Op 22 februari 2024 verschijnt King Arthur: Knight’s Tale. In aanloop naar release is gast-reviewer Theo alvast in de game gedoken. Op verzoek van de XBNL-redactie schreef hij een review. Je leest hier zijn indrukken:
Het verhaal van King Arthur, wie is er niet mee opgegroeid. First Knight, met Sean Connery komt bij mij als eerste naar boven. In 2004 kwam nog een film genaamd Arthur, dat was niet de beste uitvoering van het verhaal. De serie Merlin (BBC 2008), een verhaal met een iets andere insteek, kwam veel beter uit de verf. Hier leerde ik de personages van het prachtige verhaal nog beter kennen.
Over de verhalen van King Arthur en de ridders van de ronde tafel zijn ook al diverse games uitgebracht. NeocoreGames bracht in 2022 de Turn-Based Strategy game “King Arthur: Knights Tale” naar de PC, een project dat gestart is op Kickstarter. Nu komt hij eindelijk ook naar de console. In deze review ga je lezen of NeocoreGames, met hun vervolg van het verhaal, Excalibur uit de steen heeft getrokken of dat je deze game beter bij de Lady of the Lake kan laten.
Het verhaal en het gevolg
Arthur en Mordred hebben met elkaar gestreden bij Camlann waarbij ze beiden om zijn gekomen. Arthur is op een boot naar het hiernamaals gestuurd, maar daarbij is iets vreselijks misgegaan. Nu is heel Avalon in de duisternis gehuld en voert King Arthur een schrikbewind.
Deze keer heeft ‘The Lady of the Lake’ Sir Mordred, Arthur’s aartsvijand, gekozen om een einde te maken aan de terreur en onderdrukking die de ‘once and future King’ over Avalon uitoefent.
NeocoreGames zorgt hiermee voor een compleet andere setting van Avalon dan we normaal gesproken gewend zijn. Het is een duistere en grimmige wereld die dezelfde vibes geeft als Diablo 4. Dat je dan ook nog eens als Mordred speelt, maakt het duistere plaatje helemaal af. Gaandeweg blijft het verhaal overeind en houdt het goed je aandacht vast. Mordred zelf komt door zijn sarcasme, humor en korzeligheid prachtig tot vorm.
Het spel volgt een handvol main-story-quests en vele side-quests. De side-quests zorgen ervoor dat je genoeg experience verdient om de main quests te kunnen voltooien. Verreweg de beste side-quests zijn die waarbij je nieuwe ridders kunnen rekruteren, of meer kunnen leren over de reeds gerekruteerde ridders. Ze geven elk van de Ridders van de Ronde Tafel een stuk achtergrondverhaal, voor zowel de meest legendarische als voor de minder bekende helden. Het is onmogelijk om iedereen in één playthrough te rekruteren om zich bij de ronde tafel te voegen. Dit komt o.a. door de keuze van ideologie die je volgt. Dit zorgt direct voor een stuk herspeelbaarheid.
Gameplay
De ontwikkelaar heeft prima werk verricht door de speler in staat te stellen ridders aan te passen voor de gespecialiseerde rollen die ze toegewezen hebben gekregen. Vaardigheden moeten spelers vrijspelen door skillpoints te spenderen. Doordat het aantal skillpoints beperkt is worden spelers gedwongen na te denken over hoe zij willen spelen. De diverse vaardigheden kunnen spelers nog upgraden zodat ze bijvoorbeeld gif toevoegen aan de aanval of een grote range krijgen.
Wapens en uitrusting zijn door de ontwikkelaar vrij simpel gehouden. Je zal hier geen uitgebreid arsenaal aan wapens vinden, maar is gekozen voor een zwaard, tweehandig wapen een boog en een staf. De sigils die je gedurende je campagne vindt, geven deze wapens extra perks.
Net als bij andere turn based strategie spellen in dit genre, vinden gevechten plaats op een vierkant raster waar je magie, bogen en zwaarden gebruikt om vijanden te verslaan. Een foutje wordt snel afgestraft en hoewel dat op een lage moeilijkheidsgraad dat betekent dat je jouw personage even in de ziekenboeg moet laten, kan het op een hogere moeilijkheidsgraad betekenen dat je hem alleen nog terug ziet in de Crypte van Camelot. Bij de vijanden zou ik wat meer variantie willen zien. Meestal bestaan een gevecht uit dezelfde type vijanden die redelijk verspreid over het veld staan. Een paar extra elites of vijanden die zich verschuilen met wat bogen erachter zou de gameplay zeker verbeteren omdat jij je dan moet aanpassen.
De besturing verloopt vlotjes en voelt niet geforceerd. De verschillende acties en menu’s zijn prima te bedienen met je controller. Het had op sommige punten nog wat makkelijker gemogen, maar het zit zeker niet in de weg.
Tijdens het spelen ben ik hier en daar een kleine bug tegen gekomen. Deze hadden echter geen effect op de gameplay zelf. Je moet hierbij denken aan een vijand die blijft staan terwijl het gevecht over is of een gevecht dat niet start omdat je toevallig via de verkeerde kant komt aanlopen.
Tussen de gevechten door verken je de kaart op jacht naar verborgen schatten en betere punten om een gevecht te beginnen. Tussen de missies door krijg je een aantal morele dilemma’s voorgeschoteld die invloed hebben op de loyaliteit van je ridders, de hoeveelheid goud die je krijgt om bouwstenen om kasteel Camelot op te bouwen. Op lagere moeilijkheidsgraden heeft dit niet veel invloed, maar zodra je op hogere moeilijkheidsgraad speelt, wordt de invloed hiervan al snel duidelijk. Ook zorgen deze morele keuzes dat je kiest tussen de oude religie of Christendom, tiran of goedaardige. De kant die je kiest, geeft ook andere personages en beloningen. Een minpuntje vind ik dat de meest bekende personage pas halverwege tot op driekwart van het spel vrijgespeeld kunnen worden. Ik had graag wat meer tijd doorgebracht met het snode duo Mordred en Morgana.
Graphics en sound
De donkere en duistere setting past goed bij King Arthur: Knight’s Tale. De setting komt echter een beetje saai over. Buiten de vlammen van wat fakkels is het kleurenpallet wat eentonig. Toch geeft dit wel als effect dat de zeldzame momenten waarbij de duisternis wordt bevochten, en de fleurige natuur en het heldere licht terugkeert in Avalon, als een waarlijk zwaarbevochten overwinning voelt. Buiten dat zijn de omgevingen weinig inspirerend en komen repetitief over. Kerkhof, boerderijtje, kamp, een kerk en een bos. Een beetje meer variatie was welkom geweest. Hoewel de ontwikkelaar wel op de kleine details heeft gelet. Een overhangende tak van een boom boven een kampvuur is ook roodgloeiend, En als het vuur is gedoofd, gaat ook de gloed op deze tak weg. Met de Quality-mode van de game had de Series X totaal geen moeite, op het blazen van de ventilator na.
De muziek en geluidseffecten zijn wonderbaarlijk meeslepend, direct vanaf de bassnaren in het titelscherm. De stemmen van de personages zijn een allegaartje, het ene personage is spot on de andere als door een amateur ingesproken. Gelukkig vallen de belangrijkste personages in de eerste categorie. In de cut scènes waren de bewegingen en de gesproken tekst soms wat out of sync, maar dat kwam verder niet storend over.
Conclusie
Strategiespellen, en vooral turn based, vind ik persoonlijk erg leuk om te spelen omdat ze een mooie balans bieden. Grafisch gezien blijft de game prima overeind, hoewel deze toch stiekem al een paar jaar oud is. De gameplay is prima al was wat meer afwisseling welkom geweest. King Arthur: Knight’s Tale rond het geheel af met een prachtig stuk verhaal. Alle karakters hebben een prima achtergrondverhaal meegekregen dat je uitnodigt om alle side-quests te spelen. Op de normale moeilijkheidsgraad is de game prima te spelen voor de gamers met wat minder ervaring in dit genre, terwijl de hoogste moeilijkheidsgraad meer dan voldoende uitdaging geeft aan de veteranen onder ons. Naarmate het mysterie van het lot van Avalon en Arthur zich onthult wil je ook weten en zien wat er daarna gebeurt en ondertussen wat vijanden in de pan hakken. ‘In the name of Camelot!’
