Afgelopen week is Morbid: The Lords of Ire uitgekomen. Wat mogen spelers van deze nieuwe soulslike actie-RPG verwachten? Je leest het in deze review:
Morbid: The Lords of Ire, een nieuwe soulslike actie-RPG die vorige week op de Xbox Series X|S is gelanceerd. De game is ontwikkeld door Still Running, een kleine en onafhankelijke studio die uit 14 ontwikkelaars bestaat. De studio bestaat sinds 2014 en heeft sindsdien een drietal games opgeleverd, namelijk: The Walking Vegetables, Zombie Kill of the Week-Reborn en Morbid: The Seven Acolytes. Met Morbid: The Lords of Ire brengt de studio hun vierde game uit, een vervolg op The Seven Acolytes.
In Morbid: The Lords of Ire kruipen we als spelers in de huid van een Striver, de laatste overlevende om precies te zijn. De strijder heeft als nobele taak om de zeven Acolyten te verslaan. Deze Acolyten zijn, naar mijn begrip, bezeten door oude goden genaamd de Gahars. De Gahars hebben zichzelf aan het vlees van Acolyten gebonden en hebben het land Mornia veroverd, de mensen tot slaaf gemaakt en het rijk vervloekt. Aan mij als Striver dus de schone taak om orde op zaken te stellen. Ik kan je zeggen, er zijn dagen dat er minder druk en verantwoordelijkheid op mijn schouders rust.
Laat ik beginnen met een korte overview van de game. Na een korte introductie wordt al snel de souls-vibe duidelijk. De typische ‘short attack’ zit traditioneel onder RB, de ‘heavy attack’ onder RT. Tijdens de intro wordt duidelijk dat de focus zal liggen op blokkeren en pareren, niet echt mijn sterkste kant in dit soort games. Verder kent de game vijf werelden, elk met verschillende shrines die dienen als fast-travel punten en de mogelijkheid om de wereld te resetten. Iedere wereld is een op zichzelf staand biome, met unieke vijanden, bazen en een eigen uitstraling. Over het algemeen ziet de game er duister uit. Een mix van Lovecraftiaanse invloeden en Cronenbergiaanse gore. Het doel in de game is vrij snel duidelijk, namelijk het doorlopen van de vijf werelden, het verslaan van de bazen en orde herstellen in Mornia. De gameplayloop is weinig vernieuwend: doorloop het level, versla vijanden en confronteer de wereldbaas. Er is ook een overkoepelende hub waar NPC’s naartoe verhuizen zodra je ze in de wereld tegenkomt. De NPC’s spelen een rol in de begeleiding van jou als Striver. Zo kunnen ze ervoor zorgen dat je wapens kunt upgraden of krijg je aanwijzingen waar bepaalde bazen zich bevinden.
Strijden voor Mornia
De verhaalvertelling in Morbid: Lords of the Ire is redelijk te noemen. Het overkoepelende verhaal is vrij duidelijk, maar er zijn ook flink wat gaten. Zo kom je over jouw eigen Striver weinig te weten. Ook het verhaal van de verschillende NPC’s is flinterdun en er zijn geen cinematics die het verhaal ondersteunen. Wel zijn er cinematics van bosses, die indrukwekkend zijn en een genot om naar te kijken. Een pluspunt is ook dat alle NPC’s ingesproken zijn en dat de stemmen goed passen bij de sfeer van de game.
Het verhaal wordt grotendeels echter verteld door teksten in laadschermen of in menu’s. Ik heb daar tot op zekere hoogte geen problemen mee, mits dit als ondersteuning dient, maar dat is in Morbid grotendeels niet het geval. Ook zijn de porties verhaalvertelling die voorgeschoteld worden naar mijn smaak te mager. De ontwikkelaars hebben een mooie wereld neergezet waar ongetwijfeld veel over te vertellen valt; ik had hier graag meer van gehoord en gezien. De beperkte verhaalvertelling maakt dat ik me als speler minder betrokken voel bij de gebeurtenissen en personages in de wereld.
Scala aan wapens, maar beperkt aantal stats
De gameplay is zoals verwacht van een soulslike actie-RPG. Als speler doorkruis je de wereld, versla je moeilijke en minder moeilijke vijanden, en kom je nieuwe wapens en materialen tegen om wapens te upgraden. Morbid voegt in de basis een aantal leuke elementen toe aan de gameplay. Zo zijn er verschillende soorten wapens, elk met hun eigen unieke toepassingen. De wapens hebben stats, zoals Damage, Agility, Speed en Impact. Mijn favoriete wapen is de Eldrith Blade, een One-Handed zwaard. Een zwaard dat verhoudingsgewijs snel en wendbaar is, wat vaak goed van pas kwam, zoals later zal blijken. De wapens kunnen versterkt worden door er Runes aan toe te voegen. Dit zijn items die spelers in de wereld vinden en waarvan ze er 3 tot 5 in hun wapenslots kunnen toevoegen. Elke Rune heeft een voordeel en een nadeel, bijvoorbeeld -3 Damage, +18 Impact. Dit vereist dus een overweging van speelstijl. Ga je voor snelheid en wendbaarheid, maar minder damage en impact? Of kies je voor meer bedachtzaamheid met een Two-Handed zwaard met hogere Damage en Impact?
Het upgraden met de Runes is een leuk bedacht systeem en krijgt nog meer diepgang wanneer je gaandeweg een NPC vrijspeelt die jouw Runes kan omvormen, waardoor de basisstatistieken van je wapen omhoog gaan en je nieuwe Runes aan het wapen kunt toevoegen. In theorie zou je hierdoor eindeloos jouw wapen kunnen upgraden. Toch had ik graag nog meer diepgang gezien. Zo vind ik de 4 stats wat beperkt. Ook had ik graag gezien dat er andere uitrustingen werden toegevoegd, zoals harnassen die vervolgens ook via verschillende upgrades kunnen worden verbeterd. De upgrademogelijkheden in Morbid zijn naar mijn mening iets te beperkt, waardoor ik als speler minder het RPG-gevoel heb ervaren.
Van euforie naar frustratie
Ook de combat heeft zijn plus- en minpunten. Allereerst verdienen de ontwikkelaars alle lof voor de vijanden die ze hebben gecreëerd. Morbid: The Lords of Ire is ontwikkeld door een relatief klein team, en toch hebben ze een uitgebreide set aan verschillende, uniek aanvoelende vijanden weten te ontwerpen. Iedere vijand heeft een eigen set bewegingen en aanvalspatronen die telkens weer net iets anders van mij als speler vragen. Met name de bazen zien er indrukwekkend uit en zijn prachtig ontworpen. Ook zijn er tientallen wapens verborgen in de wereld en hoewel er overeenkomsten zijn, voelen de meeste wapens toch authentiek aan. Een prachtige prestatie!
Qua gevoel is de combat oké, maar er zijn wel wat bedenkingen om te delen. Zo zijn er flink wat gebieden waar meerdere vijanden getriggerd worden zodra ik als speler daar een bezoekje breng. Op zulke momenten komen de vijanden logischerwijs op mij af. Op deze momenten voelt de combat minder soepel aan. De camera draait niet altijd lekker mee, waardoor ik als speler soms net iets te traag richting de vijand kijk. Dat kan opgelost worden door de vijand te locken, maar hier zijn ook nadelen aan verbonden. In drukke gebieden heeft de game soms moeite met het ‘locken’ van een vijand, waardoor de lock-on telkens verspringt tussen vijanden. Dit resulteert in een reeks vage, verspringende beelden en mislukte aanvallen. Daarnaast ontbreekt het aan goede wapens voor crowd control. De game leunt sterk op één-op-één blokkeren en pareren, en in drukke gebieden kun je hier vrijwel geen gebruik van maken. In dat soort gebieden vind ik de game dus ook onevenwichtig moeilijk. Ik heb gaandeweg in Morbid geleerd dat ik deze gebieden gewoon voorbijloop of voortdurend afstand creëer, waardoor er eigenlijk een reeks van één-op-één gevechten ontstaat en de genoemde problemen minder voorkomen. Maar er zijn echter ook vele gebieden waarbij dit niet mogelijk is, bijvoorbeeld omdat het gebied op slot gaat zodra je eenmaal voorbij een punt bent. Je zit dan in een gesloten ruimte die pas weer opengaat zodra alle vijanden verslagen zijn. Zeker richting het einde van de game zijn er veel van deze gebieden en die waren echt geen pretje.
Er zijn dus delen in de levels die oneerlijk aanvoelen, mede door de net niet lekkere controls. De baasgevechten daarentegen weten goed te compenseren. Morbid: The Lords of Ire kent een flink aantal bazen (ik ben vergeten ze te tellen, maar het zijn er in ieder geval meer dan 10) en de gevechten zijn leuk en uitdagend, zonder dat het echt te moeilijk wordt. Natuurlijk zijn er bazen geweest waar ik een aantal keer over heb gedaan. De patronen zijn echter goed te leren en de voldoening is groot wanneer het lukt om een baas te verslaan. De sfeer tijdens de baasgevechten ziet er ook goed uit. De arena’s waar deze plaatsvinden zien er cool uit en de muziek is absoluut sfeerversterkend.
Een leuke toevoeging is de insanity meter. Wanneer vijanden een speciale aanval doen en jij als speler geraakt wordt, ontstaat er een paarse waas in de wereld. Jouw speler wordt als het ware krankzinnig. Hier komen enkele risico’s bij kijken, namelijk dat de vijand overgaat tot andere aanvalspatronen die moeilijk te pareren zijn en die, als ze jou raken, ook meer gezondheid afsnoepen. De keerzijde is echter dat jij als speler sneller aanvallen kunt uitvoeren die ook nog eens meer schade doen. Een leuk high-risk maar high-reward element. Een element dat we ook in het progressiesysteem terugzien.
In tegenstelling tot de meeste andere soulslike games verliezen spelers hun XP niet wanneer ze doodgaan. De XP-meter blijft doorlopen, maar hoe meer vijanden je achter elkaar kunt doden, hoe hoger de XP-multiplier wordt. Deze kan flink oplopen, maar reset naar x1.00 wanneer je doodgaat. De XP-punten kun je gebruiken om vaardigheden en statistieken te upgraden, genaamd Blessings. Denk hierbij aan een extra Stamina-bar of een hogere Impact-output. Ook hier weer een leuk high-risk maar high-reward systeem. Overigens vind ik wel dat deze manier van progressie over het algemeen te traag gaat, waardoor het minder erg voelt om dood te gaan.
Xbox One-era graphics
Ik kom net uit Hellblade II en dan kan ik niet anders concluderen dan dat Morbid: The Lords of Ire gedateerd oogt. Het is natuurlijk ook geen eerlijke vergelijking. Een korte, lineaire, verhalende game onder de AAA-vlag van Microsoft vergelijken met een game als Morbid. Maar goed, het was toch wel het eerste dat me opviel: het contrast in visuele vormgeving. De game ziet er verouderd uit, maar echt veel invloed heeft dit niet gehad op mij. De game heeft namelijk echt wel haar charme en eigen identiteit. De game is vooral heel erg sfeervol vormgegeven. De duistere kanten spatten van het beeldscherm wanneer ik als speler door een verlaten stad loop die volledig doordrenkt is met bloed, scherpe voorwerpen en allerlei andere lugubere details.
De game kent hier en daar wat bugs. Zo ben ik een aantal keer vastgelopen, waardoor ik de game opnieuw moest opstarten. Ook zag ik af en toe blauwe en witte flitsen in de hoeken van mijn beeldscherm verschijnen. Verder is de belichting niet optimaal. Ook heb ik regelmatig dankbaar gebruik gemaakt van een vijand die even vastzat of net dat ene hoekje niet om kon, waardoor ik lekker op hem kon inbeuken.
Conclusie
Morbid: The Lords of Ire is een soulslike actie-RPG die door een kleine onafhankelijke studio is ontwikkeld. De ontwikkelaars hebben een aantal leuke twists gegeven aan het soulslike-genre. Morbid: The Lords of Ire is een sfeervolle game, met toffe baasgevechten en een scala aan wapens om hen mee te lijf te gaan. De besturing en camerapositie kunnen soms wat onhandig aanvoelen, de gevechten bij vlagen ongebalanceerd en qua visuals ziet de game er enigszins verouderd uit. Ook in de verhaalvertelling en het progressiesysteem zou meer verdieping te halen zijn. Maar, al met al heb ik me prima met deze 20 uur durende game vermaakt en vind ik het de gevraagde drie tientjes waard.
