Op dinsdag 19 september 2023 komt Lies of P uit. In aanloop naar release heb ik een flinke deuk in deze duistere game kunnen slaan. In deze review vertel ik jullie alles over de nieuwste game van Meowiz Games en Round8 Studios, maar laten we geheel in Pinocchio-stijl beginnen met een leugentje om bestwil.
In een zojuist verworven Mad Donkey-pakje paradeer ik over een zelf gecreëerde brug van leidingen. Onder mij ziet mijn humanoïde Pinocchio hem al staan. De baas, Puppet of the Future, die zometeen mijn ijzeren zwaard met vuuraspecten op plekken zal voelen waarover hij liever niet vertelt. Ik laat P zichzelf van de ladder omlaagglijden terwijl ik mijn blinddoek om doe om de boss battle interessanter te maken. Eenmaal met mijn voetjes op de grond wordt de strijd getriggerd. Ik laat P nog even provocerend een gesture maken en rol vervolgens -blindelings uiteraard- door de corruption richting Puppet. Na drie slagen druipt de 20 meter hoge metalen baas af, terwijl hij nog iets mompelt over zeer geschoolde reviewers die wél kunnen gamen. Wat is de opbrengst? Een nieuw zwaard? Een hoop Ergo? Geen idee, ik laat het natuurlijk liggen in deze vijfde Lies of P-playthrough waarin ik mezelf heb opgelegd mijn personage niet te upgraden. Ja toch! Of zou deze scene in chapter 3 toch anders verlopen zijn?
Met mijn greatsword over mijn schouder loop ik zenuwachtig over een zelf gecreëerde brug. ‘Zouden de leidingen het houden? Wat als ik direct val? Oh boy, ik heb nog 3000 Ergo op zak. Die komen toch wel erg goed van pas! Misschien moet ik nog eerst ff snel terug naar het hotel om een level bij Sophia te claimen. Ja, laat ik nog ff een puntje inzetten in Motivity, voordat ik die bulky soldaat daar beneden te lijf ga’. Na het upgraden van mijn character teleporteer ik terug en laat ik mijn humanoïde Pinocchio bij de brug de trap af glijden. De boss fight wordt getriggerd. ‘Oké, geen weg terug nu. Niet te dichtbij komen, want dan gaat ie de kogels laten slingeren, maar hoe kan ik hem dan raken? Fuck, wat is die gast groot, ik pas er acht keer in’. Ik deel een paar meppen uit, loop weer weg, deel weer meppen uit. ‘Oké, knieën zijn de zwakke plekken en als die zijn been omhoog doet moet ik wegwezen’. Na drie pogingen bleek deze relatief eenvoudige baas dan toch verslagen, maar de euforie is er niet minder om. Mijn hartslag zakt weer iets. Nu alleen nog een nieuwe Stargazer vinden, zodat ik even terug naar het Hotel kan.
Pinocchio
Welkom, vrienden, in deze review van ‘Lies of P’, een duistere wending in het verhaal van Pinocchio. ‘Lies of P’ is een soulslike game, met alle toeters en bellen die daar bij komen kijken. Een slordige 25 overwegend pittige bosses, duistere werelden vol lore om te ontdekken, een scala aan zwaarden om te upgraden, een berg aan abilities om te verwerven en een shitload aan Ergo om te verzamelen waarmee je jouw character kunt verbeteren. Lies of P tikt alle boxen aan die je van een soulslike game mag verwachten en geeft er een eigen smoel aan. Op het eerste gezicht vertoont Lies of P veel gelijkenissen met Bloodborne, maar qua gameplay komt het beter overeen met een game als Sekiro. Naast de actie-RPG elementen volg je het verhaal van Pinocchio en wordt je af en toe in situaties gebracht waarin je leugentjes om bestwil maakt. In deze review loop ik alle punten langs, te beginnen met het verhaal en de context.
In het tijdperk van de Belle Époque, ergens in de Europese geschiedenis, speelt zich een opmerkelijk verhaal af in de denkbeeldige Italiaanse stad Krat. Hier, dankzij een mysterieuze substantie genaamd Ergo, krijgen mechanische poppen leven. Deze marionetten dienen als drijvende kracht achter de industrialisatie van het gebied. De wereld kenmerkt zich door haar steampunk esthetiek en geavanceerde technologieën. Maar dan komt de beruchte Poppenrazernij, een gebeurtenis die deze robotachtige figuren aanzet tot een dodelijke spree in de stad, terwijl een zombie-achtige ziekte het omliggende platteland teistert. Als een laatste wanhoopspoging wordt Pinocchio, Geppetto’s geliefde poppenjongen (en het personage dat jij bestuurt), tot leven gewekt om de monsters te bestrijden en de geheimen van de Poppenrazernij te ontrafelen.
Als ik denk aan verhaalvertelling in video games, gaat mijn voorkeur uit naar verhalen die redelijk concreet zijn uitgewerkt en gepresenteerd. Natuurlijk ben ik bereid zelf het een en ander in te vullen en zeker ook uit te zoeken, maar over het algemeen houd ik van een samenhangend verhaal. Mijn ervaring met het soulslike-genre is hierin nogal wisselend. Vaak vind ik het iets te vaag, maar gelukkig is dit niet het geval bij Lies of P. De verhaalvertelling in Lies of P zit goed in elkaar. We volgen Pinocchio in zijn reis om de wereld om Krat een stukje veiliger te maken. Het verhaal wordt verteld via cinematics, dialogen met NPC’s en notities die in de wereld te vinden zijn. Alles draait min of meer om de gebeurtenissen die in Krat plaatsvinden. Het verhaal in Lies of P is duister en spannend om te volgen, en houdt de spelers bij de les. De dialogen zijn interessant en de voice-acting is uitstekend uitgevoerd. Karakters zoals Geppetto, Gemini en Sophia komen mooi tot uitdrukking.
Heerlijk soepele combat
Lies of P is een actie-RPG met uitdagende combat en soulslike gameplay. Tijdens het spelen van de eerste tien minuten wordt de identiteit van de game direct duidelijk. Na het horen van een stem, ontwaakt jouw personage in het desolate straatbeeld van Krat. De vijanden die op straat rondlopen voelen direct als een pittige opgave, maar de echte uitdaging moet nog beginnen.
Als speler kun je kiezen uit drie stijlen. In ‘Path of the Bastard’ (Dexterity) ligt de nadruk op een build rondom de stats Vigor en Technique. Hoewel ik niet met deze stijl speel, zie ik zo voor me dat deze het best past bij spelers die voor snelle beweeglijke combat gaan. Het tweede ‘Path of the Sweeper’ is duidelijk gefocust op Strength, met Vitality, Capacity en Motivity als prioritaire stats. De grote zwaarden en relatief trage combat passen hierbij. Het path dat ik zelf gekozen heb, namelijk ‘Path of the Cricket’, mikt op een gebalanceerde build, waarbij alle stats in de basis evenredig verdeeld zijn. Dit gaf mij de meeste ruimte om gaandeweg mijn voorkeuren te accentueren
De keuze in speelstijlen is niet erg uitgebreid en dit is een lijn die ook wel door de hele game te trekken is. Eén van de weinige minpunten van de game is dat er weinig differentiatie mogelijk is in hoe je de game kunt spelen. Lies of P kent geen ranged builds of magische builds, om twee voorbeelden te noemen. In Lies of P is je primaire en secundaire wapen een zwaard of een variant hiervan. Elk gevecht vereist close combat, waarbij de ene speler wellicht wat meer aan het ontwijken is en de andere speler aanvallen van bazen probeert af te weren met een goed getimede guard. Hoe dan ook, je zwaard is hetgeen je zult gebruiken en die biedt de game in verschillende vormen en maten. Maar ondanks de verschillende zwaarden zul je merken dat ze alleen het tempo van de speler veranderen en minder de stijl van het spel. Naar mijn smaak iets te weinig differentiatie. In games als Elden Ring heb ik enorm kunnen genieten van de complete scala aan wapens en outfits die je kunt vinden in de game en waarmee je vervolgens nieuwe strategieën krijgt die je kunt proberen. Lies of P voorziet niet in die behoefte, maar gelukkig is de combat zelf wel erg bevredigend.
En dat is maar goed ook, want er wordt nogal wat afgevochten in Lies of P. De game kent grote lineaire werelden vol vijanden en vaak ook meerdere bosses die deelgebieden van de map afsluiten tot je ze verslagen hebt. Jouw personage beweegt soepel door de duistere straten van Krat. De bewegingen en combat voelen organisch en soepel aan. De camerapositie is prima, de controls sensitief en op beeld komt mooi naar voren wat jij als speler beoogt te doen. Uiteraard zul je als speler de nodige keren doodgaan, maar al doende zul je leren en gevechten zullen tevens nergens echt oneerlijk aanvoelen.
Soulslike met een eigen smoel
In de gameplay zijn er een aantal elementen die Lies of P een eigen karakter geven. Als we kijken naar de close combat dan lijkt het accent te liggen op het pareren van aanvallen. Het leren kennen van de patronen van bosses is essentieel. Het op de juiste momenten pareren van een aanval heeft voordelen: het verlamt je vijand, opent mogelijkheden voor een fatale aanval, het beschadigt je wapen minder en kost minder van je HP. Daarnaast ontvang je Guard Regain, waarmee de schade die je hebt opgelopen terug kunt winnen door zo snel mogelijk na het pareren een goed geplaatste aanval uit te voeren. Pareren is dus in de meeste situaties de beste verdediging, hoewel dat niet altijd intuïtief voelt als er agressief 1000kg zwart metaal op je af komt stormen om verhaal te halen. Toch, als speler zul je merken dat je in Lies of P al snel leert risico’s te nemen, omdat het een belonend effect heeft.
Soms zijn de risico’s iets aan de pittige kant, met name in de consequenties die eraan verbonden kunnen zijn. Iedere wereld kent 3 à 4 Stargazers (respawnplekken), plekken waar je terugkeert als je doodgaat. Ik vind dat deze plekken soms te ver uit elkaar liggen. Risico nemen resulteert dan vaak in weer opnieuw beginnen, want als je doodgaat keer je terug naar je laatste Stargazer en dat kan zomaar een kwartier aan speeltijd zijn. Ook zijn er boss fights waar niet altijd een Stargazer pal voor de ingang zit en je dus in het slechtste geval een aantal minuten onderweg bent. Met name rondom de bossfights heb ik hier veel moeite mee gehad. Ik wil bossfights in en uit kunnen stappen. Het tempo wil ik hoog hebben, om zo snel te kunnen leren of nieuwe movesets uit te proberen. De gevechten kunnen namelijk al frustrerend genoeg zijn en dan wil ik niet ook nog tijd kwijt zijn om weer op de juiste plek te komen.
Over de bosses gesproken, die zijn wel echt gruwelijk! De bosses zien er stuk voor stuk indrukwekkend uit, het art-team heeft flink uitgepakt. Daarnaast kennen de bosses ook toffe movesets die de gevechten behoorlijk uitdagend maken. Geen enkel gevecht voelt als een herhaling van zetten. Iedere boss voelt uniek aan en dat is met 25 bosses prijzenswaardig te noemen!
Sfeervolle werelden
Aandacht voor detail is niet alleen naar de bosses uitgegaan. De wereld in Krat is enorm mooi vormgegeven. Het Belle Époque-tijdperk komt prachtig tot leven, zozeer dat mijn Series X er moeite mee had. Regelmatig trof ik haperende beelden en mijn zwarte doos had de grootste moeite om de texturen allemaal op tijd in te laden. Uiteraard ligt hier ook een punt ten aanzien van optimalisatie, maar de ontwikkelaars vragen met hun sfeervolle en gedetailleerde wereld het nodige van de Xbox. Gelukkig waren de prestatieproblemen geen breekpunt, eerder een ongemak. Maar goed, de puristen onder ons zullen er wellicht minder blij mee zijn.
Terugkomend op dat Lies of P zijn eigen smoel heeft. Eén van de mogelijkheden die de game biedt, is om zwaarden te ontmantelen en aan andere delen van zwaarden te monteren. Hierdoor kun je laagdrempelig nieuwe zwaarden proberen en andere (gunstigere) statistieken overzetten. Het voelt als knutselen om alles uit je zwaard te halen. Anderzijds, je moet ook wel, want anders zul je al snel merken dat je vast komt te zitten in de werelden, omdat bosses niet verslagen worden.
Het knutselen zie je ook terug in het uitbouwen van je personage. Zo kun je Ergo inzetten om Pinocchio sterker te maken, meer uithoudingsvermogen te geven of meer draagkracht. Hier komen de liefhebbers van soulslike games echt aan hun trekken. Iedere upgrade telt en je zult erover na willen denken. Ook omdat je zwaarden bepaalde statistieken hebben en je wilt natuurlijk het beste uit je zwaarden halen. Het puzzelen hiermee is een fijn aspect van de game en de ontwikkelaars leggen goed uit wat de voordelen en nadelen zijn. Gaandeweg de game speel je ook nog de P-Organ skilltree vrij. Dit zijn passieve vaardigheden, waarmee je jouw speelstijl nog meer kunt accentueren. Iedere investering van resources om abilities vrij te spelen of je personage te upgraden gaat gepaard met de nodige overweging, want je kunt het maar één keer uitgeven en daar houd ik heel erg van in dit type games. Het geeft een extra spanning die ook in Lies of P goed uit de verf komt.
In Lies of P kun je makkelijk tientallen uren kwijt zijn en er is veel te ontdekken. Je hebt naast de hoofdverhaallijn ook allerlei NPC’s met interessante mini-verhalen. Ook kennen de werelden optionele bosses en zijn er geheime gebieden te verkennen. Daarnaast kent de game een drietal verschillende eindes, waarmee de ontwikkelaars ook wel enige herspeelbaarheidswaarde toevoegen. Lies of P heeft haar plek binnen het soulslike-genre met verve weten te veroveren en ik ben dan ook zeer benieuwd wat de ontwikkelaars nog meer voor ons in ge-petto hebben.
Conclusie
Al met al heb ik een uitstekende tijd met Lies of P gehad. De game van Meowiz Games en Round8 Studio is de gevraagde zestig euro absoluut waard! Lies of P is een waardige soulslike actie-RPG met een eigen smoel. De game vertelt een meeslepend verhaal, kent soepele en uitdagende combat en biedt mooie en sfeervolle werelden om te ontdekken. Lies of P is een zeer uitdagende game waar veel tijd in gaat zitten, maar die het meer dan waard is om gespeeld te worden!
