Het regent games momenteel. Planet Alpha is één van de titels die bij ons neerdaalde en ik was wel nieuwsgierig naar deze ruimtegame. Terecht, of hoort hij ergens op de maan begraven te worden?
Planet Alpha, ik had er nog nooit van gehoord. Ik moest hem dan ook even opzoeken toen ik de vraag kreeg of ik hem wilde reviewen. Ah, een platformer. En dan ook nog een heel mooie. Kom maar door met die code.
Pracht en praal
Je speelt als een mannetje in een ruimtepak. Zo’n ouderwetse met een bubbel om je hoofd. Je wordt wakker op een planeet (Planet Alpha?) en je bent gewond. Hoe je hier terecht gekomen bent of wat je hier kwam doen is onduidelijk. Planet Alpha heeft namelijk geen duidelijk verhaal, maar laat je dat zelf invullen. Geen filmpjes, geen teksten en dus zit er niks anders op dan de boel maar te gaan verkennen.
Planet Alpha is een 2D platformer en dus kun je alleen links of rechts lopen en aangezien links eigenlijk altijd de verkeerde kant is besluit je maar naar rechts te lopen. Eerst gaat dat nog wat lastig omdat je mannetje gewond is, maar al gauw kun je rennen met het menneke en kun je met de A-knop ook springen. Dat is handig, want af en toe moet je ook over gaten springen of wanden beklimmen en zo ren, spring en klim je al gauw over de onbekende planeet heen.
Terwijl je zo over de planeet rent kun je niet anders dan kijken naar de schoonheid van deze game. Wat ziet alles er prachtig uit! De grond waar je over rent, de planten die er staan, de felle kleuren en in de achtergrond zie je allerlei grote wezens hun gang gaan. Deze planeet leeft en het is een prachtige plek.
Robotinvasie
Na een tijdje wat over de planeet gerend te hebben begon ik me toch af te vragen of dit alles was en alsof de game me hoorde denken werd de planeet binnengevallen door robots. Van die kwaadaardige met lasers die op alles schieten wat beweegt en je met vrijwel één schot dood hebben. Omdat je niet kunt terugvechten moet je een andere manier vinden om er langs te komen. Meestal betekent dit klimmen naar een hoger gelegen plek om er overheen te kunnen springen of er langs sluipen.
Dit levert heel veel trial and error op. Het is namelijk niet altijd even duidelijk hoe je langs zo’n onding moet kruipen. Gelukkig maakt de game heel erg veel checkpoints en dus betekent doodgaan vaak niet meer dan ongeveer tien seconden teruggezet worden.
Dag, nacht, dag, nacht, dag….
Puzzelen is ook een onderdeel van Planet Alpha. Je kunt namelijk dag in nacht over laten gaan en vice versa. Zo kwam ik een rotsblok tegen waar een groot gat in zat en waar een aantal stippen op stonden. Dit bleken planeten te zijn die in een bepaalde lijn stonden. Door de tijd van de dag aan te passen kon ik die planeten in dezelfde lijn krijgen als op het rotsblok en presto, puzzel opgelost.
Even later stond ik bij een afgrond die te breed was om overheen te springen. Door de dag in de nacht over te laten gaan kwam er een grote paddenstoel tevoorschijn waar ik op kon staan en zo kwam ik aan de overkant. Leuk.
Meer kunstjes zijn er eigenlijk niet en dit werkt in de praktijk als volgt: je rent door de game heen, zit vast en verandert de dag maar weer in de nacht om te kijken wat er verandert. Overal en telkens weer.
Langdradig
Tijdens de eerste helft van de game was ik enorm enthousiast over de titel, maar tijdens de tweede helft werd dat steeds minder. Het gebrek aan diversiteit in puzzels begon me te storen, de robots werden steeds vaker gewoon irritante kutdingen, zonder dat ze hun aanvalspatronen veranderden en ik kreeg steeds meer het gevoel dat de makers de game aan het oprekken waren en dat er prima een einde aan gebreid had kunnen worden.
In plaats daarvan kwam ik steeds vaker op volstrekt onlogische plekken. Oh, ik loop nu ineens vanuit de jungle een grot met lava dichtbij de kern van de planeet in. Oh, nu zit ik ineens onder water en natuurlijk wordt ik daar aangevallen door een enorme robot. En om het nog gekker te maken kruip ik nu door een wormgat een alternatieve dimensie in, compleet met rare zwaartekracht.
Conclusie
Planet Alpha begint ijzersterk. De game oogt prachtig en ook de muziek die erbij hoort is heerlijk. Het is echt een genot om over de planeet heen te rennen, springen en klauteren. Helaas wordt de game halverwege nogal langdradig. Het gebrek aan diversiteit in de puzzels maakt dat je alles halverwege de game al wel een keer gezien of gedaan hebt en dat je hoopt dat je bijna aan het einde bent.
Daarnaast is de game moeilijk te volgen door het gebrek aan een duidelijk verhaal. Wie ben je? Hoe kom je op deze planeet? Wat is je doel? Waarom kom je met regelmaat dode mannetjes tegen die er net zo uitzien als jij en hoezo kun je dag en nacht naar hartenlust veranderen?
Al deze zaken maken dat ik aan het einde van de game minder enthousiast ben dan toen ik er aan begon. Geen heel slechte game, maar ook niet een game waarvoor je andere najaarstoppers laat liggen.
