Sinds ik Persona 4: Golden voor het eerst speelde ben ik van de Persona-games. Ook Persona 5 en Persona 5: Strikers vielen in de smaak. Zou Tactica het volgende toffe uitstapje worden?
Bij Atlus deinzen ze er niet voor terug om uitstapjes te maken binnen het Persona-universum. Terwijl de hoofdgames voornamelijk een mix zijn van (J)RPG’s en lifesims, zijn er al verschillende titels in andere genres verschenen. Denk hierbij aan ritmegames, fighters, musou’s en dansgames, allemaal met de naam Persona. Met Persona 5: Tactica slaan ze weer een nieuwe weg in door de wereld van de tactische RPG te betreden. Maar hoe hebben ze dit aangepakt? En nog belangrijker, is het ze daadwerkelijk gelukt er iets leuks van te maken?
Doei Metaverse, hallo Kingdoms
Persona 5: Tactica speelt zich af na de gebeurtenissen in Persona 5. Joker en zijn vrienden leiden hun gebruikelijke leven, tot op een dag in Café LeBlanc een mysterieuze deur verschijnt. Zodra ze deze deur betreden, belanden ze plotseling in een compleet andere wereld. Het lijkt echter niet het Metaverse te zijn zoals ze dat eerder hebben ervaren. In het Metaverse konden ze met behulp van een mysterieuze app op hun telefoon terugkeren, maar deze keer lijkt dat niet te lukken. De mysterieuze deur is bovendien verdwenen. In deze wereld zijn er geen Shadows te zien, maar wel wezens die hen kwaad willen doen.
Ondanks de verschillen met het Metaverse, zijn er ook overeenkomsten. Net als in het Metaverse is er een heerser die deze wereld als haar koninkrijk beschouwt en alles en iedereen onderdrukt. De Phantom Thieves moeten ook hier aan de slag om deze onderdrukking te stoppen. Gelukkig staan ze er niet alleen voor, want ze krijgen hulp van het verzet in deze wereld, geleid door een meisje genaamd Erina. Ze ontmoeten ook Toshiro, een man die lid is van het Japanse Diet, vergelijkbaar met een lid van de regering. Samen moeten ze ontdekken waar ze zijn beland, wat er aan de hand is, en hoe ze terug kunnen keren naar hun eigen wereld.
Snelle potjes
Wat betreft de gameplay is P5: Tactica beduidend vlotter dan Persona 5. In laatstgenoemde game ben je niet alleen bezig met het verkennen van het Metaverse, inclusief kastelen, Shadows en puzzels, maar ook met het managen van je dagelijks studentenleven. Het bijwonen van lessen, onderhouden van vriendschappen, verbeteren van vaardigheden, enzovoort. Hoewel dit erg leuk is, is het ook opmerkelijk tijdrovend. Je kunt gemakkelijk meer dan honderd uur besteden aan die game.
In Persona 5: Tactica is dit allemaal aanzienlijk beperkter. Het volledige studentengedeelte ontbreekt en de vriendschappen zijn al gevormd. Hoewel je wel met je mede-Phantoms praat, gebeurt dit allemaal via menu’s. Hierdoor zijn de gesprekken nogal statisch en voelt het meer als het wegklikken van teksten dan als een interactief element. Nee, deze game moet het niet hebben van opvulling. Het draait hier echt om de gevechten, en die zijn dan ook zeer vermakelijk om te ervaren.
Het onderscheid met de grote broer, Persona 5, ligt in de wijze waarop de gevechten verlopen. In de hoofdgame waren dit statische turn-based gevechten waarin elke zijde om de beurt aanviel, een bekend element in veel JRPG’s. In Persona 5: Tactica blijven we trouw aan het turn-based concept, maar op een veel dynamischere manier. Denk hierbij qua gameplay eerder aan iets in de trant van XCOM.
Toch is er ook daar een aanzienlijk verschil. In XCOM kun je je personages elke beurt verplaatsen, waarna ze vastzitten op die plek. In Persona 5: Tactica kun je daarentegen zoveel blijven bewegen als je wilt, maar met de beperking dat dit binnen een afgebakend kader gebeurt. Zodra je je aanval hebt ingezet, staat je personage op die locatie vast. Na de beurten van alle drie de personages is de tegenpartij aan de beurt. Tijdens je beurt heb je echter verschillende manieren om extra bewegingen te verdienen. Door effectief samen te werken met je teamgenoten en een vijand uit te schakelen, krijg je bijvoorbeeld de kans om nogmaals te bewegen, inclusief een aanval. Als je dit slim aanpakt, kun je zelfs een Triple Threat-aanval inzetten, waarmee je meerdere vijanden tegelijk aanzienlijke schade kunt toebrengen. Het succes hiervan hangt echter sterk af van de strategische positionering van je personages. Als je volledig op de aanval gaat en vergeet je personages in dekking te zetten voordat je aanvalt, kan het snel voorbij zijn bij de beurt van de vijand.
Naast gewone aanvallen heb je natuurlijk ook de mogelijkheid om je Persona’s in te zetten, dus er is genoeg keuze. Mocht een van je personages neergaan, dan kun je een Baton Pass gebruiken en het volgende lid van de groep inzetten. Dit is echter iets wat je liever vermijdt, aangezien het ten koste gaat van de bonus aan het einde van een missie.
De meeste missies duren over het algemeen vrij kort, meestal tussen de zeven en tien beurten, anders verlies je sowieso. Dit zorgt voor een hoog tempo en maakt de game uitstekend geschikt om even snel een paar potjes tussendoor te spelen.
Menuutjes priegelen
Ondanks dat de nadruk sterk ligt op de gameplay, had ik graag wat meer en andere vormen van invulling gezien. Tussen de missies door ben je voornamelijk bezig met het navigeren door menu’s. Menuutjes om te praten met je teamgenoten voor extra skillpoints, menuutjes om sidequests te accepteren voor extra skillpoints, menuutjes om Persona’s te fusen voor meer vaardigheden, menuutjes voor het kopen van nieuwe wapens enzovoort. Het voelt allemaal wat karig aan en vooral statisch aan. Op zich had Persona 5 hier ook wel last van af en toe, maar daar mocht je tenminste nog zelf door delen van Tokyo lopen waardoor het allemaal veel dynamischer en interessanter aanvoelde.
Ook in Persona 5: Strikers kon dit, maar dan in verschillende delen van Japan. Ik moet zeggen dat ik dit gedeelte toch wel mis en dat Persona 5: Tactica me hierdoor minder lang aansluitend geboeid weet te houden.
Vertrouwde looks
Qua graphics en geluid voelt de game wel vertrouwd aan, al moet gezegd worden dat vooral grafisch de boel wat eenvoudiger is. De personages zijn wat schattiger vormgegeven, maar verder wel direct herkenbaar. Omgevingen zijn allemaal wat kaler dan je gewend bent van Persona, maar het past wel precies bij het stijltje waar ze voor gegaan zijn, dus echt storend vond ik het nooit. Ook niet omdat je nooit ergens heel lang bent.
Qua muziek is het een feest der herkenning. Wie Persona 5 gespeeld heeft zal direct de stijl van de muziek herkennen. Relaxed en jazzy in de hide-out en tijdens de gesprekken om dan in de gevechten een dikke gitaar toe te voegen en wat meer rock and roll klanken te laten klinken. Dit werkt goed en ik ben er erg fan van.
Conclusie
Persona 5: Tactica gooit het qua gameplay over een andere boeg dan zijn grote broer deed en die nieuwe gameplay werkt ook erg lekker. Potjes zijn lekker vlot, tactisch en lenen zich uitermate goed voor enkele missies tussendoor.
Aan de andere kant is het deel om de gevechten heen wat mij betreft net te karig. Ik mis het verkennen, het opbouwen en onderhouden van de vriendschappen en het doen van verschillende activiteiten. Dat zou niet helemaal in het verhaal van Tactica passen, maar het gepriegel in de vele menuutjes voelt gewoon minder leuk dan rondlopen in een (hub)wereld.
Al met al is Tactica echt geen slechte game, maar kan hij niet op tegen zijn grote broer.
