Al tijden keek ik uit naar de remake van Persona 3 zodat ik eindelijk ook deze titel uit de reeks kon gaan oppakken. Wordt mijn geduld beloond of had ik beter iets anders kunnen gaan doen?
Sinds mijn eerste kennismaking met Persona 4: Golden op de PS Vita heb ik al de nodige uurtjes in de Persona-serie gestoken. Persona 4, Persona 5, daarna Persona 5: Royal en de spin-offs. Ik denk dat ik zeker al een uurtje of 400 in deze serie heb zitten.
De voornaamste reden hiervoor is dat je in deze game een band opbouwt met je personages die sterker is dan in menig andere game. Waar ik mijn schouders nog wel eens wil ophalen als een personage vertrekt of sterft, of ze de huid vol scheld als ze weer eens niet doen wat ik zou willen dat ze deden, daar worden de personages in Persona echt vrienden van je. Met name in deel 4 baalde ik er gewoon van dat ik het einde had gehaald en weer afscheid moest nemen. De tijd die er in deze game genomen wordt om personages te introduceren en uit te diepen is wat dat betreft echt geweldig. Net als de vele, vele dialogen die daarvoor geschreven moeten worden.
Persona 3 had ik tot op heden nog nooit gespeeld. Nu met de remake van die game was het daar echter de hoogste tijd voor. Gooit deze game net zulke hoge ogen als de andere delen?
Dark Hour
In Persona 3 Reload speel je als een middelbare scholier die net overgeplaatst is naar Gekkoukan High School op Tatsumi Port Island. Je trein heeft vertraging gehad en dus arriveer je pas tegen middernacht op het eiland. Al snel merk je dat er iets niet klopt. Alle elektronische apparatuur is uitgevallen en waar je ook kijkt staan griezelige doodskisten midden op straat en om je heen. Alsof dat nog niet erg genoeg is kruipen er ook allerlei monsters rond.
Welkom in het Dark Hour, het geheime 25e uur van de dag. Dit uur is voor de meeste mensen niet waarneembaar, maar een enkeling ervaart het dus wel. Jij hoort bij die minderheid en hebt ook het vermogen om tegen die monsters, de Shadows, te vechten. Dit doe je met je Persona, een soort verlengstuk van je ziel. Samen met een aantal anderen die deze gave ook hebben is het aan jou om het Dark Hour te stoppen en zo de wereld te redden.
Duister sausje
Dat vechten tegen die Shadows is niet alleen maar omdat het kan, maar ook noodzakelijk. Je ziet overal om je heen mensen die depressief zijn en maar wat rondhangen. Ook zijn er berichten dat er meer en meer mensen zelfmoord plegen. De oorzaak is het Apathy Syndrome dat door de Shadows tijdens het Dark Hour wordt veroorzaakt.
Dit thema komt eigenlijk door de hele game heen ook weer terug. Kijk alleen maar naar de manier waarop je jouw Persona oproept bijvoorbeeld. Dit doe je namelijk door jezelf met een speciaal pistool door je hoofd te schieten. Gezellig. Nou zijn ze in de Persona-reeks nooit vies geweest van de zwaardere thema’s dus wie eerdere games gespeeld heeft weet hoe dit werkt en weet ook dat het nooit zal overheersen.
Dungeon crawlen en life sim
Persona 3 Reload is qua gameplay een mix van dungeon crawlen, JRPG met turn-based combat en een life sim. Dit is heerlijk vreemd, maar het werkt wel erg goed. Overdag ga je naar school om te studeren. Na school kun je je sociale contacten onderhouden, activiteiten doen om bepaalde skills te verbeteren en inkopen doen om het mee op te nemen tegen de Shadows. Time management is echter wel belangrijk, want alles kost tijd en dus zul je moeten kiezen wat je doet. Je vaardigheden verbeteren voor je volgende trip richting Tartarus, blokken voor het tentamen dat er aan zit te komen, of toch ingaan op de uitnodiging van een van je vrienden. Alles heeft zijn voor en nadelen en dat maakt kiezen soms best lastig. Zelfs met 25 uur in een dag heb je gewoon niet genoeg tijd.
’s Nachts tijdens het Dark Hour verandert de game in een JRPG waarin je Tartarus mag verkennen. Tartarus is een gigantische toren die elke nacht verschijnt op de plek van de school. Deze toren bestaat uit 264 verdiepingen die bomvol Shadows, schatkistjes en andere mysteries zitten.
Elke verdieping wordt procedureel gegenereerd. Dat betekent dat elke keer dat je Tartarus betreed de verdiepingen er weer anders uit zullen zien. Dat was ontzettend tof geweest als er ook daadwerkelijk iets te doen was geweest behalve Shadows verslaan. Ik merkte hier dat ik gewoon ontzettend verwend ben geworden door Persona 4 en al helemaal door 5. In Persona 4 werden dungeons ook procedureel gegenereerd en was het ook vooral een kwestie om bij de eindbaas uit te komen, maar daar had je nog verschillende dungeons met verschillende thema’s. In Persona 5 kregen we zelfs dungeons waarin je moest puzzelen en zaken in de echte wereld moest veranderen om verder te komen in het Metaverse. In die zin merk je dat Persona 3 wel echt een oudere game is. Tartarus heeft wel verschillende lagen, maar buiten sterkere en andere monsters en wat ander kleurgebruik is het eigenlijk wel veelal hetzelfde. De eentonigheid en verveling kan hier uiteindelijk wel zijn intrede gaan doen.
Dan de combat. Die is eigenlijk altijd al ongeveer gelijk geweest, maar die werkt dan ook prima. De combat bestaat uit jouw team tegen de Shadows die om de beurt aan mogen vallen. Dit kan met standaard melee-aanvallen, maar ook met magie door jouw Persona op te roepen. Magische aanvallen hebben verschillende elementen zoals vuur, ijs, wind enzovoort. Shadows kunnen hier zwak tegen zijn, of juist weerstand hebben. Datzelfde geldt ook voor jouw team. Als je de zwakte van je tegenstander hebt gevonden kun je ze downen en mag je nog een keer aanvallen. Weet je dit voor elkaar te krijgen met elke tegenstander dan kun je een All-Out Attack inzetten die enorme schade aanbrengt. Weet je met zo’n laatste aanval het gevecht te beëindigen dan levert dit je gegarandeerd bonussen op. Het loont dus om daadwerkelijk op zoek te gaan naar zwakte van je vijanden.
Dit is wel een vorm van combat die je moet liggen, die je mischien als saai uit zou kunnen leggen, maar dat is een persoonlijk iets. Ik hou er wel van en het werkt in deze game ontzettend goed.
Tijdslurper
De Persona-games vragen stuk voor stuk een enorme hoeveelheid van je tijd en aandacht en dat is met Persona 3 Reload niet anders. Gelukkig is dat ook helemaal niet erg. Er wordt flink de tijd genomen om personages uit te diepen, dialogen zijn goed geschreven, de voice acting is uitstekend, idem voor de muziek en ook grafisch ziet de game er prima uit. Ondanks dat je constant in dezelfde omgevingen zit verveelde ik me bijna nooit. Vergelijk het een beetje met verhuizen naar een nieuwe buurt waar je de omgeving steeds beter leert kennen en ook weer nieuwe mensen ontmoet. Je wilt in deze game constant verder en dat is knap. Bereid je dus voor op een flinke hap uit je gametijd mocht je besluiten om met deze game te beginnen.
Conclusie
Wie andere delen uit de Persona-reeks heeft gespeeld weet eigenlijk al ongeveer wat hij kan verwachten van deze game. De vriendschappen die je weer opbouwt in de game, de goed geschreven dialogen en de uitstekend voice acting, de toffe muziek, de enorme hoeveelheid activiteiten die je weer kunt doen en uiteraard het vechten met de Shadows, zij aan zij met je vrienden en je Persona’s. Het zit er allemaal weer in en het werkt allemaal weer als vanouds.
Het enige minpuntje aan de game is dat er maar één (hele grote) dungeon in zit, maar als de rest van de game gewoon zo fijn in elkaar zit als deze dan kan ik hem alleen maar van harte aanbevelen.
