Na jaren van afwezigheid keert één van Ubisoft’s bekendste franchises weer terug. Prince of Persia: The Lost Crown moet de legendarische serie weer nieuw leven inblazen. Maar of het de tand der tijd heeft doorstaan? Dat lees je hier!
Op 21 november 2003 mocht ik als 13 jarig jongetje opnieuw kennis maken met de legendarische Prince of Persia. Opnieuw omdat ik ooit eerder Prince of Persia 3D had gespeeld en met The Sands of Time het gevoel had dat de serie een compleet andere richting op ging. Dat deed het ook en dat deed het fantastisch. De verschillende stijlen van parcouren, het wallrunnen, het manipuleren van de tijd en de puzzels die je met behulp van de sands of time op kon lossen was geweldig. Ik was dan ook blij verrast toen Ubi een aantal jaren geleden de remake aankondigde. Toen men vervolgens The Lost Crown bij de Ubisoft Forward van vorig jaar aankondigde was ik minder enthousiast. Want dit was niet de Prince of Persia waar ik op zat te wachten. En toch doe ik deze review om te kijken of de game mij heeft weten te verrassen.
We beginnen ons verhaal met de jonge strijder Sargon. Onze hoofdpersoon is onderdeel van een select groepje elite krijgers genaamd The Immortals. Zij zijn belast met de bewaking van de prins en komen dan ook in actie wanneer deze wordt ontvoerd. Hierbij gaan we naar Mount Qaf, een indrukwekkende berg waar ons avontuur zich verder voortzet. De rest van het verhaal? Dat is aan jullie om te ervaren!
Op het gebied van verhaal wint de game zeker geen prijs voor originaliteit. Het is een dertien in één dozijn verhaal wat we vaker hebben gezien in andere games en als een dun draad door de game loopt. Waar de game wel in weet te verrassen is de afwisselende en uitdagende gameplay. The Lost Crown laat zich namelijk het beste omschrijven als een Metroidvania game. In 2D mag Sargon namelijk verschillende hindernissen overbruggen en vijanden verslaan. Hierbij worden je platform skills op de proef gesteld zonder echt moeilijk te worden. Het voordeel hiervan is dat de game geschikt is voor zowel de hardcore fans als nieuwkomers. Ondertussen zal je als speler ook steeds meer de beschikking krijgen over nieuwe powers die je verder kunnen helpen.
Genoeg te ontgrendelen
Maak je dan ook geen zorgen als je in het begin niet bij een platform kan komen, want de kans is aanwezig dat je op een later moment krachten krijgt die je hierbij kunnen helpen. Zo krijg je Dash waarmee je verder kan springen, maar ook de mogelijkheid om een weerspiegeling van jezelf ergens achter te laten waarna je hier weer naar terug kan teleporteren. Ideaal om vallen te ontwijken! Het is een simpel, maar slim trucje wat je nieuwsgierig weet te houden naar de volgende power. Iets wat me een beetje deed denken aan Ori.
Ook qua vijanden weet de game een balans op te maken tussen uitdaging en toegankelijkheid. Vrij snel zul je ontdekken dat niet bij elke vijand dezelfde tactiek werkt. Hierbij ben ik slechts een paar keer dood gegaan, want de leercurve is goed aanwezig. Onze Sargon krijgt echter wel een behoorlijke variatie aan vijanden wat er voor zorgt dat je tijdens de game blijft leren. Met een paar keer meppen op X heb je een simpele combo te pakken.
De echte schade doe je echter met de zogeheten Athra Surges. Dit zijn speciale ultimates die er voor kunnen zorgen dat vijanden worden doorboort of juist dat Sargon langzaamaan weer health erbij krijgt. Deze laad je op door vijanden schade toe te brengen of door perfect te pareren. Pareren doe je aan de hand van de kleur die een vijand krijgt tijdens een aanval. Is de aanval wit? Dan pareer je de aanval gewoon. Wordt deze geel? Dan word je als speler getrakteerd aan een stormvloed van prachtige graphics, waarover ik later graag meer vertel.
Naast de combinatie van aanvallen en ultimates kent Prince of Persia: The Lost Crown nog een manier om gevechten te winnen. Zo kent de game namelijk een upgrade systeem. Door vijanden te verslaan verdien je tijdkristallen die je kan inzetten om verschillende amuletten aan te schaffen. Ook deze kennen verschillende tactische hulpmiddelen. Zo kun je je schade verhogen, tijdelijk meer health krijgen of een geluid horen als je dicht bij een kistje zit. Het is een simpel, maar handig systeem om je gameplay te tweaken aan de hand van jouw uitdagingen. En de eerder genoemde amuletten mag je ook nog eens upgraden!
Dat upgraden kun je overigens doen bij een merchant. Deze kun je vaak vinden nabij zogeheten Wak Wak Trees. Deze mooie, gouden bomen zijn jouw persoonlijke checkpoints waar je weer kan herstellen, wisselt van amulet en je favoriete Athra Surges in orde maakt. Let dus goed op als je gouden bladeren in de buurt ziet, want die ene Wak Wak Tree kan net de laatste zijn voor een eindbaas!
Eigen stijl
Eerder gaf ik het al aan: de game kan je als speler trakteren op prachtige graphics. En dat doet men eigenlijk de hele game lang. Vanuit Ubisoft heeft men duidelijk gekozen voor een eigen stijl. Deze stijl is kleurrijk en spat van je scherm af. Interessant is dat men hierbij twee verschillende stijlen combineert. Zo zijn de characters in cutscenes – waarin achtergrond verhaal wordt verteld – meer schetsen. De achtergronden die verder in de game worden gebruikt zien er schitterend uit. Zo kom je door bergen, kastelen en zelfs de lucht. Geen omgeving is hetzelfde en dit doet de game zonder in te leveren op detail.
Ook aan de invulling is gedacht. Zo kwam ik in een kamer waar een waslijn hing en een prachtig zwembad lag met een brug door het midden met een waterval. Het zijn deze dingen die je meenemen in de game en even laten snakken naar adem van verbazing.
Ook qua geluid heeft men niet stilgezeten. Naast de voetstappen van de prins horen we verschillende geluiden terug. Naast echt gegrom en gekraak van vijanden kwam ik meerdere malen de rustgevende galm van een windgong tegen. Ondertussen floten vogels om me heen terwijl een zeis langs m’n oren vloog. Dit klinkt wellicht wat saai, maar voor mij werkte het eigenlijk juist erg rustgevend. Verwacht echter wel weinig muziek.
Conclusie
Eerlijk is eerlijk. Prince of Persia: The Lost Crown heeft mij positief weten te verrassen en ik had vooraf niet helemaal gelijk. Het is niet de game die ik graag had willen zien binnen de franchise, maar het is wel een heerlijk tussendoortje. De game weet te verrassen door zijn eigen stijl qua graphics en de gameplay die voor nieuwkomers toegankelijk is, zonder dit ten koste van de uitdaging te laten gaan voor de hardcore fans. De verschillende powers die je stukje bij beetje verder helpen door zijn ontzettend slim bedacht. Daarnaast neemt Sargon je mee naar levendige en gedetailleerde werelden waar je soms best even tot rust zult komen. Tot de volgende vijand of valkuil weer voor je neus staat. Het is jammer dat het verhaal van de game niet erg origineel is en dat deze als een dun draad door de game loopt. Echter mag dat de pret niet drukken, want juist door de gameplay komt deze game het best tot zijn recht. Zijn platform games jouw ding? Dan is Prince of Persia: The Lost Crown een game die je gespeeld moet hebben!
