzettend soepel en ook erg intuïtief. In no time rijg je fysieke aanvallen met telekinetische aanvallen aan elkaar en verpulver je elke Other die je tegenkomt.
Vrijwel alles in je omgeving is te gebruiken om vijanden mee aan te vallen. Fietsen, auto’s, lantaarnpalen of andere voorwerpen. Je kunt met alles gooien. Ook zijn er voorwerpen die wat langer duren om in beweging te krijgen, maar wel weer meer schade doen. Denk aan een trein in de metro die je op een groepje Others af laat stormen om ze in een keer uit te schakelen.
Behalve je standaard aanvallen zijn er ook nog andere manieren om Others te vernietigen. Bijvoorbeeld met Brain Crush. Naast een healtbar hebben vijanden ook een crushbar, zeg maar de armourbar. Wanneer deze leeg is kun je Brain Crush gebruiken. Een aanval die ontzettend veel schade aanricht en mindere vijanden zelfs direct vernietigd.
Ook je teamgenoten dragen hun steentje bij. Elk van hun heeft zijn of haar eigen krachten en jij kunt daar gebruik van maken. Je kunt namelijk je eigen krachten combineren met die van hun. Zo is het mogelijk om vuurkrachten te lenen om je vijanden mee in lichterlaaie te zetten, teleportatie om snelle vijanden te verrassen of krachten om je verdediging tijdelijk ondoordringbaar te maken. Welke kracht op welke vijand of in welke situatie het beste werkt is iets dat je gewoon lekker uit moet proberen, dus het loont om te experimenteren.
Is dit alles nog niet genoeg? Dan is er ook nog de mogelijkheid om een Brain Zone te openen. Een soort gat in dimensies waarin je telekinetische krachten absurd veel versterkt worden. Deze kracht kun je echter niet te lang gebruiken, omdat je personage anders flipt. Gebruik je hem toch te lang en gebeurt dit? Dan is het game over. Je zult dus moeten kiezen of je op safe speelt, of dat je toch die laatste aanval er nog uit wilt persen.
De combat is het belangrijkste deel van de game en gelukkig werkt dit dan ook ontzettend lekker.
Bijzondere smaak
Al hoe vet de actie in deze game ook is, je hebt wel nog steeds met een behoorlijk Japanse game te maken en dat vereist wel een enigszins bijzondere smaak.
Zeker in het begin wordt je overspoeld met informatie. Het een na het andere personage wordt geïntroduceerd, er worden constant vreemde termen gebruikt, je team wordt steeds gehusseld zodat je geen idee meer hebt wie nou wie is enzovoort. Het is allemaal introductie en een manier om je kennis te laten maken met de diverse krachten en de wereld van Scarlet Nexus, maar het is wel erg ingewikkeld en lastig te volgen zo. Gelukkig wordt dat later in de game wel beter.
De graphics zijn mooi, maar ook wel heerlijk Japans. Van die typische tiener-helden, vage monsters en overdreven special effects. Daarnaast zijn er de gesprekken. Die zijn bij vlagen gewoon awkard. Complete dialogen worden geweid aan dingen die in twee zinnen uitgesproken kunnen worden. Just get to the point already.
De stemmen van sommige personages zijn ook tenenkrommend. Hoge, overdreven piepstemmetjes of extreem verlegen en zachte stemmen. Het hoort er allemaal bij, maar je moet er wel tegen kunnen.
Conclusie
Scarlet Nexus is een typisch Japanse actiegame, compleet met tienerhelden, hoge piepstemmetjes, vage monsters en awkward dialogen. Kun je hier doorheen prikken, dan ontdek je dat behalve die Japanse vaagheid er ook gewoon een hele vette actiegame in verscholen zit.
De actie werkt soepel, spat van je beeld af en al die psychische krachten zorgen voor lekker veel spektakel en vette gevechten. De graphics en muziek werken goed samen en dat rare verhaal is ook eigenlijk best wel gaaf.
Je hebt misschien wat een eigenaardige smaak nodig om met deze game te beginnen, maar zit je er eenmaal in dan is het wel een game die ik je erg aan kan raden.
