Toen bekend werd dat de makers van Persona met een gloednieuwe titel bezig waren was mijn interesse direct gewekt. Tijden heb ik uitgekeken naar Metaphor: ReFantazio. Klikt het met deze nieuwe game net zo goed als met de Persona-serie?
In de Persona-games kruip je in de huid van een middelbare scholier die om een onbekende reden, overgeplaatst wordt naar een nieuwe school. Hier moet je nieuwe vrienden maken, zorgen dat je je examens haalt en voorkomen dat de wereld ten onder gaat door, in een bizarre alternatieve wereld, te vechten met monsters, de Shadows. Alles wat je in game doet kost tijd. Studeren, hangen met je vrienden, activiteiten, werken en vechten in die andere wereld. Dit maakt dat je constant een balans moet zien te vinden tussen het verbeteren van je vaardigheden, het onderhouden van je sociale leven en het redden van de wereld. Al die dingen zijn echter wel met elkaar verbonden. Hoe sterker je vriendschappen met de andere personages, hoe meer vaardigheden zij leren en hoe sterker hun Persona’s.
Deze mix van dungeon crawlen en life sim klinkt vrij bizar als je dat aan iemand anders uit wilt leggen, maar het klikte bij mij direct en ik heb dan ook vele uren in deze serie zitten. Toen ik de eerste aankondiging van Metaphor: ReFantazio dan ook zag, kun je je voorstellen dat ik daar direct erg naar uitkeek. Met deze game wilden de makers echter wel een aantal dingen anders doen en ik was dan ook ontzettend benieuwd naar hoe dit uit ging pakken.
Wat is fantasie?
In Metaphor: ReFantazio laten we de middelbare school en scholieren achter. In plaats daarvan duiken we in een middeleeuwse fantasy setting.in het koninkrijk Euchronia. Fantasie wordt tegenwoordig veelal gebruikt om een wereld aan te duiden die door mensen, elven, dwergen, trollen enzovoort bewoond wordt. In Metaphor hebben de ontwikkelaars zo’n wereld vol met rassen bedacht. Zo zijn er de Clemar, de Paripus, de Elda en de Eugief. Allemaal verschillende soorten wezens die in meer of mindere mate gebouwd zijn in een mix van mens en dier. De Clemar lijken nog het meest op ‘normale’ mensen. Alleen aan de hoorns op hun hoofd zie je dat het geen mensen zijn zoals we die doorgaans kennen. De Eugief lijken dan weer totaal niet op mensen maar zijn eerder een soort uit de kluiten gegroeide vleermuizen. Mensen zijn er wel, maar dan in de vorm van afschuwelijke monsters. De echte wereld, zoals wij die kennen, bestaat in de game slechts als een sprookje, een utopie.
Dit ontwerp is ontzettend gaaf en werkt lekker verfrissend. Daarnaast is het ook goed uitgewerkt. Elke stam heeft zijn eigen achtergrond, gebruiken en plaats in de wereld.
Euchronia is helaas geen een leuke wereld om in te leven. Er zijn grote verschillen tussen de diverse rassen en er wordt volop gediscrimineerd. En dan wordt ook de koning, die zich jarenlang in heeft gezet voor gelijkheid, nog vermoord. Het gevolg hiervan is dat men een toernooi organiseert waar iedereen die dat wil aan mee kan doen. De prijs? De kroon van het koninkrijk.
Jij neemt in deze wereld de rol aan van een jonge Elda, het ras dat het meest op de mensen lijkt zoals wij die kennen en ook het ras dat het meest gediscrimineerd wordt. Je doel is om koning te worden en de idealen van de oude koning voort te zetten.
Doei Persona’s, hallo Archetypes
Om koning te worden moet er in de game heel wat gevochten en gereisd worden. Dat vechten is niet nieuw, maar het reizen wel. De Persona games speelden zich altijd af in dezelfde stad of dorp. In Metaphor reis je echter het hele land door. Overal zijn dorpjes, steden, bossen, verlaten ruïnes en meer te vinden en er is altijd wel iemand die hulp nodig heeft en dus een quest voor je heeft. Dat reizen kost echter tijd en daar komt het eerste aspect van timemanagement al om de hoek kijken. Ben je eenmaal in een stad geweest, dan kun je daar wel vrij naar toe teleporteren, wat een stuk scheelt.
Dan het vechten. Dit doe je in Metaphor niet met Persona’s, maar met Archetypes. Dit is een soort oeroude magie, waarmee je diverse vechtstijlen kunt gebruiken. Zo zijn er Archetypes die gespecialiseerd zijn in magie. Weer anderen zijn gericht op het gebruik van kruisbogen en weer anderen zijn meesters met het zwaard. Elk Archetype heeft dus een andere specialisatie en dus ook een andere skill set. En dan zijn er nog de Synthesis aanvallen waarbij jouw Archetype samenwerkt met die van een ander personage om samen een verwoestende aanval in te zetten. Combineren en specialiseren loont dus.
Aan de andere kant hebben je monsters ook in verschillende types en moet je dus wel flink opletten welke Archetype wanneer van pas komt.
Het grote verschil met Persona is dat behalve het hoofdpersonage, alle andere personages vast zaten aan hun type Persona. In Metaphor kun je vrijuit wisselen tussen Archetypes. Meerdere personages met hetzelfde Archetype? Mogelijk. Allemaal een verschillende Archetype? Ook mogelijk. Weet je het zwakke punt van een monster, dan kun je die dus volledig overrompelen. Heb je echter de verkeerde Archetypes en skills bij je, dan wordt een gevecht weer idioot veel moeilijker en leg je zomaar het loodje. Archetypes kunnen niet tijdens een gevecht worden gewisseld, dus een goeie voorbereiding is het halve werk.
De game biedt je dus een hoop mogelijkheden om monsters en ‘Humans’ te lijf te gaan, maar ook een hoop beloningen. Weet je een gevecht schadevrij door te komen, dan krijg je daar extra geld en ervaringspunten voor. Om dit voor elkaar te krijgen moet je dus onthouden wat de zwaktes van een monster zijn, maar je kunt ook voor het gevecht aan al een voordeeltje krijgen. Als je een monster ziet in de dungeon, dan kun je deze besluipen en in realtime aanvallen. Doe je dit succesvol, dan stun je het monster en heb je een kort window om het turn-based gedeelte van het gevecht te beginnen. Monsters beginnen dan met minder health en verdooft aan deze strijd en dat geeft jou de kans om ze iets makkelijker te verslaan.
Als je sterk genoeg bent, kun je ze zelfs in realtime al helemaal verslaan, maar dan zijn ze dus al zodanig veel lager qua level dan jijzelf dat ze niet heel veel ervaring en andere beloningen meer opleveren.
Minder rigide
Wanneer je in Persona het maximale uit je game wilde halen, moest je hem eigenlijk met een guide doorspelen. Er was zoveel te doen en maar beperkt tijd. Om je vriendschappen te ontwikkelen, moest je een bepaald aantal punten gehaald hebben, het juiste type Persona bij je hebben enzovoort. Ergens een verkeerde keuze gemaakt, dan liep je de kans dat je aan het einde van de game bepaalde dingen niet maximaal ontwikkeld had.
Dit is in Metaphor nog steeds wel aanwezig, maar het is veel minder rigide. Antwoorden die je in gesprekken met je metgezellen voert, leveren geen punten voor de relatie meer op, maar ontwikkelingspunten voor je onderzoek naar nieuwe Archetypes. Als je een keer niet het ‘gewenste antwoord’ geeft, dan maakt dat voor de ontwikkeling van je relatie minder uit. Op die manier kun je de game op een veel natuurlijkere wijze doorspelen. Een keer een avond gebruiken om een boek te lezen om je vaardigheden op te krikken in plaats van de dialoog met een van je vrienden aan te gaan, heeft als gevolg dat je niet meer ergens anders uitgesloten wordt. Activiteiten leveren zo dus altijd wat op.
Waterverf
Goed, dan naar het uiterlijk van de game. Dat is een stijltje dat je wel moet liggen. Het is een beetje een mengeling van animatie en een waterverfschilderij. Personages en monsters zijn geanimeerd, de achtergronden juist wat minder strak. Ik merkte dat ik hier vooral in het begin nogal moeite mee had, vooral ook omdat de kleuren vaak minder helder en steden en kerkers vooral grauw zijn. Tel daarbij op dat de randen van de tekstkolommen ook constant bewegen, er telkens van alles door de lucht zweeft en ook achtergronden wat wiebelig zijn en je kunt je voorstellen dat ik niet kapot ben van deze grafische stijl. Er zijn ook echt wel mooie plaatjes te vinden en uiteindelijk wen je er wel aan, maar echt lekker vind ik het niet worden.
Voor de muziek geldt eigenlijk een beetje hetzelfde. De (Urker) mannenkoren en dikke orkesten vliegen je om de oren en dat is bij dikke setpieces en baasgevechten helemaal prima, maar het verliest zijn impact wel als het ook de achtergrondmuziek in steden, tijdens het reizen met je gauntlet runner en diverse andere momenten is. De muziek is niet slecht, maar ik had graag wat meer variatie en pacing gehad.
Ongemakkelijke ontmoeting
Ik zie de potentie in Metaphor: ReFantazio echt wel. De wereld en zijn kijk op fantasie is geweldig neer gezet. Ook de gevechten werken prima en de Archetypes zijn gaaf om te ontwikkelen en mee te experimenteren. Daarnaast is de minder rigide timemanagement ook echt een verademing ten opzichte van de Persona games. De game doet heel veel dingen ontzettend goed.
En toch, op de een of andere manier, is de klik er nog niet helemaal. Ik wil dit helemaal fantastisch vinden, maar het voelt toch nog net wat ongemakkelijk. Alsof je een akward ontmoeting met een date die alle juiste vakjes aanvinkt hebt, maar die je toch die andere leuke meid niet laat vergeten.
Maar goed, toch ga ik wel door. Ik mag de vergelijking met Persona nu aan de kant zetten en mijn review mindset uitzetten. Ik heb ondertussen een dikke 30 uur in de game zitten en ben nog niet eens op de helft. Ik ben wel nieuwsgierig naar hoe de game zich verder ontvouwt. Voor hetzelfde geld ben ik straks alsnog helemaal dol op deze game geworden.
Conclusie
Metaphor: ReFantazio heeft overduidelijk overeenkomsten met de Persona games, maar werkt op een aantal punten toch ook weer helemaal anders. De timemanagement is veel prettiger uitgewerkt en het vriendschappen uitbouwen voelt ook veel natuurlijker. Het experimenteren met de verschillende Archetypes is erg leuk gedaan en het zoeken naar de perfecte samenstelling van je team is een leuke puzzel. En dan is er de wereld zelf, met al zijn verschillende stammen en andere kijk op fantasie, nog. Die is echt heel sterk.
De grafische stijl vind ik daarentegen weer niet tof. De scherpe animaties, de meer wazige achtergronden, alle wiebelige dialoog kolommen en tierelantijntjes in de achtergrond. Het pakt mij niet. En datzelfde geldt dus ook voor de muziek in deze game.
Toch is deze titel, die wat meer op een ouderwetse RPG lijkt in plaats van een lifesim, echt wel de moeite waard om te spelen. De personages zijn goed uitgewerkt, de combat is gaaf en het verhaal is boeiend. Wie RPG’s leuk vindt gaat dit ook de moeite waard vinden.
