Met de Mass Effect Legendary Edition deed EA eindelijk waar de fans van de serie al zo lang om vroegen. De serie opgepoetst opnieuw uitbrengen. Blijven de games ook nu, bijna 14 jaar nadat het origineel voor het eerst uit kwam, nog gewoon overeind staan?
Omdat de serie uit drie games bestaat van pak hem beet dertig tot vijftig uur per stuk en ik ze allemaal van een gedegen review wil voorzien is dit een review in drie delen. Na vele uren ben ik dan eindelijk klaar met deze megaklus en is het eindoordeel bekend. Enjoy!
Ga naar Mass Effect 2
Ga naar Mass Effect 3
Mass Effect – Deel 1, de ontdekking
Het verhaal
Door de ontdekking van enkele ruïnes op Mars heeft de mensheid qua technologische ontwikkeling een sprong gemaakt. Door de ontdekking van het Mass Effect waren verre reizen ineens mogelijk. Het heelal lag hierdoor open voor verkenning. Ze ontdekten dat ze zeker niet alleen waren. Als nieuwkomers moest de mensheid een plekje bemachtigen tussen de reeds aanwezige en vaak superieure andere buitenaardse rassen.
Mass Effect begint met Commander Shepard die een geheime missie op Eden Prime moet volbrengen. Wat een simpele missie had moeten zijn waarin hij zijn toetreding tot de Spectre moest verdienen, verandert in een dikke bende. Shepard ontdekt dat ze gesaboteerd zijn. Spectres zijn een soort geheime agenten met idioot veel handelingsvrijheid. Hoe het zit met die sabotage en wie daarvoor verantwoordelijk zijn, dat is waar de game om draait.
Veel verbeteringen
Het originele Mass Effect op de Xbox 360 was ondertussen eigenlijk niet speelbaar meer, tenzij je net als ik een die-hard fan was die de game nog regelmatig een keer doorliep. De controls waren clunky, het schieten voelde niet lekker, de game had enorm veel last van textures die te laat ingeladen werden en ga zo maar door. Niet een game die je nu aan een nieuw publiek aan zou willen bieden. Dat wisten de heren en dames bij BioWare ook en dus zijn ze flink aan de slag gegaan met de game.
Wat als eerst opvalt zijn uiteraard de graphics. De game is flink opgepoetst en dat zie je. Nieuwe textures, helderdere kleuren en ook de belichting heeft een enorme stap voorwaarts gemaakt. Het korrelige filter dat het origineel had, is ook grotendeels verdwenen. De personages zijn ook niet vergeten en gezichten lijken nu een stuk minder op plastic etalagepoppen.
Ook het schieten is aangepast. De schoten die je lost hebben nu gevoelsmatig veel meer impact. De shotgun voelt nu echt krachtig aan, de sniper is eindelijk echt accuraat en ditzelfde geldt ook voor je pistool en assault rifle. Wat ze wel origineel hebben gelaten is dat je niet hoeft te herladen, maar dat je wapen in plaats daarvan kan oververhitten. Dat zal voor nieuwkomers even wennen zijn, maar zeker voor de veteranen is het wel fijn dat dit in de game is gebleven. In de codex kun je trouwens ook gewoon terugvinden waarom dit zo is.
Niet alles is goud dat er blinkt
Ondanks alle verbeteringen aan de game merk je wel nog steeds dat dit van oorsprong al best een oude game is. Zo ogen de animaties af en toe nog best houterig en zien we in de gezichtsanimaties maar beperkte bewegingen. Wat ook opvalt is dat de ogen van de personages constant op de ‘uiterste verbazing’ stand staan. De minigame rondom het hacken is ook verouderd, ondanks een kleine quality of life aanpassing waardoor je het nu nog een keer kunt proberen als je het verpest hebt, en is het rijden met de Mako nog steeds niet best.
De Mako zou wat zwaarder gemaakt zijn, maar ik merk daar zelf weinig van. Hij stuitert bij vlagen nog altijd als een pingpongballetje over rotsen en bergen heen. Wat wel ontzettend fijn is, is dat ze het richtkruis op de Mako verbeterd hebben en accurater hebben gemaakt. Je kunt daarom nu veel preciezer doelwitten in de verte of achter cover onder vuur nemen en dat maakt het leven een stuk fijner.
Om nog even in de zeurmodus te blijven had ook het exploren van de verschillende planeten wel wat interessanter mogen worden. Nu doe je eigenlijk op elke planeet hetzelfde. Beetje de icoontjes op je map afwerken, bunkertje leegschieten en flink tieren op je Mako die weer eens een berg af stuitert dankzij de niet al te fijne besturing. Dit is typisch zo’n game die een full blown remake had verdient, in plaats van een remaster.
Toch wil je dit spelen
Je zou misschien verwachten dat de remaster van Mass Effect niet op een heel hoog cijfer afgaat, maar niks is minder waar. Je wilt deze game (en de rest van de trilogie) echt wel spelen en dat komt vooral door hoe ontzettend goed de wereld van Mass Effect in elkaar zit.
Alles is tot in de puntjes uitgedacht. De verschillende rassen en hun politieke achtergronden en cultuur, de interactie tussen al die verschillende rassen, de codex die bomvol staat met extra achtergrondinformatie, elke planeet in elk sterrenstelsel heeft een soort van biografie. Overal lijkt aan gedacht en alles is lekker organisch. Jij als mens, als relatieve nieuwkomer, stapt een universum binnen dat door buitenaardse rassen bewoond wordt. Nergens wordt de nadruk gelegd op een manier van ‘dit is een alien, verwonder je erover’. Nee, ze zijn er gewoon en als je meer wilt weten blader je de codex maar door. Heerlijk.
De hoofdverhaallijn is ook erg goed uitgewerkt. Het gevoel van dreiging, van dringendheid om de vijand tegen te houden, is heel sterk aanwezig, zeker als je de laatste twee hoofdmissies door aan het spelen bent.
Wat mij persoonlijk ook erg aantrekt is het gevoel van schaal in de game. Wanneer je door ruimtes in gebouwen, ruimtestations of je ruimteschip de Normandy loopt, vergeet je het nog wel eens, maar het complete universum ligt voor je open. Als je dan met de Normandy op een planeet af komt gevlogen en ziet hoe klein je eigenlijk bent, dan voelt dat heel gaaf. Datzelfde gevoel roept rondrijden met de Mako op een onbekende planeet ook bij me op. Zeker als je dan een vergezicht hebt waarbij je een andere planeet in de verte ziet hangen.
Tot slot zijn er dan nog je crewmates. Allemaal hebben ze hun eigen achtergrond, persoonlijkheid en problemen. Investeer wat tijd in ze en je komt hun verhalen te weten. Na een poosje zijn het geen npc’s meer, maar zie je ze echt als je crewmates die jou helpen en die jij ook wilt helpen.
Muziek als personage
Al vanaf het moment dat je de game opstart, wordt je door de muziek meegezogen in de game. Dat begint al met de heerlijke klanken die er in het menu klinken. Elke planeet, elk gebied heeft zijn eigen muziek. De citadel, de Normandy, de Galaxy Map, stuk voor stuk klanken die je bijblijven.
Ook buiten dit soort gebieden, tijdens dialogen met bad guy Saren bijvoorbeeld, doet de muziek zijn rol ontzettend goed. Het geeft Saren, die als bad guy toch al behoorlijk charismatisch is, echt een extra laag. De muziek in deze game voelt bijna als een personage aan, eentje waar je zeker niet zonder kunt.
Conclusie
Het eerste deel uit de Mass Effect trilogie in de Legendary Edition blijft gewoon een steengoede game. De nieuwe textures, hogere framerate en het aangepaste schieten laten de game een stuk moderner aanvoelen dan het origineel. Ondanks dat je in sommige aspecten merkt dat het gewoon nog een oude game is, zijn er ook meer dan genoeg dingen verbeterd om de game ook speelbaar te maken voor een nieuw publiek. Zeker dat nieuwe publiek zal heel veel plezier aan deze game gaan beleven. Je zou bijna jaloers worden op die groep die het hele verhaal nog niet kent en die dit voor het eerst gaan beleven. Onze Rob is er zo een en die geeft al aan dat het verhaal, ondanks de wat verouderde graphics, je echt grijpt. Want het verhaal staat als een huis.
Dit eerste hoofdstuk uit de serie blijft een briljante introductie in de wereld van Mass Effect Toegegeven, de boel begint wat traag, maar als je tot het einde toe door kunt zetten merk je waarom deze serie zo bijzonder is.
Mass Effect 2 – De voorbereiding
Het verhaal
Mass Effect 2 begint een aantal maanden na het einde van het eerste deel. Commander Shepard wordt met de Normandy op pad gestuurd om de verdwijning van diverse schepen in de ruimte te onderzoeken. Op het oog een vrij duidelijk doel, maar het duurt niet lang voordat het gruwelijk mis gaat. Je ontdekt dat behalve de schepen er ook complete menselijke kolonies verdwijnen en het is aan jou om uit te zoeken wie daar achter zit en om ze tegen te houden.
Wanneer je de indrukwekkende intro van deze game gehad hebt, krijg je nog de mogelijkheid om een samenvatting van je avonturen uit het vorige deel te bekijken in een interactieve comic. Alle acties die je ingezet hebt in het eerste deel sijpelen ook door naar de rest van de trilogie en bepalen hoe het universum naar jouw Commander Shepard kijkt. Niet helemaal tevreden met een aantal uitkomsten? Dan krijg je voor je begint met je avontuur nog de mogelijkheid om een aantal andere keuzes te maken en zo helemaal tevreden aan je volgende avontuur te beginnen.
Een enorme sprong voorwaarts
Mass Effect 2 is mijn favoriete deel uit de trilogie. Je merkt direct dat deze game ten opzichte van zijn voorganger op alle fronten een verbetering is. Laat ik gewoon maar eens beginnen met wat dingen op te noemen. Grafisch is de game bijvoorbeeld mooier dan het eerste deel. Er zijn meer animaties en personages bewegen soepeler, omgevingen bevatten meer details en leven meer en ook zit er meer kleur in deze game.
Ook qua variatie is deel 2 een flinke stap vooruit. Er zijn meer locaties om te bezoeken. Zo zijn er behalve de Citadel ook andere planeten en steden te bezoeken. Elke stad/planeet ziet er compleet verschillend uit, maar voelt ook daadwerkelijk anders aan. De Citadel is bijvoorbeeld het hart van de universele beschaving. Hier vind je de Council en de ambassades van de verschillende rassen. Ga je naar Omega, dan kom je juist aan de andere kant van het spectrum terecht. Wetteloosheid en het recht van de sterkste geldt hier.
Naast deze grote steden doe je ook flink wat andere locaties aan tijdens de rest van de game. Tijdens missies waar de game je op uit stuurt, bij het helpen van je crew met hun problemen of na de ontdekking van een interessante locatie tijdens het scannen van planeten. Prachtige, maar dodelijke planeten, ruimtestations, nachtclubs en zelfs een neergestort Geth-schip vol met Geth die in de slaapstand staan. Er is genoeg variatie en je hoeft je dan ook niet te vervelen.
Die variatie wordt ook doorgetrokken in de missies. Natuurlijk ben je het merendeel van de missies gewoon aan het schieten, maar de aankleding van die missies is wel telkens anders. De ene keer is het een reddingsmissie waarbij je iemand van je crew moet redden van bende huurlingen, de andere keer breek je in bij een gevaarlijke psychopaat om iets uit zijn kluis te jatten dat niet van hem is. Weer een andere keer wordt iemand van je crew beschuldigt van hoogverraad en moet je op zoek naar bewijs voor het tegendeel om vervolgens ook nog de jury ervan te overtuigen dat ze het mis hebben. Je doet zo nooit twee keer hetzelfde.
Meer, meer, meer
De wereld van Mass Effect 2 is dus een stuk beter gevuld qua missies en locaties, maar ook zeker qua bewoners. We hebben in het vorige deel al kennis gemaakt met zeker tien soorten aliens en daar komen in dit deel nog eens vier bij, zoals de Drell en de Vorcha. Wederom allemaal tot in de puntjes uitgewerkt met hun eigen achtergronden en cultuur.
De reeds bestaande rassen zijn overigens ook niet vergeten en zijn nog verder uitgewerkt. Zo leren we de Quarians bijvoorbeeld een stuk beter kennen, komen we veel meer te weten over het ontstaan van de Geth en ook de Asari hebben nog een aantal geheimen die we gaan ontdekken in dit deel.
De muziek in deze game is ook wederom fantastisch. Je zult bekende geluiden horen, maar ook de nieuwe muziek is weer spot on en weet in elke situatie de juiste accenten te leggen. Spanning en ontspanning, mysterie, wanhoop. Er zijn niet veel games die dit zo goed neer weten te zetten als in deze titel.
Gameplay
Ook voor wat betreft de gameplay is Mass Effect 2 een flinke stap vooruit. De game is net als zijn voorganger een mix van RPG en third person cover-based shooter, maar met wel diverse aanpassingen. Het RPG-gedeelte is versimpeld. Je skilltree is een stuk kleiner en daardoor veel overzichtelijker geworden. Het maakt nu dus ook echt verschil welke klasse je kiest. Ga je voor de soldier? Dan ben je goed met alle wapens, maar heb je geen bijzondere skills. De Engineer kan dan weer minder goed met wapens uit de voeten, maar kan wel vijanden zoals Geth en turrets hacken om ze voor je te laten vechten. Mijn favoriet blijft de Adept. Deze klasse beschikt namelijk over een soort warp-aanval waarbij je op hoge snelheid een vijand omver beukt. Vervolgens trek je je shotgun en maak je de klus af. Het tempo ligt dan ook lekker hoog, zonder ooit te hoog te worden.
Het schieten in Mass Effect 2 is ook lekkerder uitgewerkt en voelt veel traditioneler aan. Met een druk op de knop duik je in cover en schiet je vanuit dekking je vijanden kapot. Geen geklooi meer met reticules die steeds groter worden en een wapen dat oververhit raakt, maar lekker ouderwets met munitie. De controls zijn prima en de game schiet lekker weg, zeker als je bedenkt dat deze titel ook alweer elf jaar oud is. Eigenlijk het enige kritiekpuntje dat ik voor deze game kan bedenken is dat het scannen van de planeten om grondstoffen voor upgrades te verzamelen niet bijster interessant is. Wel is het soepeler dan in de originele game uit 2010 en vooral ook sneller, maar na de eerste drie planeten ken je het kunstje wel en wordt het een verplicht nummertje.
Crew en loyalty
Was je crew in de eerste game al een belangrijk onderdeel op weg naar succes, in deze game is daar nog een schepje bovenop gedaan. Je zult als eerst je crew moeten rekruteren. Ze daarna negeren en alleen maar als kanonnenvoer in te zetten is niet aan te raden. Hoe jij je crew behandelt en hoe loyaal ze naar je zijn heeft grote invloed op de afloop van de game. Het is dus aan te raden om ze te leren kennen en ze te helpen bij hun persoonlijke problemen door middel van de loyalty missions. Deze missies zijn heerlijk divers en laten je stuk voor stuk meer zien over hoe je crew in elkaar steekt. Weet je deze missies naar tevredenheid af te ronden dan hebben ze hun hoofd volledig bij de missie en wordt de kans om de game tot een goed einde te brengen een stuk groter.
Sowieso zitten deze personages ontzettend goed in elkaar. Qua achtergrond, persoonlijkheid en drijfveren. De goede voice acting helpt hier ook zeker bij. Het is echt heel tof om ze beter te leren kennen en net als in het vorige deel gaan ze ook nu weer als een hechte vriendengroep aanvoelen en dat is gewoon ontzettend knap gedaan.
Je kunt in Mass Effect 2 gedurende gesprekken ook af en toe inbreken met een Paragon (goed) of Renegade (kwaad) actie. Iemand die helemaal over zijn of haar toeren is kun je bijvoorbeeld de spreekwoordelijke arm om de schouder leggen. Of een huurling die het bloed onder je nagels vandaan haalt verkoop je een tik. Het kan niet altijd, maar het houdt je in de dialogen wel scherp. Bovendien levert het punten richting Paragon of Renegade op waarmee je uiteindelijk weer nieuwe acties kunt ontgrendelen. Nogmaals, dialogen zitten echt goed in elkaar en ik raad je dan ook aan ze vooral allemaal te volgen.
Heel veel content
Mass Effect 2 zat van zichzelf al barstensvol content en met deze Legendary Edition krijg je er ook nog eens alle DLC bij. Dat betekent extra outfits voor je crew, extra armor voor Shepard, extra missies, extra crewmembers en ook de toevoeging van de drie verhalende DLC pakketten; het indrukwekkende Project Overlord, het fantastische Lair of the Shadow Broker en de overbrugging tussen Mass Effect 2 en 3, Arrival. Dit is een game waar je weer rustig zestig uur in kwijt kunt.
Conclusie
Mass Effect 2 is in alle opzichten een enorme stap vooruit ten opzichte van het ook al erg goede eerste deel. Er zitten meer aliens in, meer werelden om te verkennen en meer powers om te unlocken. Ook qua gameplay is dit weer een flinke stap vooruit. Het schieten voelt vele malen moderner en daardoor lekkerder aan, het tempo ligt hoger en het RPG-gedeelte is overzichtelijker geworden.
Daarnaast zit de wereld zo ontzettend goed in elkaar. De verschillende rassen zijn verder uitgediept, er zijn nieuwe aliens geïntroduceerd, en ook zijn er allemaal nieuwe gezichten in je crew die stuk voor stuk goed uitgewerkt en interessant zijn. Verder leeft de wereld ook echt. Gebeurtenissen tijdens je missies worden door je bemanning en door bewoners op de diverse planeten besproken, evenals gebeurtenissen waar je wel van gehoord hebt, maar niet bij bent geweest.
Ik ga hier mijn fanboy-hoed even opzetten en gewoon een keihard statement maken, namelijk: Mass Effect 2 is wat mij betreft de beste game die het afgelopen decennium is uitgebracht. Alleen het scannen van de planeten is niet heel boeiend, maar dat is dan ook het enige puntje van kritiek op deze verder briljante game.
Mass Effect 3 – De Strijd
Het verhaal
Mass Effect 3 begint een half jaar na de gebeurtenissen van de Arrival DLC uit Mass Effect 2. Commander Shepard is uit zijn functie ontheven en wacht op het oordeel van de militaire krijgsraad. Voordat die uitspraak echter gedaan kan worden wordt de aarde aangevallen door de Reapers.
Admiraal Anderson draagt Shepard op om zoveel mogelijk hulp te gaan halen bij de rest van het universum. Een race tegen de klok begint om te voorkomen dat al het leven in het heelal uitgeroeid wordt.
Andere sfeer
Ten opzichte van de vorige delen hangt er een behoorlijk andere sfeer in Mass Effect 3. De dreiging van de Reapers was in de eerste delen ook al aanwezig, maar die was vooral nog theoretisch. We wisten dat ze bestonden. We wisten ook dat ze eraan kwamen, maar ze waren er nog altijd niet. In het derde deel zijn ze op volle sterkte gearriveerd en is de oorlog dan ook volledig losgebarsten. Complete planeten worden uitgeroeid en staan in de fik, de verschillende rassen denken allemaal aan hun eigen planeet en weigeren elkaar te helpen, er zijn massa’s vluchtelingen te vinden op de Citadel en je voelt overal de paniek en machteloosheid. Oorlog is verschrikkelijk en dat gevoel heeft BioWare in deze game heel goed neer weten te zetten.
Jouw taak in deze game is vooral het verenigen van het heelal. Zorgen dat iedereen voor elkaar door het vuur gaat en uiteindelijk een enorm, allesbepalend offensief inzetten om het lot van het heelal te bepalen.
Hoog tempo
Het tempo in Mass Effect 3 is ook weer een stukje opgeschroefd. Met name het exploren is aan banden gelegd. Logisch ook, want met een grootschalige oorlog ga je niet op je gemakje allerlei planeten onderzoeken. Dat wil niet zeggen dat er helemaal geen exploratie meer in zit. Je kunt nog altijd diverse stelsels bezoeken en hier planeten scannen op zoek naar nuttige voorwerpen. Je moet dit alleen wel slim aanpakken, want de Reapers zijn overal. Als jij je scanner activeert om voorwerpen op te sporen kunnen zij dit signaal oppikken. Gebruik je jouw scanner te vaak, dan vallen ze het stelsel binnen waar jij bent en gaan ze achter je aan.
Het hogere tempo komt ook in de missies terug. Je stuit nu niet zomaar meer op losse missies en locaties om te onderzoeken, maar je wordt nu gericht op pad gestuurd om opdrachten uit te voeren. Het terugveroveren van een kanon dat is overgenomen, een luchtmachtbasis overnemen, een reddingsmissie enzovoort. Die missies zitten vol actie en resulteren in de ene grote shootout na de andere.
De hoofdmissies zijn helemaal fantastisch. Deze zitten vol met spectaculaire setpieces, grootschalige gevechten met de legers van de Reapers en af en toe zelfs een confrontatie met een Reaper zelf. Dit derde deel is meer een actiegame dan een RPG.
Gameplay
Ook de gameplay is weer wat getweakt. Het hogere tempo is ook in de besturing doorgevoerd. Zo is het nu mogelijk om te sprinten, vanuit cover makkelijk naar je volgende cover te rennen, je hebt een melee aanval gekregen en je kunt nu ook wegrollen.
Shepard beweegt in dit deel ook soepeler dan ooit en heeft diverse nieuwe animaties gekregen. Uiteraard voor de rol en de melee aanval, maar ook voor het rennen en het bewegen in het algemeen.
Het schieten is in deze game ook weer prima voor elkaar. Dat was al zo in het tweede deel en daar hebben ze op voortgeborduurd. Het werkt soepel, is accuraat en wapens voelen ook echt verschillend van elkaar. Zelfs de verschillende wapens uit eenzelfde categorie voelen allemaal anders. Als een sniper bijvoorbeeld krachtiger is dan een andere sniper, dan voel je dit op het slagveld ook terug. Ze hebben dan een krachtigere terugslag, maar ook de impact op je vijanden is groter. Er zijn meer verschillende wapens dan in de voorgaande delen bij elkaar, dus er zit altijd een tussen waar je aan verknocht raakt.
Wat ik dan wel weer vervelend vind is dat je tussen de gevechten door je wapens niet in hun holster terug kunt stoppen. Hierdoor loop je constant met je wapen in de aanslag. Dit zorgt ervoor dat je nog wel eens een voorwerp dat je nodig hebt voor een zijmissie over het hoofd ziet. Gelukkig is dit geen ramp, want de meeste gemiste missievoorwerpen kun je later nog wel terugkopen om dan alsnog je zijmissie af te ronde, maar het voelt dan toch niet helemaal goed. Of is dat alleen mijn OCD dat dan de kop opsteekt?
Nieuwe vijanden
Waren het in het eerste deel vooral de Geth en in het tweede deel de Collectors, in het derde deel hebben we te maken met de Reapers als vijanden. Dit zorgt voor een flinke lading aan nieuwe vijanden om te bevechten. Elke vijand heeft zijn eigen sterke en zwakke punten en strategieën. Uiteraard gaat iedereen met voldoende kogels wel neer, maar die diversiteit maakt wel dat je niet heel snel uitgekeken bent op shootouts. Menselijke vijanden of zieke, verwrongen vormen van de diverse rassen, enorme robots of automatische turrets. De diversiteit is prima door de gehele game heen.
Humor
De druk van de oorlog zie en voel je overal in deze game terug. Ook de oorlogsheld Commander Shepard en zijn crew voelen deze druk en voelen zich bij vlagen machteloos. Het is dus belangrijk dat ze af en toe even ontladen en ook voor jou als speler is het lekker dat je niet constant in die depressieve, gespannen sfeer zit. En daar komt de humor in de game om de hoek kijken.
De interacties tussen Shepard en zijn teamgenoten en de crew onderling was altijd al sterk, maar in deze game is het allemaal nog een stukje dynamischer. Crewleden zitten niet standaard meer op dezelfde plek op de Normandy, maar verplaatsen zich en bezoeken elkaar. Hierdoor zijn de interacties niet alleen maar met Shepard, maar ook met elkaar onderling. Zo zoeken ze steun bij elkaar na een zware missie, maar zoeken ze elkaar ook op voor bijvoorbeeld een potje kaarten.
Humor speelt ook een grote rol in de game. Het zorgt voor wat verlichting in een behoorlijk gespannen setting en ik schaterde regelmatig hardop om de dwaze uitspraken of grappen die gemaakt werden. Zo liep ik op een bepaald punt in de game de brug van de Normandy op en trof ik Garrus en Joker aan die elkaar raadsels vertelden. De grappen waren een combinatie van oude, bestaande grappen en inside jokes die je herkent wanneer je de rest van de trilogie ook gespeeld hebt (What’s the problem when trying to treat a Turian who got hit with a rocket to the face? Deciding which side the rocket hit). Ze waren elkaar in elk geval lekker in de zeik aan het zetten, maar wel op zo’n manier die alleen kan met echte vrienden onderling en ik heb heerlijk gelachen om de reacties van die twee op elkaar. Dit soort momenten zit door de hele game heen verweven. Ik zei het in de vorige delen ook al, maar je gaat echt van je crew houden.
De afsluiter
Dit derde deel is de afsluiter van de trilogie. Alle beslissingen die je in de voorgaande delen gemaakt hebt, komen nu weer terug en hebben invloed op hoe goed (of juist niet) je de strijd tegen de Reapers doorstaat. Ook worden er diverse verhaallijnen afgerond en uitgediept, zoals bijvoorbeeld de strijd tussen de Quarians en de Geth.
Aan het einde van de game had ik in elk geval (zelfs na de vierde keer nog) het gevoel een epische reis gemaakt te hebben, waarbij ik briljante avonturen heb beleefd en veel vrienden heb gemaakt. Ik weet dan nu ook al dat dit zeker niet de laatste keer was dat ik dit avontuur heb beleefd.
Conclusie
Mass Effect 3 is een fantastische afsluiter van deze trilogie. De game rondt het verhaal van Commander Shepard af en sluit ook diverse andere verhaallijnen bevredigend af. De gameplay is ook weer een stapje verbeterd met nieuwe moves en het schieten dat ook allemaal net weer iets fijner werkt.
De sfeer die in de game neergezet wordt met alle emoties die een oorlog met zich meebrengt en de manier waarop dat drukkende gevoel bij vlagen onderbroken wordt is ook echt heel sterk neergezet. Het gevoel van vriendschap dat je met je crew opbouwt en dat ze onderling hebben en de humor die dat met zich meebrengt is wat mij betreft ook onovertroffen in een game.
Deze Legendary Edition bevestigd wat ik eigenlijk al jaren wist: de Mass Effect trilogie is nog altijd met afstand mijn favoriete game ooit. Punt.
Eindconclusie Mass Effect Legendary Edition
De remaster van de originele trilogie is wat mij betreft met vlag en wimpel geslaagd. Grafisch is met name het eerste deel flink opgepoetst, al kun je hier nog altijd zien dat je wel met een oudere game te maken heeft. Dit zit hem met name in de animaties en de hier en daar toch vrij lege en generieke omgevingen. In het tweede en derde deel valt dit veel minder op. Die games hebben meer animaties en veel meer details in de omgevingen. Vooral in het derde deel valt hetop dat er ook in de achtergrond eigenlijk altijd wel iets gebeurt. Grafisch zijn de games redelijk gelijkgetrokken. De originele games verschilden qua grafische stijl allemaal nogal, maar dit is in de remaster veel minder.
Qua gameplay zouden het tweede en derde deel zich ook nu nog prima staande gehouden hebben. Hier is dan ook weinig aan veranderd in de remaster. Alles loopt lekker soepel en werkt gewoon prima. Het eerste deel had wel een flinke overhaul nodig en die heeft het dan ook gekregen. De besturing is ten opzichte van het origineel flink aangepakt en werkt vele malen soepeler. Ook het schieten voelt behoorlijk beter. Het werkt nog niet zo fijn als in de opvolgers, maar het is in elk geval toegankelijk genoeg dat ook nieuwe spelers hier prima in kunnen stappen.
Het tempo varieert behoorlijk. Het eerste deel is vrij traag en is echt de introductie in de serie waar je de verschillende rassen en hun conflicten in leert kennen. Je kunt hier makkelijk 30 tot 50 uur in kwijt, maar onze Niels bewees dat je door alleen de hoofdmissies te volgen je de game ook prima in een uur of 11 uit kunt spelen. Vanaf deel 2 gaat het tempo zowel qua gameplay als verhaalvertelling omhoog en in deel 3 wordt er zelfs nog een tandje bijgezet.
Voor wat betreft content zit je helemaal goed met de remaster. Je krijgt behalve de drie base games namelijk ook alle DLC. De extra armor en outfits geloof ik wel, maar de verhalende DLC is echt briljant. met name Lair of the Shadow Broker uit deel 2 en Leviathan uit deel 3 zijn fantastisch. Voor de €60 die deze titel kost krijg je een enorme hoeveelheid content terug die elke euro dubbel en dwars waard is.
Al met al kan ik iedereen de Mass Effect Legendary Edition dan ook niet genoeg aanraden. Iedereen zou deze game gespeeld moeten hebben, of dat anders voor het eerst gaan doen. Ik ben jaloers op nieuwkomers die de serie voor het eerst doorlopen en al dit moois de eerste keer mogen ontdekken. Dus trek je uniform aan en ga het universum redden van de ondergang.
