NieR: Automata was mijn eerste kennismaking met een game uit die serie en ik vond hem geweldig! Uiteraard was ik dus ook erg nieuwsgierig naar zijn voorganger, Nier Replicant. Is deze game net zo de moeite waard als Automata was?
NieR Replicant verscheen een dikke elf jaar geleden al op de PS3. Ik heb de titel destijds volledig gemist en dus is deze remaster een prima kans om dat eens recht te zetten. Zeker na het geniale NieR: Automata keek ik hier erg naar uit, maar misschien zat die game me nog wel gewoon te vers in het hoofd. Ik bleef Replicant namelijk maar vergelijken met Automata en dat legt Replicant het gewoon af.
Zusterliefde
De game begint met je main character die op zoek is naar voedsel en medicijnen voor zijn zieke zusje Yonah. Ze lijdt aan een mysterieuze ziekte genaamd de Black Scrawl en deze ziekte verteerd haar langzaam maar zeker. Je wordt aangevallen door een groep Shades, schaduwvijanden, die je bij wijze van een tutorial moet verslaan. Dit werkt prima en maakt dat je bekend raakt met de simpele, maar strakke controls van NieR: Replicant. Je hebt fysieke aanvallen, magische aanvallen, je kunt blokken en wegrollen en dat is alles.
Wanneer je terugkomt bij Yonah wordt je overweldigd door de Shades en roep je om hulp. Op dit moment maakt de game een tijdsprong van ruim 1300 jaar. De aarde is in verval en de mensheid probeert wanhopig om een manier te vinden om te overleven. Jij woont samen met je zusje in een klein dorpje. Yonah is nog steeds ziek en je hebt geld nodig voor medicijnen en dus werk je als huurling om de kost te verdienen. In en rond het dorp zijn zat NPC’s die wel wat klusjes voor jou te doen hebben.
Tijdens een van je opdrachten vind je een magisch boek, Grimoire Weiss. Dit boek weet meer over de mysterieuze ziekte van je zusje en mogelijk zelfs een manier om haar te genezen en dus trek je er samen met dit boek op uit, op zoek naar een geneesmiddel voor de mysterieuze ziekte van Yonah.
Hack and Slash RPG
NieR Replicant is een hack and slash RPG. Niks meer en niks minder. Dat betekent dat je gewoon lekker door de wereld heen rent en ondertussen Shades in allerlei vormen in mootjes hakt en dit werkt gewoon goed. De controls zijn simpel, maar werken lekker strak en dus heb je het combat gedeelte in no time onder de knie. Ook wanneer je eenmaal de beschikking hebt over Grimoire Weiss en zijn magische aanvallen vergt dit slechts een kleine aanpassing in je stijl en dat is ook wel eens lekker.
Omdat dit een RPG is en je personage een huurling is zul je dus ook de nodige NPC’s met sidequests tegenkomen. Zei ik de nodige? Ik bedoel: massa’s. Je kunt je kont haast niet keren of er is wel iemand die iets van je nodig heeft. Op zich prima, maar de meeste quests zijn irritante en saaie verzamelquests. ‘Oh, mijn kippen verstoppen hun eieren en ik heb geen idee waar. Kun je ze voor me zoeken?’ Uhm, ok… Het vervelende aan deze quest is dat je vervolgens bij andere NPC’s hints moet vragen over waar die eieren toch zouden kunnen zijn. Hallo zeg, kan die kippenboer dat zelf niet? Gewoon filler quests dus die je ook prima zou kunnen skippen als je geen OCD hebt. Gelukkig kun je altijd nog gaan vissen.
Nog een kritiekpuntje is dat de details rondom welke quests je aangenomen hebt en je voortgang hierin nogal weggestopt zit. Met regelmaat liep ik een verkeerde kant op omdat ik toch ergens nog iets niet voltooid had. Dan moest ik weer door een aantal menuutjes heen om te kijken wat ik dan gemist heb. Ik had dat liever ergens in mijn HUD gehad. Je leert er wel mee omgaan, maar heel handig is het niet. Stukje gebruikersgemak zeg maar.
Overdreven
Grafisch kun je zien dat je te maken hebt met een elf jaar oude game. De boel is namelijk nogal kaal en ook op de meeste plaatsen nogal flets qua kleur. Rotsachtige, grijze omgevingen, bruine woestijnomgevingen en witgrijze stadsomgevingen. Het oogt allemaal nogal saai. Dat je main character dan ook nog eens in voornamelijk grijze kleding is uitgerust helpt daar ook niet echt in mee.
Wat me verder eigenlijk wat irriteert aan de game is dat vrijwel alles zo idioot overdreven is. Neem nou als voorbeeld eens het dorpje waar je in woont. Daar staan ongeveer drie huizen, een bibliotheek, een fontein en een winkelstraat in, maar dit alles is over een behoorlijk grote oppervlakte uitgesmeerd. Vind ik op zich niet erg, maar zorg dan dat er verder iets te doen is. De oppervlakten zijn saai, leeg en zijn er eigenlijk alleen maar omdat het kan. Dit geldt eigenlijk voor elk gebied waar je in komt. Grote gebieden hebben alleen maar om grote gebieden te hebben is wat mij betreft niet zoals het hoort.
De muziek doet hier overigens ook lekker in mee. Complete orkesten worden uit de kast getrokken op momenten waarop je niks anders doet dan door een dorp heen rennen. Als dit nou nog tijdens een dik eindbaasgevecht zou zijn dan vond ik het nog wel tof, maar nu is het vooral heel erg overdreven. Sowieso is de muziek in de game erg overheersend en na een tijdje wordt dit best vervelend.
Niet alleen maar negatief
Nu wil ik ook niet al te negatief lopen doen over deze game, want ik heb me er verder wel prima mee vermaakt, zeker met het hoofdverhaal, het exploren, vechten en de boss fights die daar bij horen. Hoe je het ook wendt of keert, eindbaasgevechten met joekels van monsters, robots of ander gespuis blijft gewoon ontzettend leuk om te doen. Daarnaast zijn ook de reguliere gevechten in de game gewoon dik voor elkaar. Aan dikke actie geen gebrek.
Verder is het ook zeker niet zo dat alle muziek in de game vervelend aanwezig is en ook niet alle omgevingen zijn saai. Ik denk dat dit misschien wel een van de gevaren van al die remasters is. Zeker als je het origineel nooit gespeeld hebt ga je gewoon merken dat dit toch opgepoetste, oude games blijven. Desondanks ga je NieR Replicant wel tof vinden als je gewoon eens zin hebt in een niet al te ingewikkelde actiegame.
Conclusie
NieR Replicant ver. 1.22474487139 is ondanks zijn leeftijd wel gewoon een prima actiegame. Uiteraard ga je die leeftijd hier en daar terugzien. Denk aan de grote, lege oppervlakten, kale omgevingen, saaie sidequests en wat gebruikersgemak bij het checken van je voortgang hierin bijvoorbeeld. Ook de muziek is bij vlagen erg overdreven en overheersend aanwezig.
Prik je hier echter doorheen, dan blijft er een prima actiegame over met strakke en soepele controls, fijne actie en vette eindbaasgevechten. Hij kan niet tippen aan Automata, maar Replicant is verder een goeie aanvulling in je collectie actiegames.
