De Xbox One heeft vele interessante titels, groot en klein. Project Warlock is één van de kleinere titels die wel de aandacht trekt met zijn grafische stijl. Het lijkt namelijk op een game uit 1995, maar dan in 4k. Weet Doom look-a-like Project Warlock de nostalgie om te zetten in kwaliteit? Dat lees je in deze review.
Wanneer je de trailer ziet van Project Warlock, krijg je spontaan zin om weer ouderwets te knallen. Een indie game gemaakt door studio Buckshot Software. De grafische stijl van de game is lekker jaren ’90, maar tegelijkertijd ook heel scherp en met meer kleuren dan toen. Wanneer je de game opstart, word je eigenlijk gewoon in de game gepleurd zonder context of leuk inleidend verhaal. Het level laadt in, je hebt een wapen… succes. Knal alles maar kapot. Er staan soms tutorials in beeld over hoe je bijvoorbeeld van wapen switcht, maar veel is het niet. Het wordt wel enigszins duidelijk dat je in elk level sleutels moet vinden die dan weer nieuwe deuren openen, maar dat lijkt zo’n beetje het enige doel van zo’n level te zijn. Schakelaars omzetten en sleutels verzamelen, net als vroeger.
Ik begon de game op ‘standard’ (waar je 3 levens hebt en bij verlies het hele hoofdstuk opnieuw moet beginnen) maar heb ‘m al vrij snel naar ‘casual’ gezet (oneindig veel levens). In het begin verwacht je meer gemak, maar omdat je alleen maar een staf hebt die niet zoveel damage doet, switch je naar melee maar op korte afstand krijg je juist ook weer veel schade van de vijanden. Dit frustreert echt enorm aan het begin en zorgde er eigenlijk bijna voor dat ik de review zou opgeven. Alsof alles je dan tegenwerkt.
Maar goed, ik geef niet zo snel op en ik moest mijn mindset even omzetten naar de jaren ’90 gameplay zonder checkpoints. Nu zijn de missende checkpoints niet heel erg, want elk stuk van een level duurt maar 3 tot 5 minuten, afhankelijk van hoe snel je er door heen gaat. Het is wel frustrerend als je ‘m op standard hebt staan qua moeilijkheidsgraad en je gaat dood in het laatste hoofdstuk van zo’n level, want je begint dan doodleuk weer bij hoofdstuk 1 van het level en dan zakt de moed je toch behoorlijk in de schoenen.
Maar dan… wordt het veel leuker
Als je een level hebt voltooid in Project Warlock, dan ga je naar je workshop waar je jouw wapens kunt upgraden en jezelf met meer leven en magiepunten kan opladen. Ja, even vergeten te vertellen: Je hebt ook magie als ‘Warlock’ zijnde, alleen merk ik dat ik die aan het begin amper gebruikte door missende spreuken. Later gebruikte ik het op zich wel, maar wapens genieten de voorkeur. Afijn, je kan dus ook spreuken gebruiken.
De workshop is gewoon een recht-toe-recht-aan upgrade-plek met daarin ook een machine waar je levels kunt selecteren die je kunt doen. Dit is overigens compleet lineair, dus je gaat van hoofdstuk naar hoofdstuk. Je kunt per hoofdstuk allerlei ‘’secrets’’ ontdekken, dus vandaar dat je levels kunt selecteren voor later wanneer je het nog eens wilt overdoen. Ook hier mis ik overigens verhaal of iets wat de game naar een hoger niveau tilt dan Doom van vroeger. Er zit niet echt een reden achter alle actie.
Het lijkt alsof ik alleen nog maar aan het zeuren ben over deze game in deze review, maar ik beschrijf enkel de curve van waardering die ikzelf heb ervaren tijdens het spelen. Het wordt later namelijk veel leuker. Je krijgt steeds meer wapens, meer spreuken en dan begint de actie echt hard los te komen. Door de vele wapens moet je veel switchen. Het switchen van wapen is simpel maar vind ik toch te stroef gaan kijkend naar het tempo wat de game heeft. Je wilt een wapenwiel maar daarin dan sneller selecteren wat je wilt. Soms moet je ook nog op ‘Y’ drukken om het juiste wapen tevoorschijn te toveren. Apart van het wapenwiel gaat het allemaal lekker soepel. De levels worden ook gevarieerder en je hebt steeds nieuwe monsters. Wat dat betreft biedt de game dus gaandeweg steeds meer variatie in alles.
Audiovisueel ouderwets en toch nieuw
Project Warlock ziet er echt leuk uit. Het is op en top nostalgie met de fps-stijl van de jaren ’90 en, zoals ik al zei, zie je nu wel meer kleuren en is het mooier dan vroeger. De geluiden en muziek zijn echt fantastisch. Vooral de muziek past supergoed bij de game en de SFX zijn precies zoals je ze van vroeger kent. Op audiovisueel vlak scoort deze game dus wel goed!
Conclusie
Al met al is Project Warlock een generieke jaren ’90 shooter die weliswaar zijn eigen grafische smoel heeft door de stijl en muziek, maar faalt op het gebied van context of verhaal. De gameplay biedt diepgang door het upgraden van wapens, levens en spreuken waardoor het meer biedt dan de standaard shooter. Wat Project Warlock nu echt uniek maakt, is de muziek en invulling van de grafische stijl. Helaas voor deze game is dat in combinatie met nostalgie niet genoeg om hoog te scoren of extra op te vallen tussen de bestaande shooters.
