Deze week is Life is Strange: Double Exposure uitgebracht. De nieuwste game van Deck Nine Games laat spelers opnieuw in de huid van Max Caulfield kruipen, één van de meest geliefde personages uit de franchise. In aanloop naar release heb ik de game alvast mogen spelen. In deze review lees je mijn bevindingen.
Ik houd van games die een sterk verhaal voorschotelen en al helemaal wanneer ik op dat verhaal ook invloed uit kan oefenen. Het maakt niet uit in welke alternatieve wereld je mij zult treffen, vraag me on-the-spot om een top 10 lijstje aan favoriete franchises en Life is Strange zal er altijd tussenstaan. Echter, in geen enkele tijdlijn zal ik in diezelfde zucht naar Life is Strange: Double Exposure refereren. De game heeft mij niet echt weten te raken. Je hebt mijn eerste twijfels al enigszins opgemerkt in mijn review-in-progress en helaas is het er na het spelen van alle vijf de chapters niet echt beter op geworden.
NB: De review is spoilervrij geschreven, er wordt niets over het verhaal genoemd dat niet ook al in trailers getoond is.
Terugkeer van Max en een nieuw avontuur
In Double Exposure keert Max Caulfield terug, deze keer als een volwassener personage die haar tijdreiskrachten beter begrijpt, maar tegelijkertijd worstelt met de morele consequenties ervan. De game speelt zich af op Caledon University, een fictieve campus die met zijn historische uiterlijk al snel een belangrijk karakter in het verhaal wordt. Hier wordt Max geconfronteerd met een tragische gebeurtenis: de moord op haar vriendin Safi. Het verlies van Safi zet het verhaal in gang, maar ook de nieuwe kracht die Max ontwikkelt, de zogenaamde “Shift”-kracht, waarmee ze tussen parallelle tijdlijnen kan schakelen om te speuren en antwoorden te vinden.
Deze shift-kracht stelt Max in staat om tussen twee realiteiten te bewegen, waarbij Safi in de ene realiteit nog leeft, terwijl ze in de andere realiteit is vermoord. De “Shift”-kracht voegt een nieuwe dimensie toe aan de gameplay en vraagt van spelers om goed na te denken over de invloed die keuzes in de ene tijdlijn hebben op de andere. In de basis een tof concept, spelers krijgen zodoende de mogelijkheid om puzzels op te lossen door informatie tussen beide tijdlijnen uit te wisselen en keuzes/wendingen tussen tijdlijnen te forceren. Door het vele speurwerk tussen tijdlijnen, heb ik regelmatig het gevoel gehad een semi-detective te spelen, maar toch knaagt er iets.
Emotionele afstand en karakterontwikkeling
Een belangrijk kritiekpunt is de manier waarop Double Exposure zijn personages ontwikkelt. Safi, die een cruciale rol speelt in het mysterie en Max’s motivatie, krijgt bijvoorbeeld weinig achtergrond en diepgang. Waar de eerste games uit de serie sterke banden tussen personages opbouwden door middel van rustige, persoonlijke momenten, ontbreekt deze nuance hier grotendeels. Safi wordt gepresenteerd als een belangrijk persoon voor Max, maar krijgt te weinig ruimte om echt tot leven te komen. Hierdoor blijft de relatie tussen Max en Safi op afstand, wat het lastig maakt om mee te leven met Max’s verdriet en vastberadenheid om het mysterie te ontrafelen.
Het gebrek aan emotionele diepgang wordt versterkt door de constante focus op het oplossen van het moordmysterie. Elke scène lijkt gericht op het verhaal vooruitduwen, met te weinig momenten van ademruimte waarin de speler de personages op een persoonlijker niveau kan leren kennen. Dit staat in contrast met eerdere games, waar spelers werden ondergedompeld in het dagelijks leven van de hoofdpersonen en de intieme momenten die deze ervaringen met zich meebrachten. Denk aan momenten zoals Max en Chloe die op een verlaten schroothoop hun eigen onderkomen bouwen (LiS). Denk aan Sean en Daniel die al wandelend door een bos uitkomen bij een meer en daar in alle rust stenen in het water gooien, terwijl ze gesprekjes voeren (LiS 2). Denk aan Alex die aan een ‘larp-wedstrijd’ mee doet (LiS: True Colors) en het hele dorp zodoende nog beter leert kennen.
Deze afwisseling van spanning en rust maakt de serie uniek en helpt spelers emotioneel te verbinden met de personages. Maar veel belangrijker, het geeft spelers een gevoel iets belangrijks kwijt te kunnen raken, als zij in de game niet de juiste keuzes maken. In Life is Strange: Double Exposure heb ik dit gevoel op geen enkel moment echt gehad.
De kracht en complexiteit van het switchen tussen tijdlijnen
Het gebruik van de superkrachten blijft echter een sterke pijler van de serie, en Double Exposure zet dat goed voort met de “Shift”-mechaniek. Door te schakelen tussen twee tijdlijnen moet Max puzzels oplossen die verder gaan dan simpele aanwijzingen vinden. Spelers worden geconfronteerd met morele dilemma’s, zoals de vraag of je in de ene tijdlijn informatie moet onthullen die de toekomst van een ander personage in de tweede tijdlijn kan veranderen. Hoewel dus minder emotioneel impactvol dan in andere Life is Strange-game, zorgt deze spanning dat het verhaal interessant genoeg blijft en vraagt van spelers dat ze verder denken dan de acties op het scherm.
Toch brengt deze complexiteit ook zijn eigen uitdagingen met zich mee. De verhaallijnen en schakelingen tussen tijdlijnen zijn soms verwarrend, en het verhaal lijkt af en toe te worstelen om beide werelden op een samenhangende manier te presenteren. Sommige keuzes en plotontwikkelingen voelen inconsistent of moeilijk te volgen. Hoewel het switchen tussen tijdlijnen goed is uitgewerkt in de gameplay, ontbreekt soms een duidelijke lijn in de manier waarop het verhaal zich ontwikkelt.
Wisselingen in sfeer en toon
Een andere uitdaging waarmee Double Exposure te maken heeft, is de manier waarop de sfeer van de game wisselt. Het verhaal probeert een evenwicht te vinden tussen spanning, mysterie en een vleugje nostalgie, maar slaagt hier niet altijd even goed in. De game schakelt soms abrupt tussen donkere, onheilspellende momenten en lichtere, meer casual scènes, wat de algehele toon inconsistent maakt. In plaats van een geleidelijke opbouw van spanning, voelt het aan alsof het verhaal zichzelf te vaak herstart. Het zorgt vooral voor een vreemde gewaarwording en gevoel van afstand.
Bepaalde elementen van de sfeer voelen daarnaast minder goed uitgewerkt. Waar eerdere delen van de serie zich kenmerkten door een subtiele en ingetogen stijl, lijkt Double Exposure soms te veel nadruk te leggen op het dramatische, wat afbreuk doet aan de geloofwaardigheid van het verhaal.
Technische prestaties en visuele stijl
Op het gebied van graphics en prestaties stelt Double Exposure niet teleur. De omgevingen zijn gedetailleerd en de visuele stijl doet denken aan eerdere Life is Strange-games, met een grauwe, kunstzinnige esthetiek die goed past bij de melancholische sfeer van het verhaal. De universiteitscampus van Caledon, met zijn donkere gangen, verlaten pleinen en mysterieuze architectuur, komt tot leven op een manier die goed aansluit bij de toon van het verhaal. De belichting en schaduweffecten dragen bij aan de spanning, vooral tijdens de meer grimmige momenten waarin Max en de andere personages gevaarlijke situaties tegemoet treden. Ik heb wel wat inconsistenties gezien, maar over-all ziet de game er prima uit!
De soundtrack speelt zoals altijd een belangrijke rol en biedt een sterke mix van rustige, sfeervolle nummers die de emoties van het verhaal versterken. De muziek en soundscapes helpen om de speler in de juiste stemming te brengen en zijn in veel opzichten het sterkste aspect van de sfeer van de game. De geluidseffecten bij het schakelen tussen tijdlijnen zijn effectief en helpen om spelers scherp te houden, vooral wanneer Max in situaties terechtkomt waarin ze snel moet handelen.
Vernieuwend, maar met ruimte voor verbetering
Life is Strange: Double Exposure biedt een nieuwe kijk op het vertrouwde tijdreisconcept van de serie, maar mist de emotionele kern die eerdere games zo memorabel maakte. Het is duidelijk dat de ontwikkelaars geprobeerd hebben om nieuwe wegen te verkennen en de franchise uit te breiden met een complexer verhaal en vernieuwde gameplay-elementen. Maar de focus op het moordmysterie en de gebrekkige uitwerking van sommige personages voorkomen dat de game echt weet te raken.
Waar de Shift-mechaniek een welkome toevoeging is en de gameplay gevarieerder maakt, zou een betere balans tussen actie en rust het verhaal sterker en persoonlijker hebben gemaakt. Fans die vooral op zoek zijn naar een spannend mysterie en puzzels, zullen hier zeker plezier aan beleven. Maar voor degenen die hoopten op de intimiteit en het emotionele gewicht van eerdere Life is Strange-titels, voelt Double Exposure aan als een goed bedoelde, maar onvolkomen uitbreiding van het universum.
