Toen Capcom afgelopen E3 Resident Evil 7: Biohazard aankondigde was ik sceptisch. Als Resident Evil-fan zat ik te wachten op een Resident Evil die dezelfde kwaliteit had als deel 4. Nu is Resident Evil 7: Biohazard echter daar en dat betekent een review!
Resident Evil wist mij pas te pakken vanaf Resident Evil 4. Vanaf toen heb ik elk deel gespeeld. Jammer genoeg wist Capcom de naam Resident Evil niet hoog te houden. Resident Evil 5 ging nog wel, maar deel 6 en Revelations 2 kregen bergen kritiek. En terecht!
Capcom stond dus voor de uitdaging om Resident Evil weer terug naar zijn roots te laten gaan. En dit heeft men gedaan door de focus weer te leggen op horror. Voor het eerst in de geschiedenis van de franchise speel je vanuit het first person oogpunt.
Op onderzoek uit
Spelende als Ethan Winters reis je af naar Louisiana om op zoek te gaan naar je vrouw: Mia. Zij is drie jaar terug onder mysterieuze omstandigheden verdwenen. Totdat Ethan zomaar een video boodschap van haar krijgt met een adres in Louisiana. Ethan weet dan alleen nog niet dat hij kennis gaat maken met de bewoners: de familie Baker…
De rest van het verhaal mag je als speler zelf gaan ontdekken. Maar vanaf het moment dat Ethan aankomt op het adres wat hij gekregen heeft, bekruipt je het gevoel dat je bekeken wordt. En dat is direct één van de sterke punten van deze game: sfeer. Je voelt je opgejaagd, zwak en zit op het puntje van je stoel. Iets wat een game zoals Condemned: Criminal Origins vroeger ook goed deed.
Al gauw gebeuren er allerlei dingen die je niet kunt plaatsen. En geloof me, als je de ideale ervaring met deze game zoekt, zorg dan dat je een headset op hebt. Overal vallen dingen om, slaan deuren dicht of waait de wind door ramen. Het feit dat je dit nu beleeft vanuit het oogpunt van de hoofdpersoon zorgt voor een schitterende ervaring voor iedere horrorfan. Chapeau Capcom!
Terug naar VHS
Ken je ze nog? De oude videobanden? Mooi! In Resident Evil 7: Biohazard maken ze namelijk hun rentree. Je kan videobanden afspelen bij televisies om te zien wat er eerder heeft plaats gevonden rondom jouw locatie. Hoewel zien… Je mag als speler dit ervaren door het te spelen.
Zo is er voor Ethan’s komst een groep presentatoren van een tv-show bij het huis geweest. Deze zijn onder verdachte omstandigheden verdwenen. Spelend als de camera-man ga je mee naar binnen en zie je wat er gebeurd is. Leuk detail: wanneer Ethan arriveert bij het huis, dan zie je ook daadwerkelijk de bus van de tv-show staan die zwicht onder behoorlijk achterstallig onderhoud.
Het is te zien dat Capcom veel tijd en moeite in deze game gestoken heeft om de juiste setting en sfeer neer te zetten. Wat mij betreft zijn ze hierin meer dan geslaagd.
Ouderwets overleven
Resident Evil is: goed om je heen kijken, elke kastlade opentrekken en heel zuinig zijn met je ammunitie. En een camera die zich op een hoek centreerde en niet bewogen kon worden. Dat laatste was voor mij een grote afknapper. Maar goed, dat is waar Resident Evil groot mee werd. Uiteindelijk draaide het om ouderwetse survival.
Ondanks dat ik overtuigd ben dat Resident Evil 4 het beste deel ooit is, is dit de ommekeer in de franchise geweest. Na nummer 4 veranderde de focus van horror en survival naar actie en rare gore.
Wat ik zo kan waarderen aan Resident Evil 7: Biohazard is dat ze de sleutelelementen uit Resident Evil hebben gepakt, maar die vaste camera achterwege hebben gelaten. Ook hier trek je alle kasten en deuren open, op zoek naar kogels voor je pistool. Of die ene sleutel voor de deur in de hal die op slot zit. En knal je je vijanden een paar kogels door het hoofd? Of bewaar je die voor de eindbaas en ga je met je mes erop af? Juist door het gebruik van de first person camera beleef je de game veel meer. En het is daardoor toegankelijk, zowel voor bestaande fans, als nieuwkomers.
Grafisch om bang van te worden
Grafisch doet Resident Evil 7: Biohazard prima zaken. Mocht je een 4K tv in huis hebben met HDR dan zit je zeker goed. Capcom heeft de game duidelijk gemaakt met de engine die we van de vorige Resident Evil kenden. Deze heeft echter wel een flinke poetsbeurt gehad, waardoor voorwerpen, vijanden en weerelementen goed tot hun recht komen. Ik heb trouwens nog nooit zulke realistische ingewanden gezien.
Om de nachtmerrie extra gestalte te geven, maakt men in de game gebruik van een grain filter. Iets wat naar mijn mening echt bij een horror game hoort. Een ander belangrijk aspect voor dit soort games is lichtinval. Ook hier gooit de game hoge ogen. Je ziet duidelijk waar het licht vandaan komt. Grafisch is de game dus een pareltje.
Tactiek is blijkbaar voor losers
Ik ben tot hier behoorlijk blij met Resident Evil 7: Biohazard. Ik zeg expres tot hier. Want op het gebied van sommige eindbazen schiet de game wel tekort.
Bij veel vijanden die je tegen komt (zombies, gemuteerden, de Bakers, insecten) geldt de gouden regel: headshots zijn machtig. Maar bij eindbazen kom je soms zonder ammunitie te zitten en hier lijkt dan totaal geen tactiek te zijn. Het enige wat je dan als speler genoodzaakt bent om te doen is rondjes en hopen dat je nieuwe kogels vind. Helaas wordt dit totaal niet gecommuniceerd en dat is erg jammer omdat de game behoorlijk wat eindbazen heeft.
Daarnaast is kritiek op zijn plaats voor de puzzels. Ook deze zijn weer volop aanwezig. Het is echter jammer dat je als speler vaak alleen maar bezig bent met de juiste voorwerpen verzamelen en op z’n plek zetten. Het puzzelelement is daarom makkelijk en overbodig te noemen.
Conclusie
Capcom is met Resident Evil 7: Biohazard de goede weg ingeslagen. De sfeer, de switch naar first person en het verhaal zijn vermakelijk en weten je als speler te boeien. Het is echter jammer dat de game veel eindbazen brengt waar geen balans en tactiek in lijkt te zitten. Daarnaast zijn de puzzels overbodig en makkelijk, wat het idee geeft dat de speeltijd van de game wordt gerekt. Ben je echter horrorfan en zoek je een game om ’s avonds mee te griezelen? Zet dan je headset op en haal Resident Evil 7: Biohazard!
