Metro is een nogal vreemde eend in de gamerbijt. De eerdere titels kon je niet echt triple-A noemen maar waren desondanks van goede kwaliteit. Met al die kennis zijn de makers onderhand wel tot de triple-A status gestegen en moet Metro Exodus wel van dat niveau zijn. Maar is hij dat ook?
Metro Exodus gaat verder waar de vorige twee delen zijn gestopt. We spelen weer als Artyom die in de tunnels van de metro van Moskou overleeft met zijn beeldschone vriendin Anna en schoonvader Miller, de baas van de Spartans. Het leven in 2036 is zwaar. De rest van de wereld bestaat niet meer en dat gegeven kan Artyom niet accepteren. Er moet ergens op de wereld nog menselijk leven bestaan. Om die reden ontsnapt Artyom soms uit de tunnels en gaat, met radio, naar een hoog punt in Moskou op zoek naar tekenen van leven. Vergeefs want de radio blijft altijd stil.
Op een van die tochten komt hij, samen met Anna, een langsdenderende trein tegen en dat is het eerste teken dat er toch leven buiten de tunnels mogelijk moet zijn. Misschien zelfs wel buiten Moskou. Na wat schermutselingen komt hij op de trein terecht en daar wacht hem een grote verrassing. Tot zover een deel van het intro. Meer kan ik niet vertellen want dan rammen de spoilers je al direct om je oren.
Gameplay
Wat direct opvalt bij het opstarten van Metro Exodus is de vertrouwde, wat retro ogende, menustijl. Men heeft er duidelijk voor gekozen om de spelers een vertrouwd gevoel te geven. Het starten van de game is ook direct het eerste kritiekpunt. Want wat duurt die laadtijd lang. Zoals we gewend zijn leest Artyom tijdens het laden zijn dagboek hardop op. Dit laat je zien waar je ongeveer in het verhaal zit. Maar zelfs na zijn verhaal moet ik nog minstens een minuut maar vaak nog meer minuten wachten totdat ik eindelijk de game kan starten.
Ook het spelen gaat als vanouds. Je hebt weer toegang tot de bekende items zoals je aansteker en je gasmasker. Je moet weer tijdig je filter vervangen en hebt weer samengestelde wapens en altijd te weinig munitie. Tot zover gaat het lekker. Toch voelt de besturing wat lomp en stroef aan. Het draaien, het van lopen naar rennen gaan, het is allemaal wat stroef en niet direct responsive. Ook zien we nog bugs. Zo kom ik op een bepaald stuk vast te zitten omdat de game weigert om input van mijn rechter stick te aanvaarden. Het intro van de game is ook best lang en totdat je die klaar hebt, ben je eigenlijk nog niet echt met de game begonnen. Wel nodig want dat vertelt het verhaal en laat je bekend worden met de controls.
Je hebt ook de beschikking tot voertuigen waarin je op weg kan gaan. Auto’s die amper de naam auto nog mogen dragen en natuurlijk de trein. Ook kan je van hoge lijnen naar beneden zoeven met een repelhaak. Wat dit betreft heeft Metro een aantal goede elementen uit andere games zoals Far Cry gehaald.
Customizing
Op je eerste momenten in de trein maak je ook kennis met de aanpassingen die je aan je wapens kan doen. Dit is in Metro Exodus best indrukwekkend te noemen. Je zit niet meer vast aan een bepaald type wapen maar kan met de juiste onderdelen van een assault rifle een sniper gun maken. Dat soort flexibiliteit moet groeien in de game. Het maakt ook dat, als je een wapen vind, je heel goed moet nadenken of je je huidige wapen inwisselt of gewoon de onderdelen van die andere gun afsloopt en ze opslaat. Dit kan je op elke plek doen want je rugzak is ook je portable werkbank. Vergeet ook je wapens in de workshop niet te onderhouden. We houden van schone wapens die altijd werken.
Dat soort werkbanken vind je vaak in safehouses. Op die plekken kan je ook even een dutje doen wat weer handig is als je aanval bijvoorbeeld pas bij schemering moet gaan plaatsvinden.
Je weg vinden in de game kan soms wat lastig zijn. Er zijn geen markers in beeld maar je armband met kompas wijst je de weg. Je bekijkt dan ook veelvuldig je clipboard met map om een beetje te zien waar je zit of wat je nu eigenlijk ook al weer ging doen. Soms wat onhandig maar wel realistisch. Die armband kan je ook uitbreiden, net zoals de wapens, met bijvoorbeeld een metaaldetector die je goede loot aanwijst. Hij is ook je trouwe alarmsysteem voor het geval er teveel radioactieve zooi in de lucht hangt en je je gasmasker moet opzetten. Want ook buiten moet dat soms.
Als we eenmaal goed op weg zijn en je eindelijk je rust vind in je eigen coupe, krijg je ook toegang tot je dagboek waarin je alles bijhoudt: waar je geweest bent, welke monsters je bent tegengekomen en met wie je te maken hebt. Een fijn naslagwerk om even je geheugen op te frissen. En wederom heel mooi weergegeven.
Beeld en geluid
Grafisch is Metro Exodus echt erg mooi. Vanaf het begin kon ik het niet laten om veelvuldig even een screenshot te maken. Die shots kan je ook in deze review zien. De game heeft een prachtige fotomode waarin je zelfs het logo kan plaatsen.
Er zijn geweldig gedetailleerde omgevingen, een prachtige sfeer en afschrikwekkende monsters en mutanten. De lighting is echt geweldig. De glans van glaswerk in je cabine of op je gasmasker inclusief krassen, de manier waarop de opkomende zon over die verlaten vlakte of het water heen gloeit, echt goed gedaan. De neiging om constant, zoals je ook ziet aan de vele screenshots die ik hier heb gemaakt, je camera (photo mode) te pakken is dan ook groot.
Ook de details in de characters zijn geweldig. Tot de kleinste versieringen op de kleding en de gezichten zijn echt heel goed gemaakt. Het maakt de game levendig. De monsters zijn net zo precies gemaakt. Ze zijn echt scary als ze bovenop je springen en je de neusharen van het beest kan tellen.
Je kan in de game specifiek Dolby Atmos inschakelen waardoor je echt object afhankelijke surround geluid krijgt. En dat is merkbaar. Je hoort de richting waar iets vandaan komt goed. Altijd fijn als je ergens een pack met monsters hoort grommen en loeien. Die omgevingsgeluiden zijn heel goed in de game gebracht. Je hebt echt het gevoel dat je op die troosteloze vlakte met de wind om je heen en dieren in de verte rondwandelt. Toch is een ander deel van het geluid de zwakke schakel in de game.
Waar de game namelijk niet goed in slaagt is de voice acting. Natuurlijk is dit een persoonlijk iets maar voor mij voelt (en hoort) de voice acting in de game tot de categorie ‘amateurtoneel’. Het is te over de top, klinkt te vaak gespeeld en is doorspekt, net zoals de vorige Metro’s, van een zeer vet (te vet) Russisch accent. Wat dit betreft hadden de makers wel iets kunnen verbeteren vergeleken met hun vorige versies. Maar helaas heeft men dat niet echt als een probleem gezien.
Over het nogal slechte accent, je kent het wel uit B-films waar Russen in voorkomen, kan ik aan de makers maar een advies geven. Kies! Of ga voor gewoon Engels, desnoods met een bepaald Engels dialect/accent (zoals we dat kennen uit bijvoorbeeld de LoTR games waarin dwergen standaard een Schots/Iers accent hebben), of ga vol voor Russisch. Natuurlijk kan je, na het downloaden van wat extra data, gewoon overschakelen naar Russisch met Engelse ondertiteling en ik zou je aanraden dat toch eens te proberen. De kwaliteit van het acteren, dat verbetert niet echt. Maar je bent dan wel van dat slechte accent af.
Vervelend genoeg werkt deze truc voor mij niet want ik moet dan op de game én de ondertiteling letten. Dus dan maar Engels met een vet accent. We doen het er maar mee. Op zich geen probleem en voor de meeste spelers zal dit geen negatief effect geven of zelfs merkbaar zijn en zullen ze denken ‘waar maak je je druk over’. Helaas ben ik een beetje een taalidioot.
Een ander opvallend dingetje is dat Artyom geen stem heeft, behalve dan als hij zijn dagboek voorleest. Wederom geen dealbreaker maar het is wat vreemd dat er hele conversaties met je gehouden worden maar jij eigenlijk nooit iets terugzegt. Een RPG-achtige keuzesysteem waarbij je ook echt terug praat zou mooi zijn geweest. Blijkbaar vinden de makers dat je gewoon thuis tegen je beeld moet terug praten.
De derde misser op geluidgebied zijn de herhalende geluiden. Zo hoor je, lopend in een dorp, een huilend en jammerende kind en moeder. Constant, met hetzelfde toontje en ritme. Een onuitputtelijke loop en heel erg irritant. Zeker omdat het ook nog eens weinig toevoegt aan je spel. Het komt niet vaak voor maar als het voorkomt is het overduidelijk.
Goed, genoeg geklaagd want is dit heel erg voor de game? Nee, dat is het niet. Het is een deukje in de beleving maar ook niet meer dan dat. De game heeft zoveel andere geweldige dingen dat je wel over deze ergernis heen kan stappen.
Mutanten overal
Na de intro is het doel dat je de Oeral gaat bereiken. Daarvoor moet je de plekken die je onderweg tegenkomt gaan onderzoeken. In dat besneeuwde deel langs de Wolga vind je dorpjes met reli-gekken met gekke hoedjes die je als de volgende antichrist zien en de vis aanbidden en afgelegen treinsilo’s waarin je net die ene passagierswagon moet halen. En dat is pas in het eerste stuk van de game. Later krijg je met nog meer bizarre types te maken, laten we zeggen, die wel van een stukje goed vlees houden. Je kijkt soms je ogen uit als je alle details in dat soort plekken gaat bekijken. There are some crazy people out there.
Naast het shooten, want het blijft een shooter, is het veel ontdekken en uitvinden. Allemaal prachtig en met de bekende ‘hoe krijg ik dat voor elkaar’ effecten die we al kennen uit de vorige Metro’s. Het is veel zoeken, denken en puzzelen. Hoe kom ik bij dat deel als de deur afgesloten is? Hoe krijg ik de deur geopend? Hoe zet ik die wissel om?
Nu ben ik niet echt van de ‘ik schrik me de pleuris’-games. Resident Evil bijvoorbeeld, no fucking way dat ik die ga spelen. Maar Metro, dat moet ik toch wel aankunnen. Nou, niet dus. Het duurde niet lang of ik schrok me echt de tandjes van een mutant annex zombie die me probeerde te pakken. Zeker omdat je soms met beperkte middelen werkt, zoals maar 4 shotgun patronen die ook nog eens te lang duren om te herladen, is het altijd een beetje op het puntje van je stoel zitten. Echt, dit doet wel een aanslag op mijn gemoedsrust.
En dat is goed want dat betekent dat de game echt wel iets met je doet. De verschillende vormen mutanten zijn prachtig neergezet. Gelukkig voor mij zit er een moeilijkheidsinstelling op waarin je primair voor het verhaal gaat en je de vijanden wat makkelijker kan omleggen. De patronen van aanval die de AI laat zien zijn dan best voorspelbaar. Zeker als je met veel herrie, lees shotgun-schoten, deze jongens omlegt. Dan komen ze direct op het geluid af. En juist de aantallen monsters maakt het lastig. We maken ook kennis met een wat vreemder fenomeen. Een soort zwervende lichtbol die constant bliksemschichten wegschiet. Het gebied is verre van vriendelijk en je blijft constant op je hoede.
De omgevingen zijn nu, nu dat je naar buiten mag, ook gevarieerder. Je reist met je trein dwars door Rusland heen, van de besneeuwde gebieden in de Oeral en de watergebieden rond de Wolga tot de Mad Max-achtige woestenij rond de Kaspische zee. Wederom weer heel mooi weergegeven.
Conclusie
Metro Exodus is een waardige opvolger van de vorige delen. Eindelijk niet meer door die nauwe Metrobuizen maar lekker naar buiten, de natuur in. Het heeft prachtige desolate landschappen waarin alles eigenlijk kapot is door de grote oorlog. Maar juist die destructie maakt het zo mooi. Er is veel te ontdekken en de wereld blijkt buiten Moskou gewoon nog te leven. Dat niet alleen, die wereld is op zijn eigen bizarre manier ook nog heel mooi om naar te kijken.
De speelbaarheid is oke maar ik blijf de controls te stroef vinden en merk ook wel dat ik daar soms echt last van heb. Maar de basis, het zoeken, ontdekken en puzzelen, die zit goed in elkaar. Niet te makkelijk maar, ook belangrijk, niet onmogelijk ingewikkeld.
Voor mij is de voice acting de grootste irritatiefactor. Jammer, want met goede stemmen, goed acteren, was dit echt een meesterwerk geweest.
Moet je Metro Exodus halen, wachten op de budgetbak of sale of nooit aanraken? Als je Metro fan bent, en dit soort games geweldig vindt, je niet stoort aan slechte acteurs, dan zou ik hem direct halen. Je gaat er dan veel plezier en urenlang speelgenot aan deze game beleven. Vond je de eerdere Metro’s al niet zo, dan zou ik er niet aan beginnen.
