Het is de zoveelste game in de franchise, maar weet Need For Speed: Unbound indruk te maken op een doorgewinterde race-fanaat als ik? Je leest het in deze review.
Het lijkt alsof Need For Speed met een identiteitscrisis heeft te maken. Het ene jaar komt er een NFS gericht op circuit races, de volgende keer is het weer volledig underground, dan is er eentje gericht op serieuze graphics en nu is er weer een met comic-style graphics. Er zit niet echt een lijn in en eerlijk gezegd lijkt het alsof ze maar een beetje moedeloos aan het experimenteren zijn, want de echte gloriedagen van Need For Speed (Hot Pursuit en Underground) liggen al bijna twee decennia achter ons.
Weet de nieuwe Need For Speed de draad weer op te pakken?
Nieuwe stijl
Wat natuurlijk direct opvalt is de nieuwe grafische stijl. Het artistieke uitgesproken urban in-your-face stijl zou je van nature al bij een game als Need For Speed zoeken. Vooral bij de ondergrondse urban-incarnaties, wat deze game ook is. De vraag is alleen of het niet too much is en irritant of opdringerig. Met die gedachte ben ik de game ingestapt en ik heb alleen maar genoten van deze nieuwe grafische stijl. Het past erg goed bij het jonge en energieke karakter van de game. Het is een stijl die erg “natuurlijk” aanvoelt bij de game en goed past in de flow van het arcade racen. Ten opzichte van de Need For Speed reboot, waar erg werd gepushed op realistische karakters en een serieuze wereld is dit een stuk minder cringe. De game neemt zichzelf voor wat het is, een makkelijke explosieve racegame voor jongens en meiden. De Fortnite-speler die tussendoor ook eens een potje wil racen en richt zich ook op dat publiek met deze stijl. Ik vind het zelf ook wel erg gaaf, maar kan me voorstellen dat de stijl meer in de smaak valt bij het jonge publiek waar deze game ook juist op gericht is.
Wat bijdraagt aan dit hele verhaal is de nieuwe soundtrack. A$AP Rocky staat te schitteren in de game met zowel z’n character en z’n muziek, maar nog beter is de hele lading aan andere artiesten van over de hele wereld die je raceflow ondersteunen met dikke nummers. Met bijvoorbeeld een lekkere cover van de Pixies. De hele soundtrack is er een om als playlist op te slaan.
Erg Need For Speed
En dan het racen. Vooraf weten we natuurlijk dat we niet teveel realisme of verfijnde race-controls te verwachten en dat zit er dan ook niet in. Het hele racen is extreem arcade, dat zorgt ervoor dat de game makkelijk op te pakken is. Toch zit er iets in wat ervoor zorgde dat ik het gevoel van easy-to-learn en hard-to-master overhield. En dat zit hem er in dat je ook in deze game twee verschillende manieren hebt om snel te zijn en dat is met grip of met driften. Met grip is het heel simpel, je maakt strakke bochten en houdt je tempo hoog. Met driften spaar je snel nitro en zo krijg je veel boosts waardoor je dus tussendoor sneller wordt. De uitdaging in de game is om hier een goede balans in te zoeken. En die uitdaging is in het begin wat minder prettig omdat de auto onvoorspelbaar in drifts lijkt te schieten en zelfs na de nodige uren blijft het onvoorspelbaar. Dit haalt je wel uit de flow van de game.
Naast de reguliere races heeft de game ook drift-races waarin je een zo hoog mogelijke drift-score moet halen binnen de tijd. Deze modus slaat nergens op, want je krijgt alleen punten voor glijden, de snelheid maakt weinig uit. Ook is de game niet lekker in het combineren van drifts, je weet wel, de auto om-en-om gooien en zo bochten aan elkaar schakelen. Dat werkt gewoon niet lekker.
Naast drifts en races zijn er dan ook nog Takeover-events. Hierin moet je obstakels kapotrijden en daarvoor krijg je punten, dit zijn best leuke events maar kennen hetzelfde probleem als de drift-races dat de snelheid niet heel veel uitmaakt.
Voor de rest is de game gewoon heel erg typisch Need For Speed. Je kunt meerdere auto’s verdienen of kopen en die modden tot het extreme. Een V16 met supercharger in een Golfje leggen? Sure. Lompe bodykit er op en chrome-goud verven, het kan allemaal. Ook de politie is een terugkerend thema in Need For Speed en die zijn er in Unbound ook weer. Ze vormen ook een groot onderdeel van de gameplay. Het systeem is doorgetrokken uit de meest recente Need For Speeds dat je gedurende een dag heat verzamelt door races te doen of in aanraking met de politie te komen en je gewonnen cash op het spel komt te staan als je door de politie wordt achtervolgd. Hoeveel risico durf je te nemen? Dat is het dilemma voor de speler.
Lakeshore City is een typisch generieke Need For Speed-wereld met een stad, industrie en bochtige wegen in het buitengebied. Door de hele stad heen zijn uitdagingen te doen in de vorm van speed traps, speed zones en drift zones. Daarnaast zijn er een hele hoop collectibles te verzamelen door kunstwerken te spotten of mascottes omver te rijden. Veel meer valt er ook niet over te zeggen, het is allemaal redelijk generiek.
Slap verhaal, leuke vooruitgang
Verwacht weinig van het verhaal, het is puur ter decoratie en ondersteuning voor een from-zero-to-hero voortgangs-systeem. Zo begin je met een trage auto en zul je die moeten upgraden of nieuwe auto’s moeten bijverdienen. De manier om dit te doen is puur met geld. Geld verdienen is dus het belangrijkste. Daarmee koop je nieuwe upgrades, nieuwe auto’s, maar ontgrendel je ook nieuwe tiers. De voortgang die de game de speler voorschotelt zorgt ervoor dat je langzaam maar zeker steeds betere auto’s krijgt. De balans hierin vond ik prima, er valt altijd wel wat nieuws te ontgrendelen en het voelt nooit als een harde grind aan.
Ook biedt de game een multiplayer. Het ontwikkelpad hier staat helemaal los van de carrière modus, maar werkt vrijwel hetzelfde, races doen om geld te verdienen waarna je upgrades, customizables en auto’s kunt kopen. En dat werkt allemaal prima, ik zat binnen de kortste keren samen met vrienden te racen. Verwacht hier echter geen grote online wereld ervaring, want je wordt ingedeeld in een server met 16 spelers en moet het met elkaar doen. Ook mist de multiplayer het hele politie- en heat-aspect waardoor de spanning er vanaf is en je maar aan de lopende band races doet.
Conclusie
Need For Speed: Unbound biedt een verfrissend nieuwe grafische stijl die heel goed werkt met de serie. Ook de soundtrack is erg goed wat zorgt voor een lekkere race-flow en het cruisen door de stad best lekker is. Voor de rest is het gewoon erg generiek Need For Speed. Het racen werkt prima, de carrièremodus is goed gebalanceerd en het is leuk om het typische from-zero-to-hero verhaal te spelen. Het heat-systeem zorgt voor de nodige spanning in de open wereld. De uitwerking van drift-races en overtakes valt wel tegen en ook is het jammer dat auto’s onvoorspelbaar blijven in hun besturing.
