Ik hou van Marvel. Ik hou ook van tactische games. Marvel’s Midnight Suns combineert dat, maar werkt dat wel?
Toen Marvel’s Midnight Suns aangekondigd werd was ik aanvankelijk erg enthousiast. We kunnen namelijk nooit te veel Marvel games hebben. Toen werd duidelijk dat Firaxis, de studio achter onder andere het briljante en tactische X-COM, met deze game aan de slag zou en daar werd ik stiekem toch iets minder enthousiast van. Ja, de tactische, trage gameplay van X-COM is fantastisch en ik heb er vele uren in gestoken, maar ik zag het nog niet werken in een game met Marvel personages. Hoe wilden ze dit voor elkaar gaan krijgen? En belangrijker misschien nog wel, hebben ze dit ook voor elkaar gekregen?
De duistere kant van Marvel
In Marvel’s Midnight Suns leren we de duisterdere kant van het Marvel Universum kennen. De Midnight Suns is een groepje van magiërs, mutanten en andere buitenbeentjes dat de wereld veilig probeert te houden van duistere wezens en krachten. Ze hebben het dit keer aan de stok met Hydra dat de demonenmoeder Lilith weer tot leven wil wekken. Helaas voor de Suns lukt ze dit ook en dat is niet goed. Lilith is een onvoorstelbaar machtige demoon die op haar beurt weer de nog machtigere Elder God Chthon op wil roepen. Stront aan de knikker dus.
Tegelijkertijd lopen ook de Avengers tegen Hydra en Lilith aan. Ook zij zijn niet bij machte om hen te stoppen en dus bundelen de Avengers en de Midnight Suns hun krachten om het samen op te nemen tegen de demonenmoeder.
Om een kans van slagen te hebben ontbreekt er echter nog een teamlid. The Hunter, het kind van Lilith. The Hunter heeft haar leven gegeven in de strijd met Lilith vele honderden jaren geleden en moet weer tot leven gewekt worden. Zodra dit is gelukt krijg jij als speler de mogelijkheid om The Hunter helemaal naar smaak aan te passen. Man, vrouw, blank, donker, verschillende haarstijlen enzovoort. Zo kun je met je eigen aangepaste superheld zij aan zij met verschillende andere Marvel personages de strijd aangaan. Erg cool.
Tactische puzzel
Goed, de gameplay dan. Marvel’s Midnight Suns is wel degelijk een tactische game, maar niet in exact dezelfde stijl als X-COM. In X-COM moet je met alles rekening houden. Het aantal stappen dat je kunt zetten, het aantal acties dat je uit kunt voeren, of je personages wel in cover zitten, of je een aanval deze beurt in wilt zetten of toch liever nog iets beter positie kiest en permadeath.
Marvel’s Midnight Suns werkt anders en voelt vooral wat iets meer gelimiteerd aan. Per missie kun je maximaal drie helden meenemen. Eenmaal op het strijdveld werk je met een kaartensysteem. Elke kaart kost een bepaalde hoeveelheid punten (Heroism) om in te zetten, of levert juist een aantal punten op. Je hebt kaarten voor power ups, aanvallen, healen, om je team te beschermen en speciale kaarten om tijdens een specifieke missie te gebruiken. Per beurt mag je drie kaarten spelen.
Naast de kaarten kun je ook nog omgevingsaanvallen gebruiken en je mag één keer per beurt bewegen. Dit alles maakt dat een missie uitspelen in feite een grote puzzel wordt en je dus ook echt wel tactisch na moet denken, met name bij de sterkere vijanden. Welke kaart je speelt bepaalt ook waar je personage na zijn aanval komt te staan. Zo kun je dus bepaalde aanvallen met een eigen aanval uit de weg gaan. Hetzelfde geldt voor je ene move. Gebruik je die om weg te lopen, of juist om een vijand in de baan van een andere aanval te duwen? En gebruik je je Heroism om een omgevingsaanval te gebruiken, of spaar je ze op om een vernietigende speciale aanval in te zetten? Keuzes, keuzes.
Ik vind dit systeem echt fantastisch werken, maar de eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat het even duurt voordat je het helemaal doorhebt. Gelukkig kun je missies vrij kiezen en wordt daarbij ook aangegeven hoe lastig deze is en zo kun je lekker door oefenen.
Vriendjes worden
Buiten de missies om breng je je vrije tijd door in The Abbey, de uitvalsbasis voor de Midnight Suns. Hier kun je als The Hunter vrij rondlopen en rondneuzen. Er is meer dan genoeg te doen. Zo kun je The Abbey en de omgeving uitpluizen op zoek naar schatkisten met vooral cosmetische dingetjes en plantjes die je later weer kunt gebruiken om items mee te maken voor je missies. Ook zijn er hier en daar wat puzzels en geheime dingen die je uit kunt pluizen.
Ben je daar wel klaar mee, dan kun je ook het verblijf van The Hunter aanpassen. Een paar andere gordijnen, wat nieuw meubilair enzovoort. Het behelst niet heel veel, maar ik betrapte mezelf er op dat ik hier toch meer tijd in stak dan nodig.
Behalve het verblijf van The Hunter kun je ook The Abbey zelf op meerdere fronten een upgrade meegeven. Zo kun je voor diverse belangrijke ruimten upgrades kopen. Zoals voor bijvoorbeeld The Training Grounds. Koop je hier practice dummies voor dan zal dit een positief effect op je aanvalskracht tijdens de missies hebben. Een upgrade voor The Forge betekend dat je betere armor kunt craften.
Sowieso zijn dit belangrijke ruimtes, want je kunt hier bijvoorbeeld kaarten uit je deck mee upgraden of zelfs nieuwe kaarten creëren met de grondstoffen die verdient tijdens missies en die je rond The Abbey vindt. Rondlopen in The Abbey tussen missies door is dus zeker niet alleen maar tijdverdrijf.
Het hoogtepunt van je relaxmomentjes in The Abbey is echter wel dat je vriendjes kunt worden met de diverse superhelden die je in de game bijstaan. Blade, Iron Man, Dr. Strange, Wolverine en Spider-Man zijn slechts een handjevol namen van de helden waarmee je in gesprek kunt gaan, kunt trainen, een filmpje mee kunt pakken enzovoort. Behalve dat dit voor je innerlijke nerd echt geniaal is heeft een betere relatie met de helden ook weer een positieve invloed op het strijdveld, dus leef je uit en maak vrienden met iedereen.
Beeld en geluid
Qua graphics is Marvel’s Midnight Suns dan weet niet de beste game die je kunt vinden. De game heeft een beetje een cartoony stijltje en zeker bij de wat bekendere helden is dit best even wennen. Daarnaast zijn de animaties en met name de gezichtsuitdrukkingen best houterig te noemen.
Tijdens de gevechten had ik hier een stuk minder last van. Niet omdat de issues er dan niet zijn, maar omdat het dan gewoon veel minder opvalt. Je bent dan meer bezig met de puzzel van het gevecht zelf en de flitsende kleuren die door de de diverse aanvallen van je beeld spatten. Iron Man die even los gaat met zijn beams of Ghostrider die zijn Hell Ride loslaat toverde elke keer een te grote glimlach tevoorschijn om zuur te blijven over de animaties die net niet helemaal top zijn.
Qua geluid is de game prima. De muziek en geluidseffecten zijn dik voor elkaar. Relaxed in The Abbey en juist lekker bombastisch tijdens de gevechten. Precies zoals we wel gewend zijn van Marvel producties. De stemmen zijn wel even wennen, vooral omdat ze zo anders zijn dan we ondertussen gewend zijn. Tony Stark, Dr. Strange, Blade, Wolverine, allemaal klinken ze behoorlijk anders dan we vanuit het verleden gewend zijn, maar na een tijdje went het geluid en valt op dat het allemaal zeker niet slecht is. Wat tot slot ook wel fijn is, is dat elke zin dialoog ook daadwerkelijk ingesproken is, zoals het wat mij betreft ook hoort.
Conclusie
Marvel’s Midnight Suns is een fantastische game geworden. Het tactische puzzelen tijdens de gevechten met kaarten, omgevingsaanvallen en bewegingen werkt ontzettend lekker en is vooral ook heel erg leuk om te doen. Tussen de gevechten door kun je dan weer The Abbey upgraden, relaties verbeteren en zelfs puzzels en mysteries oplossen.
De animaties komen soms wat houterig over, maar de dikke aanvallen en felle kleuren maken dat dan weer helemaal goed. Verder zijn de stemmen van de personages even wennen, maar eenmaal aan de gewend aan de nieuwe stemmen merk je dat dit verder ook prima voor elkaar is.
Lang verhaal kort, Marvel’s Midnight Suns is mijn (voorlopig) nieuwe favoriete Marvel game waar ik nog flink wat uren in ga stoppen.
