Tactische games als XCOM zijn er zat. RPG’s waarbij je interessante werelden verkent ook. Maar een combinatie van beide games, daar ken ik er niet zoveel van. Dat gat duikt Miasma Chronicles in. Levert dit een toffe game op?
De mensheid had het goed voor elkaar in Miasma Chronicles. Er was geen oorlog meer, er was geen vervuiling meer, het leven was goed. En toen was daar de Miasma, een mysterieuze substantie die alles vernietigde en nu het laatste leven op de planeet bedreigd. De Miasma vernietigd of veranderd leven en moet dus gestopt worden.
Ruim een eeuw nadat de Miasma de boel op stelten zette, laat een vrouw een mysterieuze handschoen na aan haar zoon Elvis. Met deze handschoen kan Elvis de Miasma absorberen en naar zijn hand zetten. Samen met zijn broer, een robot genaamd Diggs, gaat Elvis erop uit om zijn moeder terug te vinden en meer te leren over de Miasma, ondertussen vechtend met allerlei tuig en monsters.
Tactische RPG
Miasma Chronicles is ontwikkeld door de Zweedse studio The Bearded Ladies. Deze studio heeft ook Mutant Year Zero gemaakt en die game lijkt qua gameplay enorm op Miasma Chronicles. Het is een mix van een RPG met turn based combat, maar dan wel in dezelfde stijl als XCOM en Gears Tactics. Dat betekent dat je combat zich binnen een bepaald gebied afspeelt waarin je een x-aantal vakjes kunt bewegen, je personages in cover zet, valstrikken opzet of je vijanden aanvalt. Dit is vrij trage, tactische gameplay en ik hou ervan!
Wat Miasma Chronicles (en hiervoor Mutant Year Zero) anders doet dan bijvoorbeeld XCOM en Gears Tactics, is dat je nu ook vrij door die gebieden en hun omgevingen kunt lopen om de boel te ontdekken. Nieuwe wapens, voorwerpen, upgrades, je kunt er van alle vinden. Daarnaast kun je er ook ‘Plastics’ vinden, een currency waarmee je allerlei nuttige dingen bij verkopers kunt kopen.
Een ander bijkomend voordeel van die vrijheid is dat je jouw personages in hinderlagen voor je vijanden kunt plaatsen. Je kunt tussen vijanden door sluipen op zoek naar de perfecte plek voor de aanval. Of je probeert stilletjes de groepen vijanden één voor één wat uit te dunnen zodat als het gevecht dan losbarst je het jezelf iets makkelijker maakt. Absoluut geen overbodige luxe, want Miasma Chronicles is geen makkelijke game.
Het is een bijzondere combinatie, deze twee stijlen, maar wel een die dusdanig gaaf is dat ik me afvraag hoe het kan dat we dit niet vaker zien.
Toffe wereld
Qua sfeer zit het helemaal goed in Miasma Chronicles. De kapotte wereld met zijn rare gemuteerde vijanden, robots, verlaten steden en gebieden, achtergelaten auto’s en meer. Het past allemaal perfect bij het verhaal. Grafisch zit de game ook gewoon goed in elkaar. De personages zijn tof neergezet en ook die kapotte wereld bevalt me prima. Binnen die verschillende gebieden zijn er dan wel weer een hoop voorwerpen die je ergens anders ook al gezien hebt en ook qua vijanden is de variatie matig.
De muziek en geluidseffecten zijn goed voor elkaar. Of dat nu de verschillende wapens zijn of het geluid dat je op het punt staat ontdekt te worden door een vijand, het zit allemaal wel goed. Waar ik minder over te spreken ben is de voice acting. Diggs is erg grappig gedaan en klinkt voor wat betreft zijn manier van praten af en toe als een soort van Martin Lawrence. Elvis daarentegen klinkt minder goed. Hij klinkt vooral als een gevalletje overacting. De rest van de wereld is een beetje een mix van dit alles. Of het is erg goed, of het is het net niet. Het is functioneel, maar zeker niet top.
Balans laat te wensen over
Eerder schreef ik al dat dit geen makkelijke game is. Dat komt deels door de opzet van de game waarbij je echt tactisch te werk moet gaan, maar heeft ook zeker te maken met het feit dat de balans van deze game regelmatig te wensen overlaat.
Een voorbeeldje hiervan. Ik zet mijn personage in cover neer en zie dat als ik de vijand die ik in vizier heb aanval ik een slagingskans heb van ongeveer 59%. Ik schiet en uiteraard mis ik. Mijn teammate mist ook bij een percentage van 64%. Kak! Wanneer de vijand dan aan de beurt is schieten ze allemaal feilloos raak, cover of geen cover en onder de raarste hoeken. Kom op zeg!
Wat ook lastig is is dat je tussen de gevechten door niet hersteld. Je kunt niet naar een inn of een campfire om te healen. De enige manier om te healen is of door te levelen (wat ook niet ontzettend snel gaat) of door consumables te gebruiken. Die kun je kopen bij verschillende verkopers, maar zijn relatief duur en Plastics zijn behoorlijk schaars. Als je dan besluit je zuurverdiende Plastics uit te geven aan consumables, dan kun je ze vervolgens niet meer uitgeven aan upgrades. Lastig. De combinatie van dit alles maakte dat ik vaker game over ging dan me eigenlijk lief is.
Zeker niet ideaal, maar de game kent meerder moeilijkheidsgraden en op de makkelijkste stand kun je allerlei dingen aanpassen, waaronder hoe moeilijk het is om vijanden langs cover te raken.
Een andere dingetje waar ik me met regelmaat aan stoorde zijn de relatief lange laadtijden. Herladen nadat je game over ging, een savegame herladen omdat je een dikke fout gemaakt hebt, fast travel naar een ander gebied, al deze acties duwen je in een laadscherm dat nogal even duurt. Noem me maar verwend, maar dat ben ik niet meer gewend. Wanneer je een game herladen hebt, dan loopt het de eerste paar tellen ook nog net niet helemaal soepel. Wisselen van personage gaat bijvoorbeeld vrij traag en schokkerig daarna, wat in sommige situaties kan resulteren in het ontdekt worden en je daarna je save wederom opnieuw kan gaan laden.
En toch is dit leuk
Ondanks alle overduidelijke minpunten bleef ik wel terugkeren naar de game. Ik vind die tactische gameplay gewoon ontzettend leuk om te doen en als je dan zo’n lastig gevecht voltooid hebt, voel je je echt wel even het mannetje. Daarnaast vind ik de combinatie van RPG met deze gameplay ontzettend lekker werken. Het ontdekken van de wereld, speuren naar items en Plastics, het aannemen en voltooien van side quests, ik wil meer van dit soort games zien.
Conclusie
Miasma Chronicles is geen perfecte game en met name de balans laat bij vlagen flink te wensen over. Kun je daar echter een beetje doorheen prikken dan blijft er een hele leuke tactische RPG over. De personages zijn leuk, de wereld is tof opgezet en vechten met de verschillende vijanden zoals grote gemuteerde kikkers of gewoon bandietentuig geeft toch een kick.
Hopelijk gaat studio The Bearded Ladies verder met dit concept, want dit soort tactische RPG’s zien we wat mij betreft gewoon veel te weinig.
