Afgelopen week is Outcast: A New Beginning uitgebracht. De redactie van XBNL heeft aan gastreviewer Danny gevraagd om in de pen te klimmen. Je leest hier zijn bevindingen met de game:
De kans is groot dat je niet bekend bent met de Outcast franchise. De game kwam immers al weer 25 jaar geleden uit op PC, waar het moest dealen met concurrentie in een monumentaal jaar in de video game geschiedenis. 1999 was namelijk het jaar dat GTA2, Quake 3 Arena, Command and Conquer: Tiberian Sun en Unreal Tournament uitkwamen. Niet gek dus dat Outcast een beetje ondergesneeuwd raakte dat jaar. De game kon echter wel rekenen op zeer goede kritieken en wordt ook gezien als de grandaddy van het open wereld action adventure genre. Het kleine Appeal Studios uit Charleroi ontwikkelde het spel ruim een jaar voor BioWare’s Baldur’s Gate 2 en het zou nog 10 jaar duren voordat Assassin’s Creed het daglicht zou zien. Een vervolg was in de maak, maar het faillissement van Appeal in 2002 maakte een abrupt einde aan die plannen.
A New Beginning, een dubbele betekenis
Appeal Studios werd echter opnieuw opgericht en met een crowdfundingactie lukte het in 2017 een remake te lanceren. Deze remake van het originele spel, genaamd Outcast: Second Coming, dient dan ook als startpunt voor ‘A New Beginning’. Die naam zal waarschijnlijk ook voor Appeal zelf een dubbele betekenis hebben. Als eerste is het Appeal gelukt weer op te krabbelen met dank aan de hardcore fans die de studio hebben gesteund bij het heropstarten. Aan de andere kant is het een nieuw begin voor de franchise en wordt het oude werk min of meer losgelaten. Men begint opnieuw, met een game dat technisch wel een vervolg is op het eerste deel, maar toch vooral het doel heeft nieuwe gamers aan te trekken en niet volledig te teren op de 25 jaar oude origineel en de die-hard fans.
May the Yods be with you
Het is niet zo dat het verleden helemaal is losgelaten, overigens. Hoofdfiguur uit de originele game, Cutter Slate, maakt opnieuw zijn opwachting. Hij landt vanuit een soort Stargate-achtig portaal in een voor hem onbekende wereld, de planeet Adelpha. Hij weet niet hoe en waarom hij hier is beland. Sterker nog, hij weet niet wie hij is, want zijn complete geheugen is hij gewist. Al snel komt hij in contact met de lokale bewoners, de Talans. Hij blijkt ‘weer’ tot leven geroepen door de Yods, de goden van de Talans. De Yods zien in hem de uitverkorene om de tot slaaf gemaakte Talans te bevrijden van het door de mensheid gestationeerde mechanische legermacht.
Dat Cutter zelf een mens is wekt bij de Talans vanzelfsprekend argwaan en twijfel op, maar de Yods zullen wel weten wat ze doen, toch? Echter vertrouwen win je niet vanzelf. Een groot gedeelte van je tijd in deze wereld staat dan ook in het teken van het vertrouwen winnen van deze inheemse bewoners. Dit doe je door ze te helpen een vuist te vormen tegen het gemechaniseerde leger wat de mensheid op de planeet heeft achtergelaten, maar ook in het ondersteunen en oplossen van hun day-to-day problemen, als veredelde klusjesman.
Gezapige pacifisten
Je kunt niet echt zeggen dat je de Talans ondersteunt in hun strijd tegen de onderdrukker, aangezien de Talans nogal een gezapig pacifistisch volkje zijn en een strijd tot op heden vakkundig vermeden hebben. Ze ondergaan hun onderwerping nogal passief, in de veronderstelling dat ze toch geen vuist kunnen maken tegen het zwaarbewapende leger van robots en onderzoekers.
Het hoofddoel van het spel leidt spelers dan ook op een zoektocht naar de mogelijkheid ‘jouw’ mensheid van deze planeet te knikkeren om zodoende de Yods zover te krijgen je te laten terugkeren naar je vorige bestaan. Wat dat dan ook wezen mag, want je weet eigenlijk niet meer wat je oude leventje is. Gaandeweg komen de herinneringen wel weer terug en vallen de puzzelstukjes op hun plek.
De wereld van Outcast is wellicht niet zo omvangrijk als dat we hedendaags gewend zijn van BioWare en Ubisoft open wereld games, maar dat maakt het allemaal wel een stuk overzichtelijker. De wereld is best interessant en gevuld met ‘Zelda: Breath of The Wild’-achtige steden, dorpen, tempels, andere bouwwerken en lokale natuurverschijnselen. Dit nodigt zeker wel uit tot exploratie. Net als zoveel open wereld games wordt de exploratie gestuurd door een hoeveelheid icoontjes op de kaart. Daarnaast is er een grote hoeveelheid NPC’s die je op pad sturen voor allerlei zaken. Hier verdien je vertrouwen en de hoognodige ervaringspunten mee. Ook kun je in ruil voor je diensten belangrijke informatie los peuteren over de schimmige zaakjes die de bezetter uitvoert. Dit klinkt als een game vol fetch quests, en niets is minder waar. Zelfs de main quests zijn doorspekt met fetch quests. Daarnaast vermengt de main quest zich met allerlei side quests, waardoor het al snel een zooitje wordt en het moeilijk is een overzicht te krijgen van wat er nu van je verlangd wordt.
Quest cluster f….
De complexiteit komt mede doordat de quests vastzitten aan de locatie waar de quest vergeven is en zodoende niet makkelijk een overzicht van alle quests en subquests in de UI te vinden is. Ook is het niet echt duidelijk wat nu de main quest is en wat nu een ‘sidequest’ is. Sommige sidequests zijn bijvoorbeeld helemaal niet optioneel en dienen te worden gerond om bepaalde stappen te zetten in de main quest. De ontwikkelaars hebben gepoogd die missies, locaties en personages samen te laten komen in de quest structuur, maar slaagt daar niet in.
Uiteindelijk zal je wel wennen aan de complexiteit en de UI, maar echt elegant game design is het niet. Ook introduceert de game in stapjes de nogal overweldigende hoeveelheid systemen. Er zijn alleen al 5 verschillende soorten resources, die allemaal voor verschillende doelen dienen. Ondanks dat het in babystapjes wordt geïntroduceerd, is het allemaal, zeker de eerste 4-5 uur, best overweldigend.
Daarentegen is Outcast best bescheiden met het deponeren van het aantal icoontjes op de map. Ja, je dient research labs en bases uit te schakelen en er zijn ‘shrines’ en een soort energiecentra die dienen te worden overwonnen, maar dit zijn er slechts enkele per regio en snel af te handelen. Al deze beproevingen leveren skillpoints op die kunnen worden geïnvesteerd in het ontwikkelen van je wapen- en combat skills alsmede ook je wapens en uitrusting zelf.
I’ve got the power!
Dat laatste is met name interessant omdat je uitgerust bent met zeer potente bepantsering en een jetpack die je tot ongekend functionele gear kunt upgraden. Eenmaal gemaximaliseerd kun je met de jetpack laag over de grond scheren, super triple jumps maken en in-air inkomende projectielen ontwijken. Je energieschild gebruiken is naast zijn primaire doel ook als melee wapen te gebruiken en later zelfs als wingsuit waarmee je van bergen kunt paragliden.
Al deze tools geven je ongekende mogelijkheden om je snel in deze wereld te verplaatsen. Net als de portals, die naast hun functionele doel ook een essentieel onderdeel spelen in het verhaal. Je kunt ze gebruiken om te fast-travelen en met het activeren van deze portals wordt de kaart stukje bij beetje ontsloten.
Een tikkie arrogant
Zoals je verwacht zijn de Talans de rode draad in het verhaal en het vergaren en afronden van quests. De Talans zijn een bijzonder volkje en ook onder de belangrijke NPC’s in het verhaal zitten echt fantastische karakters. Zo heb je Daahk, een onnozele dagdromer die tegen wil en dank een spil in de bevrijding van Adelpha zal worden. Misschien wel het meest iconische karakter is de slechthorende, oude geschiedenisschrijver Regul. Deze oude knar is slechthorend wat in combinatie met nogal narcistische trekjes en minachting tot hilarische dialogen leidt. Sowieso staat humor centraal in de dialogen met de Talens.
Veel van de Talans doen nogal minachtend tegen de ‘tien-vingerige’ Cutter, of het nu om zijn overtal aan vingers gaat of omdat ze nu eenmaal erg overtuigd zijn van zichzelf, er wordt met de nodige dedain neergekeken op mensen. Wellicht schijnt hier het feit dat ze door ‘vreemden’ worden overheerst uiteraard ook mee.
Babelonië
Cutter is door de Yods voorzien van interne vertaling van alles wat zijn mond uitkomt en zijn oren in gaat. Hierdoor ontstaan er met enige regelmaat babylonische spraakverwarringen en te letterlijke interpretaties van wat Cutter allemaal met zijn keurrijk taalgebruik er allemaal uit floept. Zo wil Cutter bijvoorbeeld als slot van een conversatie er nog weleens ‘See ya!’ uitgooien. Dit wordt steevast met “Yes, see you too, we both have eyes!” wordt beantwoord. De humor wordt overigens veel beter gedoseerd als dat ik het nu laat blijken. In de basis is Outcast gewoon een ‘serieuze game’, met een onderliggende boodschap en het is niet zo dat elke conversatie er is om te lachen, maar waar het kan lopen de ontwikkelaars er ook niet voor weg.
Haperende open wereld
Over het algemeen ziet Outcast: A New Beginning er degelijk uit zonder op grafisch gebied echt te excelleren. Waar de game echter een steek laat vallen zijn de prestaties op zowel de Xbox Series S als de X. De game heeft op allerlei vlakken moeite om het op een solide 30 of 60 frames per seconde te laten draaien. Zowel in Quality als in Performance mode stottert de game met enige regelmaat en zijn er behoorlijke frame rate dips bij iets te veel actie of onverwachte bewegingen. Ook texture pop-in is bloedje irritant. Steevast duurt het een seconde na een scènewisseling voordat alle textures op hun plaats staan. Maak je gebruik van de glider en de jetpack dan zul je zeker bij de open vlaktes alle texture tiles van de ondergrond kunnen herkennen en diverse objecten zien inladen. Op dit moment vind ik dat de game er echt onder lijdt en hoop ik dat Appeal in staat is om deze performance issues te fixen. Ook vind ik dat performance mode te veel schade doet aan de wereldbeleving en door de framerate problemen niet genoeg winst in prestaties oplevert om te gebruiken. Texturen en lichtgebruik worden sterk aan banden gelegd, tot op het punt dat qua beleving niet is wat het zou moeten zijn.
Conclusie
Outcast: A New Beginning neemt je mee in een mooie en overzichtelijk open wereld die je zeker wel vastzuigt in de strijd voor de goede zaak. Het wordt bevolkt door een aantal interessante personages met een flinke schep, soms kolderieke maar ook gevatte grappen. De beschikbare gadgets en wapens maken het wellicht niet een bijzondere, maar wel een interessante wereld om te ontdekken. Jammer van alle technische problemen, een chaotisch questsysteem en een UI die de boel een beetje verstieren. Daarbij helpen de overdaad aan fetch quests en repeterende missies ook niet mee.
Over de reviewer: Danny is vaste gastreviewer bij XBNL. Hij is een verzamelaar van retrogames met een fascinatie voor vreemde Japanse Sega Saturn-imports. Zijn liefde voor retro moet geuit worden en zodoende richtte hij Retrolike.net op om het subgenre van retro-geïnspireerde indiegames en remakes de aandacht te geven die het verdient. Wil je meer reviews van Danny lezen? Check dan Retrolike!
